Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 551 - Bab 560

เมื่อครู่ที่คนเหล่านั้นแสร้งทำเป็นเมา นางมองไม่ออกจริงๆทว่าการแสดงหลังจากสร่างเมากลับดูทื่อเกินไปหลายคนที่ไม่ได้โดนน้ำสาด แต่กลับตื่นขึ้นมาเองเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดนิดๆ และเผลอมองออกไปนอกหน้าต่าง ก็เห็นร่างสูงใหญ่ร่างนั้นเดินไปยังเพิงทางฝั่งตะวันตกแล้วนางไม่อยากคิดร้ายต่อผู้อื่น แต่เมื่อครู่ในเรือนมีนางเป็นคนนอกคนเดียว การที่พวกเขาทั้งกลุ่มแสร้งทำเป็นเมา เห็นได้ชัดว่าเป็นการแสดงให้นางดูทำไม?ลองเชิงนาง?เป็นเพราะก่อนหน้านี้นางเปิดเผยวรยุทธบางส่วนออกมาใช่หรือไม่?แต่ถึงอย่างนั้น หากฉู่จืออี้เป็นเพียงนายพรานธรรมดา แล้วจะนึกถึงวิธีนี้ได้อย่างไร?หรือว่าสถานะของเขาก็ไม่ธรรมดา?เมื่อเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยถูกฝังลงแล้ว ก็งอกเงยเติบโตอย่างรวดเร็วเฉียวเนี่ยนพยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำทุกอย่างตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ทว่านอกเหนือจากความผิดปกติในวันนี้แล้ว นางก็ไม่พบสิ่งอื่นใดเลยนางอดถอนหายใจเสียงเบาไม่ได้ สายตาจับจ้องอยู่ที่ขาซ้ายของตนเองช่างเถอะ รอให้ขาหายดีแล้วค่อยรีบออกจากที่นี่ก็แล้วกัน!นางอุตส่าห์หนีออกจากเมืองหลวงมาได้ทั้งที ไม่อยากที่จะต้องเข้าไปพ

เซียวเหิงเคยลักพาตัวคุณหนูของนางไป สุดท้ายก็เป็นเหตุให้คุณหนูของนางตกแม่น้ำฉางหยาง นางยังคงจำความแค้นนี้ขึ้นใจ!แม้นางจะมีฐานะต่ำต้อย ไม่สามารถทำอะไรเซียวเหิงได้แต่จากนี้ไปจะให้นางติดตามเซียวเหิงอย่างนั้นหรือ?"ฝันไปเถอะ!นางเอ่ยจบ ก็หันหลังเดินไปหาเซียวเหอเซียวเหอยังคงไม่พูดอะไร แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหนิงซวง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มจางๆ นั้น ทิ่มแทงดวงตาของเซียวเหิงนักเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉียวเนี่ยนถึงไม่เต็มใจที่จะติดตามเขา แม้แต่สาวใช้ของนางก็ไม่เต็มใจ?ยามนั้น เขากำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อจับตัวหนิงซวงทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเซียวเหอเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาว่า "เหิงเอ๋อร์"เสียงเรียกอันแผ่วเบานั้น มิได้มีคำพูดใดตามมา แต่ความหมายของการข่มขู่ก็ชัดเจนอย่างยิ่งหากเซียวเหิงขวางทางหนิงซวงในยามนี้ เซียวเหอจะต้องลงมืออย่างแน่นอนแต่แล้วก็เห็นว่า บรรยากาศรอบตัวเซียวเหิงพลันกดดันลงมากไม่นึกเลยว่าจะเป็นหนิงซวงที่เอ่ยปากก่อน "ท่านแม่ทัพเซียว นิสัยของคุณหนูข้า ท่านย่อมทราบดีที่สุด แล้วเหตุใดถึงวันนี้ ท่านยังมาทำให้บ่าวลำบากใจอีก?"เสียงนั้นปนด้วยความสะอื้น

เมื่อเห็นเงาของฉู่จืออี้เดินจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ป้าชุนทำได้เพียงถอนหายใจ แล้วหันกลับมาเอ่ยกับเฉียวเนี่ยนว่า "ข้าไปตุ๋นไก่ป่าก่อนแล้วค่อยมาใหม่"เอ่ยจบก็เดินจากไปเองเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในเรือน มองตามป้าชุนไป แต่ก็เห็นชัดเจนว่าฝูวั่งไม่ได้จากไปเขายืนอยู่ที่เดิม มองเฉียวเนี่ยนผ่านหน้าต่างเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนมองมาทางเขา ฝูวั่งก็หลบสายตาแล้วตะโกนว่า "ท่านแม่รอข้าด้วย!"จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปแต่เฉียวเนี่ยนไม่ได้พลาดสายตาของฝูวั่งเมื่อครู่นี้ขณะที่เขามองนาง แววตาซ่อนความเกลียดชังที่นางคุ้นเคยไว้เมื่อก่อน ยามที่หลินยวนแอบมองนาง ก็เป็นแบบนี้เช่นกันหนึ่งชั่วยามต่อมาในที่สุดฉู่จืออี้ก็มาถึงในเมือง เขาหาร้านอาหารที่คุ้นเคยขายของป่าที่ล่ามาได้ทั้งหมด จากนั้นได้เดินวนไปมา เลี้ยวเข้าไปในตรอกซอยเล็กๆ แล้วผลักประตูไม้เข้าไปและหายตัวไป"พี่ใหญ่""พี่ใหญ่"เสียงหลายเสียงดังขึ้นพร้อมกันฉู่จืออี้พยักหน้านิดๆ ถึงพาพวกเขาเข้าไปในห้องเพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน หนึ่งในนั้นก็ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากอก “พี่ใหญ่ นี่เป็นของที่คนแจกจ่ายตามถนนเมื่อเช้านี้ ข้าดูคุ้นๆ เลยนัดพี่น้องมาดู”ขณะเอ่

