นางเอ่ยปากรัวเร็วราวกับต้องการระบายความหวาดกลัวทั้งหมดให้พรั่งพรูออกมากับคำพูด สายตาเหลือบมองบาดแผลที่ลำคอของเขาอย่าง มิอาจหักห้ามใจ “ท่านดูตรงนี้สิ หากลึกกว่านี้อีกเพียงกระผิกริ้วเดียวจะจะมิใช่ถูก คมกระบี่ปาดคอปลิดชีพ ไปแล้วหรือ?”“อิ๋งชี” ดูท่าจะเริ่มรำคาญความห่วงใยที่ถาโถมเข้ามาอย่างกะทันหันของนาง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเพียงชั่ววูบจนแทบสังเกตไม่เห็น ก่อนจะโบกมือปัด น้ำเสียงเจือความเย็นชาแข็งกระด้างที่ยากจะจับสังเกต “เสร็จหรือยัง?”“โอ๊ะ... เสร็จ! เสร็จแล้ว!” หนิงซวงรู้สึกราวกับได้รับการอภัยโทษ หัวใจเต้นแรงแทบจะระเบิดออกมา นางอาศัยสัญชาตญาณล้วน ๆ นิ้วมืออันสั่นเทารรีบผูกปมผ้าพันแผลเงื่อนสุดท้ายอย่างรวดเร็ว พยายามบังคับเสียงให้ราบเรียบที่สุด ทว่ากลับไม่อาจปกปิดความตึงเครียดและน้ำเสียงที่แห้งผากได้ “พี่อิ๋งชี บาดแผลแม้จะเล็กแต่ก็ต้องดูแลให้ดี ช่วงนี้… ห้ามใช้วรยุทธ์เด็ดขาดนะ พักผ่อนให้มาก ๆ เถิด” กล่าวจบ นางก็รีบเก็บกล่องยาอย่างลนลาน ไม่กล้ารั้งรออยู่นานกว่านี้ “คุณหนูของข้ายังต้องการคนดูแล ข้าขอตัวก่อน”สิ้นคำ นางก็แทบจะวิ่งหนีออกจากห้องปีกข้างไป ทิ้งให้ “อิ๋งชี”นั่งอยู่ลำพังภายใต้แสงต
Read more