جميع فصول : الفصل -الفصل 1300

ยามนั้น ที่จวนตระกูลมู่ฉู่จืออี้เคลื่อนไหวดุจควันบางที่กลืนหายไปกับเงา เงียบเชียบไร้เสียง เลื่อนตัวผ่านยอดหลังคาและระเบียงซ้อนกันแน่นหนาจนกระทั่งอ้อมผ่านสวนหินจำลองไป เขาจึงเข้าใกล้เรือนที่อยู่มุมตะวันตกเฉียงเหนือของจวน ซึ่งเป็นสถานที่ห่างไกลและลับตาที่สุดเพียงเหลือบมอง ก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติแม้จะเป็นยามค่ำ แม้คนตระกูลมู่จะเข้านอนหมดแล้ว แต่เรือนแต่ละหลังของจวนยังคงแขวนโคมไฟไว้ไม่ดับมีเพียงที่นี่เท่านั้นที่เงียบสนิท มืดมิดราวกับสัตว์ร้ายกำลังหมอบอยู่ในเงากำแพงรอบเรือนสูงกว่าเรือนอื่นราวสามฉื่อ บนกำแพงยังมองเห็นตาข่ายโลหะซี่ถี่สะท้อนแสงเย็นเยียบภายใต้แสงจันทร์ เห็นได้ชัดว่าเป็นกับดักกันคนปีนเข้าหากองครักษ์พยัคฆ์ถูกกักขังอยู่ในตระกูลมู่ ที่นี่ก็ย่อมเป็นจุดที่เป็นไปได้มากที่สุด!คิดได้ดังนั้น ฉู่จืออี้กลั้นลมหายใจแน่น ก้มตัวอยู่ใต้ชายคาที่ห่างจากกำแพงเรือนราวสิบจ้าง ดวงตาแหลมคมกวาดมองพื้นที่เงียบสงัดนั้นอย่างละเอียดไม่มียามรักษาการณ์?เป็นไปไม่ได้!ตลอดทางที่สืบมา เขาพบว่ายามรักษาการณ์ของตระกูลมู่แน่นหนายิ่งกว่าจวนขุนนางใหญ่ในราชสำนัก กองทัพลาดตระเวนสิบกว่าชุดสลับเวรกันไ

สายตาทั้งคู่ประสานกับ แสงเทียนสั่นไหวกระทบหน้าทั้งสองสีหน้าของฉู่จืออี้ไม่เปลี่ยน เพียงตอบเรียบๆ "คุณชายรองคิดข่มขู่อ๋องผู้นี้หรือ?"มู่หงเสวี่ยก็กลับสู่ท่าทางยียวนเหมือนเคยทันที "จะกล้าได้อย่างไร? เพียงแต่ตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ที่แคว้นถัง เป็นแขกของตระกูลมู่ ข้าในฐานะเจ้าบ้าน มีหน้าที่เตือนท่านอ๋องก็เท่านั้น""เหตุใดอ๋องผู้นี้ต้องมายังแคว้นถัง คืนนี้อ๋องผู้นี้ไปทำอะไร ต้องการสิ่งใด พวกตระกูลมู่นั้นรู้ดีแก่ใจ" ฉู่จืออี้พูดพลางก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าวร่างสูงใหญ่กำยังแผ่ความน่าเกรงขามออกมา ทำเอามู่หงเสวี่ยเผลอก้าวถอยหลังดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย ซ่อนความโกรธเอาไว้ “พวกน้ำเน่าน้ำเสียในตระกูลมู่ อ๋องผู้นี่มิได้อยากเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่หากพวกเจ้าฝืนลากอ๋องผู้นี้ไปด้วย อ๋องผู้นี้ก็ไม่รังเกียจ จะปลุกปั่นให้สะเทือนฟ้าสะเทือนดินก็แล้วกัน”วันนี้มู่หงเสวี่ยมากล่าวตักเตือนฉู่จืออี้ตามคำสั่งของมู่คังเซิ่งแต่ไม่คาดคิดเลยว่ากลิ่นอายของฉู่จืออี้จะน่าเกรงขามถึงเพียงนี้ทั้งที่พูดสั้นๆ ไม่กี่ประโยคแท้ๆแต่เมื่อออกมาจากปากฉู่จืออี้ กลับทำให้เขาแอบรู้สึกหวาดกลัวได้ในตอนนี้ เขาจึงสูดลมหายใจเข้า เ

เฉียวเนี่ยนจากไปไม่นาน โหยวต๋าก็หิ้วชามยาต้มก้าวเข้าไปยังห้องด้านในอวี่เหวินฮ่าวได้ยินเสียงจึงลืมตาขึ้น ค่อยยันตัวลุกนั่ง รับชามยาแล้วดื่มจนหมดโหยวต๋าเห็นสีหน้าของเขายังซีดอยู่เล็กน้อย ความเป็นห่วงผุดขึ้นที่หว่างคิ้ว "องค์ชาย ทรงเป็นอย่างไรบ้าง? เรียกหมอหลวงคังมาดีหรือไม่?"อวี่เหวินฮ่าวส่งชามเปล่ากลับไป สายตาเย็นเฉียบปาดผ่านโหยวต๋า “วิชาแพทย์ของหมอหลวงคัง จะเทียบกับเฉียวเนี่ยนได้หรือ?”โหยวต๋ารับชามไว้แล้วยิ้อย่างเงอะงะแน่นอนว่าไม่ได้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพิษปักษินกลืนวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวก่อนหน้านี้ แม้แต่พิษสลายปราณ เกรงว่าหมอหลวงคังก็คงแก้ไม่ได้ฤทธิ์ยาค่อยๆ แพร่กระจาย อวี่เหวินฮ่าวจึงรู้สึกว่าความอัดอั้นในอกคลายลงบ้างเขาเอนตัวกลับไปบนเตียง คายลมหายใจออกมาจากอกลึก แล้วจึงถาม “นางล่ะ?”คำว่า “นาง” นี้ หมายถึงเฉียวเนี่ยนโหยวต๋าเข้าใจ รีบก้มตัวกราบกล่าว “ได้จัดที่พักให้นางแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น อวี่เหวินฮ่าวก็ยกมุมปากขึ้นอย่างพอใจโหยวต๋าก็อดชื่นชมไม่ได้ “องค์ชายทรงคาดการณ์ได้อย่างไรว่า คุณหนูเฉียวจะไม่จากไป?”เดิมทีเขาคิดว่าคงเฉียวเนี่ยนต้องจากไปวันนี้แน่

