All Chapters of สามีพันธกาลรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ช่วงตอนบ่ายของวัน มิราวดีออกพบลูกค้าตอนบ่ายพร้อมกับลูกน้องที่รับผิดชอบดูแลลูกค้ากลุ่มนี้ เพื่อประชุมขอบเขตงานที่เป็นโครงการใหญ่และเงินทุนสูง แต่ทว่าก็ไม่ง่ายมากนักเพราะมีบริษัทคู่แข่งหลายที่พยายามจะแย่งงานนี้ให้ได้เหมือนกัน นอกจากความไว้วางใจที่ลูกค้ามีให้แก่ผลิตภัณฑ์แล้วยังต้องมีบริการหลังการขายที่ตอบโจทย์ความต้องการด้วยมันยากและน่าลำบากใจกับเงื่อนไข ทว่ายอดเงินที่ได้มานั้นเรียกว่าปิดยอดควอเตอร์หน้าได้อย่างสวยงาม กระทั่งการประชุมสิ้นสุดลงทุกคนก็ต่างทยอยเดินออกไป หญิงสาวมีแค่เพียงความหวังเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วคู่แข่งหลายบริษัทก็ต้องตัดราคาให้ได้งานนี้แน่นอน“พี่ไม่เข้าออฟฟิศแล้วนะ” มิราวดีหันมาบอกลูกน้อง“ให้มินไปส่งที่คอนโดฯ ไหมคะ”หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่ต้องจ้ะ แยกกันตรงนี้เลยดีกว่า”“ค่ะ ถ้างั้นเดินทางดี ๆ นะคะ”“จ้ะ” มิราวดีขานรับก่อนจะแยกออกมารออยู่ที่ป้ายรอรถไฟฟ้าในยุคปัจจุบันเทคโนโลยีกำลังเฟื่องฟู สิบกว่าปีก่อนหน้านี้ยังไม่มีรถไฟฟ้าบนดินที่ขับเคลื่อนตามเส้นทางแทนป้ายรถเมล์ทุกป้าย สะด

เช้าวันทำงานเริ่มต้นสัปดาห์ใหม่มิราวดีรีบอาบน้ำตื่นแต่เช้าเพราะว่ามีประชุมที่สำนักงานใหญ่ของลูกค้า สองมือหยิบกระเป๋า รองเท้าเเละรีบเดินออกจากห้องด้วยความรีบเร่งกลัวว่าจะไปสายหลังจากนั่งประชุมสัมมนาไปเกือบครึ่งวัน ก็ต่างแยกย้ายกัน มิราวดีเลือกที่จะไปทักทายลูกค้าและแนะนำร้านอาหารเลี้ยงช่วงมื้อกลางวันก่อนกลับเข้ามาที่ออฟฟิศช่วงเย็น เพื่อสรุปรายงานที่ลูกค้าอีกร้านต้องการรวมถึงเซ็นเอกสารอนุมัติบางอย่างเเทนเจ้านายตามอำนาจที่ได้รับมอบหมาย“พี่คะ เจ้านายเรียกเข้าไปพบค่ะ” ศิตราพูดขณะวางเอกสารให้ “เอกสารนี้ส่งอีเมลให้แล้วนะคะ แต่ลูกค้าต้องการแฟ้มกระดาษที่มีลายเซ็นเจ้านายค่ะ ถ้าพี่ไปหาเจ้านายฝากไปด้วยนะคะ ลูกค้าขอวันพรุ่งนี้ค่ะ เดี๋ยวมินจะเข้าไปช่วงบ่ายไปพบเเละนำไปให้เลยทีเดียว”มิราวดีพยักหน้ารับพลางหยิบเอกสารเเละขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนหันไปพูดกับมิตรา“งาน XC0 - 024 สินค้าเข้าจากเมืองนอกแล้วใช่ไหม”“ยังค่ะ เห็นแจ้งว่าสินค้าจะถึงโกดังเราบ่ายวันพรุ่งนี้ค่ะ”“ถ้ามาถึงแล้วรีบจัดการส่งของให้ลูกค้าเลยน

