Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 581 - Bab 590

เมื่อเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเซียวเหิงก็ฉายแววไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังยกมือขึ้นมา ชนหมัดกับเขา……รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ กว่าครึ่งเดือนต่อมาถึงได้เข้าเมืองหลวงเดิมทีเฉียวเนี่ยนคิดว่าตนเองจะถูกส่งไปยังเรือนพักตากอากาศนอกเมือง แต่ก็ไม่คิดว่ารถม้าจะหยุดลงตรงหน้าเรือนหลังเล็กของตนชั่วขณะหนึ่ง นางแทบคิดว่าเซียวเหิงเพียงแค่แวะพักที่นี่ไม่นานเท่านั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงของหนิงซวง ที่แฝงไว้ด้วยเสียงสะอื้นชัดเจน “คุณหนู!”เฉียวเนี่ยนตกใจ รีบร้อนลงจากรถม้ายังไม่ทันยืนได้มั่น ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามากอดนางแน่นในทันที“คุณหนู ฮือ ๆ ๆ บ่าวรู้ว่าคุณหนูต้องยังมีชีวิตอยู่!”หนิงซวงร้องไห้จนทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ทุกถ้อยคำล้วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมอย่างสุดใจ“บ่าวรอคุณหนูอยู่ทุกวัน ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว ฮือ…”เฉียวเนี่ยนเองก็น้ำตาไหลทันทีเช่นกัน นางกอดหนิงซวงกลับแน่น ไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้เลยนางไม่รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี ว่าคุณหนูของนางคนนี้ ก็เคยคิดจะไม่กลับมาอีกตลอดกาล…นายบ่าวสองคนกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงอ่อนโยนของเซียวเหอดังขึ้น“เข้าไ

"นางไม่ต้องการพบพวกท่าน"เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลังของเซียวเหอทุกคนถึงกับชะงักแล้วก็เห็นเซียวเหิงก้าวออกมาจากเรือนเล็กอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขามืดครึ้มจนดูน่ากลัวเมื่อเห็นดังนั้น หลินเย่ว์ก็โกรธจนตัวสั่น"เซียวเหิง! เจ้าอีกแล้ว!"เขาตะโกนลั่น พร้อมพยายามดิ้นหลุดจากการกักกันขององครักษ์ "เพราะเจ้า! เจ้ากักขังเนี่ยนเนี่ยนไว้ เกือบทำให้นางตาย! ตอนนี้ยังคิดจะทำอะไรอีก? จะพานางไปกักขังที่อื่นอีกหรือ?!"ท่านโหวหลินก็สั่นด้วยความตื่นตระหนก "เหิงเอ๋อร์! แม่ทัพเซียว! ขอร้องล่ะ ให้ข้าได้พบเนี่ยนเนี่ยนเถอะ! นางไม่ยอมพบเรา เพราะนางยังไม่รู้ความจริงแน่ ๆ เนี่ยนเนี่ยนนาง...""นางรู้อยู่แล้ว"เสียงเย็นชาของเซียวเหิงดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาคนตระกูลหลินทั้งหมดตกตะลึงหลินเย่ว์เบิกตากว้างมองเซียวเหิง "เจ้าว่าอะไรนะ?"แม้แต่เซียวเหอเองก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ เคยมีช่วงหนึ่งที่เนี่ยนเนี่ยนเปลี่ยนไปนางขังตัวเองในห้องนานมาก... นานจนแทบไม่ได้ออกมาบางทีอาจจะเป็นตอนนั้นฮูหยินหลินเองก็ไม่อยากจะเชื่อ "เจ้าว่าอะไรนะ? นางรู้แล้ว? รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!""ตอนเสี่ยวชุ่ยตาย" เซีย

เซียวเหอก็สังเกตเห็นเช่นกันเขารีบเก็บห่อผ้าเล็กนั้นไปซ่อนไว้ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ "หลินเย่ว์เป็นคนเอามา ข้าเห็นว่านี่เป็นของของเจ้า ควรจะปล่อยให้เจ้าจัดการเอง หากเจ้าไม่ต้องการ..."“ยกให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ” เฉียวเนี่ยนพูดเสียงนุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ แล้วก็ยื่นมือไปหาเซียวเหอเซียวเหอชะงักไปเล็กน้อย แม้จะลังเล แต่สุดท้ายก็ยื่นห่อผ้าให้นางเฉียวเนี่ยนรับมันมา มองห่อผ้าในมือที่เปื้อนรอยเลือดแห้ง ๆ สีคล้ำ ใจนางเหมือนย้อนกลับไปยังกรมซักล้าง ย้อนกลับไปสู่ขุมนรกที่ผู้คนต่างเป็นศัตรูกับนาง“ข้าตั้งใจทิ้งมันไว้ที่กรมซักล้าง ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายมันจะไปอยู่ในมือหลินเย่ว์” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มขื่นขม แล้วเงยหน้ามองเซียวเหอ “ท่านพี่เซียว รู้ไหมว่าข้างในนี้คืออะไร?”เซียวเหอไม่ได้ตอบ มีเพียงความรู้สึกว่ารอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนตอนนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้าทำให้เขาเริ่มลังเลว่าตนควรนำสิ่งนี้มาให้นางหรือไม่เฉียวเนี่ยนไม่รอคำตอบจากเซียวเหอ นางพูดต่อด้วยตัวเอง “คือความอวดดีและความเพ้อฝันของข้าในอดีต”“ข้าเคยเขียนคำขอความช่วยเหลือนับไม่ถ้วนลงบนผืนผ้านี้ ข้าคิดว่าคนที่เคยรักข้าขนาดนั้นจะต้องมาช่วยข้าแน่น

