Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 571 - Bab 576

แต่หากดูเพียงแค่ภายในเรือนหลังนี้ เจ้าของเรือนที่ทรุดโทรมหลังนี้น่าจะเป็นบุรุษผู้หนึ่ง“พี่ไป๋ออกไปล่าสัตว์เจ้าค่ะ”เฉียวเนี่ยนเอ่ยขึ้นในที่สุด นางมองเห็นแววพินิจและความสงสัยในดวงตาของเซียวเหอเซียวเหอจึงละสายตากลับมามองเฉียวเนี่ยน สีหน้าผ่อนคลายลง “ผู้ที่ช่วยเจ้าไว้ เป็นนายพรานงั้นหรือ?”เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเบา ๆ แต่หาได้เอื้อนเอ่ยวาจา“แซ่ไป๋งั้นรึ? เป็นแซ่ที่หายากนัก”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วน้อย ๆ มิอยากให้เซียวเหอเกิดความสนใจในตัวฉู่จืออี้มากเกินไป จึงเปลี่ยนเรื่องเอ่ยว่า “ท่านพี่เซียวตามหาข้ามานานหรือเจ้าคะ?”เซียวเหอลอบสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย หลุบตาลง มุมปากเผยรอยยิ้มขื่นขม “ตั้งแต่ที่เจ้าตกลงไปในแม่น้ำฉางหยาง ข้าก็ไม่เคยหยุดตามหาเลย”แม้ว่าเขาจะหลุบตาลงแล้ว ทว่าเฉียวเนี่ยนก็ยังมองเห็นแววหม่นเศร้าที่แวบผ่านดวงตาคู่นั้นอย่างชัดเจนจากวันที่นางพลัดตกลงไปในแม่น้ำฉางหยางจนถึงบัดนี้ คงผ่านมาราวเดือนครึ่งแล้วตอนที่นางยังไม่ฟื้นคืนสติ เขาก็กำลังตามหานางตอนที่นางเพลิดเพลินกับความสงบของชนบท เขายังคงตามหานางอยู่นางไม่อาจรู้ว่าเขาผ่านช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังมาแล้วกี่ค

“ความสุขหรือ?”เซียวเหอเหมือนเพิ่งคิดอะไรบางอย่างได้ จึงมองนางด้วยสีหน้าฉงน “ความสุขของเจ้า คือพรานล่าสัตว์นั่นหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็เบิกตากว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “แน่นอนว่าไม่ใช่! พี่ไป๋เป็นเพียงผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้เท่านั้นเอง ท่านพี่เซียวคิดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”เห็นได้ชัดว่าเฉียวเนี่ยนไม่ได้พูดโกหกแม้แต่น้อย เซียวเหอจึงค่อย ๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้านึกว่า...”“ข้าแค่คิดว่า เมื่อเทียบกับเมืองหลวงแล้ว ชีวิตของชาวบ้านธรรมดาแบบนี้น่าจะเหมาะกับข้ามากกว่า” นางเอ่ยพลางเหม่อมองออกไปยังนอกเรือนแล้วก็เห็นป้าชุนดูท่าป้าชุนคงกลัวนางจะถูกใครรังแก เลยจัดผักยืนอยู่ในลานไม่ไกลนักทั้งที่ด้านข้างก็มีเงาร่มให้หลบแดด แต่ก็ไม่ยอมหลบ แถมยังคอยชำเลืองมองเข้ามาในเรือน สีหน้าก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเฉียวเนี่ยนพลันมีรอยยิ้มผุดขึ้นในแววตานางปาดน้ำตาออกก่อนจะหันไปยิ้มให้ด้านนอก “คนที่นี่เรียบง่าย แม้อาจมีคนไม่ดีอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นคนดี ซื่อสัตย์ เมตตา และไม่คิดเล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ทำงานเมื่อตะวันขึ้น พักผ่อนเมื่อตะวันตก ไม่มีการชิงดีชิงเด่นให้เหนื่อยใจ”เซียว

พี่ห้าได้ยินคำชมจากด้านหลังก็ลอบดีใจ แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ “เรื่องแค่นี้เอง พวกเราก็พี่น้องกัน!”ขณะพูดก็เปิดประตูห้องบานหนึ่งให้เฉียวเนี่ยนเข้าไป “คืนนี้เจ้านอนที่นี่ก่อน เช้าพรุ่งนี้ข้าจะหารถม้าส่งของพาเจ้าทั้งสองออกจากเมือง”แม้ในเมืองจะไม่ได้มีการคุมเข้ม แต่หากเดินทางกลางคืนก็ดูสะดุดตาเกินไป อาจดึงดูดความสนใจของเซียวเหิงได้เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย มิได้เอ่ยถามด้วยซ้ำว่าจะพานางไปที่ใดฉู่จืออี้กล่าว “ข้าจะนอนห้องข้าง ๆ”เฉียวเนี่ยนจึงพยักหน้ารับเบา ๆ “เจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ พี่ห้า”“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เวลานี้ก็ดึกแล้ว รีบพักผ่อนเถอะ!”“เจ้าค่ะ พี่ใหญ่กับพี่ห้าก็พักผ่อนแต่หัวค่ำเถอะเจ้าค่ะ” พูดจบเฉียวเนี่ยนจึงค่อยปิดประตูลงเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าเป็นห้องเล็กธรรมดา ข้าวของภายในก็เรียบง่าย มีเพียงเตียงหนึ่งเตียง โต๊ะหนึ่งตัว และตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ ตู้หนึ่งแม้แต่ผ้าห่มผืนใหญ่บนเตียงก็เป็นเพียงผ้าหยาบ ไม่เหมือนเรือนเล็กที่เซียวเหอจัดเตรียมไว้ให้ ที่นั่นห้องกว้างใหญ่ แม้แต่ม่านยังทำจากผ้าไหมทว่าที่นี่กลับทำให้นางรู้สึกสงบใจอย่างประหลาดไม่หลงเหลือความกระวนกระว