Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Kabanata 1261 - Kabanata 1270

นางใจหวิววาบ ห้องหนังสือทั้งห้องเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงตำราบนชั้นต่างร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย แท่นหมึกกลิ้งตกจากโต๊ะ ทิ้งรอยดำไว้บนพรมผืนงามเสียงครืนจากที่ไกลดังมาเป็นระลอก คล้ายฟ้าร้อง และก็เหมือนดั่ง... ภูเขาทรุดเฉียวเนี่ยนยึดขอบโต๊ะไว้เพื่อทรงตัว หัวใจเต้นระรัวไม่หยุดนางรู้ดี นี่คือกลไกที่เสิ่นม่อลงมือวางไว้แต่แรก เขาต้องการผนึกห้องลับนั้นตลอดกาล ไม่ให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนการหลับใหลชั่วนิรันดร์ของเขากับเหยาวั่งซูได้อีกแผ่นดินไหวสะเทือนอยู่ราวครึ่งชั่วยามจนเมื่อทุกสิ่งสงบลง เฉียวเนี่ยนจึงเดินโซเซออกจากห้องหนังสือ“ท่านเจ้าสำนัก!” มีคนรับใช้รีบวิ่งมาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียด “ไม่รู้ด้วยเหตุใด เขาด้านหลังพังถล่มไปครึ่งหนึ่ง โชคดีที่บ่อน้ำพุโอสถยังอยู่ดีขอรับ”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนเผลอวิ่งไปเขาด้านหลังโดยไม่รู้ตัว มองเห็นเสิ่นเยว่ตั้งแต่ไกลนางสูดลมหายใจลึก เดินไปจนถึงข้างเสิ่นเยว่ ก็เห็นว่าที่เนินเขาเดิมกลับหายไป กลายเป็นแอ่งยุบขนาดใหญ่ ดินกับหินทับถมกันอยู่ก้นหลุม ราวกับมีมือยักษ์กดพื้นนั้นให้ทรุดลง“เมื่อก่อนท่านอาจารย์ห้ามข้ามิให้มาที่นี่เสมอ” เสียงของเสิ่นเยว่ดังแผ่วเ

ลมกรรโชกนอกห้องแรงขึ้นเรื่อยๆ กระทบกับขอบหน้าต่างอันบางเบาฉู่จืออี้ทอดสายตาลงยังแผงอกของเจ้าสิบ “ข้าดูแผลเจ้าหน่อย”เจ้าสิบหน้าซีดลงเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะคลายเสื้อออก เผยให้เห็นผ้าพันแผลสีขาวที่ถูกเลือดสดซึมจนแดงไปทั้งผืน“หนึ่งเดือนก่อน ข้าถูกลอบโจมตีตอนสืบหาที่ที่เจ้าสามปรากฏตัวครั้งสุดท้าย” เจ้าสิบกัดฟันแกะผ้าพันแผลออก เผยให้เห็นบาดแผลอันเหี้ยมโหดที่ลากจากกระดูกไหปลาร้าถึงซี่โครง เนื้อหนังแหวกแยกยังไม่สมานดี “อีกฝ่ายลงมืออำมหิตนัก ทุกกระบวนท่าล้วนหมายเอาชีวิต หากมิใช่เพราะคืนนั้นฝนตกถนนลื่น ข้าคงไม่พลัดตกน้ำจนรอดมาได้...”ฉู่จืออี้จ้องมองบาดแผลนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แววตาเริ่มเย็นชา “แนวคมดาบเฉียงขึ้น เป็นคนถนัดซ้าย เจ้าพอมองเห็นหน้ามันหรือไม่?”“ไม่เห็นขอรับ” เจ้าสิบขมวดคิ้ว “ฟ้ามืด พวกมันสวมชุดพรางยามราตรี มีกันอย่างน้อยสิบคน ฝึกฝนมาดี ทำงานสอดประสานกัน ไม่ใช่โจรภูเขาธรรมดา”ฉู่จืออี้หยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นจิบหนึ่งคำ แล้วเอ่ยต่อ “ทางเซียวเหิงเป็นเช่นไร?”“ข่าวคราวสุดท้ายจากเซียวเหิงก็เมื่อห้าเดือนก่อน เขาบอกว่าจะติดตามองค์ชายสองแห่งแคว้นถังไปล่าสัตว์ที่แดนเหนือ” เจ้าสิบ

ฉู่จืออี้แววตาสว่างวาบขึ้นมาที่ซ่อนของเจ้าสิบถูกอีกฝ่ายรู้ตำแหน่งอยู่แล้ว!ไม่อาจมองข้ามตระกูลมู่ได้เลยจริงๆ"เช่นนั้นที่คุณชายใหญ่มู่มาวันนี้ มีเรื่องอันใด?" เสียงของฉู่จืออี้อ่อนลงเล็กน้อย แต่ยังคงแฝงด้วยความระแวดระวังมู่ซ่างเสวี่ยเก็บผ้าไหมกลับเข้าแขนเสื้อ "พาท่านอ๋องเข้าสู่เมืองหลวง""อ้อ?" ฉู่จืออี้เลิกคิ้ว "ในฐานะนักโทษงั้นหรือ?""ในฐานะแขก" มู่ซ่างเสวี่ยแก้ "ท่านเจ้าตระกูลอยากพบท่าน"สิ้นเสียงนั้น ก็ได้ยินเจ้าสิบเอ่ยอย่างร้อนรน “พี่ใหญ่ ไปไม่ได้นะขอรับ!”ตระกูลมู่มีอำนาจล้นฟ้าในแคว้นถัง หากฉู่จืออี้ตามมู่ซ่างเสวี่ยเข้าเมืองหลวงไป ก็ไม่ต่างอะไรกับเดินเข้าสู่ถ้ำเสือ!แต่ฉู่จืออี้ต้องไปในเมื่อพวกพ้องของเขาทุกคนอยู่ในเงื้อมมือตระกูลมู่ เช่นนั้นแม้ในเมืองหลวงของแคว้นถังจะเต็มไปด้วยคมดาบเพลิงไฟรออยู่ เขาก็ต้องไป!ดังนั้น เขาจึงมองมู่ซ่างเสวี่ยแล้วกล่าวเสียงทุ้ม “ข้าต้องแน่ใจว่าเจ้าสิบจะกลับไปถึงเมืองอู้โดยปลอดภัย”“พี่ใหญ่!” เจ้าสิบอุทาน “ข้าไม่ไป!”ฉู่จืออี้ขมวดคิ้ว มองเขา “เจ้าไม่ไป แล้วใครจะส่งข่าวให้ข้า?”องครักษ์พยัคฆ์ไม่อาจพินาศทั้งหมดในแคว้นถังได้เจ้าสิบอ้าปา

