Semua Bab (ของหวง) มาเฟีย BAD: Bab 181 - Bab 190

วันต่อมา…ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับขอบตาที่คล้ำหมอง เหตุเพราะได้นอนแค่สองชั่วโมงเมื่อคืนรอคุณเฟยทั้งคืนถึงแม้เขาบอกก่อนแล้วว่าจะไม่กลับ ในใจมันคิดว่าเขาคงล้อเล่นหรือมีเซอร์ไพรส์อะไร แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กลับบ้านจริง ๆหลังจากตื่นฉันก็คิดอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะไปเรียนหรืออยู่บ้านดี คุณเฟยบอกให้งดไปเรียนก่อนสักอาทิตย์แต่ในเมื่อต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ขอไปเรียนดีกว่า… อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียวไม่รู้ว่าเผลอไปทำอะไรให้คุณเฟยโกรธหรือเขาถูกพ่อบังคับถึงได้เปลี่ยนไป ไม่ทำตามคำพูด ไม่ติดต่อมา ไม่กลับบ้าน ทุกอย่างมันน่าสงสัยและฉันต้องการรู้คำตอบ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ฉันคงเป็นบ้าตายแน่ ๆ@มหาวิทยาลัยฉันโทรศัพท์บอกให้มิลินมารับที่บ้าน จนกระทั่งตอนนี้คุณเฟยก็ยังไม่ติดต่อมาเลยแถมโทรไปก็ไม่รับสายอีกในขณะที่เดิน ๆ อยู่มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาขอเบอร์มิลินแต่เธอก็ปฏิเสธไปว่ามีคนในใจอยู่แล้ว ฉันใช้จังหวะเผลอยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายด้านข้างชายคนนั้นแล้วกดส่งให้คุณเฟย“ทำอะไรน่ะ” มิลินกระซิบถามทำให้ฉันตกใจและตอบแบบเลิ่กลั่ก “ปะ... เปล่า”“ฉันเห็นเธอถ่ายภาพเขานะ” มิลินพูดในตอนที่ผู้ชายคนนั้นเดินไปไกลแล้ว“ไม่มีอะไรแ

#ภายในห้องการถูกอุ้มมาที่ห้องแบบนี้ทำให้ในหัวของฉันมีคำถามมากมาย มีแต่คำว่าทำไมวน ๆ ซ้ำไปมา ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆถ้าไม่ต้องการฉันแล้วจะอุ้มมาที่ห้องทำไม… ถ้ายังรักอยู่ทำไมถึงไม่รีบตอบคำถามของฉันคุณเฟยวางฉันบนเตียงและไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น พอวางลงแล้วก็หันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง ฉันมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างไปช้า ๆ แล้วคิดวนเวียนในหัวว่าจะพูดออกไปดีไหมแล้วก็ตัดสินใจพูด“เรื่องของเรามันจบแล้วใช่ไหมคะ” สิ้นสุดเสียงที่เอ่ยถามคุณเฟยก็หยุดชะงักแต่ไม่ได้หันหน้ามา เขายังไม่ให้คำตอบฉันจึงถามต่อ “ต้องการให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม”“…”“ตอบหนูมาสิ”“พูดมาสิคะ อึก~ พูดว่าที่เย็นชาแบบนี้เพราะถูกบังคับ พูดอะไรก็ได้ที่ทำให้หนูรู้สึกดี อึก~” ทรมานเกินไปแล้ว แบบนี้ฉันจะทนไม่ไหวได้ยังไง ทำไมไม่พูดคำที่ฉันอยากได้ยินออกมาสักที“… ทำไมใจร้ายกับหนูขนาดนี้ อึก~”คุณเฟยเดินกลับมาหาฉันที่กำลังร้องไห้ตัดพ้อเขาอยู่ แทนที่จะปลอบใจบ้างแต่กลับยืนนิ่ง ๆ แล้วมองแบบนี้ไม่เรียกว่าใจร้ายแล้วจะให้เรียกว่าอะไร“คนใจร้าย… อึก~ อื้อ~”คนใจร้ายยกมือจับใบหน้าฉันเงยขึ้นก่อนจะโน้มลงมาจูบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว“อื

คุณเฟยก้มหน้าเงียบไร้คำตอบให้กับฉันที่รอฟัง แต่ฉันก็ไม่ได้ถามย้ำเพราะไม่อยากพูดมากอีกแล้วมันเจ็บนะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ลองคิดดูสิถ้าวันนี้คุณเฟยปล่อยมือฉันจะต้องเจ็บปวดขนาดไหนแบบนี้ต้องเอาคืนซะบ้าง จะได้ไม่มาเล่นกับความรู้สึกของกันอีก ไม่ว่าสิ่งที่ทำจะทำเพื่อฉันหรือใครก็ตาม“รีบไปประชุมไม่ใช่เหรอคะ ไปสิ”“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าเธอยังไม่ยกโทษให้”“ขอให้ยกโทษทั้งที่เพิ่งทำให้หนูร้องไห้ไปเนี่ยนะ มันง่ายเกินไปไหมคะ”“… ฉันรู้… ฉันตัดสินใจพลาดเอง”“แล้วยังไงต่อคะ รู้ ขอโทษ ผิดเอง แล้วยังไงต่อ?”คุณเฟยเงยขึ้นมองด้วยสายตาอ้อนวอนพร้อมกับเรียกชื่อฉันเบา ๆ “น้ำอิง”“หนูโกรธ โกรธที่เล่นกับความรู้สึกกันแบบนี้ เสียใจมากด้วย”“จะให้ฉันทำอะไรพูดมาสิ ฉันยอมทำทุกอย่าง”“ยอมทำทุกอย่างเลยเหรอคะ”“อืม ทุกอย่างที่เธออยากให้ทำ ทุกอย่างที่ทำให้เธอหายโกรธ”“…”“ฉันผิดทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางปล่อยเธอไปได้แต่ก็ยังฝืนทำ แต่ที่ทำไปเพราะอยากปกป้องเธอจริง ๆ นะน้ำอิง” คงกำลังพูดเพื่อให้ฉันเห็นใจแล้วหายโกรธตัวเองอยู่ละสิ“ต่อไปนี้ฉันจะมานอนกับเธอทุกคืน จะไม่ปล่อยให้…”“หนูอยากอยู่คนเดียวแล้วค่ะ”“แต่เธอยังอ้อนอยาก

