Lahat ng Kabanata ng Mafia Series 1: Ang Maid ng Mafia Boss: Kabanata 101 - Kabanata 110

Leonora’s POVNasa ops room kami ngayon ni Kuya, Drack, at dalawang top intel agents — sina Juno at Patch. Ang buong mesa ay punô ng printouts, lumang mga surveillance photos, voice pattern analyses, at ilang classified files na nakuha lang sa tulong ng covert contacts ni Kuya mula sa dating network ng tatay namin.Umaga pa lang pero parang ilang araw na akong gising. Hindi makalma ang loob ko.Si Vicky, nasa kabilang kwarto. Nakabantay si Revo sa kanya. Ayaw pa namin siyang i-expose habang hindi pa buo ang intel.Tumikhim si Kuya.Alam natin kung saan siya susulpot, pero hindi pa rin sapat ang hawak natinGusto mong hulihin natin siya nang bulag? tanong ni Drack, nakatayo sa harap ng hologram mapHindi. Pero ayokong lalapit si Vicky sa kanya hangga’t hindi natin alam kung sino talaga si HelixTumango si Juno. Pinindot niya ang tablet niya, lumabas sa screen ang isang grayscale image. Mukha ito ng lalaki, blurred ang edges, halatang kuha mula sa isang lumang video fileIto ang pinakau

Leonora’s POVMainit-init pa ang sabaw sa lamesa, kasabay ng masarap na amoy ng nilagang baka at sinangag. Simple lang ang hapunan namin ngayong gabi, pero espesyal. Hindi dahil sa pagkain, kundi dahil… buo kami.Sa wakas, kumpleto ang mga upuan sa dining table. Ako, si Drack, at ang tatlo naming anak — sina Ezra, Alex, at si Vicky.Si Vicky. Andito siya, buhay. Umuupo ngayon sa tabi ko habang maingat na nilalagay ang sarsa ng toyo’t kalamansi sa plate niya. Parang ilang buwan lang ang lumipas mula nang nawala siya, pero sa totoo lang… parang buong buhay ko siyang hinanap."Ma, 'di ba dapat walang cellphone sa table?" sabay turo ni Alex sa kapatid niyang si Ezra na kanina pa tumitingin sa gadget."Ay, sorry!" tawa ni Ezra. "Last round lang, Ma. Promise!""Inubos mo na naman 'yung data ni Daddy," dagdag ni Vicky sabay irap.Tumingin ako kay Drack. Umiling lang siya, pero may ngiti sa labi."Wala nang bawian ng data," sagot niya. "Basta mamaya, lahat kayo, walang gadget. Magka-family mo

Drack’s POVMalamig ang hangin sa paligid. Walang tunog kundi ang banayad na pagaspas ng mga dahon sa paligid ng compound. Pero kahit ganun, ramdam na ramdam ko ang tensyon sa hangin. Iba ‘to. Hindi ito simpleng extraction. Alam ko."Visual secured. Target Silas spotted, Hallway C," bulong ni Revo sa earpiece."Copy," sagot ko, habang inaayos ang grip ko sa hawak kong stun weapon. Walang bala. Walang patayan. In and out, yan ang utos.Sa harapan ko, nakatayo si Silas. Payat. Bata pa talaga. Pero may mata siyang hindi akma sa edad niya—mata ng isang batang pinagdaanan ang impyerno."Silas," tawag ko nang mahina.Napalingon siya. Napatigil. Halatang may pagkabigla. Parang hindi siya sanay na may tumatawag sa kanya sa pangalan."Alam kong hindi mo ako kilala," dagdag ko. "Pero hindi ako kalaban. Narito kami para tulungan ka."Lumapit ako ng konti. Dahan-dahan. Nakaangat pa rin ang dalawang kamay ko para ipakita sa kanyang wala akong intensyong saktan siya."Ako si Drack. Kaibigan ako ni

Leonora’s POV Malamig pa rin ang paligid, kahit nasa loob na kami ng ops room. Para bang kumapit sa balat ko ang lamig ng Ghost Compound na iniwan nina Drack at ng team. Kanina lang, nasa panganib sila, pero ngayon, hawak na nila ang isang kahong puno ng sagot. O baka mas tama kung sabihin kong puno rin ito ng bagong tanong. Nakatitig ako sa mesa. Doon nakahimlay ang lumang pendant, nakatabi sa dalawang VHS cassettes na may marking: Helix – Subject 0. Huminga ako nang malalim. Parang may nakaukit na bigat sa dibdib ko. “‘Nora,” tawag ni Drack. Nakatayo siya sa tabi ko, hawak pa rin ang balikat ko na parang ayaw akong pakawalan. “You don’t have to do this tonight. Pwede pa bukas.” Umiling ako. “Kung bukas pa, lalong lalaki ang takot ko. Kung ngayon… at least kasama kita.” Alam kong gusto niya akong protektahan. Hindi lang bilang partner sa laban, kundi bilang asawa, at higit sa lahat, bilang ina ng batang nasa sinapupunan ko. Pero may mga bagay na hindi ko pwedeng takasan. Mata

Leonora’s POVNasa infirmary ako ngayon.Amoy alcohol, gauze, at sterile air. Tahimik, pero hindi mapayapa. Sa bawat kaluskos ng sapatos ng nurse, sa bawat beep ng monitor, naroon ang paalala—na buhay pa ako. Pero muntik na rin hindi.Nakahiga ako, may benda ang kaliwang braso. Hindi naman bali, pero may pasa. Ang tiyan ko, sinuri agad. Salamat sa Diyos, maayos pa rin ang heartbeat ng bata.“Stable,” sabi ng doktor kanina. “Pero kailangan mo ng pahinga.”Pahinga. Isang salitang parang hindi na namin kilala ni Drack.Pumasok siya sa silid ilang oras matapos ang operasyon sa sugat ko. Tahimik. Bitbit ang isang basong tubig at ang cellphone kong may bitak na sa gilid.“Okay ka na?” tanong niya.“Physically,” sagot ko, pilit ngumiti. “Mentally? Ewan ko.”Umupo siya sa tabi ko, inilapag ang cellphone sa mesa. Hawak niya ang kamay ko, marahang pinisil.“Nasa safehouse na si Silas. Walang malubhang pinsala. Nagpapagaling,” sabi niya.Tumango ako. “Good. At least siya, ligtas.”Napatingin si