All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 771 - Chapter 780

เฉียวเนี่ยนอยู่เฝ้าข้างเตียงของหลินเย่ว์อีกครึ่งชั่วยามจึงค่อยจากไปแต่ก็ไม่ได้เข้าวังในทันที หากแต่กลับไปยังจวนอ๋องผิงหยางก่อน เพื่อมอบตำรับยาถอนพิษให้แก่พี่ห้ากับพี่เจ็ด“พวกสารเลวนั่น ช่างคิดวิธีเจ้าเล่ห์ได้สารพัดจริงๆ!” พี่ห้าทนไม่ได้ถึงกับสบถพี่เจ็ดมองเฉียวเนี่ยน สีหน้าฉายแววกังวลเล็กน้อย “เดิมทีพวกเรากะว่าจะอยู่ในเมืองหลวงอีกสักพัก ดูท่าตอนนี้คงต้องรีบออกเดินทางแล้ว!”เฉียวเนี่ยนยังไม่เข้าใจความหมายในแววตากังวลของพี่เจ็ด เพียงยิ้มบางๆ “ดีแล้วเจ้าค่ะ”แต่ไม่คาดคิดว่าพี่ห้ากลับขมวดคิ้วเช่นกัน “เรื่องของพ่อบ้าน พวกข้าได้ยินมาแล้ว องค์หญิงซูหยวนไม่ใช่คนที่ควรไปมีเรื่องด้วย หากเจ้าทนได้ก็ทนไว้ รอให้พี่ใหญ่มาถึงก่อน แล้วค่อยให้เขาออกหน้าแทนเจ้า!”ที่แท้พวกเขากำลังกังวลเรื่องนี้รอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนจึงมีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “พี่ๆ วางใจเถิด ข้าจะจำไว้อย่างดี”“ดี ระวังตัวด้วย ทุกเรื่องเลย”พี่เจ็ดกับพี่ห้ากำชับอีกสองสามประโยคจึงรีบจากไปหลังจากเฉียวเนี่ยนส่งทั้งสองคนแล้ว นางก็จัดการตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในวังอันดับแรกก็ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ จากนั้นก็ไปตรวจชีพจรให้ก

เมื่อคำพูดสิ้นสุดลง ก็มีเพียงความเงียบงันเกิดขึ้นเมื่อนึกถึงลูกประคำเมล็ดโพธิ์ของตนที่กระจัดกระจายเต็มพื้นในห้อง เซียวเหิงก็ไม่อาจโต้แย้งคำตำหนินั้นได้ทว่าเซียวเหิงก็ไม่ได้ยอมอ่อนให้เซียวเหอ หัวเราะเย็นชาพลางเลิกคิ้วถามว่า “แล้วในใจท่านสะอาดนักหรือ?”เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเหอขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าอย่างไร?”เขานึกถามตัวเองว่า สำหรับเนี่ยนเนี่ยนนั้น เขาเคยมีความคิดต่ำทรามหรือสกปรกใดๆ หรือไม่แต่เซียวเหิงกลับถามต่อว่า “ตอนฉู่จืออี้ยังไม่ไปรบ เหตุใดถึงไม่เห็นท่านเอาใจเนี่ยนเนี่ยนถึงเพียงนี้?”หัวใจของเซียวเหอพลันชะงัก แววตาก็ปรากฏความลนลานขึ้นมาวูบหนึ่งกลับกลายเป็นว่า น้ำเสียงของเซียวเหิงกลับยิ่งเต็มไปด้วยความได้ใจ “ต่อหน้าข้าก็ทำท่าทางชอบธรรม พูดอะไรเรื่องแข่งกันอย่างยุติธรรม แล้วเหตุใดพออยู่ต่อหน้าฉู่จืออี้ ท่านกลับหดหัวเงียบไป? ต่อให้ฉู่จืออี้สนิทกับท่าน ต่อให้เขามีบุญคุณกับท่าน แต่ท่านสามารถยอมยกคนที่ท่านรักให้เป็นของเขาได้ด้วยหรือ?”ในชั่วขณะนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลงเหมือนคนที่ยืนอยู่ในฐานะ 'พี่ใหญ่' แล้วตำหนิอีกฝ่าย คือเซียวเหิงผ่านไป

