All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD: Chapter 131 - Chapter 140

กว่าจะรวบรวมสติได้ก็ไม่รู้ผ่านไปแล้วกี่นาที ฉันรีบเก็บ ๆ เศษแก้วหาที่แอบเอาไว้ก่อน เดี๋ยวคุณเฟยไปแล้วค่อยมาทำความสะอาดส่วนเรื่องที่ฉันเป็นคนทำมันหล่นแตกก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพราะไม่มีปัญญาจ่าย เขาคงไม่สังเกตหรอกแถมยังรวยขนาดนั้นเหล้าราคาแค่นี้คงไม่เสียดายยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่งก็เอื้อมมือมาจับลูกบิดประตูห้องพร้อมกับภาวนาในใจว่าอย่าได้บังเอิญเจอกับคุณเฟยตอนนี้เมื่อประตูเปิดออกฉันก็รีบโผล่หัวออกมากวาดสายตาสำรวจดูข้างนอกก่อน พอไม่เจอใครก็รีบพุ่งตัวออกมาจากห้องทันที“เธอเข้าไปทำอะไรข้างในห้องนั้น”เมื่อกี้ยังไม่คิดว่าสำรวจดูดีแล้วแต่ทำไมพอออกจากห้องถึงได้เจอคุณเฟยได้ เขาหายตัวอยู่รึไงตอนที่ฉันมองหา“ฉันถามว่าเข้าไปทำไม แล้วเมื่อกี้เสียงอะไร!!”“ทีละคำถามสิคะ หนูตอบไม่ทัน”“ตอบไม่ทันหรือไม่ได้คิดคำแก้ตัวเอาไว้?”“…” ฉันกำชายเสื้อแน่น เหมือนว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต“ทำไมที่ตัวเธอมีกลิ่นเหล้า?” ร้อยวันพันปีไม่เคยได้กลิ่น จู่ ๆ วันนี้คุณเฟยก็เปิดจมูกดีขึ้นมาซะงั้นตอนนี้คุณเฟยกำลังขยับหน้ามาใกล้ ๆ แล้วใช้จมูกสูดดมกลิ่นฉันจึงรีบถอยหนี แต่ถูกรั้งสะโพกเอาไว้ได้ก่อน“เธอคงได้ไม่แอบเข้าไปด

สิ่งที่กลัวมากที่สุดคือกลัวมีใครมาเจอฉากเร่าร้อนที่น่าอับอายนี้ มันไม่ใช่แค่จูบเพราะในตอนนี่คุณเฟยกำลังบดขยี้ติ่งเกสรที่เป็นจุดเสียวซ่านของฉันอยู่“อื้อ~” เสียงประท้วงของฉันเหมือนกับคนที่กำลังจะขาดใจ ทั้งถูกจูบอย่างบ้าคลั่งและบดขี้ตรงนั้นจนเกร็งกระตุกไปหลายครั้งคุณเฟยผละริมฝีปากออกให้ฉันได้หายใจสะดวกขึ้น จากนั้นเขาก็ซุกหน้าลงมาไซร้ซอกคอ ฉันจึงรีบห้ามปรามอีกครั้ง “ยะ... หยุดก่อนค่ะ อ๊ะ~”“ระ... เราต้องไปเจอพ่อคุณไม่ใช่เหรอคะ อ๊า~ ดะ... เดี๋ยวค่อยกลับไปทำต่อที่บ้านก็ได้ อ๊ะ~ แต่ตอนนี้ไม่ได้นะคะ” เสียงห้ามขาด ๆ หาย ๆ ของฉันเกิดจากการถูกคุณเฟยบดขยี้นิ้วลงมาบนจุดกระสันรัว ๆ ทำให้พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องดูเหมือนคุณเฟยจะเริ่มได้สติ เขาหยุดนิ่งก่อนจะดึงนิ้วออกมาจากตรงกลางระหว่างขา แต่ใบหน้ายังซุกอยู่ตรงซอกคอ เสียงลมหายใจของเขานั้นมันถี่รัวเหมือนกำลังพยายามระงับอารมณ์ความต้องการของตัวเองเอาไว้ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ โชคดีที่ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้“อ๊ะ!”คิดว่าจะจบแล้วแต่ก็ต้องสะดุ้งแรงเมื่อถูกเขี้ยวฟันงับที่ผิวเนื้อบริเวณซอกคอ ไม่หยุดแค่นั้น คุณเฟยลากริมฝีปากลงมาตามไหล่ แขนของฉันแล้วฝังรอยเ

