All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1241 - Chapter 1250

ทว่าในเวลานั้นเอง เสียงไอแผ่วเบาก็ดังขึ้นเป็นเซียวเหอ!ทั้งสามคนในห้องชะงักไปชั่วขณะ สายตาทั้งหมดจับจ้องอยู่ที่เซียวเหอและเซียวเหอก็ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ภายใต้สายตาของทั้งสามคน“ท่านอ๋องฟื้นแล้ว!” เกอซูอวิ๋นตื่นเต้นยิ่งนัก รีบโผเข้ากอดเซียวเหอไว้ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน “ดีเหลือเกิน ท่านในที่สุดก็ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้วจริงๆ!”จี้เยว่ก็หลั่งน้ำตาตาม “สวรรค์เมตตา คราวนี้ต้องขอบคุณอ๋องผิงหยางกับคุณหนูเฉียวจริงๆ!”สายตาของเซียวเหอในตอนแรกยังพร่ามัว แต่ค่อยๆ กลับมาชัดเจนเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างที่อยู่ในอ้อมแขนสั่นไม่หยุด เขาก็ยกมือขึ้นอย่างช้าๆ ตบหลังเกอซูอวิ๋นเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าช่วงเวลาที่ผ่านมา แม้เขาจะอยู่ในภาวะหมดสติ แต่กลับรู้สึกตัวแจ่มชัดเป็นบางคราและทุกครั้งที่รู้สึกตัว เขาจะได้ยินเสียงของเกอซูอวิ๋นเสมอได้ยินนางเล่าถึงทิวทัศน์งดงามของทุ่งหญ้า ได้ยินว่านายครัวในจวนคิดค้นอาหารจานใหม่ ได้ยินว่าดอกไม้ในเรือนหลังบานสะพรั่ง ได้ยินว่าแสงอาทิตย์อบอุ่น สายลมอ่อนโยนเพียงใดราวกับว่าเสียงเหล่านั้นเองที่คอยประคับประคองให้เขามีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ในยามนี้ เขาไม่เพียงรู้สึกถึงอุณ

กล่าวจบ ก็สั่งเสียงเข้มไปทางด้านหลัง “ถอนกำลัง!”"พ่ะย่ะค่ะ!"ทุกคนรับคำอย่างพร้อมเพรียงเกอซูอวิ๋นเห็นดังนั้น จึงย้ายดาบยาวออกจากลำคอตนเอง แล้วโยนไปตรงหน้าทหารรักษาพระองค์ผู้นั้นชายคนนั้นเก็บดาบขึ้นเสียบเข้าฝักจากนั้นก็คารวะต่อเกอซูอวิ๋นอย่างนอบน้อม แล้วจึงกล่าวว่า “ขอพระชายาท่านอ๋องโปรดกราบทูลต่อท่านอ๋องด้วยว่า เหล่าพี่น้องทหารรักษาพระองค์ ล้วนกำลังรอท่านอยู่”ว่าจบก็หันหลังเดินจากไปจนกระทั่งทุกคนลับสายตา เกอซูอวิ๋นจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆลำคอแผ่วระบม นางยกมือขึ้นแตะ ก็สัมผัสได้ถึงรอยเลือดอุ่นๆทว่า นางกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอยู่ในอกนั้น คือความตื่นเต้นและภาคภูมิที่ได้ปกป้องจวนรุ่ยอ๋อง ปกป้องเซียวเหอไว้ได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองไปยังดวงดาวที่ส่องระยิบระยับเต็มท้องฟ้าท้องฟ้ายามราตรีของแคว้นจิ้ง ไม่อาจเทียบได้กับท้องฟ้าแห่งดินแดนกลุ่มชนเตอร์กิกแต่ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรีนี้ กลับมีบุคคลที่นางให้ความสำคัญที่สุดอยู่แม้เนี่ยนเนี่ยนอยู่ในสำนักราชาโอสถ แต่ก็ยังอยู่ภายใต้ท้องฟ้าเดียวกันนี้เช่นกันเพียงหวังว่า เมื่อล

ท้องพระโรงเต็มไปด้วยเสียงแตกตื่นเซ็งแซ่ในแววตาฮ่องเต้ฉายความเจ็บปวด "ฮองเฮา เรากับเจ้าเป็นสามีภรรยากันมาตั้งแต่เยาว์วัย ตลอดหลายปีมานี้ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน เราเคยคิดว่าต่อให้คนมากมายอาจคิดร้ายต่อเรา แต่ไม่มีทางจะเป็นเจ้าแน่! เจ้าลืมแล้วหรือ วันที่ตระกูลเมิ่งถูกล้างบาง เป็นเราที่ช่วยให้เจ้ารอดชีวิตมาได้!"ฮองเฮาได้ยินดังนั้นก็หัวเราะอย่างเสียสติ "ใช่แล้ว คู่สามีภรรยาเยาว์วัย ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกัน ฟังดูช่างน่าตื้นตันใจเหลือเกินเพคะ! เราทั้งสองควรจะมีความผูกพันลึกซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้สิ! แต่ฮ่องเต้! ในใจพระองค์เคยมีหม่อมฉันจริงหรือเพคะ? วังหลังมีนางสนมมากมาย พระองค์กลับให้ค่าทุกนาง แม้แต่นางในในตำหนักของเต๋อกุ้ยเฟย พระองค์ก็ยังไม่ละเว้น! ตอนที่พระองค์กอดก่ายอยู่กับนังพวกผู้หญิงต่ำช้าเหล่านั้น เคยคิดถึงภรรยาวัยเยาว์ของพระองค์เองบ้างไหมเพคะ!"ฮ่องเต้อึ้งจนสีหน้าแข็งค้าง "เพราะเช่นนั้นเจ้าถึงได้คิดจะวางยาฆ่าเรารึ?""ใช่!" ฮองเฮาตะเบ็งสุดเสียง "แทนที่จะรอให้พระองค์เบื่อหน่าย แล้วถูกส่งไปอยู่ในตำหนักเย็น ชิงลงมือฆ่าท่านก่อนเสียยังดีกว่า!""จับตัวไว้!" ฮ่องเต้ออกคำสั่งเสีย

คำพูดนั้นเอ่ยออกมาไม่ทันไร เสียงสะอื้นเจ็บปวดก็หลุดออกจากลำคอของหลินเย่ว์โดยไม่รู้ตัวความทรงจำอันแสนเจ็บปวดถาโถมเข้ามาราวกับคลื่นทะเล ค่อยๆ กลืนกินเขาไปทีละน้อย...เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าพ่อแม่ของตนจะตายเช่นนี้แต่ก็ไม่อาจไม่เชื่อชายหนุ่มร่างใหญ่ร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ เสียงร้องสะอื้นน่าสะเทือนใจจนชายชราข้างๆ ยังต้องยกมือปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้แต่ฉู่จืออี้เอง ดวงตาก็แดงระเรื่อขึ้นมาไม่รู้จะปลอบอย่างไรได้ เขาจึงได้แต่ตบไหล่หลินเย่ว์เบาๆหลินเย่ว์เหมือนเพิ่งได้สติว่าข้างกายยังมีคนอยู่ เขาค่อยๆ หันหน้าไปมองฉู่จืออี้ จากเสียงร้องไห้ที่ยังสะอึกสะอื้นนั้น ก็ฝืนบีบคำพูดออกมาทีละคำ“อย่า อย่าบอกเนี่ยนเนี่ยน... นาง... นางรับไม่ไหวแน่”จะให้บอกนางได้อย่างไร ว่าพ่อแม่ที่นางเคียดแค้นนักหนา ตายเพราะนางจะให้บอกได้อย่างไร ว่าพ่อแม่ที่ครั้งหนึ่งเคยส่งนางไปเป็นทาสในกรมซักล้าง เคยส่งนางไปอยู่ในมือหมิงอ๋อง ปล่อยให้นางถูกหมิงอ๋องทารุณ...วันหนึ่ง กลับยอมตายเพื่อปกป้องนางอย่างเต็มใจแล้วนางจะรับมือกับความจริงนี้ได้อย่างไร?จะยังคงเกลียดชังต่อไป หรือทั้งชีวิตนี้ต้องอยู่กับความเจ็บปวดและความรู

“เจ้าหนุ่ม ทำไมเจ้ามาอีกแล้ว? คราวก่อนยังไม่ตาย คราวนี้จึงอยากมาตายอย่างนั้นหรือ?” เสิ่นม่อพูด น้ำเสียงยังคงแฝงแววประชดประชันฉู่จืออี้กลับเพียงยิ้มเล็กน้อย คารวะให้เสิ่นม่อหนึ่งที “ผู้น้อยคารวะเจ้าสำนัก ข้ามาเพื่อพาเฉียวเนี่ยนกลับไป”“นางไปไม่ได้” เสิ่นม่อกลอกตา “นางได้รับพิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณ หากยังหายาถอนพิษไม่ได้ นางก็จะไม่มีทางออกไปได้”ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนหน้าฉู่จืออี้พลันหายวับไป กลางหว่างคิ้วปรากฏไอสังหาร “ผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณ? ผู้ใดเป็นคนวางยาพิษนาง?”เสิ่นม่อกลอกตาอีกครั้ง “พูดจาไร้สาระ! นางอยู่ในสำนักราชาโอสถของข้า จะยังมีผู้ใดวางยาพิษนางได้อีก?”นั่นก็แน่อยู่แล้ว ว่าคือเขา!ฉู่จืออี้ตะลึง มือหนึ่งจับไปที่ดาบข้างเอว “นางกับเจ้าสำนักไม่มีความแค้นต่อกัน เหตุใดเจ้าสำนักถึงทำร้ายนาง?”เสิ่นม่อมองไปที่ดาบข้างเอวของฉู่จืออี้ แต่สีหน้ากลับยังคงไม่ใส่ใจ “เจ้าสำนักผู้นี้ทำการสิ่งใด ต้องมารายงานเจ้าตั้งแต่เมื่อใด อย่าคิดว่าเพราะเจ้าคือท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งแล้วเจ้าสำนักผู้นี้จะกลัวเจ้า”สิ้นคำ เสียงเคลื่อนไหวก็ดังมาจากในพงไม้ไม่นาน ก็มีคนหลายคนปรากฏขึ้นจากด้านหลังของฉู