All Chapters of After Divorced: Chasing His Ex-Wife: Chapter 61 - Chapter 70

“May oras ka ba bukas? Puwede ba tayong magkita to discuss everything in detail?” sabi ni Marga habang pinipigilan ang nanginginig na tinig. Pagkatapos ng ilang segundo ng katahimikan sa kabilang linya, dumaan ang malamig ngunit mahinahong boses ni Luke Lazarus. Isang boses na hindi lamang makapangyarihan, kundi puno rin ng kumpiyansang nagmumula sa taon ng karanasan sa industriya.“Kapag sinabi na ni Mr. Lazarus, hindi na ako tatanggi,” sagot ni Marga sa kalmadong tinig na may bahid ng diskarte. Tiningnan niya ang kanyang planner at nagtanong, “Fowler’s Café, bukas ng alas-tres ng hapon. Does that work for you?”Napangiti si Marga nang bahagya. Hindi niya lamang basta isinama ang pangalang Fowler—isa itong tahimik na pahayag ng koneksyon, isang paalala na siya ay hindi basta-basta.“Inaabangan ko ang pagkikita natin, Miss Marga,” aniya ni Luke, mababa at may timbang ang bawat salita.Walang sinuman ang nakakapamuno ng isang malaki at respetadong kompanya kung hindi matalas ang isip.

Habang tinitigan si Marga ni Luke, dahan-dahang ibinaba ni Marga ang ulo. Marahan niyang hinalo ang malamig na kape sa tasa, at ang tunog ng metal na kutsarita sa ceramic na tasa ay tila tumama sa kaluluwa ni Luke. May kung anong lamig ang humaplos sa binti niya, ngunit hindi iyon galing sa air conditioner. It came from somewhere deeper—a coldness rooted in guilt, in truth.Muling nagsalita si Marga. Mababa ang boses, puno ng bigat. “‘Blood relations are never absolute,’” ani niya, tinitigan ang kape bago sumandal sa mesa. “Love makes a family, not DNA. Without love, even your own blood can leave you behind like you never mattered.”Naglaro ang kanyang daliri sa bentilador ng air conditioner. Parang may gustong kalikutin, gustong kontrolin. Sa bawat ikot ng daliri niya sa bilog na tasa, tila siya rin ay may binubuksang alaala—malamig, pero nagbibigay ng kakaibang init sa dibdib niya.Luke swallowed hard.Nagpatuloy si Marga, ang tono ay tila lecture sa isang boardroom pero may damdamin

Namumutlang nakatayo si Cathy sa gitna ng opisina, kagat-kagat ang kanyang pang-ibabang labi habang pinapasan ang bigat ng panlalait na tinanggap mula kay Kyle. Halos bumagsak ang kanyang balikat sa bigat ng bawat salita nitong sinabi, ngunit bago pa siya makapagsalita para ipagtanggol ang sarili, isang nakakatawang boses ang pumunit sa tensyon ng paligid."Napakalaki ng impluwensya ng personal mong emosyon at mga haka-haka sa iyong pag-iisip. Hindi ka na nakakaisip nang maayos, Cathy. Kung sakaling mabigo ang investment na ‘to, paano mo ‘yan ipapaliwanag sa board? Sa mga shareholders? Sa sarili mo?”Nagtaas ng tingin si Cathy at nakita si Clinton—nakatayo sa pintuan, kalmadong nakasandal habang nakakunot ang mga mata, halatang may bahid ng pangungutya ang kanyang titig.Napalunok si Cathy ngunit hindi siya umatras. Sa halip ay humigpit ang hawak niya sa tablet sa kanyang kamay. “Hindi ako mabibigo sa investment na ito,” matatag niyang sagot, paos ang boses ngunit puno ng determinasyon

Malinaw na narinig ni Clinton ang sinabi ni Marga. Bahagyang kumunot ang kanyang makakapal na kilay at ang pamilyar na ngiti sa kanyang labi ay unti-unting nagbago—mula sa pilyo at pabirong ekspresyon, naging mas malalim, mas seryoso.“I didn’t expect to hear you actually worrying about me,” aniya sa isang tonong parang nang-aasar ngunit may bakas ng tuwa. “Don’t worry, I won’t just come back safe—I’ll bring you something special too. Maybe French truffle macarons? Or caviar?”Iwinasiwas niya ang kanyang kamay bago tuluyang umalis, iniwang bahagyang nakangiti si Marga.Napatingin si Marga sa papalayong lalaki at hindi niya mapigilang humanga. Clinton may be annoying most of the time, but he was intelligent, determined, and knew her more than most people dared to understand. Kung totoo man na pareho sila ng mundo—parehong nabubuhay sa pagitan ng ambisyon at karangyaan—baka nga mas uunahin nilang pahalagahan ang isa’t isa kapag dumating ang tamang panahon. Ngunit hindi lahat ay kayang ma

Maliwanag at kaakit-akit ang mukha ni Marga habang nakaupo siya sa duyan na gawa sa rattan, ang pulang silk dress na suot niya ay kumikislap sa ilalim ng malamlam na chandeliers ng banquet hall. Sa bawat pag-indayog ng kanyang katawan sa duyan, waring isa siyang painting na gumagalaw—elegante, malamig, at untouchable.Dahan-dahang dumampi ang kanyang mahabang mga daliri sa tali ng duyan. Hinigpitan niya ang pagkakahawak nito, waring pinipigil ang sariling lumingon sa lalaking katabi niya.Mula sa loob ng maluwang na bulwagan, marahang tumugtog ang isang cello—isang tunog na parang ilog na dahan-dahang dumadaloy sa gabi. Isa iyong pamilyar na piraso mula sa mga classical sonatas, at ang mga estudyante mula sa Music Department ang gumaganap ngayon sa entablado.Alam niyang oras na para pumunta sa backstage. May ipinangako siya kanina kay Faith—sasamahan niya ito sa piano accompaniment para sa susunod na performance. Ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan, nanatili siyang tahimik, walang