All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1251 - Chapter 1260

"ศิษย์น้องไม่เป็นอะไรหรอก"ในที่สุดเสิ่นเยว่ก็เอ่ยขึ้นมา เขาไม่เหมือนเสิ่นม่อ ที่พูดครึ่งเดียว จนคนฟังอึดอัดตายหรือร้อนใจตายก็ยังไม่พูดให้จบแต่ฉู่จืออี้ไม่เชื่อเสียงกรีดร้องเมื่อครู่จะเป็นของปลอมได้อย่างไรกัน หากมิใช่เจ็บปวดถึงขีดสุด เหตุใดจะส่งเสียงโหยหวนเช่นนั้นออกมาได้?"หลีกไป"เขาเอ่ยเสียงเย็นเสิ่นเยว่ถอนหายใจอย่างจนใจ "ศิษย์น้องได้รับพิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณ ทุกคืนวันเพ็ญพิษจะกำเริบ ครบเก้าครั้งจึงจะสิ้นชีพ ตอนนี้นางกำลังค้นหาวิธีปรุงยาถอนพิษของผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณอยู่ในหอคัมภีร์ เพราะฉะนั้น ต่อให้ท่านอ๋องบุกเข้าสำนักราชาโอสถได้ ก็ไม่อาจพาศิษย์น้องไป มีแต่จะถ่วงเวลาที่นางจะหายาถอนพิษได้เท่านั้น"ฉู่จืออี้รู้ว่าเสิ่นเยว่พูดความจริง นึกถึงคำพูดของเสิ่นม่อในตอนกลางวัน มือที่กำดาบไว้แน่นยิ่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว "เหตุใดถึงให้พิษแก่นาง? เจ้าสำนักของพวกเจ้าคิดอะไรกันแน่?"เสิ่นเยว่เงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงบนฟ้า แล้วจึงเอ่ยว่า "ท่านอาจารย์คงอยากมอบสำนักราชาโอสถให้ศิษย์น้องกระมัง!"ได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ขมวดคิ้วแน่นเป็นปมเสิ่นเยว่กล่าวต่อ "หากศิษย์น้องสามารถถอนพิษผงเก้ากระบวน

ดังนั้นยาถ้วยนี้จึงไม่มีทางเอาชีวิตนางไปได้!คิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็เดินไปข้างหน้า ยกถ้วยยาขึ้นดื่มหมดในรวดเดียวน้ำยาที่อุ่นร้อนเข้าปาก รสขมขื่นจนแทบกลืนไม่ลง นางกลับพยายามค้นหาความรู้สึกพิเศษบางอย่างท่ามกลางความขมขื่นนั้นทว่าในลำคอพลันรู้สึกแสบร้อนราวถูกไฟลวก ต่อมานางก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบากขึ้นมาด้วยความตกใจ นางพยายามอ้าปากหายใจเต็มแรง แต่กลับไม่สามารถสูดอากาศเข้าอกได้แม้แต่น้อยความรู้สึกขาดอากาศห่อหุ้มร่างนางไว้ ไม่นานนักภาพเบื้องหน้าก็มืดสนิท นางหมดสติไปเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้านอกห้องได้มืดแล้วเฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าตนเองสลบไปนานเท่าไร มองถ้วยยาที่ว่างเปล่าบนโต๊ะ ใจมีเพียงความรู้สึกโล่งใจที่ยังมีชีวิตอยู่เสิ่นม่อเป็นอย่างที่นางคาดจริงๆ เขาไม่คิดจะฆ่านาง เพียงแต่จะให้บทเรียนเท่านั้นเขาจะให้คำใบ้ แต่มิได้ให้ยาถอนพิษโดยตรงดังนั้น หญ้าแดนอัสดงจึงไม่สามารถแก้พิษจากผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณได้นางลดสายตามองจุดดำกลางฝ่ามือตนเองไม่รู้ว่าเป็นเพียงการคิดเองหรือไม่ แต่เฉียวเนี่ยนรู้สึกว่าจุดดำนั้นเหมือนจะเล็กลงเล็กน้อยหรือว่าจะเป็นเพราะหญ้าแดนอัสดง?หญ้าแดนอัสดง

เสิ่นม่อยืนไขว้มือตรงบันไดหินหน้าหอคัมภีร์ เสื้อคลุมสีดำเข้มถูกลมยามโพล้เพล้พัดชายเสื้อเปิดออก เผยให้เห็นลวดลายสมุนไพรสีเข้มที่ปักอยู่ด้านในเขาเงยหน้ามองฟ้า เห็นเพียงแสงสุดท้ายของอาทิตย์ยามอัสดงกำลังถูกความมืดกลืนไป ราวกับเม็ดทรายสุดท้ายที่กำลังจะไหลหมดจากนาฬิกาทราย“ท่านอาจารย์ ตอนนี้เป็นเวลายามโหย่วช่วงที่สามแล้วขอรับ” เสิ่นเยว่ถือโคมแก้วเดินเข้ามา เปลวไฟสะท้อนเป็นเงาสั่นไหวบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ศิษย์น้อง...”เสิ่นม่อไม่ตอบเขารู้ดีว่าเสิ่นเยว่จะพูดอะไร คืนนี้คือคืนวันเพ็ญ และก็เป็นคืนที่พิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณในกายของเฉียวเนี่ยนจะกำเริบเป็นครั้งสุดท้ายหากเฉียวเนี่ยนยังไม่อาจหาวิธีแก้พิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณได้ หลังคืนนี้ไป ก็จะเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณของเฉียวเนี่ยนเท่านั้นเห็นเสิ่นม่อเงียบไม่เอื้อนเอ่ย เสิ่นเยว่ก็เริ่มร้อนใจ “ท่านอาจารย์ ศิษย์น้องนั้นปัญญาเฉียบแหลม แม้ยังหาทางแก้พิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณไม่ได้ในคราวเดียว แต่ก็ไม่ควรมาสิ้นชีพลงเช่นนี้! ท่านไม่มีวันพบคนที่เหมาะสมกว่านางอีกแล้ว!”ปลายนิ้วของเสิ่นม่อสั่นไหวเล็กน้อยในใจของเขา แท้จริงแล้วร้อนรนยิ่งกว่าเสิ่นเย

ต้องสิ้นหวังกับโลกใบนี้มากเพียงใด ถึงได้คิดว่าความตายคือการหลุดพ้น?ความรู้สึกของการถูกคนที่ใกล้ชิดที่สุดหักหลัง นางเข้าใจดีจนเกินไปและทุกสิ่งที่เหยาวั่งซูได้เผชิญ ล้วนโหดร้ายและเจ็บปวดกว่านางหลายเท่านัก...“วั่งซู...” เสียงอาบด้วยน้ำตาและเลือดดังลอดออกมาจากลำคอของเสิ่นม่อต่อจากนั้น เลือดสดๆ พลันพ่นออกมาเปื้อนบนบันทึกเล่มนั้นเฉียวเนี่ยนสะดุ้ง รีบจะเข้าไปจับชีพจรให้เสิ่นม่อ แต่กลับถูกเสิ่นม่อยกมือห้ามไว้“ไม่ต้อง เพียงแค่คิดมากไปเท่านั้น”เขาพูดพลางใช้นิ้วแตะเช็ดคราบเลือดบนบันทึกอย่างระมัดระวัง ท่าทางอ่อนโยนราวกับกำลังลูบแก้มของคนรักเฉียวเนี่ยนจึงชักมือกลับ ความเย็นเฉียบเกาะแน่นกลางอก ราวกับมีก้อนน้ำแข็งขวางอยู่ที่นั่น ละลายไม่ออก“ท่านเจ้าสำนัก...” นางเอ่ยเสียงแผ่ว “ท่านย่าทวดคงไม่อยากเห็นท่านเศร้าเสียใจเช่นนี้”เมื่อได้ยิน เสิ่นม่อชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ ออกมาน้ำตาก็หลั่งตามออกมาเม็ดแล้วเม็ดเล่า “ใช่แล้ว ข้าเป็นศิษย์พี่ของนางแท้ๆ แต่กลับได้รับการดูแลจากนางอยู่ทุกเมื่อ ครั้งก่อนตอนท่องตำรับยาที่ข้าไม่อาจจำได้ต่อหน้าท่านอาจารย์ ก็เป็นนางที่แอบบอกใบ้ ข้าปรุง

คำพูดประโยคเดียว ทำให้เฉียวเนี่ยนถึงกับชะงักงันเซียวเหิงกับองครักษ์พยัคฆ์ หายตัวไปหมดเลยอย่างนั้นหรือ!นั่นย่อมพิสูจน์ได้ว่าศัตรูของพวกเขาแข็งแกร่งอย่างยิ่ง!เสิ่นม่อพูดถูก หากนางไม่มีสำนักราชาโอสถคอยหนุนหลัง เกรงว่าคงทำได้เพียงมองพวกเขาตายไปต่อหน้าต่อตาในชั่วขณะนั้น เฉียวเนี่ยนใจร้อนรน อยากจะออกจากสำนักราชาโอสถทันทีเพื่อไปพบฉู่จืออี้แต่เสิ่นม่อกลับเอ่ยเสียงเย็น “ไม่ต้องรีบร้อน ศึกษาเรื่องที่ควรรู้ให้ถ่องแท้เสียก่อน สามวันย่อมเพียงพอให้เจ้ารู้การดำเนินงานของสำนักราชาโอสถ ซึ่งจะช่วยเจ้าได้มากเมื่อไปแคว้นถัง”เฉียวเนี่ยนฝืนใจให้สงบ รู้ดีว่าคำของเสิ่นม่อนั้นมีเหตุผล จึงยกมือคารวะ “ผู้น้อยน้อมรับคำสั่งเจ้าค่ะ”แต่แล้วได้ยินเสิ่นม่อหัวเราะ “ถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่ยอมเรียกข้าว่าท่านอาจารย์อีกหรือ?”อย่างน้อย วิชาแพทย์ทั้งหลายในสำนักราชาโอสถ เขาก็ถ่ายทอดให้นางหมดแล้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย สุดท้ายนางก็คุกเข่าลงต่อหน้าเสิ่นม่อ โขกศีรษะลงบนพื้นหนึ่งครั้ง “ข้าเฉียวเนี่ยน คารวะท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”“เด็กดี”บนใบหน้าเสิ่นม่อ ปรากฏรอยยิ้มแรกในรอบหลายวันเขาโบกมือ