All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1461 - Chapter 1470

นางไม่มีวันเชื่อเป็นอันขาดว่าสามีของตนจะปั้นน้ำเป็นตัวในเรื่องนี้องครักษ์เงาผู้นั้นสัมผัสได้ถึงความเคลือบแคลงในแววตาของทุกคน หัวใจพลันบีบรัด จึงรีบเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเนี่ยน แววตาฉายชัดถึงความมุ่งมั่น: “ท่านเจ้าสำนักโปรดเมตตา! ที่ข้าน้อยกล่าวมาล้วนเป็นความจริงทุกประการ หาได้กล้าบังอาจโป้ปดมดเท็จแม้แตนครึ่งคำ!”แม้แต่อิ๋งชีที่ยืนอยู่ด้านข้างยังเอ่ยเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “องครักษ์เงาได้รับการฝึกฝนมาแต่เยาว์วัย กฎเหล็กข้อแรกคือความจงรักภักดีต่อสำนักราชาโอสถ มอบกายถวายชีวิตเพื่อปกป้องท่านเจ้าสำนัก!” เขาไม่เพียงย้ำเตือนถึงสัตยาบันของเหล่าองครักษ์เงา หากแต่ยังต้องการปกป้องความบริสุทธิ์ใจของลูกน้องด้วย“ถ้าเช่นนั้น เจ้ากำลังจะบอกว่าสามีข้าโกหกกระนั้นหรือ?” เกอซูอวิ๋นเดือดดาลขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินวาจาที่แฝงนัยปกป้องพวกพ้องของอิ๋งชี ด้วยใจที่มุ่งปกป้องสามี นางจึงก้าวพรวดออกมาข้างหน้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นป้องหน้าท้องที่ยังคงแบนราบโดยไม่รู้ตัว คิ้วขมวดมุ่น ยืนขวางหน้าเซียวเหอด้วยท่าทีแข็งกร้าว ราวกับแม่เสือดาวที่กำลังเกรี้ยวกราดเซียวเหอมองท่าทางปกป้องเขาที่เป็นไปโดยสัญชาตญาณของนาง หัวใจพ

ในขณะเดียวกัน ณ แดนต้องห้ามตระกูลมู่กลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นผสมปนเปกับกลิ่นสมุนไพรเก่าเก็บที่โชยออกมาจากส่วนลึกของแดนต้องห้าม อบอวลอยู่ในอากาศที่หนาวเหน็บมู่ซ่างเสวี่ย มู่หงเสวี่ย และท่านปู่ห้ามู่เจิ้นไห่ นำทัพยอดฝีมือที่ตระกูลมู่ชุบเลี้ยงไว้กว่าสิบชีวิต ฝ่าความมืดมิดแห่งรัตติกาลมาจนถึงปากทางเข้าแดนต้องห้ามด้วยอาการหอบหายใจกลิ่นคาวเลือดรุนแรงปะทะเข้าที่ใบหน้า พรากเอาลมหายใจของทุกคนไปในชั่วพริบตา!ทว่าเท่าที่สายตามองเห็น นอกเหนือจากกองเลือดสด ๆ แล้ว กลับไม่พบร่างไร้วิญญาณแม้แต่คนเดียวสีหน้าของพวกเขากลายเป็นสีเขียวคล้ำในทันที ลางสังหรณ์อัปมงคลแล่นปราดจากปลายกระดูกสันหลังขึ้นสู่สมอง ต่างพากันเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปภายในบานประตูศิลานั้นพลันพบว่า ประตูของเรือนเล็กหลังนั้น บัดนี้กลับเปิดอ้าอยู่ภายในนั้นมืดสนิทประหนึ่งสัตว์ร้ายจากขุมนรกบรรพกาลที่กำลังซุ่มซ่อน มันอ้าปากกว้างอันมืดมิดไร้ก้นบึ้งอย่างเงียบเชียบ รอคอยให้เหยื่อเดินเข้าไปติดกับดักด้วยตนเองเจ้าคนบ้าคลั่งที่บังอาจบุกรุกแดนต้องห้ามตระกูลมู่... เป็นไปได้สูงว่ามันยังคงซ่อนตัวอยู่ข้างใน!“ข้าจะเข้าไปก่อน!” ใบหน้าชราภาพที่ยังคงค

รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ทิ้งไว้เพียงเงาตกค้าง ณ ที่เดิม!ชั่วพริบตาถัดมา ร่างของเขาก็พลันปรากฏขึ้นที่ด้านข้างขององครักษ์ผู้หนึ่ง มือซ้ายดุจกรงเล็บเหยี่ยวตะปบออกไปรวดเร็วปานสายฟ้า คว้าหมับเข้าที่ข้อมือข้างที่กุมดาบของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำราวจับวาง พลันได้ยินเสียง “เปราะ” ดังสนั่น กระดูกข้อมือแหลกละเอียดในทันที!เสียงกรีดร้องโหยหวนขององครักษ์ผู้นั้นเพิ่งจะดังขึ้น มือขวาของ “เซียวเหอ” ก็สะบัดวูบ ประกายแสงเย็นเยียบสายหนึ่งสว่างวาบ มีดสั้นอาบแสงสีน้ำเงินอมม่วงอันเร้นลับพุ่งออกไปดุจอสรพิษแลบลิ้น ปาดผ่านลำคอขององครักษ์อีกนายที่ถลันเข้ามาในชั่วพริบตา!ท่วงท่าลงมือนั้นช่างเฉียบขาดและอำมหิตถึงขีดสุด!โลหิตร้อนระอุพุ่งกระฉูดออกมาดั่งน้ำพุ หยาดเลือดบางส่วนกระเซ็นไปต้องนัยน์ตาของรูปสลักหัวสัตว์อสูรหน้าตาถมึงทึงบนชั้นหินด้านข้าง ยิ่งขับเน้นบรรยากาศให้ดูวิปริตน่าสยดสยองมู่เจิ้นไห่เบิกตาโพลงหางตาแทบปริแตก แผดเสียงคำรามกึกก้องพร้อมตวัดดาบฟันเข้าที่กลางหลังของ “เซียวเหอ” เต็มแรง!ดาบนี้ผนึกรวมพลังแห่งการฝึกฝนในชั่วชีวิตของเขา อานุภาพหนักหน่วงรุนแรง แฝงเสียงลมแหวกอากาศหวีดหวิว!ทว่า “เซียวเหอ” กลับราวกับ