หลินเย่ว์ไม่สามารถดึงห่อผ้าเล็กๆออกมาได้ในทันที มือที่ยื่นเข้าไปก็ชักกลับพร้อมกับร้องออกมาเบา ๆ แล้วก็รีบยื่นมือกลับเข้าไปในกระถางไฟอีกครั้งในที่สุดครั้งนี้หลินเย่ว์ก็หยิบผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่งออกมาจากกระถางไฟได้แต่ผ้าขี้ริ้วยังมีไฟลุกไหม้อยู่เขาจึงโยนผ้าขี้ริ้วลงกับพื้นเหยียบย่ำซ้ำ ๆ จนเปลวไฟดับลงในที่สุดทว่าผ้าขี้ริ้วที่ไม่ใหญ่อยู่แล้วกลับถูกไฟเผาไหม้ไปครึ่งหนึ่งเหลือเพียงคำสองพยางค์ว่า ช่วยข้าหลินเย่ว์ยื่นมือสั่นระริกออกไปมือข้างนั้นที่ถูกไฟลวกถึงสองครั้งแดงก่ำ ปลายนิ้วยังดูเหมือนถูกไฟไหม้อย่างหนักจนกลายเป็นสีขาวแต่เขากลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร เพียงยื่นมืออันสั่นเทาไปเก็บผ้าขี้ริ้วผืนนั้นขึ้นมา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็หลั่งไหลออกมาในที่สุดเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว และก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดอารมณ์ออกมา "คุณชายหลินจะมาเล่นละครอะไรหน้าจวนข้ากันแน่ แค่ผ้าขี้ริ้วไม่กี่ชิ้นถึงกับต้องเอามือล้วงเข้าไปในกระถางไฟเลยหรือเจ้าคะ? ผ้าขี้ริ้วพวกนี้มันมีความหมายอะไร? ตอนข้าต้องการท่าน ท่านหายหัวไปอยู่ไหน? ตอนนี้มาแสดงบทเศร้าให้ใครดูคิดว่าข้าจะสงสารหรือเจ้าคะ? ข้าบอกไว้เลยนะ อย่าว่าแต่ท่านถูกไ

เขารู้ดีว่าเซียวเหิงไปแล้ว แต่ทิ้งคนไว้เฝ้าเรือนเล็กนี้หลายคน พอรู้ข่าว เขาก็รีบรวบรวมคนของตนเองแล้วบุกมาทันทีเมื่อครั้งก่อน ก็เพราะเนี่ยนเนี่ยนถูกเซียวเหิงกักขังไว้จนตกแม่น้ำฉางหยาง เกือบตายไปแล้วรอบหนึ่งครั้งนี้ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเดิมเกิดขึ้นซ้ำอีก!ขณะพูด ท่านโหวหลินก็เอื้อมมือจะคว้าเฉียวเนี่ยนอีกครั้ง แต่คราวนี้เฉียวเนี่ยนถอยหลังไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว หลบพ้นการคว้าของเขามือที่คว้าไม่โดนใครทำเอาท่านโหวหลินชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ยังคงพุ่งเข้าหานางอีก "รีบหน่อย! เดี๋ยวเซียวเหิงก็มาถึงแล้ว!"ไม่ใช่เพราะเขากลัวเซียวเหิง แต่หากเจ้าหมอนั่นมาถึง เขาจะพาเนี่ยนเนี่ยนออกไปได้ยากขึ้นมากเฉียวเนี่ยนยังคงถอยห่างออกไปอีกก้าวในตอนนั้นเอง ทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ก็พากันกรูเข้ามา ล้อมท่านโหวหลินไว้แน่นหนาท่านโหวหลินเห็นเฉียวเนี่ยนที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา จึงตะลึงไป ริมตาแดงก่ำ "เนี่ยนเนี่ยน นี่พ่อเองนะ! เจ้า... เจ้าไม่นับข้าเป็นพ่อแล้วหรือ? ข้าคือพ่อแท้ ๆ ของเจ้านะ!"เสียงอันสั่นเครือของคนชราทำให้เฉียวเนี่ยนกำหมัดแน่น แต่สีหน้ายังคงเฉยชา "ท่านโหวหลินคงลืมไปแล้วกระมัง ว่าพวก