เมื่อเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเซียวเหิงก็ฉายแววไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังยกมือขึ้นมา ชนหมัดกับเขา……รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ กว่าครึ่งเดือนต่อมาถึงได้เข้าเมืองหลวงเดิมทีเฉียวเนี่ยนคิดว่าตนเองจะถูกส่งไปยังเรือนพักตากอากาศนอกเมือง แต่ก็ไม่คิดว่ารถม้าจะหยุดลงตรงหน้าเรือนหลังเล็กของตนชั่วขณะหนึ่ง นางแทบคิดว่าเซียวเหิงเพียงแค่แวะพักที่นี่ไม่นานเท่านั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงของหนิงซวง ที่แฝงไว้ด้วยเสียงสะอื้นชัดเจน “คุณหนู!”เฉียวเนี่ยนตกใจ รีบร้อนลงจากรถม้ายังไม่ทันยืนได้มั่น ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามากอดนางแน่นในทันที“คุณหนู ฮือ ๆ ๆ บ่าวรู้ว่าคุณหนูต้องยังมีชีวิตอยู่!”หนิงซวงร้องไห้จนทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ทุกถ้อยคำล้วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมอย่างสุดใจ“บ่าวรอคุณหนูอยู่ทุกวัน ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว ฮือ…”เฉียวเนี่ยนเองก็น้ำตาไหลทันทีเช่นกัน นางกอดหนิงซวงกลับแน่น ไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้เลยนางไม่รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี ว่าคุณหนูของนางคนนี้ ก็เคยคิดจะไม่กลับมาอีกตลอดกาล…นายบ่าวสองคนกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงอ่อนโยนของเซียวเหอดังขึ้น“เข้าไ
Baca selengkapnya
Masuk
