Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 751 - Bab 760

เมื่อมองดูดวงตาที่ไร้แววใดๆ คู่นั้น ในใจเฉียวเนี่ยนก็รู้สึกสะท้านไปครู่หนึ่งนางตระหนักได้ว่า ไม่ว่านางจะพูดอะไรในตอนนี้ เมิ่งอิ้งจือก็คงจะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าน้อยคือหมอหญิงแห่งโรงหมอหลวง ได้รับมอบหมายมาเพื่อรักษานายหญิงน้อยใหญ่เจ้าค่ะ”และเมื่อคำพูดนั้นจบลง เมิ่งอิ้งจือก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตามคาดเฉียวเนี่ยนจึงไม่ใส่ใจอะไรนัก เอื้อมมือออกไปจับชีพจรของเมิ่งอิ้งจือเฉียวเนี่ยนเกิดความสงสัย สายตาจึงจับจ้องอยู่ที่สาวใช้ผู้นั้นอย่างแนบแน่นชีพจรนั้นอ่อนแรงอย่างยิ่ง ถึงขั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความตายโดยทั่วไปแล้ว คนที่มีชีพจรเช่นนี้ ล้วนเป็นผู้ที่ใกล้ตายเฉียวเนี่ยนชักมือกลับอย่างครุ่นคิด ไม่ค่อยเข้าใจว่าเมิ่งอิ้งจือในวัยเพียงเท่านี้ เหตุใดจึงต้องมีจุดจบเช่นนี้ทว่าในตอนนั้นเอง สาวใช้คนเดิมก็ยกถ้วยน้ำชามา “ท่านหญิงเฉียว เชิญดื่มชาเจ้าค่ะ”เฉียวเนี่ยนกล่าวขอบคุณ ยื่นมือไปรับ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าถ้วยน้ำชานั้นกลับถูกทำหกน้ำชาไม่ได้หกลงบนตัวเฉียวเนี่ยน ทว่าไหลลงบนผ้าห่มของเมิ่งอิ้งจือแทน“ว้าย! บ่าวสมควรตายเจ้าค่ะ!” สาวใช้เอ่ยพลางรีบจัดเก็บด้วยความลนลานเฉี

มิใช่ว่ามีเล่ห์กลอะไรหรือ?แม้เวลานี้จะไม่กล่าวสิ่งใด เพียงแต่แววตาที่มองเฉียวเนี่ยนกลับขุ่นมัวขึ้นมาเฉียวเนี่ยนรีบร้อนกล่าว “ข้าน้อยหาผู้ป่วยที่เหมาะกว่านายหญิงน้อยใหญ่ไม่ได้แล้ว” ขณะพูด เฉียวเนี่ยนก็กดเสียงให้เบาลง ท่าทางราวกับขโมย “นายหญิงน้อยใหญ่ตอบสนองช้าเพียงนี้ ไม่ว่าวิธีการของข้าน้อยจะเป็นเช่นไรนางก็ไม่ร้องเจ็บ เหมาะกับใช้ทดลองเข็มของข้าน้อยพอดีเลย”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ วั่นเจ๋อเยว่ก็ร้องลั่น “บังอาจนัก เฉียวเนี่ยน! กล้าอาศัยว่าเป็นคนขององค์หญิง ถึงได้ลบหลู่ฮูหยินของข้าเช่นนี้!”เฉียวเนี่ยนมองวั่นเจ๋อเยว่ที่เสแสร้งเช่นนี้แล้วพลันรู้สึกคลื่นไส้ ก้มศีรษะ คำนับพร้อมเอ่ย “ใต้เท้าวั่นโปรดอภัย เพียงแต่สถานการณ์ของนายหญิงน้อยใหญ่...”“อย่าแม้แต่จะคิด!” วั่นเจ๋อเยว่แค่นเสียง “แม้นางจะใกล้ตายแล้วก็ตาม แต่นางก็ยังเป็นฮูหยินของข้า จะปล่อยให้เจ้าทำราวกับของเล่นได้อย่างไร!”ดังนั้น วั่นเจ๋อเยว่ถึงปฏิเสธเฉียวเนี่ยนก็เพราะศักดิ์ศรีของเขาถูกทำให้เสื่อมเสียน่าเสียดายนักที่นางยังคิดว่าวั่นเจ๋อเยว่จะพอใจเมื่อเห็นเมิ่งอิ้งจือถูกทรมานเสียอีก!เฉียวเนี่ยนยังอยากเอ่ยอีกครั้ง แต่กลับถูกวั่นเจ

