All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 781 - Chapter 790

ได้ยินพระนามขององค์หญิง ตระกูลวั่นต่างพากันสีหน้าเคร่งเครียด มีเพียงฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลวั่นเท่านั้นที่สีหน้าไม่เปลี่ยน “เจ้าถึงจะได้รับพระบัญชาขององค์หญิงให้เข้าจวนอัครมหาเสนาบดีเพื่อรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ลงมือทำร้ายผู้คน! อย่าเอะอะก็ยกองค์หญิงขึ้นมาข่มขู่ข้า! ต่อให้เป็นองค์หญิง ก็ต้องเคารพกฎหมายบ้านเมือง!”“พูดได้ดีนี่เจ้าคะ!” เฉียวเนี่ยนปรบมือชมเชยทันทีฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลวั่นนึกว่าในที่สุดเฉียวเนี่ยนก็รู้ว่าตนสู้ไม่ได้ รีบเอาใจนางเสียอีก!ใครจะรู้ว่า เฉียวเนี่ยนกลับยิ้มที่มุมปากมากยิ่งขึ้น แววตายิ่งเปื้อนแววเย้ยหยัน “องค์หญิงต้องเคารพกฎหมายบ้านเมือง ตระกูลวั่นของพวกท่านก็ยิ่งต้องเคารพมากกว่า!”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ตระกูลวั่นของพวกเราไม่เคยละเมิดกฎหมายบ้านเมืองเลยสักครั้ง!”“หรือว่าคุณหนูเฉียวรู้ว่าตนผิด ก็เลยจะโยนความผิดใส่ตระกูลวั่นของเราแทน?”คนตระกูลวั่นพากันลุกขึ้นพูดจาอย่างองอาจราวกับเพียงเอ่ยกันไปคนละคำสองคำ ก็จะสามารถโค่นเฉียวเนี่ยนลงได้เฉียวเนี่ยนก็เพียงยืนอยู่กับที่เงียบๆ รอให้ทุกคนพูดจบเห็นได้ชัดว่านางไม่เพียงไม่หวาดหวั่นเลยแม้แ

เสียงแม้จะเบา แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังได้ยินไม่ให้นางไป หมายความว่าวันนี้ไม่เพียงแค่เมิ่งอิ้งจือออกไปไม่ได้ แม้แต่นางก็อย่าหวังจะก้าวออกจากประตูตระกูลวั่น!เฉียวเนี่ยนไม่คาดคิดว่า ฮูหยินตระกูลวั่นจะสามารถตัดสินใจเช่นนี้เพื่อบุตรชายของตนได้ในขณะนั้นนางก็หรี่ตาลงเล็กน้อยส่วนฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลวั่นเมื่อเห็นสีหน้าของฮูหยินกูลวั่น ก็เห็นได้ชัดว่าเข้าใจอะไรบางอย่างเช่นกันบนร่างของเมิ่งอิ้งจือต้องมีหลักฐาน และจะไม่เป็นผลดีต่อวั่นเจ๋อเยว่ ดังนั้นฮูหยินวั่นถึงได้มีสีหน้าร้อนรนเช่นนี้!แต่เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้จะไม่ปล่อยพวกนางออกไปไม่ได้ตระกูลวั่นไม่อาจจะทำร้ายเฉียวเนี่ยนในเวลากลางวันแสกๆ ได้!บางทีอีกไม่นานก็จะมีคนมาอัครมหาเสนาบดีก็เป็นได้!นางจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร?แต่ว่า...ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลวั่นมองไปยังหลานชายสายตรงคนโตที่ตนรักที่สุด ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารนางรู้ดีว่า หากปล่อยเฉียวเนี่ยนไป ก็เท่ากับผลักวั่นเจ๋อเยว่ให้ตกในอันตราย!ชั่วขณะนั้น ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลวั่นก็ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตัดสินใจไม่ลงเมื่อเห็นเช่นนั้น ฮูหยินวั่นก็เขย่าแขนฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลว

เซียวเหิงจากไปพร้อมกับทหารองครักษ์ในเวลาไม่นานนัก เมื่อตอนกลับเข้ามาในห้องทรงอักษรอีกครั้งก็ผ่านไปเป็นเวลาเกือบหนึ่งก้านธูปแล้วฮ่องเต้กำลังพิจารณาฎีกาอยู่ เงยหน้าขึ้นมองเซียวเหิงแวบหนึ่งก็เอ่ยเสียงเย็น “อัครมหาเสนาบดีไม่สั่งให้เจ้าถูกโบยเพิ่มอีกสักสองสามทีหรือ?”เซียวเหิงก้าวเข้ามาคุกเข่า แล้วจึงกล่าวว่า “เขาทราบว่าฮ่องเต้มีพระประสงค์อย่างไร ย่อมไม่กล้าเรียกร้องอะไรพ่ะย่ะค่ะ”ได้ยินเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็แค่นเสียงเย็น “ถ้าเช่นนั้นเจ้าลองว่ามา ว่าข้ามีประสงค์อันใด?”เซียวเหิงคุกเข่าหลังตรงเป๊ะ “ฮ่องเต้ทรงตั้งใจให้เหล่าขุนนางและอัครมหาเสนาบดีมาเป็นประจักษ์พยานในการลงโทษ เพื่อให้เขารู้ว่าฮ่องเต้มิได้ลำเอียงเข้าข้างผู้ใด แต่กระหม่อมเป็นคนของฮ่องเต้ เขาก็ต้องมีตาดูออกบ้าง”“เจ้ามันบังอาจนัก!”ฮ่องเต้ขว้างพู่กันในมือกระแทกโต๊ะดังปัง “เพราะเจ้าคิดว่าข้าชื่นชอบเจ้า เจ้าถึงได้กล้าทำอะไรตามใจเช่นนี้หรือ?! ข้าถามเจ้าหน่อย นอกจากจวนอัครมหาเสนาบดีแล้ว เจ้ายังให้คนแฝงตัวไว้ในจวนของใครบ้าง?”ได้ยินเช่นนั้น คิ้วของเซียวเหิงก็ขมวดเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมา “จวนขุนนางตั้งแต่ระดับสามขึ้นไป มีเ

เฉียวเนี่ยนพยุงเซียวเหิง เดินมาตลอดทางโดยไม่พูดอะไรสายลมฤดูใบไม้ร่วงเริ่มแฝงความเย็น ทางออกจากวังก็ดูจะยาวนานกว่าปกติอย่างยิ่งกว่าจะมาถึงหน้าประตูวังได้ เฉียวเนี่ยนกลับไม่เห็นรถม้าของตระกูลเซียว เดาว่าตอนเซียวเหิงมาเมื่อครู่นี้คงขี่ม้ามา ตอนนี้บาดเจ็บอยู่ คงไม่สะดวกจะขี่ม้ากลับอีก จึงหันไปพูดกับลุงเกิ่งที่อยู่ข้างๆ ว่า “ขอลุงเกิ่งช่วยส่งแม่ทัพเซียวกลับจวนก่อนเถิด”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงกลับชะงักไป “เจ้าจะไม่ทายาให้ข้าหรือ?”เฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเช่นกัน “ตระกูลเซียวไม่มีหมอประจำจวนหรือ?”ถึงจะไม่มีหมอประจำจวน ตระกูลเซียวก็ต้องมีคนที่รู้เรื่องยาอยู่บ้างกระมัง?ยาทาที่อยู่ในมือของเซียวเหิงก็เป็นของสำนักราชาโอสถ ประสิทธิภาพดีนัก!เซียวเหิงเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า จุดมุ่งหมายของตัวเองชัดเจนเกินไปจึงกระแอมเบาๆ หนึ่งที “หากแม่ข้ารู้ว่าข้าบาดเจ็บอีก ไม่รู้จะร้องไห้หนักขนาดไหน ช่างเถิด ข้าไปหาโรงหมอแถวๆ นี้เองก็ได้! เจ้าไปเถิด!”เห็นท่าทางของเซียวเหิง เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ตามข้ากลับจวนอ๋องผิงหยางก่อนก็แล้วกัน ค่อยทายา”ได้ยินดังนั้น มุมปากของเซียวเ

วันรุ่งขึ้นเฉียวเนี่ยนไม่ได้เข้าเวรจึงอยู่ที่จวน คอยอยู่เป็นเพื่อนเมิ่งอิ้งจือตลอดเวลาอาจเพราะมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ ยังไม่คุ้นเคยนัก ดวงตาของเมิ่งอิ้งจือจึงแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังดีที่พอจะแยกแยะออกได้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนดีดังนั้น เมื่ออยู่ข้างเฉียวเนี่ยน เมิ่งอิ้งจือจึงมีอาการที่ดูผ่อนคลายเสมอนางนั่งอยู่ข้างต้นหอมหมื่นลี้ ถือขนมอบที่หนิงซวงนำมาให้ ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางเบา เงยหน้ามองดอกหอมหมื่นลี้เต็มกิ่ง ใบหน้าแสดงออกถึงความสงบและเป็นธรรมชาติอาจเพราะต้องการหลีกเลี่ยงข้อครหา เมื่อวานนี้เซียวเหอมาจึงไม่ได้มาเยี่ยมเมิ่งอิ้งจือทว่าในตอนนี้ เฉียวเนี่ยนมองเมิ่งอิ้งจือที่เป็นเช่นนี้ พลางนึกถึงภาพที่เซียวเหอเคยเล่า ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าสมแล้วที่นางเคยเป็นหญิงที่ท่านพี่เซียวโปรดปรานแต่ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกสงสัยว่า นางกับท่านพี่เซียวมีความสัมพันธ์ที่ดีถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงต้องวางยาท่านพี่เซียวด้วย?แต่ว่า ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน รอให้เมิ่งอิ้งจือรักษาหายก่อน นางก็จะได้คำตอบแล้วขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็มีพ่อบ้านของจวนอ๋องผิงหยางมารายงานด้วยความเร่งรีบว่า “คุณหนู คนตระกูลเมิ่งม