All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 561 - Chapter 570

"เจ้านี่มันแข็งทื่อเป็นท่อนไม้เสียจริง" ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด อยู่ ๆ ป้าชุนก็พูดขึ้นมาฉู่จืออี้ไม่เข้าใจ "อะไร?"ป้าชุนจึงพูดเสียงเบาลง "แม่หนูนั่นขาซ้ายเจ็บ เจ้ายังไม่ยอมแบกนางอีก""……" ฉู่จืออี้ไม่ได้รู้สึกว่าตนทำอะไรไม่เหมาะสม เพียงกล่าวเสียงขรึม "นางบอกว่าเดินเองได้ ขอแค่ให้ข้าพยุงหน่อยก็พอ""เพราะอย่างนั้นข้าถึงได้บอกว่าเจ้าเป็นท่อนไม้อย่างไรเล่า!" ป้าชุนส่ายหน้าด้วยความจนใจ แล้วถอนหายใจอีกครั้ง "ฝูวั่ง ไอ้เจ้าเจ้าลูกคนนี้ กล้าทำเรื่องอย่างนี้ได้ ไป๋อวี่ เจ้าช่วยสั่งสอนแทนข้าทีเถอะ!"สายตาของฉู่จืออี้เย็นชาขึ้นเล็กน้อย "กลัวว่าท่านป้าจะทำใจลำบากเอา""ไม่มีอะไรต้องทำใจทั้งนั้น" ป้าชุนถอนหายใจ "เจ้าพูดถูก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่ข้าจะต้องไปเก็บหัวของเขาที่ลานประหารในวันหน้า""อืม" ฉู่จืออี้ตอบรับเสียงเบา ก็ถือว่าเป็นการรับปากจะจัดการเรื่องการสั่งสอนฝูวั่งไม่นานนัก กลุ่มคนก็กลับถึงเรือนหลีปาก็เห็นฝูวั่งคุกเข่าอยู่ในลานของเรือน พอเห็นเฉียวเนี่ยนกลับมาก็โขกศีรษะไม่หยุด "ข้าผิดไปแล้ว พี่หญิง โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด!""ข้าผิดไปแล้ว ข้ามันไม่ใช่คน ข้าไม่กล้าอีกแล้ว!""พี่หญิง โปร

ฉู่จืออี้ได้ยินเสียงจึงหันมามอง เมื่อเห็นสีหน้าของเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกว่าผิดปกติ เขาจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าจะไปยืมเกวียนมาเข้าเมืองช่วงบ่าย แล้วจะตามหมอมาดูเจ้าเสียหน่อย!”เฉียวเนี่ยนไม่ตอบร่างของนางกลับสั่นเทาเล็กน้อยภาพของจิ่งเหยียนที่เลือดท่วมตัวกับฉากที่ฉู่จืออี้เข้ามาช่วยนาง สลับไปมาในหัวจนทำให้นางไม่รู้ควรทำอย่างไรดีแม้แต่จะพูดก็พูดไม่ออกทว่าไม่ทันที่ความคิดจะตกผลึก เสียงจากนอกรั้วไม้เรือนหลีปาก็พลันดังขึ้น “พี่ใหญ่!”ผู้มาเยือนดูแปลกหน้า เฉียวเนี่ยนจึงไม่แน่ใจว่าเขาคือคนที่เคยมาดื่มเหล้ากับฉู่จืออี้ที่เรือนคราวก่อนหรือไม่เพราะวันนั้นคนมากหน้าหลายตา นางจำหน้าได้ไม่หมดแต่ในเมื่ออีกฝ่ายเรียกฉู่จืออี้ว่าพี่ใหญ่ ก็แสดงว่าเป็นพวกเดียวกันแน่นอนฉู่จืออี้เดินออกไปต้อนรับ “เจ้ามาทำไมหรือ?”“มาบอกข่าวเรื่องหลี่ต้าหนิว” ชายคนนั้นพูดพลางพยักหน้าให้เฉียวเนี่ยนเล็กน้อยเป็นการทักทาย จากนั้นก็ดึงฉู่จืออี้ไปคุยกันลับ ๆเฉียวเนี่ยนฟังไม่ออกว่าพวกเขาพูดอะไรกัน ยิ่งทำให้นางรู้สึกไม่เข้าใจ หากเป็นแค่เรื่องหลี่ต้าหนิว เหตุใดต้องปิดบังด้วย?ทางด้านป้าชุนก็จัดสำรับเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเ

