Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1471 - Bab 1478

ใบหน้าของเซียวเหอพลันซีดเผือดไร้สีเลือด เขาหันขวับกลับไปมองหนิงซวง น้ำเสียงแหบพร่าเจือความตระหนกประหนึ่งคนจวนเจียนจะเสียสติ“อวิ๋นเอ๋อร์หายไป”“อะไรนะ?! หายไปแล้วหรือ?!” หนิงซวงกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัว ดวงตาเบิกโพลงกว้าง “เป็นไปไม่ได้! หลังจากพี่หญิงอวิ๋นกลับเข้าห้องไป ข้าก็คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวทางฝั่งนี้ตลอดเวลานะเจ้าคะ นางไม่ได้ก้าวออกมาเลยแม้แต่ก้าวเดียว! กระทั่งประตูห้องก็ยังไม่เคยเปิดออกด้วยซ้ำ!"โรงหมอแห่งนี้เก่าคร่ำครึเต็มที บานประตูทุกบานยามเปิดปิดล้วนส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด โดยเฉพาะห้องที่เกอซูอวิ๋นพักอยู่! หากเกอซูอวิ๋นเปิดประตูออกมาจริง นางที่พักอยู่ห้องติดกันย่อมต้องได้ยินเสียงอย่างแน่นอน!ความเคลื่อนไหวทางฝั่งนี้ พลอยทำให้ฉู่จืออี้และเฉียวเนี่ยนแตกตื่นไปด้วยฉู่จืออี้รีบสาวเท้าก้าวออกมาจากห้อง เมื่อเห็นสภาพหลุดลอยคล้ายคนวิญญาณออกจากร่างของเซียวเหอ และสีหน้าอันร้อนรนของหนิงซวง เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแล้วแววตาของเขาพลันเคร่งขรึมลง หันไปตะโกนสั่งการองครักษ์พยัคฆ์ที่เฝ้าอยู่ชั้นล่างทันที “องครักษ์พยัคฆ์ฟังคำสั่ง! ปิดล้อมทางเข้าออกโรงหมอทุกทาง! ค้

เสิ่นเยว่สบตาอิ๋งชีนิ่งนาน ผ่านไปครู่ใหญ่ ถึงได้หลุดหัวเราะ “พรืด” ออกมา “เจ้านี่หนา... เห็นทีคงเป็นเพราะติดตามเนี่ยนเนี่ยนนานเกินไปกระมัง นิสัยถึงได้กลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย เอะอะก็ระแวงสงสัยไปเสียทุกเรื่อง” เขาเอ่ยพลางตีสีหน้าคล้ายจนใจอยู่หลายส่วน “เนี่ยนเนี่ยนคือญาติเพียงคนเดียวที่ท่านอาจารย์หลงเหลือไว้ให้ข้า ไฉนข้าต้องปองร้ายหมายเอาชีวิตนางด้วย? อีกอย่าง... การดัดแปลงความทรงจำ? ในใต้หล้านี้มีวิชาแพทย์เช่นนั้นที่ไหนกัน ข้าเป็นศิษย์แพทย์เทวดา มิใช่เทพเซียน!”“เชียนซืออิ่น... อาศัยโอสถสะกดจิตวิญญาณ ใช้เข็มเงินเป็นสะพานรุกรานเข้าสู่ห้วงคำนึง ใช้วาจาเป็นเส้นใยชักนำความทรงจำ” น้ำเสียงของอิ๋งชีดังลอดผ่านหน้ากากออกมา กล่าวแจกแจงด้วยความเย็นชา “นี่คือเคล็ดวิชาลับสำนักราชาโอสถ อดีตเจ้าสำนักเล็งเห็นว่าวิชาแพทย์แขนงนี้ชั่วร้ายและอัปมงคลเกินไป จึงได้ทำลายทิ้งไปจากคัมภีร์ทั้งหมดของสำนักราชาโอสถ”มือที่กุมกระบี่ของเขานิ่งสนิทดั่งขุนเขา คมกระบี่ยังคงแนบสนิทกับเส้นชีพจรข้างลำคอของเสิ่นเยว่ ก่อนจะกดลึกลงไปเล็กน้อย จนปรากฏรอยเลือดจาง ๆ เป็นทางยาว “ดังนั้น ในใต้หล้ายามนี้ ผู้ที่ใช้เคล็ดวิชาชักใยเป

หนึ่งชั่วยามต่อมาเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ตรงบันไดชั้นสอง ดวงตาคู่งามจ้องเขม็งลงไปเบื้องล่างอย่างไม่วางตาเซียวเหอและฉู่จืออี้ต่างนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องโถงชั้นล่าง สายตาจับจ้องผู้คนที่สัญจรไปมานอกโรงหมอ ทว่าภายในใจกลับร้อนรุ่มดั่งไฟสุม“ไม่ได้การ! ข้าทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว” เมื่อเห็นเวลาล่วงเลยผ่านไปทีละวินาที ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์พยัคฆ์หรือองครักษ์เงาก็ยังไร้ซึ่งข่าวคราว ในที่สุดเซียวเหอก็มิอาจระงับความตื่นตระหนกในใจได้อีกต่อไป เขาผุดลุกขึ้นยืนโดยพลันเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมุ่น นางรู้ดีว่าต่อให้เอ่ยปากห้ามตอนนี้ เซียวเหอก็คงไม่ฟัง เพราะเขาอดทนจนถึงขีดสุดแล้วอิ๋งชีรับคำสั่งไปตามหาเกอซูอวิ๋น ทว่าเลยเวลานัดหมายมาแล้วก็ยังไร้ซึ่งวี่แววเวลาที่ไหลผ่านไปแต่ละชั่วขณะเปรียบเสมือนมีดทื่อที่คอยแล่เฉือนเนื้อหนัง สร้างความทรมานใจจนทำให้ทุกคนนั่งไม่ติดที่แม้แต่ฉู่จืออี้ก็ยังลุกขึ้นยืน มองไปทางเซียวเหอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึม “ข้าจะไปกับเจ้า”ต่อให้ตระกูลมู่จะเป็นภูเขาดาบทะเลเพลิง วันนี้พวกเขาก็พร้อมจะบุกฝ่าเข้าไป!ทว่าในยามนั้นเอง ร่างของอิ๋งชีก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนในที่สุด“ท่านเจ้าสำนัก” น้ำ

เกอซูอวิ๋นถูกประคองร่างอย่างทะนุถนอมเข้าไปยังห้องชั้นใน ก่อนจะวางลงบนตั่งเตียงหนานุ่มสีหน้าของเฉียวเนี่ยนเคร่งขรึมดุจน้ำค้างแข็ง นางออกคำสั่งไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปทันที “ออกไปให้หมด ข้าจะฝังเข็มขับพิษให้นาง”สิ้นคำ ทุกคนต่างพากันถอยออกไปจากห้อง บานประตูไม้หนักอึ้งค่อย ๆ ปิดลงเบื้องหลังนาง ตัดขาดสายตาที่เต็มไปด้วยความร้อนรุ่มและห่วงใยจากภายนอกจนสิ้นเพียงครึ่งชั่วยาม แต่ในห้วงเวลานี้กลับดูเนิ่นนานเหลือเกินเซียวเหอนั่งนิ่งอยู่ริมประตู ทว่าแววตาที่ฉายความร้อนรนนั้นราวกับสัตว์ร้ายที่ติดอยู่ในกรงขัง แม้ภายนอกดูสงบนิ่ง แต่หมัดที่กำแน่นและคิ้วที่ขมวดมุ่นกลับเผยให้เห็นความว้าวุ่นใจภายในอย่างปิดไม่มิดหนิงซวงยืนพนมมืออยู่อีกด้าน ริมฝีปากขยับสวดภาวนาไร้เสียง หยาดน้ำตาเอ่อคลอหมุนวนอยู่ในเบ้าตาส่วนอิ๋งชีนั้นยืนนิ่งราวกับหินผาไร้สุ้มเสียงอยู่ในเงามืด หน้ากากอำพรางสีหน้าทั้งมวล มีเพียงดวงตาคู่ที่เผยออกมาเท่านั้นที่ดูลึกล้ำยากหยั่งถึง นานครั้งจึงจะมีระลอกไหววูบที่ยากจะสังเกตพาดผ่านไปฉู่จืออี้ยืนอยู่ไม่ไกล เก็บกิริยาอาการของทุกคนไว้ในสายตา แววตาของเขามืดครึ้ม ในหัวหวนนึกย้อนถึงเรื่องราว