All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1271 - Chapter 1280

เมืองหลวงของแคว้นถัง เจริญรุ่งเรืองนักถนนจูเชวี่ยกว้างขวางจนสามารถให้รถม้าสิบคันวิ่งเคียงกันได้ ทั้งสองฝั่งเรียงรายด้วยร้านค้าอันโอ่อ่า ชายคาและไม้คานแกะสลักอย่างประณีตกลิ่นของผ้าไหมแพรพรรณ เครื่องทองเงินหยก และเครื่องเทศจากต่างแดนผสมคลุ้งอยู่ในอากาศเย็นของต้นฤดูหนาว ก่อเกิดเป็นกลิ่นหอมฟุ่มเฟือยและเป็นเอกลักษณ์ผู้คนเบียดเสียดเดินขวักไขว่ แต่งกายงดงาม เสียงตะโกนขายของของพ่อค้า เสียงล้อรถม้า เสียงดนตรีจากโรงเตี๊ยม รวมกันกลายเป็นทะเลแห่งความจอแจอึกทึกเมืองหลวงของแคว้นถังที่มีตระกูลมู่ซึ่งร่ำรวยที่สุดในใต้หล้าอยู่ด้วยนั้น ช่างน่าตะลึงนัก“ความรุ่งเรืองในเมืองหลวงของแคว้นถัง นับเป็นอันดับหนึ่งของใต้หล้า” เสียงของมู่ซ่างเสวี่ยดังขึ้นข้างกาย แฝงไว้ด้วยความภาคภูมิที่แทบสังเกตไม่ออกวันนี้เขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมไหมสีม่วงเข้ม ที่คอเสื้อและชายแขนเสื้อประดับลวดลายเมฆเงินสลับซับซ้อน เอวห้อยเหรียญเหล็กนิล ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์ กลมกลืนไปกับทิวทัศน์อันหรูหรานี้โดยสมบูรณ์เห็นได้ชัดว่า เมืองหลวงของแคว้นถังแห่งนี้ มิได้เป็นเพียงเมืองหลวงของแคว้นถังเท่านั้นหากยังเป็นหน้าตาของตระก

เหล่าสตรีงามหลายคนพอได้ยินคำว่า ‘มีรางวัลให้อย่างงาม’ ก็พากันเข้ามาเกาะเกี่ยวทีละคนสองคน พลางส่งเสียงออดอ้อนว่า “คุณชาย คุณชาย...”น้ำเสียงเย้ายวนชวนให้แทบถูกล่อลวงจนวิญญาณลอยออกจากร่างมู่หงเสวี่ยกอดสตรีงามคนหนึ่งไว้เอง แววตาแฝงรอยเย้าแหย่ มองฉู่จืออี้ที่กำลังถูกเหล่าสตรีงามรายล้อมอยู่ดูท่าจะอยากดูว่าฉู่จืออี้วันนี้จะผ่านด่านสตรีงามเหล่านี้ไปได้อย่างไรแต่ไม่คาดคิดว่าฉู่จืออี้กลับไม่พูดไม่จา เพียงยกดาบสั้นที่คาดไว้ที่เอวขึ้นวางกระแทกบนโต๊ะปึงเสียงไม่ดังไม่เบานั้นกลับทำให้เหล่าสตรีงามที่เกาะกายอยู่ต่างสะดุ้งถอยห่างไปรอยยิ้มบนใบหน้าของมู่หงเสวี่ยไม่เปลี่ยน แต่แววตากลับหม่นลงเล็กน้อยได้ยินฉู่จืออี้เอ่ยขึ้นว่า “ภรรยาข้าเข้มงวดนัก ขอทุกท่านโปรดอภัย”"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."มู่หงเสวี่ยหัวเราะเสียงดัง “ท่านอ๋องผิงหยางผู้องอาจ กลับเกรงกลัวภรรยาเสียอย่างนั้นรึ? ดี ดี ดี! สมแล้วที่เป็นน้องเขยคนดีของข้า! พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”เหล่าสตรีงามที่มู่หงเสวี่ยชี้สั่งต่างก็ทำความเคารพพร้อมกัน ก่อนเดินออกจากห้องไปเหลือไว้เพียงหญิงสาวสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างทั้งสอง คอยรินเหล้าและจัดอาหารให

ฉู่จืออี้มิได้มองไปทางนาง สิ่งของเบื้องหน้าก็พลันโอนเอนเลือนรางเพราะฤทธิ์สุราเขาจึงได้แต่กดเสียงลงต่ำ แฝงแววไม่พอใจเอ่ยว่า “รบกวนหลีกทางหน่อย”แต่ไม่คิดเลย ว่าอีกฝ่ายไม่เพียงไม่หลีก กลับยื่นมือเข้ามาปลายนิ้วเรียวงามแตะลงบนข้อมือของเขาคิ้วตาแห่งฉู่จืออี้พลันขมวดแน่น เขากำลังจะผลักมือนางออก ทว่าไม่คาดคิด อีกฝ่ายกลับฉุดเขาแรงหนึ่ง ดึงเข้าไปในห้องข้างๆในห้องแสงสลัว มีเพียงโคมแก้วครอบหนึ่งดวงในมุมห้องส่องแสงพร่ามัว กลิ่นอายอวลอยู่ในอากาศเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยนัก ใสสะอาดปนกลิ่นยาขื่นบางเบาอย่างประหลาดฤทธิ์สุราขึ้นหน้า ฉู่จืออี้รู้สึกว่าก้าวเท้าของตนลอยล่องไม่มั่นคงทว่าเรี่ยวแรงของหญิงผู้นี้กลับมากเกินหญิงทั่วไปนักหรือว่าจะมิใช่หญิงธรรมดา หากแต่เป็นคนของมู่หงเสวี่ยหรืออวี่เหวินฮ่าวกันแน่?เขาส่ายศีรษะ พยายามสลัดความมึนงงออก เพื่อเตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้แต่สุรานั้นแรงเกินไปจริงๆ จนเมื่อเขามองหญิงตรงหน้า ใบหน้าของนางกลับกลายเป็นใบหน้าของผู้ที่เขาคร่ำครวญคิดถึงทั้งคืนทั้งวันหลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง ฉู่จืออี้ก็บังคับตนให้สงบลง บอกตัวเองว่าเฉียวเนี่ยนไม่มีทางปรากฏอย