“ข้าไม่ได้คิดจะฆ่าท่าน” เสียงของเฉียวเนี่ยนสั่นเทา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจ็บ หรือเพราะเสียใจ น้ำตาก็ร่วงลงมา “ข้าแค่ต้องการล้างแค้นให้คู่หมั้นของข้าเท่านั้น!”คิ้วของฉู่จืออี้ขมวดเข้าหากันทันที “คู่หมั้นของเจ้า?”ในหัวของเขา มีใบหน้าหลายสิบหลายร้อยผุดขึ้นมาในพริบตา แต่เขาสังหารคนไปมากเสียจนจำไม่ได้เลยว่าคู่หมั้นของนางคือใครเฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าวันนี้ตนไม่มีทางแก้แค้นได้สำเร็จแล้ว แต่ก็หาได้หวาดกลัวไม่ “ข้ารู้ว่าท่านคือผู้มีพระคุณของข้า แต่ท่านมีความเกี่ยวพันกับพวกโจรภูเขาแห่งหยงเป่ย! พวกเขาฆ่าคน ปล้นชิง ล้างบางหมู่บ้าน ทำทุกอย่างที่เลวร้ายที่สุด! ท่านเรียกพวกมันว่าพี่น้อง แบบนี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร!”ฉู่จืออี้ถึงเพิ่งเข้าใจว่าเฉียวเนี่ยนเข้าใจผิด คิดว่าเขาเป็นโจรภูเขาเขาปล่อยนางทันที แล้วถอยหลังไปสองก้าวเฉียวเนี่ยนก็ลุกขึ้นนั่งตาม ขอบตาตาแดงกล่ำ น้ำตาไหลอาบแก้ม นางมองเห็นฉู่จืออี้ก้มหน้าดึงเข็มเย็บปักออกจากร่าง ก็ได้แต่กัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยตอนนางเข้าโจมตีเขาขณะนอนหลับ นางยังไม่ชนะ ตอนนี้เขาตื่นเต็มตา นางยิ่งไม่ใช่คู่มือ“ข้าไม่ใช่โจรภูเขา พี่น้องของข้าก็เช่นกัน” ฉ

ที่นี่มิใช่เมืองหลวง หากแต่คือหมู่บ้านเหอวานที่นี่ไม่มีอ๋องผิงหยาง มีเพียงพรานป่าไป๋อวี่เท่านั้นเห็นฉู่จืออี้ไม่ถือมารยาทพิธีรีตองอันใด เฉียวเนี่ยนจึงไม่กล่าวอะไรอีก เข้าไปในเรือนโดยดุษฎีครานั้นเฉียวเนี่ยนอาจนอนดึกเกินไป กระทั่งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตะวันก็ลอยสูงอยู่กลางฟ้าแล้วป้าชุนกำลังนั่งเย็บปะเสื้อผ้าอยู่ในร่ม เห็นเฉียวเนี่ยนลืมตาตื่นก็รีบลุกขึ้นไปตักโจ๊กมาให้ “ไป๋อวี่บอกว่าเจ้ารู้สึกไม่สบาย สั่งข้าอย่าเพิ่งรบกวน วันนี้เจ้าดีขึ้นหรือยัง?”เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเบา ๆ เหลือบมองลานบ้านหน้าเรือนอันว่างเปล่าแล้วหัวเราะเบา ๆ “พี่ไป๋ออกไปทำงานกับฝูวั่งอีกแล้วหรือเจ้าคะ?”แต่ป้าชุนกลับส่ายหน้า “เปล่าหรอก ไป๋อวี่ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ เห็นทีจะมีเรื่องที่ต้องจัดการในตัวเมือง ส่วนฝูวั่งเมื่อวานปวดไปทั้งตัว ตอนนี้ยังนอนอยู่เลย!”ฟังดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างลางสังหรณ์ของนางบอกว่าการที่ฉู่จืออี้ออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ น่าจะเกี่ยวข้องกับตัวนางเองเขาคงไม่ถึงขั้นไปแจ้งความจับนางหรอกกระมัง?ความรู้สึกเสียใจค่อย ๆ คืบคลานขึ้นมา เมื่อคืน นางเปิดเผยทุกอย่างกับฉู่จืออี้ไปอย

ฟังคำพูดของเฉียวเนี่ยน พี่รองที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “ทุกคนระวังกันหน่อย อย่าให้เห็นรอยสักก็พอ ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเราก็อยู่ที่นี่มานานแปดปีแล้ว ไม่มีทางสงสัยพวกเราง่าย ๆ หรอก”เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ พี่รองก็มองไปทางเฉียวเนี่ยนแล้วกล่าวว่า “เจ้าก็ไม่ต้องกังวล ภาพวาดนั้นยังแจกจ่ายอยู่แค่ในตัวเมือง ยังไม่แพร่หลาย พี่ ๆ ที่อาศัยอยู่ในเมืองก็จะคอยสังเกตให้ ถ้ามีอะไรผิดปกติแม้เพียงเล็กน้อย ก็จะรีบมาบอกทันที”ทั้งที่เป็นพี่ใหญ่ที่เพิ่งรู้จักกัน แต่ก็เริ่มปกป้องนางเสียแล้วในอกของเฉียวเนี่ยนพลันเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่นเล็ก ๆนางมองไปทางพี่รอง พยักหน้าเบา ๆ“ไอย่าพูดเรื่องพวกนี้อีกเลย วันนี้พวกเราได้มีน้องสาวมาคนหนึ่ง ควรดีใจสิ มาเถอะ กินเยอะ ๆ หน่อย!” เจ้าห้าพูด แต่แล้วก็รู้สึกว่าแปลก ๆ “แต่จะให้เรียกแต่น้องสาวตลอดก็คงไม่ได้ มันแปลก ๆ อยู่นะ”เฉียวเนี่ยนก้มหน้ายิ้ม “พี่ ๆ จะเรียกข้าว่าเนี่ยนเนี่ยนก็ได้”“เนี่ยนเนี่ยน อื้ม เพราะดี! ชอบกินน่องไก่ไหม? นี่คือาหารขึ้นชื่อของโรงเตี๊ยมฟูไหลเลยนะ!” เจ้าห้าคีบน่องไก่วางลงในชามของเฉียวเนี่ยน จากนั้นคนอื่นๆ ก็เริ่มคีบอาหารกันบ้าง กินกันอย่างคึกคั