ขณะกำลังคิดอยู่ พลันก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูเซียวมาเจ้าค่ะ”เซียวชิงหน่วน?เฉียวเนี่ยนลุกขึ้นอย่างแปลกใจ เปิดประตูออกไป แล้วก็เห็นเซียวชิงหน่วนยืนอยู่ในเรือนจริงๆพวกนางไม่ได้พบกันมานานแล้วเมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน เด็กหญิงสองคนที่เคยทะเลาะกันมาตั้งแต่เล็ก กลับยิ้มให้กันในเวลานี้เฉียวเนี่ยนรู้ว่าเซียวชิงหน่วนมาหาหลินเย่ว์จึงเชื้อเชิญให้นางเข้ามาในห้อง แล้วก็ได้ยินเซียวชิงหน่วนพูดว่า “ข้าอยากมานานแล้ว แต่พี่ใหญ่กับพี่รองบอกว่าอาการของท่านพี่หลินยังไม่คงที่ ไม่ให้ข้ามาสร้างความวุ่นวาย... ข้าจึงรอจนถึงวันนี้ถึงได้มา”ระหว่างพูด นางก็มองไปทางเตียง แล้วจึงถามอีกว่า “ท่านพี่หลินเป็นอย่างไรบ้าง?”เฉียวเนี่ยนยกมุมปากเล็กน้อย “ชีพจรเริ่มคงที่แล้ว แผลก็เริ่มสมาน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขายังไม่ฟื้นเลย”ได้ยินดังนั้น ระหว่างคิ้วของเซียวชิงหน่วนก็ขมวดเข้าหากันทันทีเฉียวเนี่ยนรู้ว่าเซียวชิงหน่วนชอบหลินเย่ว์ และก็รู้ว่านางเป็นห่วงเขามากเพียงใดในตอนนี้ จึงพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “เจ้าลองไปดูเขาสิ! ข้าจะไปรินน้ำให้เจ้า”“อืม ได้”เซียวชิงหน่วนพูดจบ ก็เดินไปทางเตียง

เซียวชิงหน่วนชะงักไป ไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะทำเช่นนี้ให้นางป้อนยาให้หลินเย่ว์ แถมยังต่อหน้าท่านโหวหลิน แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะเปิดเผยทุกอย่างแล้วหรือ?แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่สองมือกลับกุอถ้วยยาไว้แน่นแล้วขณะที่เฉียวเนี่ยนก็หันไปมองท่านโหวหลิน “ท่านโหวคงไม่ทราบ ก่อนหน้านี้เป็นคุณหนูเซียวที่ปลุกคุณชายหลินขึ้นมาได้”ได้ยินดังนั้น สีหน้าท่านโหวหลินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ?”พูดจบ สายตาก็เลื่อนไปมาอยู่ระหว่างเซียวชิงหน่วนกับหลินเย่ว์ “พวกเจ้า พวกเจ้าสองคน...”ใบหน้าเซียวชิงหน่วนแดงระเรื่อ แม้แต่มือที่ใช้ป้อนยาให้หลินเย่ว์ก็สั่นระริกเพราะความประหม่าเห็นฉากตรงหน้า ดวงตาหลินเย่ว์พลันอ่อนโยนขึ้น มุมปากมีรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าเซียวชิงหน่วนยิ่งแดงจัดเฉียวเนี่ยนกับท่านโหวหลินก็รู้กาลเทศะ ถอยออกจากห้องไปพร้อมกันเพียงแต่สีหน้าท่านโหวหลินกลับไม่สู้ดีนัก หว่างคิ้วขมวดแน่นเป็นปมเห็นดังนั้น เฉียวเนี่ยนอดถามไม่ได้ “คุณชายหลินรอดตายราวปาฏิหาริย์ แถมยังมีวาสนาเรื่องคู่ครอง ท่านโหวไม่ยินดีหรือ?”อันที่จริง สำหรับท่านโหวหลิน จวนโหวในตอนนี้ หากมีเรื่องมงคลสักเรื่องมาช่วยเสร

วันรุ่งขึ้นเฉียวเนี่ยนเข้าไปในจวนอัครมหาเสนาบดีอีกครั้ง เพื่อไปเยี่ยมเมิ่งอิ้งจืออาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ถูกองค์หญิงซูหยวนตำหนิไปหนึ่งรอบ หลังจากนั้นเฉียวเนี่ยนก็ไม่เคยพบวั่นเจ๋อเยว่เลยแม้แต่ครั้งเดียวในจวนอัครมหาเสนาบดีแต่วันนี้ ยังไม่ทันที่นางจะผลักประตูเข้าไป ก็เห็นวั่นเจ๋อเยว่เดินออกมาจากห้องของเมิ่งอิ้งจือเฉียวเนี่ยนเผลอแสดงสีหน้าหม่นลงโดยไม่รู้ตัว ถึงขั้นลืมคำนับไปวั่นเจ๋อเยว่เห็นเฉียวเนี่ยนเป็นเช่นนั้น แววตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ “ท่านหญิงเฉียว ตอนนี้พอติดตามองค์หญิงแล้ว ก็ช่างถือดีนัก พบขุนนางผู้นี้แล้วไม่คิดจะคำนับเสียด้วยซ้ำงั้นหรือ?”เฉียวเนี่ยนจึงยกมือคำนับ “คารวะใต้เท้าวั่น”พอเห็นดังนั้น วั่นเจ๋อเยว่ก็เพียงแค่ฮึดฮัดเบาๆ แล้วก้าวจากไปทันทีทันทีที่วั่นเจ๋อเยว่สาวเท้าออกไป เฉียวเนี่ยนก็รีบร้อนเดินเข้าไปในห้องความกังวลในใจกลายเป็นความจริงเห็นเมิ่งอิ้งจือกำลังขดตัวอยู่ที่มุมปลายเตียง สองมือกอดไหล่ตัวเองแน่น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยแววตาทั้งสองข้างว่างเปล่าโดยสิ้นเชิงเสื้อผ้ายับยู่ยี่อย่างมากเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ไม่กล้าเข้าไปใกล้ในทันที