Lahat ng Kabanata ng พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Kabanata 791 - Kabanata 800

ฮูหยินเมิ่งอุทานออกมาเสียงดัง รีบชักมือกลับไป แล้วก็มองเมิ่งอิ้งจือที่เหมือนคนเสียสติด้วยสีหน้าหวาดกลัว“เป็นไปได้อย่างไร?” นางถามด้วยความสิ้นหวัง แล้วราวกับนึกอะไรขึ้นได้ ก็หันไปมองเฉียวเนี่ยน “ท่านหญิงเฉียว อิ้งจือของข้า นางเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร...”เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มบาง แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า มาหยุดยืนข้างกายเมิ่งอิ้งจือ“คุณหนูเมิ่ง ไม่เป็นไรแล้วนะ”เพียงคำเดียว เมิ่งอิ้งจือก็ค่อยๆ สงบลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาเงยขึ้นมองเฉียวเนี่ยนอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ สงบนิ่งลงเมื่อเห็นภาพนี้ ฮูหยินเมิ่งก็พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะเฉียวเนี่ยนพูดว่า “ดูเหมือนตอนนี้คุณหนูเมิ่งจะจำข้าได้คนเดียว เมื่อคนอื่นเข้าใกล้ก็จะถูกนางผลักออกไป อย่าว่าแต่ฮูหยินเมิ่งเลย แม้แต่สาวใช้ของข้าเองก็ยังถูกนางข่วนจนมือถลอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนิงซวงก็รีบก้าวออกมา แสดงบาดแผลบนมือของตนให้ฮูหยินเมิ่งดูเมื่อวานนางก็ถูกเมิ่งอิ้งจือข่วนเอา แต่หลังจากได้รับการปลอบโยนจากคุณหนูของตนแล้ว เมิ่งอิ้งจือถึงจำได้ว่านางเป็นใคร นั่นจึงทำให้นางเข้าใกล้ได้แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉียวเนี่ยน สีหน้าของฮูหยินเมิ่งกลับยิ่งหม่นหม

ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นก็นับว่าลำบากเจ้าแล้ว”ยังไม่ทันขาดคำ ฮองเฮาก็กล่าวตามว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันก็รู้สึกว่าท่านหญิงเฉียวงานหนักเกินไปแล้ว ไม่เพียงต้องดูแลอิ้งจือ ยังต้องดูแลเหล่านางสนมในวัง ให้รับอิ้งจือมาอยู่ที่ตำหนักของหม่อมฉันดีหรือไม่เพคะ? อย่างไรเสีย ท่านหญิงเฉียวก็อาศัยอยู่ในจวนอ๋องผิงหยางในฐานะผู้อาศัย จะพาคนเข้าไปอยู่ด้วยย่อมดูไม่เหมาะนัก”สำหรับจวนอ๋องผิงหยางแล้ว เฉียวเนี่ยนก็แค่แขกคนหนึ่ง ไหนเลยจะมีแขกที่พาแขกไปพักด้วยอีก?ยิ่งไปกว่านั้น อยู่ดีๆ บุตรสาวตระกูลเมิ่งคนหนึ่งย้ายเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องผิงหยาง นี่มันเรื่องอะไรกัน?ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าการให้เมิ่งอิ้งจือไปอยู่ที่เรือนนอนของฮองเฮานั้นเหมาะสมกว่าการอยู่ในจวนอ๋องผิงหยางเสียอีกอย่างไรเสีย ฮองเฮาเป็นน้าของเมิ่งอิ้งจือโดยสายเลือด รับตัวมาเพื่อพักฟื้นก็ไม่เห็นจะผิดอะไรแต่ก็ยังขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “แต่เมื่อครู่ท่านหญิงเฉียวยังบอกว่า แม่หนูตระกูลเมิ่งผู้นั้น ตอนนี้จำได้แค่นาง หากพาเข้าตำหนักมานี่ เกรงว่าจะโวยวายไม่หยุด กลับจะรบกวนการพักรักษาตัวของเจ้าด้วยซ้ำ”คำพูดของฮ่องเต้นั้นล้วนแสดงถึงความห่วงใยในตัวฮ

“ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ”เวลาผ่านไปราวธูปหนึ่งดอกหมดลง เฉียวเนี่ยนจึงออกจากเรือนนอนของฮองเฮา แล้วไปยังตำหนักฝูเหอเพื่อเยี่ยมสวีเหม่ยเหรินเมื่อเทียบกับตอนพบกันครั้งแรก สวีเหม่ยเหรินผอมลงไม่น้อย สีหน้าก็ดูสดใสกว่าก่อนมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้านางกำนัลของตน สวีเหม่ยเหรินยังคงเผยท่าทีเหนื่อยล้าออกมาเป็นบางครั้ง เพื่อให้นางกำนัลน้อยผู้นั้นคิดว่านางคือคนอ่อนแอที่ใกล้จะสิ้นชีวิตจริงๆโชคดีที่นางกำนัลผู้นั้นเป็นคนที่แยกแยะอะไรไม่ออก วันๆ เอาแต่เล่นสนุก ไม่รู้จักดูแลสวีเหม่ยเหริน ทำให้สวีเหม่ยเหรินรู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อยเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน สวีเหม่ยเหรินก็ดีใจมาก รีบออกมาต้อนรับทันที “ท่านหญิงเฉียวมาแล้วหรือ! เชิญข้างในเจ้าค่ะ เชิญนั่งก่อน!”เฉียวเนี่ยนถูกลากเข้าไปในห้อง สวีเหม่ยเหรินรินน้ำให้หนึ่งถ้วยแล้วจึงกล่าว “ขอบคุณท่านหญิงเฉียว ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าตัวเบาขึ้นมากนัก!”คนเรา กว่าจะรู้ว่าร่างกายแข็งแรงเป็นอย่างไร ก็ต่อเมื่อต้องล้มป่วยก่อนตอนนี้นางรู้สึกสดชื่นในตอนกลางวัน กลางคืนก็หลับสนิท แทบจะดีไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว!ทว่าใบหน้าของเฉียวเนี่ยนกลับเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย “วันนี้ฮ่องเต้ตรัส

นางนำทางเมิ่งอิ้งจือให้มองไปทางเซียวเหอ ทว่าน่าเสียดายที่เมิ่งอิ้งจือมีปฏิกิริยาที่เชื่องช้ามาก ขณะนี้นางยังหวาดกลัวเพราะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย จึงไม่อาจเชื่อฟังแล้วมองไปยังเซียวเหออย่างว่าง่ายได้“เขาคือเซียวเหอ จำได้หรือไม่?”เฉียวเนี่ยนยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าแม้จะได้ยินชื่อเซียวเหอแล้ว เมิ่งอิ้งจือก็ยังคงไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆภาพนี้ทำให้ดวงตาของเซียวเหอพลันหม่นลง “ข้าไม่คิดเลยว่าสภาพของนางจะหนักถึงเพียงนี้”เฉียวเนี่ยนถอนหายใจเบาๆ ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ท่านพี่เซียววางใจเถิด ข้าจะพยายามรักษาคุณหนูเมิ่งให้ถึงที่สุด”เมื่อได้ยินดังนั้น สายตาของเซียวเหอจึงละจากเมิ่งอิ้งจือ แล้วหันไปมองเฉียวเนี่ยนคิ้วที่ขมวดแน่นยังคงไม่คลายออกแม้กระทั่งริมฝีปากก็มิรู้ว่าจะเริ่มต้นเอ่ยสิ่งใดดีจะพูดอย่างไร? จะพูดว่าอะไร?จะพูดว่าอันที่จริงบัดนี้เขามิได้มีใจให้เมิ่งอิ้งจืออีกแล้ว ความรู้สึกในตอนนี้ก็แค่เกิดจากการเปรียบเทียบภาพนางระหว่างอดีตกับปัจจุบันงั้นหรือ?จะพูดตอนนี้ในใจของเขามีแต่เฉียวเนี่ยนผู้เดียว คิดถึงเพียงความปลอดภัยของนาง ขอให้นางอย่าคิดมากอย่างนั้นหรือ?แต่ถ้

นางไม่คาดคิดเลยว่าเมิ่งอิ้งจือจะมีปฏิกิริยาไวต่อชื่อของท่านพี่เซียวถึงเพียงนี้ เมื่อครู่ก็แค่ได้ยินสองคำนี้จากปากขององค์หญิงซูหยวน นางกลับเริ่มร้องเรียกขึ้นมาอีกแล้วหากฮองเฮากับองค์หญิงซูหยวนพาลโกรธท่านพี่เซียวขึ้นมาจะทำอย่างไรดี?องค์หญิงซูหยวนก้าวเข้ามา ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง ดูท่าทีเอ๋อๆ เซ่อๆ แต่กลับมีปฏิกิริยาแค่กับเซียวเหอเพียงคนเดียว หรือว่าทั้งหัวใจเจ้าตอนนี้มีแต่เซียวเหอ?!”เมิ่งอิ้งจือไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่องค์หญิงซูหยวนพูดหมายถึงอะไร สำหรับนางแล้ว ตรงหน้านี้ก็มีแต่ความขาวพร่าไปหมด มีเพียงชื่อเดียวที่ชัดเจนเป็นพิเศษ“เซียวเหอ… เซียวเหอ…”นางอดไม่ได้ที่จะพึมพำเบาๆ ขึ้นมาเห็นดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็ยิ่งโกรธจัด ก้าวเร็วๆ เข้าหาเมิ่งอิ้งจือ ยกมือขึ้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ฟาดฝ่ามือลงไปอย่างแรง “ข้าบอกให้เจ้าหยุดเรียก!”เฉียวเนี่ยนถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ “องค์หญิงเพคะ!”เพียงแต่ไม่ว่าจะร้องว่าอะไรก็สายไปเสียแล้วเสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังกังวาน ราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ผ่าเข้าไปในเส้นประสาทเส้นหนึ่งในสมองของเมิ่งอิ้งจืออย่างแม่นยำนางกรี