หนึ่งชั่วยามให้หลัง รถม้าก็แล่นมาถึงหน้าจวนตระกูลมู่จวนที่เคยโอ่อ่าเกริกไกร บัดนี้กลับกลายเป็นสีขาวโพลนด้วยเครื่องทุกข์ บรรยากาศวังเวงหดหู่ ธงขาวทิ้งตัวลู่ลง กระดาษเงินกระดาษทองปลิวว่อนไปตามลม เสียงดนตรีประโคมศพดังแว่วโหยหวนราวเสียงสะอื้นไห้ ยิ่งเพิ่มความโศกสลดรันทดใจเบื้องหน้าห้องโถงไว้ทุกข์ มู่เมิ่งเสวี่ยในอาภรณ์ไว้ทุกข์สีขาวบริสุทธิ์ร่ำไห้ปานจะขาดใจ ร่างกายอ่อนระทวยเจียนจะสิ้นสติอยู่ในอ้อมแขนของสาวใช้ทว่า ยามที่หางตาของนางเหลือบไปเห็นเงาร่างของเฉียวเนี่ยนและฉู่จืออี้ปรากฏกายขึ้นที่หน้าประตูห้องโถงไว้ทุกข์ แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความโศกเศร้าสิ้นหวังพลันลุกโชนขึ้นมาทันตา!ประหนึ่งเปลวเพลิงที่อาบยาพิษร้าย ความเคียดแค้นชิงชังอันท่วมท้นและรอยแค้นที่ฝังรากลึกถึงกระดูกปะทุออกมาอย่างบ้าคลั่ง แทบจะเผาผลาญทุกสรรพสิ่งเบื้องหน้าให้มอดไหม้เป็นจุณ!“พวกเจ้ามาทำไม!” มู่เมิ่งเสวี่ยผลักไสสาวใช้ที่ประคองอยู่ออกอย่างแรง ราวกับนางสิงห์ที่กำลังคลุ้มคลั่ง นางพุ่งตรงเข้าใส่เฉียวเนี่ยนด้วยความบ้าคลั่งหมายจะแลกด้วยชีวิต!อาภรณ์ไว้ทุกข์สีขาวสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม ประหนึ่งวิญญาณร้ายที่กำลังมาทวงชีวิตฉู

เบื้องหลังเรื่องนี้ แท้จริงแล้วซุกซ่อนความลับและจุดประสงค์อันสะเทือนฟ้าดินเพียงใดเอาไว้กันแน่?นัยน์ตาของฉู่จืออี้หม่นแสงลง สายตาทอดมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถม้าที่เคลื่อนผ่านไป ทว่าดูราวกับกำลังมองทะลุเปลือกนอกแห่งความเจริญรุ่งเรืองเหล่านั้น ตรงดิ่งไปยังหุบเหวแห่งแผนการร้ายอันดำมืดที่ไม่อาจหยั่งรู้“ไม่ว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร แต่ยามนี้ หนี้แค้นระหว่างเรากับตระกูลมู่ ถือว่าผูกปมกันจนแน่นหนาแล้ว”เฉียวเนี่ยนใจหายวาบ เข้าใจความนัยของเขาในทันที: “ท่านหมายความว่า... การที่อีกฝ่ายจำแลงกายเป็นท่านพี่เซียว สังหารคนตระกูลมู่ ก็เพื่อเสี้ยมให้เรากับตระกูลมู่บาดหมางกันหรือ?”ฉู่จืออี้ละสายตากลับมามองเฉียวเนี่ยน ความเย็นชาในแววตาถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยนลึกล้ำ: “ไม่ว่าอย่างไร ยามนี้ศัตรูอยู่ในที่ลับ เราอยู่ในที่แจ้ง สิ่งที่ทำได้มีเพียงก้าวย่างอย่างระมัดระวังและรับมืออย่างรอบคอบ ดังนั้นเจ้าอย่าได้คิดมาก ห่วงตัวเองก่อนเถิด” เขากุมมือนางแน่น ถ่ายทอดพลังอันหนักแน่นมั่นคง “ด้วยกำลังขององครักษ์พยัคฆ์และองครักษ์เงา ต่อให้ฮ่องเต้ถังส่งทหารมาปิดล้อม ข้าก็สามารถปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยและฝ่าวงล้อ