All Chapters of (ของหวง) มาเฟีย BAD: Chapter 141 - Chapter 150

ตอนแรกตั้งใจจะปฏิเสธแต่คิดว่าถ้าปฏิเสธก็ต้องถูกบังคับให้เต็มใจทำเรื่องที่ไม่อยากทำอีกก็เลยยอมออกมาข้างนอกกับคุณเฟยดีกว่าต้องอยู่ในห้องกับเขาสองต่อสองแบบนั้นจะว่าไปก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกัน ถ้ามีธุระทำไมถึงไม่พูดตั้งแต่แรก มาบอกเอาตอนที่ฉันร้องไห้แถมก่อนหน้านั้นก็ยังดูไม่รีบร้อนอะไร“คุณจะไปธุระก่อนใช่ไหมคะ” ฉันหันมาถามคุณเฟยที่ขับรถอยู่“ธุระอะไร?”“ก็คุณเป็นคนบอกเองว่ามีธุระ”“อืม ฉันต้องไปธุระก่อน”“จะไปส่งหนูที่ร้านไอศกรีมหรือว่าให้หนูไปด้วยคะ”“ฉันไม่อยากวนรถไปมาหลายรอบ”ไม่รู้อยู่ดีว่าจะไปส่งหรือจะให้ไปด้วย เพราะคำตอบมันก็แปลความหมายออกมาได้ทั้งสองอย่าง#คลับตอนนี้เวลาเกือบจะทุ่มจึงยังไม่มีลูกค้ามาดื่ม ที่เห็นเดินให้วุ่นมีแต่พนักงาน พอคุณเฟยเข้ามาในร้านทุกคนก็เหมือนจะตกใจ พนักงานที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นหาอะไรทำอย่างร้อนรน“วันนี้คุณลีต้องเข้าร้านไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมนายถึง”“ไอ้ลีอยู่ไหน” คุณเฟยถามเหมือนรีบดักทางเอาไว้ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะพูดมากไปกว่านี้“ชั้นสองที่ห้องทำงานครับ”“อืม”“เหมือนพวกเขาไม่รู้เลยนะคะว่าคุณจะมา” ฉันกระซิบบอกคุณเฟยแต่ถูกสายตาเอาผิดจ้องเขม็งทำให้ต้องเม

ตอนนี้ฉันกำลังสั่นไปทั้งตัว กลัวว่าถ้าเกิดเผลอทำแผนพังจะถูกคุณเฟยต่อว่าแล้วก็กดดันกับสถานการณ์ในตอนนี้“ที่ผ่านมาตาเฟยไม่เคยพาใครมาแนะนำให้รู้จัก พยายามจับคู่ให้ก็ไม่เอา อายุเข้าเลขสามแล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังดื้อรั้นไม่ต่างอะไรกับตอนเป็นเด็ก”“…”“พอรู้ว่าตาเฟยคบกับหนูฉันก็เลยดีใจมากไปหน่อยที่ลูกชายคิดจะมีครอบครัว หนูคงลำบากใจมากใช่ไหมที่ฉันรีบร้อนขนาดนี้”“มะ... ไม่ลำบากใจเลยค่ะ เอ่อ... แต่คือว่า... คือว่าคุณพ่อกับคุณแม่เพิ่งไปต่างประเทศเมื่อวานนี้ หนูคงพาไปเจอไม่ได้ ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่กลับไทยแล้ว หนูจะพาคุณลุงไปเจอท่านนะคะ” พูดจบฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คิดข้ออ้างได้ทัน“น่าเสียดายจริง ๆ ว่าแต่พ่อกับแม่หนูไปประเทศอะไร ฉันเองก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่”“…” คิดว่าจะรอดแล้วยังต้องมาคิดชื่อประเทศอีก จะบอกว่าประเทศอะไรดีนะ คิดสิน้ำอิงรีบ ๆ คิด รีบ ๆ ตอบให้ตายจู่ ๆ สมองก็คิดอะไรไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ เรื่องง่าย ๆ ก็คิดไม่ออก มันติดอยู่ที่หัวแต่เพราะความลนบวกกับกดดันทำให้สมองทำงานช้าก๊อก ๆ ~เฮือก!ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อได่ยืนเสียงเคาะกระจกดังมาจากทางด้านหลังของตัวเอง ก่อนที่ประตูรถจ