ตอนนี้ฉันไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ถึงแม้ว่าจะได้รับคำถามจากคุณเฟย แต่ถ้าตอบไปเขาจะต้องลงโทษแบบเดิมอีกแน่ ๆ“กะ… กลับไปโต๊ะก่อนนะคะ” ฉันบอกผู้ชายที่ขอไลน์ เขายืนอยู่ไม่ยอมกลับโต๊ะตัวเองซักที“ถ้าอย่างนั้นเปิดเทอมเจอกันนะครับ” ยังจะทิ้งคำพูดแบบนี้เอาไว้อีก เขาไม่รู้หรือแกล้งกันแน่ ถ้าเป็นคนปกติเห็นผู้หญิงที่ตัวเองขอไลน์ถูกจูบแบบนี้คงไม่กล้ายุ่งคุณเฟยมองตามชายคนนั้นไปจนเขานั่งลงที่โต๊ะรวมกับกลุ่มเพื่อน ก่อนจะหันมาถามฉัน “ที่มันพูดหมายความว่ายังไง?”“มะ... ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”“เหมือนเธอกำลังตั้งใจโกหกฉันอยู่นะ น้ำอิง” ไม่ชอบการถูกเรียกชื่อแบบนี้จริง ๆ แค่น้ำเสียงที่พูดก็ทำให้ฉันเสียวสันหลังวูบวาบมากพอแล้ว“พี่เฟย” เสียงของผู้หญิงที่นั่งร่วมโต๊ะกับฉันเอ่ยชื่อคุณเฟยอย่างสนิทสนม นั่งด้วยกันมาตั้งนานไม่รู้เลยว่าเธอรู้จักคุณเฟยด้วยพอถูกผู้หญิงเรียกคุณเฟยก็ละความสนใจจากใบหน้าฉันหันไปมองตามเสียง ก่อนจะถามผู้หญิงคนนั้น “มิลิน! มาได้ยังไง”รู้จักกันงั้นเหรอ เธอเรียกคุณเฟยว่าพี่ ส่วนคุณเฟยเรียกเธอว่า มิลิน ไม่อยากคิดล่วงหน้าไปเองเลยว่าทั้งคู่สนิทกันขนาดไหน“คืนนี้พี่ลีวายจะเข้ามาที่คลับไหมคะ” เธอถา

ในเมื่อคำพูดของฉันมันทำให้อีกง่ายหงุดหงิดรำคาญและไม่พอใจ จึงตัดปัญหาด้วยการเงียบไม่โต้ตอบบางครั้งฉันควรเงียบ ๆ บ้าง มันอาจจะเป็นผลดีกับตัวเอง ต่อไปนี้จะเงียบให้มากที่สุดแล้วก็ย้ำเตือนสถานะของตัวเองว่าเป็นอะไร เป็นได้แค่ไหน จะเลิกเพ้อเจ้อคิดเข้าข้างตัวแล้ว“เงียบ?”“…”“ทำไมไม่พูด”“…”“น้ำอิง!!”“คุณทำงานเสร็จหรือยังคะ หนูง่วงแล้ว” ฉันถามเหมือนก่อนหน้านี้เราไม่ได้พูดคุยอะไรเกี่ยวกับเรื่องความผิดพลาด แต่เหมือนคุณเฟยจะยังไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเขาต้องการแบบไหนกันแน่ พอฉันเงียบก็จ้องตาเขม็งตามเคย“หึ! ก็ดีในเมื่อเธอไม่อยากพูดเรื่องนั้นฉันก็จะไม่พูดอีก”“…”“หน้าที่ของคนใช้คือต้องอยู่เฝ้าเจ้านายจนกว่าจะเสร็จงาน จะง่วงสักแค่ไหนก็ห้ามหลับ” คุณเฟยปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน แต่ไม่ได้ทำงานเลยสักนิดเขาเปิดอะไรในโทรศัพท์ดูก็ไม่รู้เหมือนเขากำลังยั่วยุอารมณ์ให้ฉันหมดความอดทน เขาพยายามทำให้พูดทั้งที่ตัวเองต้องการให้ฉันเงียบแท้ ๆฉันอดทนนั่งรอถึงสองชั่วโมง ตอนนี้สายตามันพร่ามัวใกล้จะปิดเต็มทีแต่ก็ต้องพยายามถ่างตาเอาไว้“หิวน้ำ”“ฉันต้องการน้ำเปล่า”“น้ำอิง!!”เฮือก!!! กำล

ได้ยินชัดเจนคำที่คุณเฟยบอก แต่ฉันรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันย้อนแย้งกับความเป็นจริง ให้เอาอกเอาใจอย่างนั้นเหรอ ฉันก็เคยทำนี่แล้วผลที่ได้ก็คือคำว่ารำคาญ“อย่าพูดเหมือนหนูไม่เคยเอาใจคุณสิคะ พอทำคุณก็บอกว่ารำคาญไม่ใช่หรือไง”พอพูดความจริงคุณเฟยก็ถึงกับเถียงไม่ออก เขานิ่งไปชั่วขณะก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ พอเถียงไม่ได้ก็เปลี่ยนมาใช้สายตาข่มขู่แทน“หนูไม่อยากยัดเหยียดทำในสิ่งที่คุณไม่ต้องการอีกแล้ว”เหมือนคนตรงหน้ากำลังรอจังหวะ พอฉันพูดจบคุณเฟยก็ขยับหน้ามาใกล้มากกว่าเดิม ความใกล้ในระยะที่เห็นรูขุมขนชัดเจนแบบนี้ทำไมให้ฉันแทบกลั้นหายใจสองมือบีบกำแน่น“เธอกำลังต่อต้านฉัน?”“คุณต้องการอะไรหนูไม่เข้าใจจริง ๆ ไม่เข้าใจว่าคุณอยากให้ทำอะไร ต้องการแบบไหน สั่งให้ทำพอหนูทำคุณก็ไม่ถูกใจ หนูเอาใจคนแบบคุณไม่ถูกจริง ๆ ค่ะ” ฉันเคยพูดคำพวกนี้ไปแล้ว แต่มันก็เหมือนเดิมหลังจากที่พูดประโยคเหล่านั้นจบ จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากร้องไห้เฉยเลย ฉันต้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อข่มน้ำตาเอาไว้“เคยคิดว่าสามารถรับมือกับความรู้แบบนี้ได้ แต่พอเจอกับตัวเองจริง ๆ มันแย่มากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย”“เธอเลือกเองทั้งนั้นจะพูดให้มันได้อะไ