Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 571 - Bab 580

เย่จิ่งหานนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเสริมขึ้นมาอีกประโยค "ส่งคนออกไปหาเครื่องประดับที่ดีที่สุดในใต้หล้า แล้วส่งไปให้พระชายาพร้อมกันให้เร็วที่สุด" นิ้วเรียวยาวที่กำลังลูบผมดำเงาราวกับไหมของหัวหน้าเผ่าหมอชะงักงัน บนใบหน้าหล่อเหลาราวกับมารร้ายฉายความไม่พอใจ "เสียแรงที่เย่จิ่งหานร่ำรวยมั่งคั่ง กิจการ กองกำลังมีอยู่ทั่วทั้งใต้หล้า ทว่ากลับไม่มีปัญญาซื้อเครื่องประดับสักชิ้น เซวี่ยซา ไปซื้อเครื่องประดับที่ดีที่สุดในเมืองหลวงมาแล้วนำไปให้พี่สาว" "ทั้งเมืองหลวง ?" "ใช่ แล้วส่งคนไปค้นหาเครื่องประดับที่ดีทีสุดในใต้หล้ามา นำไปให้พี่สาว" "ขอรับ......" เซวี่ยซาแอบเงยหน้าขึ้นมา ทว่ากลับเห็นดวงตาที่สีต่างกันคู่นั้นของนายตัวเองฉาบไปด้วยรอยยิ้ม สะท้อนเพียงแต่ร่างสีแดงเพลิงของกู้ชูหน่วน เขาจินตนาการได้เลยว่า พวกเขาและเย่จิ่งหานได้มีสงครามใหญ่กันแน่ ซ่างกวานฉู่หยิบปิ่นระย้าออกมาจากอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัว ปิ่นระย้าทำจากหยกสีขาวดุจหิมะ ใสสว่างพร่างพราว มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นหยกน้ำดี ปลายปิ่นระย้าสลักรูปผีเสื้อคู่กางปีกขนาบกัน ด้านล่างผีเสื้อมีลูกปัดหยกชั้นดีห้อยอยู่ ปิ่นระย้าด้ามนี้ เมื่อมอง

ไทเฮาแสร้งยิ้ม "ตังตังก็บอกแล้ว ว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของอัปมงคล หากท่านได้ไปแล้วเกิดอะไรขึ้น เทพสงครามจะไม่มาโวยวายกับข้าหรือ จากที่ข้ามอง ข้าว่าเปลี่ยนเป็นสร้อยเส้นที่ดีหน่อยเถอะ" "ขอบพระทัยไทเฮาสำหรับความหวังดี แต่คนเราต้องพอใจในสิ่งที่มี ข้ามีแค่เส้นนี้ก็พอแล้ว" ไทเฮาโกรธจนอกแทบแตกตาย กู้ชูหน่วนดื้อรั้นดึงดัน เห็นได้ชัดว่านางถูกใจสร้อยเส้นนี้ตั้งแต่แรก ยังจะทำเป็นใจกว้างหน้าใหญ่ ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง นางเตือนไปหลายครั้ง แต่กู้ชูหน่วนก็ดึงดันจะเอาเพียงแค่สร้อยเส้นนั้นอย่างเดียว ทั้งยังบอกอีกว่านางดวงแข็ง นางจึงทำได้เพียงแค่ร้อนใจ เดิมทีสถานการณ์ก็แย่อยู่แล้ว ที่แย่กว่านั้นคือ องค์หญิงตังตังยังจะแทรกขึ้นมาอีกประโยค "โธ่ เสด็จแม่ ในเมื่อนางอยากได้สร้อยเน่าๆ เส้นนั้น ก็ให้นางไปเถอะ อย่างไรพวกเราก็เตือนนางแล้ว แต่นางยังยืนกรานอยากได้ ต่อไปหากเกิดเรื่องอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว" ไทเฮาถลึงตาใส่องค์หญิงตังตัง นางคลอดลูกสาวไร้สมองจอมล้างผลาญออกมาจริงๆ หยกจันทร์เสี้ยวก็ถูกกู้ชูหน่วนหลอกไปแล้ว แม้แต่ดวงตารูปหัวใจก็ยังจะถูกกู้ชูหน่วนหลอกเอาไปอีกหรือ นี่เป็นถึง