“เจ้า! สุนัขรับใช้ อาศัยบารมีเจ้าของ!”ช่างเป็นคำที่คุ้นหูนักเฉียวเนี่ยนนึกถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน นางก็เพิ่งแอบด่าเสี่ยวฝูจื่อเช่นนี้อยู่หยกๆในตอนนี้นางกลับยิ้มออกมา “ใช่ ข้าอาศัยบารมีองค์หญิงซูหยวน ถึงได้กล้ามาอาละวาดในจวนอัครมหาเสนาบดี! เจ้าห้ามมิให้ข้ารักษาเมิ่งอิ้งจือ ข้าก็จะรักษา! ถ้าเจ้ากล้ามากนักก็ไล่ข้าออกไปเลย แล้วคอยดูว่าองค์หญิงจะเอาชีวิตเจ้าหรือไม่! แล้วก็คอยดูด้วยว่า ปู่ของเจ้าจะรักษาชีวิตเจ้าจากเรื่องนี้ได้หรือไม่!”"เจ้า!"“หลีกไป!” เฉียวเนี่ยนผลักวั่นเจ๋อเยว่ไปด้านข้าง ก่อนจะก้าวเร็วๆ มุ่งหน้าสู่ห้องของเมิ่งอิ้งจือเมื่อเช้านางเพิ่งมา จึงจำทางได้ดีส่วนวั่นเจ๋อเยว่ก็โมโหจนแน่นหน้าอกไปหมด ไม่อยากเห็นหน้านางอีก จึงหมุนตัวเดินจากไปเฉียวเนี่ยนเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามองแผ่นหลังของวั่นเจ๋อเยว่ที่เต็มไปด้วยโทสะ ดวงใจของนางพลันเย็นเยียบเป็นเช่นนี้ยิ่งดี ยิ่งโกรธยิ่งดี ถ้าหากวั่นเจ๋อเยว่สามารถกัดกับองค์หญิงซูหยวนได้ ยิ่งรุนแรงเท่าใด นางก็ยิ่งพอใจเท่านั้น!สาวใช้ของเมิ่งอิ้งจือไม่คิดว่าเฉียวเนี่ยนจะกลับมาอีก พอเห็นเฉียวเนี่ยนก็แทบจะร้องไห้ออกมาในทันทีแต่เฉีย

ยิ่งไปกว่านั้น วั่นเจ๋อเยว่ผู้นั้นเป็นคนอำมหิต ภายนอกดูเหมือนสุภาพบุรุษจิตใจดี แต่เบื้องลึกกลับเต็มไปด้วยเรื่องเลวร้ายที่ทำให้ผู้อื่นเจ็บปวดหีือเดือดร้อนอยู่เป็นประจำ หากไม่ใช่เพราะมีอัครมหาเสนาบดีคอยปรามไว้บ้าง เกรงว่าเขาคงจะเลวร้ายกว่าชิวอวี่เสียอีกเซียวเหอกำลังกังวลว่าเฉียวเนี่ยนอาจถูกจวนอัครมหาเสนาบดีกลั่นแกล้ง ถูกวั่นเจ๋อเยว่รังแก จึงรีบร้อนมาหาหากเกิดเรื่องจริงๆ ตำแหน่งผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ของเขาย่อมมีประโยชน์มากกว่าสารถีคนหนึ่งมากไม่คิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับยิ้มกว้างยิ่งขึ้น “ก็เพราะเหตุนี้ ข้าถึงได้อ้างชื่อองค์หญิงซูหยวนมาน่ะสิ!”เรื่องระหว่างอัครมหาเสนาบดีกับองค์หญิงซูหยวนนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ เฉียวเนี่ยนก็ไม่รู้ชัดเจน เพียงแต่คิดว่าในฐานะขุนนางเก่าแก่ของราชสำนัก ตำแหน่งใหญ่โต ย่อมมีหลายเรื่องเห็นองค์หญิงผู้ถูกเอาอกเอาใจจนเสียนิสัยแล้วย่อมรู้สึกไม่พอใจไม่ว่าจะเป็นอัครมหาเสนาบดี หรือราชครู หรือแม้แต่ตระกูลขุนนางเก่าแก่ทั้งหลาย ก็คงเป็นเช่นนี้เหมือนกันเพียงแต่ที่ผ่านมาองค์หญิงซูหยวนยังไม่เคยไปยั่วยุคนพวกนั้นทว่าในวันนี้ เฉียวเนี่ยนกลับทำให้องค์หญิงซูหยวนกับจวนอ

“ฮิฮิ เช่นนี้ต้องหมายความว่าคุณหนูผู้นั้นมีใจให้คุณชายอยู่แน่ๆ ไม่เช่นนั้นตอนเห็นแผงเครื่องประดับแล้วนึกอยากซื้อสร้อยข้อมือลูกประคำให้คุณชายได้อย่างไรกัน!”เซียวเหอเงยหน้าขึ้นมองไปยังพ่อค้า ทำท่าเย็นชา “พูดมาก”พลางควักเศษเงินจากข้างเอวออกมาให้พ่อค้า “ฟ้าใกล้มืดแล้ว รีบกลับเถอะ!”พ่อค้าได้รับเงินเข้าอย่างคาดไม่ถึง ก็รีบรับไว้พร้อมเอ่ยขอบคุณอย่างต่อเนื่อง “ขอบคุณคุณชายขอรับ ขอบคุณคุณชายขอรับ!”เซียวเหอยิ่งยิ้มกว้าง ก้าวเท้าจากไปพ่อค้าก็เก็บแผงด้วยความดีใจแต่ไม่ทันไร เงาร่างสูงใหญ่เงาหนึ่งก็เข้ามาบังแสงอาทิตย์ยามเย็นเสียแล้วพ่อค้าเงยหน้ามองไปก็เห็นชายหน้าตาเคร่งขรึมดุดันยืนอยู่หน้าแผงใจหนึ่งพลันตระหนก ว่าเขาจะมาปล้นเงินหรือไม่?แต่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็เห็นชายผู้นั้นยกมือหยิบสร้อยข้อมือประคำโพธิ์เพชรขึ้นมาสายตาเย็นยะเยือกปนเหยียดหยาม “ของแบบนี้ จะมีประโยชน์อะไร?”เขาออกแรงที่มือเพียงเล็กน้อย สร้อยข้อมือประคำโพธิ์เพชรในมือก็แหลกกระจายพ่อค้าตกใจ “อ๊ะ! ทำไมถึง...”ยังพูดไม่ทันจบ แท่งเงินแท่งใหญ่ก็ตกลงตรงหน้าพ่อค้าพ่อค้าตาเบิกกว้างทันทีนี่มันแท่งเงินมูลค่าห้าสิบตำลึงเช