All Chapters of สามีพันธกาลรัก: Chapter 21 - Chapter 30

มิราวดีเผลอคิดเรื่องชวนสับสนใจมากมายโดยที่ไม่รู้เลยว่าตนเองเดินมาถึงลานจอดรถแล้ว เขาเปิดประตูให้อย่างที่ไม่เคยทำ แม้จะรู้สึกงุนงงบ้างแต่เธอก็ตอบรับน้ำใจของอีกฝ่าย รถที่ตอนเช้ามองก็ยังตกใจเพราะเป็นระบบคนขับออโต้ ซึ่งหมายความว่าจะขับเองก็ได้หรือจะเปิดระบบให้นำทางไปจนถึงจุดหมายปลายทางหลังจากที่รถออกตัวไปได้สักพักชายหนุ่มพูดขึ้น“คุณจริงจังกับงานนี้ทั้งที่รู้ว่าอาจจะไม่ได้”“กับงานฉันก็ต้องจริงจัง ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ค่ะ” เธอหันมองเขา“แล้วผมล่ะ” เขาเอื้อมมือกดระบบขับรถอัตโนมัติ ก่อนหันมาฟังคำตอบจากปากของเธอ“คะ”“คุณจริงจังกับผมมากกว่างานไหม หรือว่าคุณจริงจังกับงานมากกว่าผม”เขาเล่นถามอะไรออกมาล่ะเนี่ย!มิราวดีตอบไม่ถูก เพราะไม่อาจชั่งน้ำหนักความสำคัญของทั้งสองอย่างได้“ฉะ ฉันไม่รู้ค่ะ ฉัน”รชตใช้นิ้วปิดปากของหญิงสาว เขาเองก็กลัวคำตอบจากใจของเธอ และก็สับสนมากว่าควรจะเดินทางต่อไปอย่างไรในหลุมดำที่มืดมิดนี้ดี ไม่ว่าจะได้ยินคำตอบหรือไม่ แต่จุดหมายเดียวคือการปลดปล่อยตัวเ

“คุณมีอะไรอยากจะพูดกับฉันอีกไหมคะ”“ไม่มี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและขยับตัวออกห่างจากหญิงสาวมิราวดีเหลือบมองและรีบเปิดประตูเดินออกจากห้องไปในทันที เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะมากขึ้นทุกที แม้เคยคิดว่าหากปล่อยไว้เวลาผ่านไปก็คงไม่เป็นอะไรทว่านานวันกลับไม่ใช่อีกต่อไป เธอรู้ตัวและคำตอบในใจดีหญิงสาวยกมือทั้งสองข้างตบที่เเก้มเบา ๆ เรียกสติกลับคืนมา ก่อนเดินออกไปจากหน้าห้องของเขา ครั้นเดินมาถึงหน้าต่างใหญ่ทางที่จะไปคฤหาสน์อีกฝั่ง ดวงตากลมมองไปยังสวนพลางถอนหายใจออกมา คฤหาสน์หลังใหญ่มีพื้นที่กว้างทว่าคนอาศัยมีเพียงสามคนเท่านั้น ก็แน่ล่ะมันดูเงียบเกินไป มิราวดีตั้งใจจะเดินลงบันไดและกลับไปยังสวนทว่าอีกใจเธอก็อยากเห็นสวนทางมุมสูงจึงเดินไปอีกฝั่งที่ปกติไม่เคยไป เพราะพ่อบ้านเองก็บอกว่าคนที่มาทำความสะอาดนอกจากบริษัทรับจ้างก็ไม่ได้อนุญาตให้เข้าไป บางทีอาจเป็นคลังสมบัติ หรือของสะสมโบราณถึงไม่ยอมให้ไปยุ่งเธอเดินมาจนสุดฝั่งเเละเห็นหน้าต่างที่มองไปยังถนนบ้านอีกฟากแต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิดมิราวดีไหวไหล่เเละเตรียมเดินกลับออกไป ทว่าเเ