ชีพจรไม่ได้เร็วขึ้นเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว “แค่นั้นหรือ?”อวี่เหวินฮ่าวกัดริมฝีปากบาง ละสายตาจากนาง เหม่อมองไปไกล เสียงแหบเล็กน้อย “สำหรับคุณหนูเฉียว เรื่องนั้นอาจไม่สำคัญ แต่สำหรับข้า… เป็นสิ่งที่หายากและมีค่าที่สุดในโลกนี้”เขาหยุดเล็กน้อย ลูกกระเดือกขยับ เสียงทุ้มต่ำราวซึมซับความหนาวเหน็บหลายปี “ตั้งแต่เด็ก เวลาป่วยอยู่บนเตียง มักหวังว่าตื่นมาจะมีใครเฝ้า แต่พอตื่นมาก็เหลือเพียงความหนาวเหน็บ ความว่างเปล่าข้างหมอน วันนี้เช้าตอนเห็นเจ้า… ข้าหวั่นไหว ราวอยู่ในฝัน”พูดถึงตรงนี้ อวี่เหวินฮ่าวจึงมองเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง คลี่ยิ้มบาง “คุณหนูเฉียวตรวจแล้ว พบว่าข้าพูดโกหกหรือไม่?”ปรากฏว่าเขารู้เฉียวเนี่ยนมองอวี่เหวินฮ่าว ยิ้มเล็กๆ แล้วถอนมือออกเวลาคนโกหก หัวใจจะเต้นเร็วกว่าปกติแม้เพียงเล็กน้อย เฉียวเนี่ยนก็แยกออกแต่ชีพจรอวี่เหวินฮ่าวเมื่อครู่ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยเห็นเฉียวเนี่ยนไม่พูด อวี่เหวินฮ่าวสูดหายใจลึก แล้วถอนใจยาว “ไม่โทษคุณหนูหรอก ข้าทำตัวโหดร้ายจริงๆ ไม่ถือว่าเป็นคนดี อีกทั้งเพิ่งรอดตายจากประตูยมโลก จึงหลงไปชั่วครู่”พูดถึงตรงนี้ อวี่เหวินฮ่าวไอสองครั้ง แล้วพูดต่อ “องค์ช

เฉียวเนี่ยนประคองอวี่เหวินฮ่าวเดินไปยังที่พักของเขาเดิมที โหยวต๋าก็เดินมาช่วยประคองอยู่ข้างๆ แต่ถูกอวี่เหวินฮ่าวส่งสายตาไล่ให้ถอยไปดังนั้นตลอดทาง อวี่เหวินฮ่าวแทบจะเทน้ำหนักครึ่งตัวลงบนร่างของเฉียวเนี่ยน กลิ่นหอมเย็นของไม้กฤษณาผสมกับกลิ่นยาลอยวนแผ่วเบา แทรกซึมเข้าสู่จมูกของเฉียวเนี่ยน ราวกับจะโอบรัดนางเอาไว้ทั้งหมดกว่าเฉียวเนี่ยนจะประคองอวี่เหวินฮ่าวขึ้นเตียงได้ก็ลำบากไม่น้อยอวี่เหวินฮ่าวเดินมาไกลถึงเพียงนั้น จึงเหนื่อยจนหายใจหอบ อกกระเพื่อมแรง ราวกับจะสิ้นลมหายใจได้ทุกเมื่อเฉียวเนี่ยนจึงยื่นมือช่วยปรับลมหายใจให้เขา ใบหน้าแฝงความตำหนิ “องค์ชายรองรู้ดีว่าตนยังเพิ่งกลับมาจากปากประตูยมโลกเมื่อวาน เหตุใดยังกล้าลงจากเตียงเดินไปมาตามใจชอบ?”แต่อวี่เหวินฮ่าวกลับไม่แสดงความขุ่นเคืองต่อคำตำหนินั้นของเฉียวเนี่ยนแม้แต่น้อย เขาเผยสีหน้ารู้สึกผิดออกมาแทนขนตาของเขาทอดเงาทึบลงใต้ตา ริมฝีปากบางสั่นระริก เสียงเบาราวกับเสียงถอนหายใจ ทว่ากลับชัดเจนราวกับกระซิบอยู่ข้างหูของเฉียวเนี่ยน“ข้าผิดเอง... หากไม่ใช่เพราะร่างกายอันไร้ประโยชน์ของข้าทำให้เจ้าลำบาก ท่านอ๋องก็คงไม่ถึงกับพิโรธจนสะบัดแขนเส