คืนนี้ เกรงว่าจะไม่สงบแล้วยามดึกสงัด สถานีพักม้าทั้งแห่งจมอยู่ในความเงียบงันฉู่จืออี้นอนบนเตียงโดยยังไม่ถอดเสื้อผ้า ข้างมือวางดาบสั้นที่ชักออกจากฝักแล้วแสงจันทร์ลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้ สาดเงาระยับลงบนพื้นทันใดนั้น เสียง "แคร้ก" เบาๆ ดังขึ้นจากบนหลังคา คล้ายกระเบื้องที่ถูกเหยียบฉู่จืออี้ลืมตาขึ้นทันที กลั้นลมหายใจ พลิกตัวลงจากเตียงอย่างไร้เสียงขณะเดียวกัน ห้องของมู่ซ่างเสวี่ยที่อยู่ติดกันดังเสียงทึบขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วตามด้วยเสียงการต่อสู้!ฉู่จืออี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย พุ่งออกจากห้องถีบประตูห้องมู่ซ่างเสวี่ยเปิดออกทันทีในห้อง มีชายชุดดำสามคนกำลังรุมโจมตีมู่ซ่างเสวี่ย หนึ่งในนั้นฟันดาบยาวเฉียดแขนเสื้อของมู่ซ่างเสวี่ยจนขาด เลือดสดไหลรินลงตามแขนฉู่จืออี้พุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ดั่งสายฟ้าฟาดแทงเข้าหานักลอบสังหารที่อยู่ใกล้ที่สุดนักลอบสังหารคนนั้นตอบสนองไว หมุนตัวขึ้นมาป้องกัน แต่ไม่ทันเห็นว่าดาบของฉู่จืออี้เปลี่ยนทิศกลางคัน แทงทะลุคออีกคนที่แอบจู่โจมอยู่ด้านข้างเลือดพุ่งกระเซ็นเปื้อนกระดาษหน้าต่าง ราวดอกเหมยสีแดงผลิบานมู่ซ่างเสวี่ยฉวยโอกาสตอบโต้ ดาบอ่อนในมือพลิ้วดั่งงู

รู้ว่าพี่สิบเป็นห่วงตนเอง รอยยิ้มบนใบหน้าเฉียวเนี่ยนก็เข้มขึ้นเล็กน้อย “พี่สิบวางใจเถอะ บัดนี้ข้าคือเจ้าสำนักราชาโอสถ”ได้ยินดังนั้น พี่สิบยังนึกว่าตัวเองฟังผิดไปเขาจ้องเฉียวเนี่ยนอยู่ตรงนั้นอย่างเหม่อลอยพักใหญ่จึงค่อยเอ่ย “จะ เจ้าว่าอะไรนะ? จะ เจ้าบอกว่าเป็นเจ้าสำนักราชาโอสถ?”“อืม” เฉียวเนี่ยนพยักหน้าหงึกๆ “ตอนนี้ข้าเก่งมากเลย ทั้งวิชาแพทย์ก็เก่ง ทั้งการถอนพิษก็เก่ง หากข้าไปแคว้นถัง ก็ต้องช่วยพี่ใหญ่ได้แน่!”พี่สิบมองเฉียวเนี่ยนอยู่พักหนึ่ง กว่าปฏิกิริยาจะตามทันก็เหมือนจะเข้าใจในความหมายของนางในที่สุดแต่ก็ยังโบกมือ “ไม่ได้! ไปไม่ได้!”“พี่สิบ!”“ไม่มีการต่อรอง!” พี่สิบขมวดคิ้วแน่น “ต่อให้วิชาแพทย์เจ้าเก่ง การถอนพิษก็เก่ง แล้วจะมีประโยชน์อะไร? หากถูกคนตระกูลมู่จับตัวไป เจ้าคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น? พวกมันอยากให้เจ้าไปหาสมบัติ จะให้หาอย่างไร? ใช้เนื้อเจ้าหรือใช้เลือดเจ้า?”ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าเฉียวเนี่ยนก็เปลี่ยนสีโดยไม่รู้ตัวนางนึกถึงท่านย่าทวดเหยาวั่งซู และก็นึกถึงท่านอาจารย์เสิ่นม่อด้วยแต่พี่สิบยังคงยืนกราน “บอกความจริงให้เจ้ารู้เลยแล้วกัน! ที่พี่ใหญ่ให้ข้าอยู่เมือ