ในเวลานี้เอง ในลานบ้านพลันมีเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยลอยมาเฉียวเนี่ยนตกใจ รีบลุกขึ้นไปมองในลานบ้าน ก็เห็นเงาคนคนหนึ่งแกว่งไกวอยู่ในลานบ้าน""ใครกัน?""ข้าเอง"เสียงค่อนข้างคุ้นเคยเฉียวเนี่ยนถามหยั่งเชิงว่า "ฝูวั่ง?""ใช่!" ฝูวั่งรับคํา จากนั้นก็เดินไปที่ประตูแล้วพูดว่า "แม่ข้าบอกว่าตอนกลางคืนต้มแกงไก่ไว้ สุดท้ายลืมไปเพราะเรื่องป้าตงฮวา เมื่อครู่นำไปอุ่นใหม่อีกรอบ ให้ข้านํามาให้!"ป้าชุนต้มแกงไก่ให้นางดื่มทุกวันจริงๆ นั่นแหละเฉียวเนี่ยนไม่ได้สงสัยอะไร จึงพูดว่า "ได้ เจ้าวางไว้ที่หน้าประตู เดี๋ยวข้าไปเอา""ได้!"อีกฝ่ายตอบรับทันทีไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็เห็นฝูวั่งออกจากลานบ้านนางลุกขึ้นและเดินกะโผลกกะเผลกไปที่ประตูเปิดประตูแล้ว บนพื้นมีแกงไก่ชามหนึ่งวางอยู่จริงๆ1นางค่อยๆ ย่อตัวลง ยกแกงไก่ขึ้น แต่ไม่คิดว่าในเวลานี้ มีเงาคนคนหนึ่งกระโดดออกมาจากมุมห้อง ไม่รอให้นางได้ตอบสนอง ก็ปิดปากนางไว้ในมือของอีกฝ่ายซ่อนยาสลบไว้เพียงลมหายใจเดียว เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกหน้ามืด ไร้สติโดยสิ้นเชิงไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว นางถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองถูกคนแบกไว้บนไหล่"เจ้าเดินเร็วๆ

ปากแข็งพูดว่า "ข้า ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางไปไหนแล้ว?"ดวงตาของฉู่จืออี้มืดครึ้มลง "ป้าชุนถามเจ้าเรื่องแกงไก่ ไม่ได้บอกว่าการหายตัวไปของนางเกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้ากําลังสารภาพเองอยู่"เมื่อได้ยินอย่างนี้ ฝูวั่งก็ยิ่งอารมณ์รุนแรงมากขึ้น "ข้าเปล่านะ ท่านอย่าใส่ร้ายคนอื่น! ข้ากับนางไม่มีความแค้นต่อกัน ข้าจะทําร้ายนางทําไม?"แต่ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ ก็ยิ่งทําให้เขามีพิรุธมากขึ้นป้าชุนก็โกรธแล้วเหมือนกัน นางคว้าไม้กวาดจากหลังประตูแล้วตีไปที่ฝูวั่ง "เจ้าสัตว์เดรัจฉาน! เจ้าพาคนไปไหนแล้ว รีบพูดมาเดี๋ยวนี้!"ฝูวั่งถูกตีจนร้องโอดโอยและวิ่งหนีไปทั่วบ้านแต่ก็ยังปากแข็ง "ข้าไม่รู้! ข้าไม่รู้!"แต่ไม่คิดเลยว่า เผลอแป๊บเดียวก็วิ่งมาถึงตรงหน้าฉู่จืออี้ จากนั้นก็ถูกฉู่จืออี้กดคอไว้ ขยับไม่ได้ทันทีน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาย้อมไปด้วยความโกรธจางๆ "ที่เท้านางได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้มืดค่ำแล้ว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก่อให้เกิดอันตรายถึงชีวิต ข้าจะจับเจ้าไปพบขุนนางแน่นอน ให้เจ้าชดใช้ด้วยชีวิต"ได้ยินดังนั้น ฝูวั่งก็ยังปากแข็งเถียงกลับ "พี่ไป๋! เรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว ท่านก็ถือว่าดูข้าเติบโตขึ้นมา! ตอนนี้ทําแบ