“ทำไมถึงอยากมาที่นี่ เธอคิดจะทำอะไร” คุณเฟยขมวดคิ้วถาม จริง ๆ เขาถามตั้งแต่นั่งรถมาแล้วแต่ฉันไม่ยอมบอก“บอกไม่ได้ค่ะ ความลับ”“เธอกำลังทำให้ฉันเป็นห่วงนะน้ำอิง”“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า หนูไม่ทำอะไรที่มันไม่ดีหรอกค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นก็บอกฉันมา”“ไปข้างในบ้านกันดีกว่าค่ะ”ฉันยิ้มหวานให้คุณเฟยก่อนจะเดินนำมาทางตัวบ้านโดยมีคุณเฟยเดินตามมาติด ๆ#ภายในบ้าน“ทำไมถึงพาเด็กนี่มาที่บ้าน” ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาภายในตัวบ้านเสียงทุ้มของพ่อคุณเฟยก็ถามขึ้นมาอย่างไม่พอใจทันทีคุณเฟยรีบดึงฉันมาหลบด้านหลังราวกับกลัวว่าพ่อของตัวเองจะทำร้าย“น้ำอิงอยากคุยกับพ่อครับ”“ฮึ! ฉันไม่คุย พาผู้หญิงคนนี้กลับไปซะแล้วแกก็เตรียมตัวหมั้นกับ…”“หมั้นเหรอคะ” ไม่รอให้ท่านพูดจบพอได้ยินเรื่องหมั้นฉันก็หันขวับมาจ้องคุณเฟยเขม็งทันที แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการหลบสายตา“ลูกชายของฉันคงยังไม่ได้บอกเธอเรื่องหมั้นสินะ”“ผมไม่ได้รับปากเรื่องหมั้นทำไมพ่อต้องเอาเรื่องนี้มาพูดต่อหน้าผู้หญิงที่ผมรัก”“ผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้วยังไงแกก็ต้องหมั้น”“เอ่อหนูขอขัดจังหวะนิดนึงนะคะ” ฉันพูดแทรก แต่ถูกคุณท่านพูดสวนกลับมา “ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะเข้ามายุ่ง”“

คุณเฟยเงียบไม่พูดไม่จาแถมยังขับรถเร็วมาก ๆ ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงที่บ้าน เห็นคุณเฟยเป็นแบบนี้ทำให้ฉันไม่กล้าพูดหรือถามอะไรเลยสักคำพอรถจอดดับเครื่องสนิทเสียงพ่นหายใจหนัก ๆ ของคนที่นั่งเบาะคนขับก็ดังขึ้น เพียงแต่เสียงลมหายใจก็ทำเอาฉันผวาสะดุ้งตัวแรง“เธอบอกว่าโกหก?” นี่คือคำแรกที่ถามหลังจากพ่นหายใจออกมาหนัก ๆ เสียงโหดขนาดนี้แล้วใครจะไปกล้าตอบถึงจะจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็เถอะ“น้ำอิง”“อื้อ อย่าดุแบบนั้นสิคะหนูกลัว”“ถ้าคิดจะโกหกเธอก็น่าจะบอกฉันก่อน รู้ไหมว่าฉันดีใจขนาดไหน แล้วรู้ไหมว่าพอได้ยินเธอบอกว่าโกหกฉันเสียใจขนาดไหน”“หนูรู้ว่าว่าผิด แต่เฮียก็น่าจะฉุกคิดขึ้นมาได้บ้างว่าหนูโกหก”“เธอไม่ควรเอาเรื่องแบบนั้นมาล้อเล่น”“ขนาดเฮียยังเล่นกับความรู้สึกของหนูเลย ลืมไปแล้วหรือไง”“เธอก็เลยเอาคืนฉันด้วยการโกหกว่าท้อง?”“ไม่ใช่นะคะ หนูทำไปเพราะอะไรก็น่าจะรู้ดีนี่ ไม่เห็นต้องโกรธกันขนาดนี้”คุณเฟยจ้องหน้าฉันเขม็งก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถแล้วปิดเสียงดัง ฟังจากเสียงที่ดังสนั่นเมื่อครู่คิดว่ากระตูรถคงพังไปแล้วแน่ ๆ“คนบ้า! ทีตัวเองเล่นกับความรู้