จวบจนในที่สุด หล่อแกไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อีก แสงสว่างก็หยุดลงเช่นกัน ลวดลายและภาพบนจานหล่อแกก็ต่างไปจากตอนแรก สิ่งเดียวที่ยังไม่เปลี่ยนไปคือ หลุมเว้ารูปดาวสามหลุมบนหล่อแกยังคงอยู่ ใต้ดวงตาแห่งหล่อแก ปรากฏภาพสัญลักษณ์ภาพหนึ่ง ชาวบ้านในภาพสัญลักษณ์บูชาอีกาเป็นเทพนก ต่างก็กำลังคุกเข่าอยู่บนแท่นบูชาศิลาห้าแสง กู้ชูหน่วนจ้องมองภาพสัญลักษณ์อยู่นาน แต่ก็มองไม่ออก "ฝูกวง เจ้าเข้ามาหน่อย" "นายหญิง ท่านเรียกข้าหรือ" "ดูนี่หน่อย รู้หรือไม่ว่าภาพสัญลักษณ์นี่กำลังอธิบายสิ่งใด" ฝูกวงพินิจมองอย่างตั้งใจ ผ่านไปสักพัก เขาส่ายหน้า "ข้าน้อยก็ไม่รู้ ไม่เช่นนั้น ข้าน้อยวาดมันออกมาแล้วนำไปให้คนของหอเลิศหล้าสืบดีหรือไม่" "ก็ได้ ห้ามปล่อยให้เล็ดลอดออกไปเด็ดขาด" "ขอรับ" ฝูกวงกำลังจะออกไป ทันใดนั้นดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงย้อนกลับมาอีกครั้ง "จริงสิ นายหญิง แม้ข้าน้อยจะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใด แต่พื้นที่ต้องห้ามของเผ่าหมอมีอีกาอยู่เยอะมาก เกรงว่าจะเป็นที่ที่รวมอีกาไว้มากที่สุดในใต้หล้า ยิ่งไปกว่านั้น ได้ยินมาว่าคนรุ่นก่อนของเผ่าหมอให้ความเคารพนับถืออีกามาก แต่หลายร้อยป

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองเหล่าเพื่อนบัณฑิต หลิ่วเยว่ อวี๋ฮุยตะโกนเสียงดังลั่น "พวกข้ายังไม่มีภรรยา ทั้งยังไม่มีทายาท" นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว คนอื่นๆ แทบจะไม่ส่งเสียงใดๆ กู้ชูหน่วนหมดคำพูด นี่มันอะไรกัน แต่งงานมีลูกกันหมดแล้ว ยังจะมาเรียนหนังสือทำไมอีก ให้ลูกๆ ของพวกเขามาเรียนยังพอว่า กู้ชูหน่วนกำลังคิดจะฉีกหน้าซ่างกวานฉู่ โดยการออกไปจากสำนักบัณฑิตหลวง ทว่ากลับได้ยินซ่างกวานฉู่พูดขึ้นมา "วันนี้ คาบนี้เป็นอิสระมาก ขอเพียงแค่พวกเจ้าเขียนเรื่องสั้นที่สามารถดึงดูดความสนใจผู้คน อีกทั้งยังทำให้ผู้คนซาบซึ้งได้มาหนึ่งเรื่อง ก็จะได้เป็นอันดับหนึ่ง" "ท่านอาจารย์ เป็นที่หนึ่งแล้วจะได้อะไร" "ได้แน่นอน หากผู้ใดได้อันดับหนึ่ง ข้าจะมอบปิ่นระย้านี้ให้กับผู้นั้น" กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะด้วยความเย้ยหยัน ก็แค่ปิ่นระย้าอันเดียว จะไปมีประโยชน์อะไร มอบให้นางเปล่าๆ นางก็ไม่เอา ตอนที่จากไป หางตานางเหลือบไปเห็นปิ่นระย้าที่อยู่ในมือซ่างกวานฉู่ เท้าของนางพลันหนักอึ้งราวกับมีตะกั่วบรรจุอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าอย่างไรก็ขยับไม่ได้ นั่นคือปิ่นระย้าอะไรกัน ด้ามสีขาวดุจหิมะ ด้านบนมีผีเสื

ทุกคนล้วนแต่รู้สึกดึงดูดจนดึงสติกลับมาไม่ได้ไปชั่วขณะ บ้างก็น้ำตารื้น ปาดน้ำตาไม่หยุด พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น "เรื่องที่หานอ๋องเฟยเขียนช่างอนาถยิ่งนัก นางเอกเดิมเป็นที่รักของทุกคน แต่เมื่อผลัดเปลี่ยนรัชกาล ก็ถูกพาตัวเข้าวังไปทรมานตั้งแต่สิบขวบ ทั้งยังต้องคลอดลูกชายของทรราชอย่างเซวียนหยวนจิ่นเจ๋ออีก ตอนที่นางถูกรังแกเพิ่งจะอายุได้สิบขวบ เรื่องโหดร้ายทารุณเช่นนั้น เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อทำลงได้อย่างไร" "ข้าคิดว่าพี่ชายทั้งเจ็ดของนางเอกหยางฉู่รั่วช่างน่าเวทนายิ่งนัก ทุกคนล้วนแต่มีความสามารถโดดเด่น เก่งกาจทั้งบู๊และบุ๋น แต่กลับต้องตายอย่างทรมาน อีกทั้งตระกูลหยางทั้งตระกูล เป็นตระกูลที่จงรักภักดีแท้ๆ เซวียนหยวนจิ่นเจ๋อช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก" "ไม่ ที่น่าเวทนาที่สุดคือลูกชายของหยางฉู่รั่ว เดิมทีเขาควรเป็นรัชทายาท แต่เพราะเซวียนหยวนจิ่นเจ๋อไม่ยอมรับเขา ถึงได้มีชีวิตที่เทียบไม่ได้กับกระทั่งข้าทาสในวังหลวง ตั้งแต่เกิดออกมาก็ต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ ต้องทนหิวและหนาวเหน็บทุกวันคืน แต่เขาก็ไม่เคยตัดพ้อ เก็บของกินไว้ให้หยางฉู่รั่วทุกครั้ง เด็กคนนี้ ช่างรู้เดียงสาจนทำให้คนสงสารจับใจ" "นั่นน่ะสิ เขาถูก