ไม่บ่อยนักที่ฉันกล้าเผชิญกับสายตาดุร้ายของคุณเฟยแบบตอนนี้ อาจเป็นเพราะความเจ็บปวดมันมาแทนที่ความกลัว“ฉันเคยมองเธอเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่ไม่ได้มีความพิเศษ ไม่มีอะไรดึงดูด ไม่น่าสัมผัส” ดวงตาคู่ตรงหน้ากำลังจ้องมองริมฝีปากของฉันพร้อมความเงียบ ก่อนจะใช้นิ้วสัมผัสริมฝีปากเบา ๆ ไม่นานก็พูด “ทั้งที่ไม่ควรสนใจ… แต่ฉันกลับเอาของเล่นชิ้นนี้มาวางไว้ใกล้ ๆ ตัวแทบจะตลอดเวลา”“…” ของเล่นที่ว่าคือฉันเอง ชื่อเรียกมันทำให้เจ็บปวด แต่คำพูดนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวมากกว่าเดิมพูดมาแบบนั้นใครบ้างจะไม่คิด เขาก็แค่กำลังหว่านเสน่ห์ทำให้ฉันหลงไหลไปกับคำที่มีความหมายลึกซึ้ง (หลอกลวง)“ถ้าวันหนึ่งของเล่นชิ้นนี้หายไปล่ะคะ”เมื่อฉันตั้งคำถามกลับสีหน้าของคุณเฟยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยิน ก่อนจะขมวดคิ้วมองด้วยท่าทางที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่จู่ ๆ นิ้วที่เคยสัมผัสบนริมฝีปากก็เปลี่ยนเป็นสอดใส่เข้ามาภายในช่องปากของฉันแทน“อึก~” เพราะความยาวของนิ้วที่ควานไปจนทั่วโพรงปากแถมยังเอาเข้ามาลึกอีกต่างหาก เมื่อมีการรูดดึงเข้าออกเร็วขึ้นทำให้ฉันจะสำลักออกมาอยู่หลายครั้ง“ของที่ใช้เงินซื้อมาแล้ว ไม่

คุณเฟยมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูด “ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำอะไร”“สะ... สายตัดไปแล้วค่ะ” ค่อยโล่งอก ฉันรีบปิดปุ่มปิดเครื่องแต่ได้โทรศัพท์ราคาแพงนี่นะกว่าจะปิดเครื่องได้ต้องกดค้างแถมยังให้รูดบนหน้าจออีกครั้งพิธีเยอะจริง ๆหมับ!! กำลังจะรูดจอปิดเครื่องอยู่แล้วเชียวแต่คุณเฟยดันแย่งโทรศัพท์ไปซะก่อน แค่นั้นฉันก็รู้ถึงชะตาชีวิตของตัวเองแล้วว่าตอนนี้ดวงตกขนาดไหน“ทำไมต้องปิดเครื่อง?”“หนู อ๊ะ~” เรียวขาทั้งสองข้างมันหนีบเข้าหากันอัตโนมัติเมื่อคุณเฟยสอดนิ้วกระแทกเข้ามาแล้วขยับเข้าออกรัว ๆ จนฉันไม่สามารถให้คำตอบได้ “อื้อ~ อ๊า~”“ตอบคำถามของฉัน”“อ๊า~ ยะ... หยุดทำก่อนสิคะ” ฉันรีบรั้งแขนแกร่งไว้แต่ไม่เป็นผล แรงกระแทกจากนิ้วยังคงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ “ทะ... ทำแบบนี้ อ๊า~ หนูจะตอบได้ยังไง อ๊ะ~”“ฉันให้เธอพูดอีกครั้งว่าใครโทรมา”“อ๊ะ~ อ๊า~”ถ้าอยากให้ตอบก็น่าจะหยุดทำก่อน นี่อะไรเขากลับเพิ่มความเร็วไปอีก ความเสียวซ่านทำให้ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คุณเฟยหยุดการกระทำทันที เขามองหน้าฉันและจอโทรศัพท์สลับกันเพิ่งผ่านความเสียวซ่านมาแท้ ๆ ต้องเผชิญกับควา

คุณเฟยจับฉันให้นอนลงมาบนหมอนใบใหญ่ จากนั้นเขาก็เอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้ เขาจะให้นอนทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเนี่ยนะ แถมตัวเองก็ยังไม่ยอมใส่เสื้อผ้าอีกต่างหากพรึบ! จู่ ๆ ไฟในห้องก็ดับลงทั้งที่ยังไม่มีใครลุกขึ้นไปกดสวิตช์“ไฟดับหรือเปล่านะ” ฉันแค่พึมพำกับตัวเอง แต่คนที่นอนข้าง ๆ ตอบกลับ “ฉันปิดเอง”หลังจากคำตอบของคุณเฟยฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พยายามข่มตานอนทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้นอนไม่หลับ เป็นเพราะการกระทำของคุณเฟยต่างหากเขาชอบทำให้คิดไปไกลสุดท้ายก็ใช้คำพูดร้าย ๆ สร้างบาดแผลให้กับฉันครั้งแล้วครั้งเล่าเฮือก!!ขณะที่สมองกำลังใช้ความคิด จู่ ๆ คุณเฟยก็เอาแขนพาดมาบนตัวฉันที่นอนหงายหน้าขึ้น หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบก่อนที่ความหวั่นไหวจะค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอีกครั้งมันเป็นครั้งแรกที่ได้นอนเตียงเดียวกันแถมยังถูกกอดแบบนี้… คนที่ชอบเขาอย่างฉันจะห้ามใจตัวเองได้ยังไง พยายามคิดว่าคุณเฟยคงหลับแล้วเผลอกอด เขาคงไม่ตั้งใจจู่ ๆ คุณเฟยก็ขยับร่างกายกำยำมาใกล้กว่าเดิม ใกล้ขนาดที่ว่าตอนนี้เราสองคนกำลังหนุนหมอนใบเดียวกัน อุตส่าห์คิดว่าที่ทำแบบนี้เพราะเขาหลับแต่มันไม่ใช่ เขามีสติดี“เวลานอนฉ