All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 541 - Chapter 550

หมัดนั้น ชกเข้าที่ใบหน้าของเซียวเหออย่างแรงจนร่างของเซียวเหอกระเด็นไปด้านข้างทำให้แม่เซียวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหออุทานออกมาด้วยความตกใจ "เหอเอ๋อร์!"นางรีบเข้าไปประคองเซียวเหอ ดวงตาทั้งสองเอ่อคลอด้วยน้ำตา แล้วมองเซียวเหิงด้วยความเคียดแค้น "เจ้าบ้าไปแล้ว! เจ้ากล้าลงมือกับพี่ใหญ่เจ้าได้อย่างไร?!"เซียวเหิงเองก็ไม่คิดว่าแม่เซียวจะปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน หมัดเมื่อครู่นั้นเดิมทีเซียวเหอหลบได้แต่หากเขาหลบ คนที่จะโดนหมัดนั้นก็คือแม่เซียวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คิ้วของเซียวเหิงก็ขมวดแน่น ในขณะนั้นเอง ความโกรธในใจก็ถูกกดลง และค่อยๆ สงบลงเซียวเหอถูกชกจนมุมปากมีเลือดซึม แม่เซียวประคองเขาลุกขึ้นด้วยความปวดใจ "เหอเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้าง? บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?"เซียวเหอส่ายหน้านิดๆ และเหลือบมองเซียวเหิงแม้เซียวเหิงจะโกรธ แต่เขาก็ยังยั้งแรงไว้มิเช่นนั้น หมัดนั้น ฟันทั้งปากของเซียวเหอคงรักษาไว้ไม่ได้แม่เซียวค่อยๆ สงบลง แต่ก็หันมองเซียวเหิง "ทำไมยังไม่รีบขอโทษพี่ใหญ่เจ้าอีก!"เซียวเหิงเหลือบมองเซียวเหออย่างเย็นชา ไม่สนใจ และยกเท้าเดินจากไป!คนที่ทำผิดก่อนคือเซียวเหอ จะให้เขาขอโทษอย่าง

หลินเย่ว์เดินโซซัดโซเซกลับจวนทันทีที่เข้าประตูไป ก็เห็นท่านโหวหลินเมื่อเห็นหลินเย่ว์กลับมา ท่านโหวหลินก็แสดงสีหน้าเป็นห่วง "เป็นอย่างไรบ้าง? เซียวเหิงว่าอย่างไร?"ดวงตาของหลินเย่ว์แดงก่ำ "เขาบอกว่า ท่านเป็นคนสั่งให้คนไปลักพาตัวยวนเอ๋อร์ไป"ท่านโหวหลินนึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะคาดเดาออกในทันที จึงตกใจ "เขา เขาพูดเหลวไหล เจ้าอย่าไปเชื่อเขา!"แต่หลินเย่ว์จะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าท่านโหวหลินกำลังมีพิรุธ?ทันใดนั้นเอง เขาก็กระซิบเสียงทุ้มต่ำด้วยความโกรธว่า "ท่านพ่อ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? หากเรื่องนี้ถึงหูฮ่องเต้ พวกเราทั้งตระกูลล้วนต้องตาย!"เขายังนึกว่าเป็นฝีมือของเซียวเหิงเสียอีก ถึงกับไปขอคนคืนจากเซียวเหิง!ไม่นึกเลยว่าจะเป็นพ่อของตัวเองที่ทำเรื่องโง่ๆ"เจ้าเสียงเบาหน่อย!" ท่านโหวหลินก็กระซิบเสียงทุ้มต่ำ แต่ต่อมาก็ดูเหมือนจนปัญญา "ข้าจะทำอย่างไรได้? แม่เจ้ารู้ว่ายวนเอ๋อร์จะต้องถูกเนรเทศไปยังหนิงโจว ก็ร้องไห้ทั้งวัน เนี่ยนเนี่ยนเกิดเรื่องแล้ว หากแม้แต่ยวนเอ๋อร์ก็...""ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรเอาชีวิตคนทั้งตระกูลมาล้อเล่น!" หลินเย่ว์ตำหนิเสียงทุ้มต่ำ "ยิ่งไปกว่านั้น ที่เนี่ยนเนี่ยนเกิดเรื่อ

ป้าชุนยังคงร้องไห้ไม่หยุด ฉู่จืออี้ไม่รู้จะปลอบอย่างไร คนที่ตัวสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ข้างป้าชุน กลับดูเหมือนจะตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกโชคดีที่เฉียวเนี่ยนปลอบอยู่ครู่หนึ่ง ป้าชุนจึงค่อยๆ สงบสติอารมณ์ได้เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว นางยังต้องลงไปทำงานในไร่นา จึงไม่ได้อยู่ต่อฉู่จืออี้ส่งป้าชุนเสร็จก็ไปยังฝั่งตะวันตกของเรือน และเริ่มลงมือทำงานเขากำลังจะสร้างเพิงกันฝนตรงนี้ หากรอฝนตก เขาคงไม่มีที่นอนเมื่อมเห็นเขายุ่งมาก เฉียวเนี่ยนก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “พี่ไป๋คิดจริงๆ หรือว่าฝูวั่งจะเอาเงินไปคืน?”เงินเหล่านั้นไม่ใช่เงินที่นางหามาได้ นางไม่มีสิทธิไปยุ่งแต่ทนเห็นผู้มีพระคุณถูกหลอกไม่ได้ฉู่จืออี้ยังคงทำงานในมือไม่หยุด แต่กลับเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “เขาเอาไปเล่นพนันแล้ว”ได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็ตกใจ “แล้วทำไมยังให้เงินเขาทั้งหมดอีกเล่า?”“ประเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง” ฉู่จืออี้เอ่ยเสียงเบา และดูค่อนข้างลึกลับรอจนกระทั่งเย็น ฝูวั่งถึงกลับมาเพียงแต่ครั้งนี้ ข้างหลังเขายังมีชายร่างกายกำยำอีกหลายคนตามกลับมาด้วยผลักไสเขาพลางดุด่าไปด้วย แล้วตรงเข้าไปในเรือนหลีปาของฉู่จืออี้ทันทีที่เห็นฉู่จื