“เอ่อ ฉันขอจับไก่ตัวนี้หน่อยได้มั้ยคะ” หญิงสาวมองด้วยเเววตาเป็นประกาย เพราะอยากรู้มาตลอด ตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอเเต่ไม่มีโอกาสได้จับสักที“ดูเหมือนอาหารจะไม่พอ เธอจับไก่ตัวนี้ไปเชือดย่างเป็นมื้อเย็นได้เลย” รชตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางเเสยะยิ้มให้อาโป“กินได้เเน่นอน”มิราวดีมองหน้ารชตพลางยิ้มเจื่อน ๆ ให้“คุณกำลังพูดเรื่องตลกอยู่ใช่ไหมคะ จะให้ฉันใช้ไก่ปลอมตัวนี้ทำอาหารเหรอคะ”รชตหลุดขำออกมาพลางเหลือบมองไก่ตัวสีขาวที่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์“ปลอม”“ค่ะ ก็เป็นหุ่นยนต์ไม่ใช่เหรอคะ ฉันคิดว่าคุณคงเหงามากก็เลยอยากมีเพื่อนที่คุยได้ ไม่ใช่เหรอคะ” มิราวดีพูดเสียงเเผ่วลงเรื่อย ๆ ดวงตากลมกะพริบมองใบหน้าคมเข้มที่เงียบลงชั่วขณะ จึงรู้ว่าได้เผลอพูดอะไรไม่เข้าหูอีกฝ่ายไปเสียแล้ว“เอ่อ สรุปเเล้วไก่คุณกินมื้อเย็นด้วยไหมคะ”“กินสิ ฉันไม่ใช่หุ่นยนต์หรอกนะ”อาโปรีบพูดขึ้นทันทีทั้งยังขยับตัวโชว์ความสง่าในร่างไก่รชตกระเเอมพลางถอดชุดสูทวางไว้ที่โซฟาก่อนเดินเข้ามาล้างมือเเล้วเอ่ยขึ้น“มีอะไรให้ผมช่วยไหม”“งั้นคุณช่วยจัดโต๊ะได้ไหมคะ” หญิงสาวพูดขึ้นขณะยกอาหารที่ตักเสร็จออกมาวางที่โต๊ะอาโปที่ได้กลิ่นหอมก็รีบกระ

เวลาผ่านไปหลายวันที่ได้เข้ามาใช้ชีวิตอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ แม้จะดูใหญ่โตและสวยงามแต่ก็เงียบเหงา ทีแรกตกใจเพราะไม่มีเสียงสนทนาของคนใช้เลยสักคน แต่มารู้ตอนหลังว่าเขาจ้างพ่อบ้านคนเดียวที่มีหน้าที่ดูแลที่นี่ ส่วนเรื่องความสะอาดและตกแต่งสวนนั้นจะจ้างบริษัทเข้ามาทำตามเวลาที่จัดเตรียมเอาไว้มงคลที่เป็นพ่อบ้านอายุราวเกือบหกสิบปีที่ยังดูแข็งแรง ทำหน้าที่ทุกอย่างภายในคฤหาสน์ รวมถึงเรื่องอื่น ๆ ที่ชายหนุ่มมอบหมายด้วย เหมือนกับเลขาส่วนตัวที่ไว้ใจที่สุดถ้าไม่นับ “อาโป” ไก่ตัวสีขาวที่ชายหนุ่มเลี้ยงไว้ และยังหาคำตอบคลายสงสัยไม่ได้มิราวดีถอนหายใจออกมาขณะนั่งอยู่ที่ศาลาในสวน วันนี้เป็นวันหยุดเทศกาลตามปฏิทิน เธอจึงใช้เวลานั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลง เเละพักผ่อน กระทั่งถึงช่วงรับประทานอาหารกลางวัน พ่อบ้านมาเรียกจึงเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร โดยที่ชายหนุ่มมานั่งก่อนแล้ว“เอ่อ สรุปเเล้วห้องส่วนตัวฉัน…” มิราวดีเอ่ยถามเพราะคืนนั้นเขาบอกว่าจะแยกห้องแต่นี่ผ่านมาหลายวันเเล้ว ของทุกอย่างกลับถูกขนไปรวมในห้องนอนเขารชตหันมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่ใช่ว่าลืมจัดห้องให้แต่คิดว่านอนด้วยกันก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร หรือว่าเธอรัง

แสงอาทิตย์ส่องเข้าผ่านทางหน้าต่าง หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงขดตัวหลบหนี พลางปรือตาขึ้นปรับการมองเห็นรับแสงที่ส่องเข้ามา เธอหันมองไปยังที่ข้าง ๆ จึงเห็นว่าวันนี้ชายหนุ่มไม่ได้ตื่นและออกไปทำงานก่อน คงจะกลับมาดึกมาก ๆ ดูจากใบหน้าแล้วดูอิดโรยอ่อนล้ามิราวดีลุกลงจากเตียงให้เบาที่สุดเพราะกลัวจะรบกวนการนอนของเขา เธออาบน้ำและแต่งตัวในเวลาไม่ถึงสามสิบนาทีก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าวันนี้ตามกำหนดตารางเธอต้องเข้าพบคุยงานรวมถึงตกลงเรื่องราคาที่เคยเสนอไปกับลูกค้า ซึ่งเป็นบริษัทอุตสาหกรรมอาหารขนาดใหญ่ และมีผู้ถือหุ้นจำนวนมาก แน่นอนว่าต้องมีคู่แข่งบริษัทอื่นที่พยายามเสนอราคาด้วย คราวนี้จะพลาดเหมือนสองปีก่อนไม่ได้เด็ดขาดมิราวดีนั่งรับประทานอาหารเช้าเพียงลำพัง เป็นกิจวัติประจำวันจนเคยชินไปแล้ว ไม่นานนักพ่อบ้านก็เดินเข้ามาจัดชุดอาหารบนโต๊ะอีกหนึ่งชุด ดวงตากลมมองแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร คิดว่าคงเป็นอาโปที่มากินอาหารเช้า“วันนี้เราจะออกไปด้วยกัน” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาตรงโต๊ะรับประทานอาหารเข้าดวงตากลมกะพริบมองด้วยความงุนงงในคำพูดของอีกฝ่าย“ไปไหนคะ