บททั้งหมดของ After Divorced: Chasing His Ex-Wife: บทที่ 71 - บทที่ 80

Tahimik ngunit mabigat ang hanging dumaan sa pagitan nila. Sa kabila ng marangyang liwanag ng mga chandelier at mga alingawngaw ng party music mula sa loob ng function hall, sa balcony kung saan sila nakatayo ay tila may sariling mundo—isa kung saan tanging ang mga titig at hinanakit ang nag-uusap.Walang ibang naririnig kundi ang marahang paghampas ng hangin sa mga dahon, at ang tila sinadyang katahimikan ng gabi na nagpapalalim sa tensyon sa pagitan nina Brandon at Marga."Sinadya ka niyang mabunggo, Marga," malamig na bulong ni Brandon. His voice was low, crisp, and tinged with something darker—anger, perhaps, or something close to disappointment. “She did it on purpose to insult you.”Walang bahid ng emosyon ang mukha ni Marga. Pero ang mga mata niya, matalim at nanunuot, ay tila may bahid ng panunumbat na hindi kayang itago ng katahimikan niya. She inhaled sharply before speaking, her tone calm but loaded. “She has no effect on me.”Pilit siyang ngumiti, pero naninigas ang kanyang

Hindi lang basta binasa ni Marga Santillan ang notes na ginawa ni Zephaniah, kundi hiniram pa ito at iningatan, parang mahalagang dokumento. Hindi pa doon nagtapos—binigyan pa siya ng business card at inalok ng oportunidad na mag-intern sa kumpanya nito. Isang hindi inaasahang swerte na tila dinala ng ihip ng hangin sa pinaka-kritikal na sandali ng gabi.Kaya nang tanungin siya ng mga tao kung nakita nga ba nila iyon, hindi niya maiwasang mapangiti. “Nakita niyo naman mula sa malayo, hindi ba?” sabi ni Zephaniah, bahagyang nakayuko ang ulo, ngunit ang boses niya ay puno ng kumpiyansa at pasasalamat.Mas lalo pa siyang nagpapasalamat ngayon kay Marga. Tumawa si Zephyr, mapait at may bahid ng pang-aasar. “Nasabi mo na nga. Pero seriously, hindi mo ba nakita na kay Mr. Fowler ka talaga papunta sa simula pa lang? Halos masagasaan ka na nga ni Mr. Santillan noong una, remember?”Bahagyang nagdilim ang mga mata ni Zephaniah. Hindi dahil sa galit kundi sa tila habag na naramdaman niya para k

Walang pag-aalinlangan si Clinton nang umupo siya sa tabi ni Marga, para bang ang buong conference room ay isang entablado lamang para sa kanyang personal na drama. Ipinatong niya ang siko sa mesa, saka marahang inihilig ang ulo sa balikat ng babae—walang pakundangan, at may ngiting parang alam niyang walang makakapigil sa kanya."Thanks for the seat," aniya, habang tila wala lang sa kanya ang init ng mga matang nakatingin sa kanila. "If I want to get close to you, I guess I really have to go through five gates and slay six generals."Napakunot ang noo ni Marga habang ibinaling sa kanya ang tingin. “Where did you even get that ridiculous metaphor? That’s too much.”Napangiti si Clinton, mas lalong hinigpitan ang titig sa kanya, para bang may sinasabi ang kanyang mga mata na hindi kayang bigkasin ng kanyang bibig. “Brandon’s more important than six generals, huh?”Hindi sumagot si Marga. Sa halip ay tinitigan lamang niya si Clinton na may halatang babala sa mga mata. Ngunit walang takot

Marami nang na-inom si Clinton, ngunit ni kaunting hilo ay wala sa kanyang sistema. Ang dapat sana’y malalabong mata mula sa kalasingan ay naging matalim at tagos-lamig sa dilim ng gabi. May kirot ng ngisi sa kanyang labi, isa iyong ngiti na parang hindi dapat pagkatiwalaan—tila isang maskara na nakatago ang patalim sa likod nito.Clinton Minerva was a man who knew how to wear his smiles like tailored suits—expensive, polished, and dangerous when misread.Sa kabilang dulo ng mesa, halos matumba na sa takot ang isang lalaking lasing. Isang junior researcher na tila nakakalimot kung sino ang kanyang kaharap.“Huwag na po tayong uminom, huwag na po tayong uminom! Mr. Minerva, nagkamali po ako!” Mabilis ang kilos nito, parang batang nahuling nagnakaw ng kendi dahil walang balak si Clinton na pahintoin sa pag-inom ang researcher. Itinaas niya ang kanyang mga kamay, umaatras sa kanyang kinauupuan habang nanginginig ang boses.Ibinalik ni Clinton ang bote ng alak sa mesa. Mabilis ang pagbalin

Pinagmasdan ni Cathy ang papalayong sasakyan hanggang sa tuluyan itong mawala sa kanyang paningin. Kasabay ng bawat metro ng layo nito ay ang unti-unting paninikip ng kanyang dibdib, tila ba may bigat sa kanyang puso na gusto nang sumabog sa sama ng loob. Mahigpit niyang kinuyom ang kanyang mga kamay, ang mga kuko'y halos bumaon sa kanyang palad. Walang ni isang luha ang tumulo, ngunit kitang-kita sa kanyang mga mata ang pagkabigo at galit.Nagmaneho siyang mag-isa pauwi, diretsong tumungo sa bahay ng mga Santillan. Pagkarating niya, hindi na siya nagsayang ng oras. Binuksan niya ang pinto, marahang isinara ngunit mariing ikinandado mula sa loob. Umakyat siya sa kanyang kwarto, kinuha ang laptop at agad na nagsimulang mag-type. Hindi na niya ininda ang antok o pagod—ang kailangan niya ay katarungan. O kung hindi man... hustisyang siya mismo ang lalangoy sa apoy para makamit.Isang blog post ang isinulat niya—diretsahan, puno ng pahiwatig pero malinaw sa mga nakakabasa kung sino ang tin