Semua Bab 100 DAYS WITH THE CEO: Bab 201 - Bab 210

''KUMAIN pa kayo. Marami pa sa kusina.''''Ma, akala ko ba kunti lang ang inihanda niyo?''Ngumiti si Alona at marahang tinapik ang kamay ni Amira. ''Hindi puwedeng kaunti lang para sa nag-iisa kong anak na babae.''''I love you, Ma.''''I love you more, My Mika.''''Gusto ko ang pangalang iyan, Ma.''''Of course. Ang mama ko ang nagbigay sa 'yo ng pangalan na iyan. Kaya ikaw ang naging pinakapaborito niyang apo.''Napatingin naman ang lahat kay Lola Tasing nang marinig nila ang munting ingay sa bibig nito na nagpapahiwatig nang hindi pagsang-ayon nito sa sinabi ni Alona.''Kung hindi sana siya nakialam noon, Chevrolet sana ang naging pangalan mo.''''Ma, bumawi ka na lang sa mga apo mo sa tuhod!'' wika ni Pablo.''Lola, okay lang po sa amin ni Yeonna. May SUV na kami.''''Wala ring problema sa amin ni Amira,'' saad ni Hardhie.''Pumayag na ba ako?''''Hindi ba?''''Papayag lang ako kung sa bawat bigay niya ng pangalan ay tutumbasan niya rin ng bigay ng sasakyan.''Natawa ang lahat ma

''KUNG hindi rin lang si Jade ang mapapangasawa ko, pipiliin kong mag-isa na lang sa buhay.''Nakasubsob sa manibela ng sasakyan si Jade habang paulit-ulit na pumapasok sa isip niya ang mga binitiwang salita ni Miko. Ibinuhos niya sa paghagulhol ang sakit na kanyang nararamdaman sa mga oras na iyon.''Noong umalis ako at iwan siya, I'm shattered into million pieces. At hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano kong bubuuin uli ang sarili ko.''Ganoon din siya. Walang araw sa buhay niya na hindi niya naaalala ang sakit at lungkot nang ginawa ni Miko. Wala ring gabi na nagkaroon siya ng payapang tulog.She was beyond being shattered. Alam niya sa sarili na kahit anong gawin niya, hindi na siya magiging masaya. Because the only person who made her smile and laugh has given up on her.But little did he know that Miko is the one who suffered most. Nagtanim siya rito ng galit nang hindi niya inalam ang totoo.Noong araw na muli silang magkita after eight years of being apart, masaya siya. H

PALINGA-LINGA sa paligid si Miko. Umaasa siya. Naghihintay. Pero papalapit na ang oras ng pagsisimula ng kasal, wala pa rin ang taong pinananabikan na sana niyang makita.Nang magkaroon na siya ng lakas ng loob na kausapin si Jade, pinuntahan niya ito sa ospital na pinagtatrabahuhan nito. Pero huli na ang lahat. Nag-resign na ito. At naisip niya na marahil iyon lang ang paraan nito para maiwasan siya.''Bakit parang ikaw ang kinakabahan?'' puna ni Khal kay Miko na katabi lang nito. ''Hindi naman ikaw ang ikakasal.''''Matagal na nawala si Mika, pero ngayon mahihiwalay na naman siya sa amin.''''Akala mo naman kung pupunta siya sa malayo. Magtatayo sila ng bahay sa loob lang ng compound niyo.''Napakamot sa ulo si Miko.''Pero mukhang wala kang ka-partner ngayon...''Natuon ang tingin ng dalawa sa organizer na sinisimulan nang ayusin ang mga bumubuo sa entourage. Kinausap din nito ang mga tauhan na kasama nito roon.''Gusto mo bang ihanap kita rito ng maganda at seksi?'' pagbibiro ni

TATLONG araw ring nagtiyaga sa pagbabantay si Jade bago nagkamalay ang kapatid. He's out of danger now and on the way to recovery.Malaki ang nagawang tulong ni Mark. She will be forever grateful to him for saving the most important person in her life."Jade?""Kuya. Kumusta ang pakiramdam mo?"Sinapo ni Ferd ang pisngi ni Jade. "Okay ka lang ba?""Ha? Hindi ba dapat linya ko 'yan?""Mukha kasing mas haggard kang tingnan kaysa sa akin. Lubog na lubog ang pisngi mo. Dry rin at wala man lang kakulay-kulay. Kailangan mo ba ng expertise ko?""Kagigising mo lang, pero nagyayabang ka kaagad. Natural dahil nagbantay ako sa 'yo at nag-alala."Natawa si Ferd. "I missed you. Parang ang tagal kitang hindi nakita.""Three days, kuya.""Kaya pala ang bigat-bigat ng dibdib ko. Parang dekada na ang katumbas niyon."Napangiti si Jade. Hindi sanay ang kapatid niya na hindi sila nagkikita ng buong araw. Tuwing napapasama nga siya sa mga medical mission ay maya't mayang tumatawag ito para lang alamin an

"ANONG pangalan mo?""Miko Lastimosa.""Ilang taon ka na?""Twenty-eight.""Saan ka nakatira?"Napaisip at napakamot sa batok ang binata. "Sa Pasay?"Tumigil sa pagtitipa sa harap ng typewriter ang pulis. "Bakit parang hindi ka sigurado sa sagot mo?""Lumipat yata kami kaya hindi ko maalala.""Pinagloloko mo ba ako?" asik ng pulis na sinabayan din nito nang marahas na hampas sa mesa. "Kahit ilang ulit pang lumipat ng tirahan ang isang tao, una niyang inaalam ang address! Saan ka nakatira?" pag-uulit nitong tanong na may pagbabanta sa tono."Alabang?" Umiling si Miko, "Hindi pamilyar sa akin ang lugar. Pero parang doon nga ang bago naming nilipatan.""Sa edad mong 'yan nawawala ka pa? Ibang klase rin, ha!""Ah!” bulalas ni Miko. “Naalala ko na. Sa Mandaluyong, sir.""Baka nga sa Mandaluyong, may mental hospital doon. Nakatakas ka ba?"“Hindi ako baliw, sir. Pero aaminin kong may kunting mali lang sa utak ko.”Nakakunot-noong napatitig ang pulis sa binata. “Hindi ko lang po maipaliwana