ชั่วขณะนั้นฉู่จืออี้รู้ตัวว่าตนโลภนักแต่เขาไม่เคยเป็นคนโลภมาก่อน แต่ก่อน ความรู้สึกต่อบัลลังก์ ต่ออำนาจก็ไม่เคยมีความทะยานอยากแม้แต่น้อย ภายหลังเมื่อกลายเป็นนายพราน ก็แค่ล่าจนได้เหยื่อก็พอ ไม่เลือก ไม่ตะกละแต่มีเพียงตอนนี้ เพียงเวลานี้เขาอยากครอบครองทุกลมหายใจบนร่างนาง อยากจะกอดไว้เช่นนี้ไปชั่วชีวิตชั่วนิรันดร์ฟ้ากลับไม่เป็นใจ เสียงของมู่หงเสวี่ยดังขึ้นจากด้านนอก แฝงด้วยความเมามาย “ท่านอ๋อง! ฉู่จืออี้! หายไปไหนแล้ว...”อวี่เหวินฮ่าวก็พูดเสียงอ้อแอ้เช่นกัน “องครักษ์ของข้าบอกว่าเขาเข้าไปในห้องกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว”“อะไรนะ?!” ความเมาของมู่หงเสวี่ยเหมือนถูกทำให้สร่างไปครึ่งหนึ่ง “อยู่ที่ไหนกัน! แย่แล้ว แย่แน่ เขาทำเรื่องเสียหายหลังดื่มเหล้า เนี่ยนเนี่ยนต้องด่าข้าตายแน่!”สิ้นเสียงก็เหมือนมีองครักษ์ข้างนอกบอกทางอยู่ ประตูห้องถูกผลักเปิดออกมู่หงเสวี่ยแทบจะพุ่งเข้ามาล้มคว่ำ “ท่านอ๋อง! ห้ามทำ... เนี่ยนเนี่ยน?!”เสียงตระหนกหยุดลงกะทันหัน แทนที่ด้วยเสียงร้องตกใจอย่างไม่อยากเชื่ออวี่เหวินฮ่าวเดินตามเข้ามาทันที พอเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างฉู่จืออี้ก็ถึงกับชะงักไปดวงตาราวกับถูกแม่

คือค่ำคืนนั้น ห้องจัดเลี้ยงรับรองแขกของตระกูลมู่สว่างไสวไปทั่วในโถงขนาดใหญ่ มีโคมแก้วหลอมสีสันสดใสแขวนอยู่หลายสิบดวง ส่องสว่างไปทุกมุมจนสว่างไสวราวกลางวันอาหารรสเลิศและเครื่องดื่มชั้นดีถูกส่งขึ้นโต๊ะอย่างต่อเนื่อง ถ้วยทองถ้วยหยกสลับไปมา เสียงชนถ้วยดังไม่ขาดสายเสียงเครื่องสายบรรเลงแผ่วหวานก้องกังวาน เหล่านางรำร่ายกายอ่อนช้อย ทว่าจุดสนใจของผู้คนทั้งหมดกลับจ้องไปที่เฉียวเนี่ยนกันโดยไม่รู้ตัวบนใบหน้ามู่คังเซิ่งมีรอยยิ้มอ่อนโยน เริ่มแนะนำคนให้เฉียวเนี่ยนรู้จักทีละคน “ท่านนี้คือท่านปู่สาม มู่เจิ้นเจียง ดูแลเส้นทางการค้าภาคเหนือของตระกูลมู่ ภายหน้าหากมีสมุนไพรหายากใดต้องการ ก็ไปหาท่านได้เลย”“ท่านนี้คือท่านปู่ห้า มู่เจิ้นไห่ เป็นผู้ควบคุมองครักษ์ประจำจวน...”“ท่านนี้คือท่านปู่เจ็ด มู่เจิ้นหลิน ข่าวคราวยังพอรู้ดีอยู่บ้าง...”เฉียวเนี่ยนยกถ้วยคำนับตามการแนะนำของมู่คังเซิ่ง ทักทายไปทีละคนแต่ในระหว่างนั้น นางกับฉู่จืออี้แอบสบตากันอย่างแนบเนียนการแนะนำอย่างละเอียดเช่นนี้ ดูผิวเผินคล้ายมู่คังเซิ่งให้การต้อนรับเฉียวเนี่ยนอย่างอบอุ่น ทว่าภายใต้สายตาของฉู่จืออี้และเฉียวเนี่ยนกลับเหมือนเ