เมื่อฉู่จืออี้เข้าสู่สมรภูมิเป็นครั้งแรก เขาอายุเพียงสิบหกในฐานะองค์ชาย เขาไม่มีฐานอำนาจจากตระกูลฝ่ายพระมารดาที่แข็งแกร่ง ในเรื่องการสืบทอดราชบัลลังก์ เขารู้ว่าตนไม่อาจต่อสู้กับเหล่าพี่ชายได้ หากยังคงอยู่ในเมืองหลวงต่อ บางทีเขาอาจกลายเป็นปลาบนเขียงของผู้อื่นก็เป็นได้ดังนั้น เขาจึงอาสาเข้ารับราชการทหาร และกลายเป็นทัพหน้าปีกซ้ายภายใต้การบังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่ในเวลานั้นปีนั้น ขาวเติร์กมักจะรุกรานชายแดนอยู่บ่อยครั้ง ทำให้ราษฎรต้าจิ้งเดือดร้อนอย่างแสนสาหัสเขาเป็นคนแรกที่บุกเข้าสู่สมรภูมิ โบกดาบใหญ่ ในขณะที่คมดาบอันแหลมคมฟาดฟันเข้าไปที่ร่างของศัตรู เขายังได้ยินเสียงกระดูกถูกตัดขาดอย่างชัดเจนเลือดอุ่นสาดกระเซ็นเข้าสู่ดวงตา โลกทั้งใบพลันกลายเป็นสีแดงฉานเขาสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นระรัว แต่ไม่แน่ใจว่านั่นคือความหวาดกลัวหรือความตื่นเต้นในสมรภูมิที่ไม่มีใครยอมใคร เขาสังหารชายชราที่มีเคราขาวโพลน และยังสังหารเด็กหนุ่มวัยสิบกว่าปีเขาเคยเห็นดวงตาอันดุร้ายราวกับปีศาจร้าย และยังเคยเผชิญหน้ากับผู้คนที่ถูกบังคับให้เข้าสู่สมรภูมิด้วยความตื่นตระหนกหัวใจของเขาแข็งกระด้างขึ้นเรื่อยๆ จ

เฉียวเนี่ยนไม่รู้สึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างหลังเพียงแค่เดินออกจากเรือนหลีปา ขาซ้ายของนางก็เริ่มปวดขึ้นมา ท่าเดินกะเผลกก็ยิ่งชัดเจนขึ้น จนกระทั่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เริ่มร้องเรียก "ป้าชุน ป้าชุน!"นางไม่รู้เลยว่าก่อนที่นางจะเอ่ยปาก มีดสั้นที่อยู่ข้างหลังได้เข้ามาใกล้ลำคอขาวผ่องของนางอย่างเงียบๆ แทบจะกรีดคอนางแล้วเพียงแค่ได้ยินเฉียวเนี่ยนเรียกป้าชุน มีดสั้นนั้นก็รีบชักกลับไปอย่างรวดเร็ว และรีบกลับไปที่ลานกว้างส่วนฝั่งนั้น ไฟในบ้านป้าชุนก็สว่างขึ้นอีกครั้ง"เป็นอะไรหรือ? เกิดอะไรขึ้น?"เฉียวเนี่ยนมองป้าชุนด้วยสีหน้าสำนึกผิด "พี่ไป๋กับพ้องเพื่อนของเขาเมากันหมดแล้ว นอนอยู่นอกเรือน ข้ากลัวว่าพวกเขาจะนอนแบบนั้นแล้วจะหนาว ท่านช่วยข้าหน่อยได้หรือไม่?"ในเรือนหลีปา กลุ่มชายฉกรรจ์ได้ยินเช่นนั้น ต่างมองหน้ากัน และแอบรู้สึกว่าตนไม่ใช่คนดีอะไร"เฮ้อ ข้าจะไปประเดี๋ยว!" ป้าชุนตอบรับ แล้วไม่นานก็เดินออกมาพร้อมด้วยฝูวั่งที่เดินตามออกมาอย่างไม่เต็มใจเห็นได้ชัดว่าถูกป้าชุนดึงออกมากลุ่มชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำ หากมีแค่พวกนางผู้หญิงสองคนคงช่วยไม่ไหวแน่เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนเดินออกจากเ