All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 761 - Chapter 770

ฮองเฮาทรงทะเลาะกับฮ่องเต้อยู่หลายคราเพราะเรื่องนี้ ทว่าท้ายที่สุด ตระกูลวั่นกลับปฏิบัติกับเมิ่งอิ้งจือเช่นนี้!ไม่ว่าฮองเฮาจะสนิทกับเมิ่งอิ้งจือหรือไม่ แต่อย่างไรฮองเฮาก็มีศักดิ์เป็นป้าของเมิ่งอิ้งจืออยู่ดีวั่นเจ๋อเยว่กระทำทารุณต่อเมิ่งอิ้งจือถึงเพียงนี้ มองจากอีกแง่หนึ่ง นั่นก็เท่ากับเป็นการทารุณต่อฮองเฮาด้วยมิใช่หรือ?แววตาของฮองเฮาก็พลันเย็นชาสุดท้ายก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไรอีกองค์หญิงซูหยวนจึงกล่าวขึ้น “ให้วั่นเจ๋อเยว่มาเข้าเฝ้าข้า!”"พ่ะย่ะค่ะ!"มีคนรับคำแล้วถอยออกไป คอยจนวั่นเจ๋อเยว่เลิกว่าราชการ จึงนำทางเขาไปที่หน้าเรือนนอนขององค์หญิงทว่าองค์หญิงซูหยวนกลับไม่ยอมออกมาให้พบในทันที เพียงสั่งให้เขารออยู่ด้านนอกวั่นเจ๋อเยว่รออยู่ถึงหนึ่งชั่วยามเต็ม สุดท้ายก็คุมอารมณ์ไว้ไม่ไหว เดินไปทางเสี่ยวฝูจื่อแล้วกล่าวขึ้นมาว่า “ดูเหมือนวันนี้องค์หญิงจะไม่ว่างให้กระหม่อมเข้าเฝ้า ที่กรมตรวจราชการยังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย กระหม่อมเกรงว่าจะกระทบกับงานสำคัญ เช่นนั้นแล้ววันหน้าให้กระหม่อมกลับมาใหม่จะดีกว่า”พูดจบก็โค้งคำนับเตรียมจะจากไปทว่าเสี่ยวฝูจื่อกลับตวาดขึ้นทันที “บังอาจนัก! องค์หญิ

ความร้อนจากน้ำชากระเด็นใส่ขาของนางเฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าองค์หญิงซูหยวนโกรธเรื่องใด แต่เมื่อโกรธแล้ว นางก็ทำได้เพียงคุกเข่าลง“องค์หญิงโปรดระงับโทสะเพคะ!”“ระงับโทสะรึ? ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากให้ข้าโกรธจนอกแตกตาย จะได้ถือโอกาสสั่งสอนวั่นเจ๋อเยว่ ไปจนถึงทั้งตระกูลวั่นหรอกหรือ?”องค์หญิงซูหยวนตรัสถามด้วยเสียงเย็นชาเฉียวเนี่ยนรีบโขกศีรษะลงกับพื้น “หม่อมฉันไม่บังอาจ หม่อมฉันเพียงเป็นห่วงองค์หญิง...”“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี!” องค์หญิงซูหยวนทรงแค่นเสียงเย็นชา “ข้าไม่ใช่คนโง่! เจ้าคิดอยากให้ข้าเป็นดาบในมือเจ้า ก็ต้องประเมินดูก่อนว่า ตัวเจ้าเองมีปัญญาจะยกดาบขึ้นมาได้หรือไม่!”เฉียวเนี่ยนยังคงก้มศีรษะอยู่ ถึงแม้ยามนี้องค์หญิงซูหยวนจะอยู่ในอารมณ์เดือดดาล ทว่าเฉียวเนี่ยนรู้ธาตุแท้ขององค์หญิงซูหยวนดี เนื่องจากการอยู่ร่วมกันช่วงที่ผ่านมา นางจึงกล่าวว่า “ขอองค์หญิงทรงอภัยด้วยเพคะ ครั้งนี้หม่อมฉันคิดจะอาศัยพระหัตถ์ขององค์หญิงสั่งสอนวั่นเจ๋อเยว่จริง แต่ทั้งหมดนั้นก็เพราะวั่นเจ๋อเยว่ดูแคลนหม่อมฉันเกินไป! ตอนนี้ในวังหลวง ใครเล่าจะไม่รู้ว่าหม่อมฉันคือคนขององค์หญิง ไปที่ใด ผู้อื่นก็ล้วนให้ความเคารพยำเกรง ยก

เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ดวงตาคู่นั้นก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วหยาดน้ำตาก็ร่วงลงทันที"เนี่ยนเนี่ยน!"เสียงเรียกอันแผ่วเบาดึงดูดความสนใจของเฉียวเนี่ยนได้สำเร็จนางหันไปมองชายสองคนที่ยืนอยู่อีกด้านด้วยความแปลกใจ “พี่ห้า พี่เจ็ด?”ที่แท้ก็เป็นสองในบรรดาพี่ๆ องครักษ์พยัคฆ์ของนาง!แต่ในเวลานี้ ทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาจะพูดคุยรื้อฟื้นความหลังกับนาง เพียงเร่งเร้า “รีบเข้าไปดูเถอะ!”สีหน้าทั้งสองคนดูเคร่งเครียดยิ่งนักและนั่นทำให้หัวใจของเฉียวเนี่ยนกระตุกวูบอีกครั้ง สถานการณ์ร้ายแรงเพียงนี้เลยหรือ?เฉียวเนี่ยนพยายามควบคุมตนเองให้สงบลง แล้วจึงก้าวเท้าเดินไปยังห้องของหลินเย่ว์ตอนเดินผ่านข้างกายท่านโหวหลิน ท่านโหวหลินมิได้เรียกนาง นางก็จงใจไม่มองไปที่เขาแต่หางตาก็ยังเห็นเส้นผมสีขาวโพลนบนศีรษะนั้นอยู่ดีเมื่อคราวที่แล้วที่พบกัน ผมหงอกยังไม่มากมากถึงเพียงนี้เลย...เฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วผลักประตูเข้าไปในห้องนางเห็นหมอประจำจวนกำลังนั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนผู้ที่นอนอยู่บนเตียงก็คือหลินเย่ว์เวลานี้ บนศีรษะ แก้ม และตามตัวของหลินเย่ว์มีเข็มเงินปักอยู่จำนวนมากก้าวเดินของเฉียวเนี่ยนเบาลงโ

พูดจบก็ทำความเคารพ เตรียมจะจากไปแต่ไม่คาดว่า ท่านโหวหลินกลับเอ่ยขึ้นมาอีก “ขนมอบที่เจ้าส่งมาเมื่อคราวก่อน พ่อชอบมาก เจ้ามีน้ำใจจริงๆ”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ชะงักขนมอบที่นางส่งมาคราวก่อน นางมอบให้ท่านอาจารย์ไม่ใช่หรือ?นางจึงหันไปมองหมอประจำจวน แต่เห็นอีกฝ่ายเพียงยิ้มอย่างมีเลศนัย พลางพยักหน้าเบาๆดูท่าจะเข้าไปอยู่ในท้องของท่านโหวหลินจริงๆเวลาแบบนี้ ก็ไม่เหมาะจะให้เฉียวเนี่ยนพูดอะไรชัดเจน ได้แต่พยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว แล้วก็เร่งฝีเท้าจากไปนอกจวนโหว ลุงเกิ่งยังคงรออยู่เห็นพี่ห้ากับพี่เจ็ดตามเฉียวเนี่ยนออกมาด้วย ลุงเกิ่งก็พลันรู้สึกประหลาดใจพอเฉียวเนี่ยนขึ้นรถม้าแล้ว ทั้งสามคนก็พากันนั่งที่นอกตัวรถ มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องผิงหยางเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในรถม้า ฟังทั้งสามคนคุยเล่นกันอย่างเงียบๆ“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”“สบายดี! ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยมันไม่คาดคิดเลยว่าพี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ พอเห็นพี่ใหญ่ออกรบครั้งแรก ก็เกือบทำคางหลุดเพราะตกใจจนอ้าปากค้างเลยเชียว!”ลุงเกิ่งหัวเราะลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยนั่น ช่างน่าชังจริงๆ! ข้าว่าควรจะสังหารมันให้หมดนั่นแหละ

คิดถึงเรื่องนี้แล้ว เฉียวเนี่ยนก็ส่ายศีรษะเบาๆไม่ได้ ท่านอาจารย์กำลังวิจัยยานิทราจำแลงอยู่ หลังจากนั้นก็ยังต้องหาวิธีคลายพิษเยือกมรณะ เวลาช่างเร่งรีบและยุ่งยากนักนางจะไปสร้างความวุ่นวายให้ท่านอาจารย์อีกได้อย่างไร?คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย เฉียวเนี่ยนก้มมองนิ้วมือที่ประสานกันของตนเอง จิตใจวุ่นวายเหลือเกินเมิ่งอิ้งจือ สวีเหม่ยเหริน ท่านพี่เซียว...ยังต้องหาวิธีระแวดระวังองค์หญิงซูหยวนอีก นางแทบจะแยกร่างไม่ทันอยู่แล้ว!ใครจะคิดว่าหลินเย่ว์จะมาบาดเจ็บเอาในตอนนี้อีกเรื่องทุกอย่างพากันถาโถมเข้ามาพร้อมกัน จนรับมือแทบไม่ไหวคิดไปก็อดถอนหายใจเงียบๆ อีกรอบไม่ได้ไม่เป็นไร สิ่งที่นางรับมือได้ก็จะรับมือ ขอเพียงสุดท้ายทุกเรื่องล้วนลงเอยด้วยดีเถิด!"เนี่ยนเนี่ยน..."จู่ๆ ก็มีเสียงเบาราวสายลมลอยมา เฉียวเนี่ยนหันขวับไปมองหลินเย่ว์ทันทีกลับเห็นหลินเย่วยังคงนอนอยู่บนเตียง ดวงตาทั้งสองปิดสนิท ริมฝีปากก็ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อยเขายังอยู่ในอาการหมดสตินางหูฝาดงั้นหรือ?กำลังสงสัยอยู่นั้น หลินเย่ว์ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เนี่ยนเนี่ยน พี่ใหญ่ผิดไปแล้ว...”เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับเสียงแมลงกระพือปี