All Chapters of Mafia Series 1: Ang Maid ng Mafia Boss: Chapter 131 - Chapter 139

Leonora’s POVThe thunder outside roared like a wounded beast. Sa bawat kidlat na kumikislap sa labas, nakikita ko ang anino ni Drack sa veranda—matikas pero handang makipaglaban. Sa braso niya, kumikintab ang baril na matagal ko nang hindi nakikita.“Stay with Luna, love,” sabi niya kanina, mabilis pero malumanay. Parang sinusubukan niyang takpan ang kaba sa boses niya.Ngayon, ako na lang ang naiwan sa kwarto. Si Luna, mahimbing na natutulog sa braso ko. Ang init ng katawan niya, parang nagiging tanging apoy sa lamig ng paligid. Sa labas, patuloy ang ulan, tila mga sigaw ng langit.“Please, Drack… bumalik ka agad,” mahina kong bulong.Narinig kong bumukas ang main door. Sumabay sa ingay ng kulog ang kalabog ng pinto. Bumagsak ang kaba ko sa dibdib. Napasandal ako sa pader, pilit pinapakalma ang sarili.Minsan, gusto kong maniwala na normal lang ang lahat—na baka may hayop lang sa labas o hangin lang na pumasok sa sensor. Pero deep inside, alam kong hindi iyon totoo.Matapos ang ilan

Leonora’s POVTahimik ang buong bahay. Wala na ang ingay ng ulan, tanging mahihinang tik-tik ng tubig sa bubong at hinga ni Luna ang naririnig ko. Nakahiga siya sa dibdib ko, payapang natutulog, pero ang puso ko—hindi.Parang may malamig na hangin na dumaan sa loob ng bahay kahit sarado lahat ng bintana.“Drack…” mahina kong bulong. Wala pa rin siyang balita. Ilang oras na mula nang pumutok ang mga putok sa labas, at hanggang ngayon, tahimik ang paligid.Kinuha ko ang baril na iniwan niya sa mesa. Mabigat sa kamay, malamig, pero nagbibigay kahit kaunting lakas ng loob. Dahan-dahan kong ibinaba si Luna sa crib at tinakpan ng kumot. “Mommy’s just going to check something, okay, baby?”Habang lumalakad ako papunta sa hallway, bawat hakbang ay parang may kasamang kaba. Hanggang sa—Tok. Tok. Tok.Tatlong katok. Mabagal. Maingat.Tumigil ako.Hindi iyon si Drack. Alam ko kung paano siya kumatok—isang beses lang, madiin.“Who’s there?” sigaw ko, pero mahina lang.Tahimik.Inabot ko ang door

Leonora’s POVHindi ko alam kung ilang minuto akong nakatulala pagkatapos nilang magharap. Parang bumagal ang mundo habang pinapanood ko si Drack na humihinga nang mabigat, hawak pa rin ang sugatang balikat ni Helix. Ang ulan sa labas ay unti-unting bumubuhos muli, parang nagluluksa kasama namin.Si Helix ay nakaupo sa gilid ng sofa, duguan pero matigas pa rin ang tingin. Si Drack naman, nakatayo lang sa harap niya, ang baril ay nakababa pero ang galit—halatang pilit niyang nilulunok.“Hindi ako makapaniwala…” mahina kong sabi habang lumapit. “Buong akala ko, isa kang halimaw, Helix. Pero ikaw pala… dugo rin ni Drack.”“Hindi ako humingi ng ganitong buhay,” tugon niya, paos ang boses. “Lumaki akong may galit, pero hindi ko inasahang makikita ko kayo ng ganito—pamilya, buo, masaya. Parang ipinapaalala ng tadhana kung anong hindi ko naranasan.”Tumayo si Drack, pinipilit maging kalmado kahit nanginginig ang panga niya.“Hindi ko rin pinili ang ginawa ng ama natin,” sabi niya, halos pabu

Leonora’s POVTahimik lang si Drack buong biyahe. Nasa passenger seat ako, habang ang ulan ay tuloy-tuloy ang pagpatak sa windshield. Ramdam ko ang bigat ng hangin sa loob ng sasakyan — parang bawat segundo ay isang bomba na pwedeng sumabog sa pagitan naming dalawa.“Drack…” mahina kong tawag, pero hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa daan, mga daliri niya mahigpit sa manibela.Kanina, bago kami umalis sa bahay, nakita ko siyang may hawak na lumang kahon — may tatak ng Asher Group sa gilid. Hindi ko alam kung saan niya nakuha, pero halata sa mga mata niya na may nakita siyang hindi niya inaasahan.Pagdating namin sa isang lumang mansion sa labas ng siyudad — ang dating bahay ng ama niya — doon lang siya nagsalita.“Leonora,” aniya, mababa ang boses, “may kailangan kang makita.”Binuksan niya ang pinto ng lumang study room. Amoy alikabok, at sa gitna ng silid ay may mesa na puno ng mga dokumento. Sa ibabaw nito ay ang isang lumang leather folder, may nakasulat na PROJECT HELIX.“

Kabanata 140: Season 2 Luna’s POV Tahimik ang gabi sa Foundation Headquarters. The lights of the city glittered like tiny stars beneath the hills. Twenty-four years old na ako ngayon, CEO ng Project L Foundation, isang organisasyon na nagtataguyod ng healing at innovation mula sa mga sugat ng nakaraan. Pero kahit gaano katahimik, hindi ko maalis ang pakiramdam na may nagmamasid. “Luna,” tawag ni Ezra, papasok sa opisina ko. Naka-lab coat pa rin siya kahit disoras na ng gabi. “You need to rest. You’ve been staring at those files for hours.” Ngumiti ako, pilit. “I’m fine, Kuya Ez. It’s just—may bago akong report from the energy lab. Someone tried to hack the system again.” Naningkit ang mata ni Ezra. “Again? That’s the third time this month.” Tumayo ako, nilapag ang folder. “And every time, it’s traced back to an encrypted address — same code family as the old Helix project.” Tahimik. Parehong kumirot ang dibdib namin sa salitang iyon. Helix. The ghost of our parents’ war. Bumuk