“ชอบมากค่ะ”“ผมขอโทษที่ไม่ได้ถามความเห็นของคุณก่อน”มิราวดีหันมองชายหนุ่มด้วยแววตาใส“ไม่ค่ะ คุณเป็นคนบอกฉันเองว่าจะจัดการให้นี่คะ และฉันก็ชอบที่นี่มากด้วย”รชตยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจ พลางเอื้อมมือสัมผัสใบหน้าของ หญิงสาว ครั้นส่งสายตามองนานเท่าไรหัวใจและความรู้สึกที่อยู่ในอกก็แทบทะลักออกมา แม้รู้ดีว่าความสับสนนี้ไม่ควรเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียวฝ่ามืออุ่นสัมผัสใบหน้ายิ่งทำให้แก้มทั้งสองข้างของมิราวดีผ่าวร้อนมากขึ้น จะให้ตัดใจและสร้างกำแพงที่เริ่มทลายลงใหม่อีกครั้งก็คงยาก เธอก้มหน้าลงรับสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้หัวใจระทวยยิ่งกว่าเดิมชายหนุ่มใช้มือเชยคางของภรรยาขึ้นให้สบตา เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอยากจะครอบครองหัวใจและร่างกายของเธอ ยิ่งพยายามหลีกหนีมากแค่ไหน กลับกลายเป็นว่าหัวใจนั้นเรียกร้องหามากเท่านั้น เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จน ลมหายใจสัมผัสผิวแก้ม ดวงตากะพริบมองด้วยความตกใจและรีบเบี่ยงหน้าหลบอย่างรวดเร็วรชตมองด้วยแววตาสับสนและผิดหวังที่ถูกปฏิเสธ เขาขยับตัวออกห่างมองภรรยาที่ก้มหน้าอยู่ หรือเพราะเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเล

ช่วงเวลาที่แสนวิเศษมักจะผ่านไปเร็วเสมอ มิราวดีใช้เวลาหลายวันในการเดินทางเที่ยวและพักผ่อนโดยที่ทิ้งเรื่องงานทั้งหมดไป จนถึงคืนสุดท้ายโชคดีที่ได้ข่าวจากชาวบ้านในพื้นที่ว่าที่ศาลเจ้าไม่ไกลจากที่พักมีจัดงานเทศกาลของศาลเจ้าและของกินในช่วงกลางคืนบรรยากาศท่ามกลางเสียงดนตรีและเสียงหัวเราะในช่วงต้นฤดูหนาว นักท่องเที่ยวต่างมาชมการแสดงและงานที่จัดเพียงปีละครั้งเท่านั้นมิราวดีและรชตเดินมาจนถึงลานการแสดงที่ถูกจัดอย่างสวยงาม“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีงานที่สวยขนาดนี้ด้วย”มิราวดีพูดพลางมองพลุบนท้องฟ้าที่ถูกจุดขึ้นหลายนัดรชตหันมองใบหน้าสวยของภรรยาที่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข พลันคิดว่าในอดีตชาติที่เธอทำไปเพราะว่ารักเขา จนตอนนี้การกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งเพื่อรอการแก้คำสาปนี้ แม้ที่ผ่านมาจะเกลียดและรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือสาเหตุของความทรมานที่ต้องทนมาหลายร้อยปี“คุณคะ อยากลองเล่นหน่อยไหมคะ”มิราวดีเอ่ยขึ้นพลางชี้นิ้วไปยังจุดหมาย“คุณอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้นเหรอ ไว้ผมไปซื้อให้ก็ได้”มิราวดีส่ายหน้าพลางแล้วนิ่งเงียบไปคร

มิราวดียังคงมีคำตอบที่ค้างคาใจอยู่ แม้จะกลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ก็ไม่กล้าจะนำเรื่องนี้ไปถามพ่อบ้านมงคลตามคำบอกของชายหนุ่ม เธอกำลังคิดว่าสมควรแล้วหรือไม่ที่จะรับรู้เรื่องราวต่อจากนี้ หรือจะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปโดยไม่ต้องสนใจว่ามีความเป็นมาอย่างไร ทว่าคำพูดของเขาที่บอกว่า รอเธอมานาน นั้นทำให้อดที่จะหาคำตอบไม่ได้เดิมทีวันทั้งวันเธอจะเต็มที่กับการทำงานเสมอ ทว่าวันนี้หญิงสาวกลับไม่มีสมาธิทำงานเท่าที่ควรนั่น เพราะความแคลงใจที่มี ในช่วงบ่ายของวันเธอต้องออกไปพบลูกค้าที่ไซต์งานตามนัด เมื่อพบปะลูกค้าตามนัดเรียบร้อย มิราวดีอยากพักผ่อนในช่วงเวลาสับสนนี้จึงตัดสินใจไม่กลับเข้าบริษัทมิราวดีขับรถกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งงานและคำถามที่ยังคงวนเวียนอยู่ในใจ“วันนี้กลับมาเร็วก่อนเวลา ผมยังเตรียมอาหารให้ไม่เสร็จเลยครับ”พ่อบ้านมงคลเดินออกมาต้อนรับ“เอ่อ ... แล้ว...”“นายท่านยังไม่กลับมาครับ แต่ก็คงอีกสักพักหนึ่ง อยากให้ผมยกอาหารว่างขึ้นไปให้ก่อนไหมครับ” พ่อบ้านมงคลเอ่ยมิราวดีส่ายหน้าและพูดขึ้นในทันที“ไม่ค่ะ เดี๋ย