All Chapters of (จบแล้ว )รวยแน่ 100% !!ไป่หลิงย้อนอดีตไปเป็นเศรษฐีในปี 80’s: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 เจรจาความร่วมมือเจ้าพ่อเฉินหน้าถอดสี ซีดเผือดราวกับกระดาษขาวสะอาด ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังถึงกับตัวสั่นงันงกจนแทบล้มทั้งยืน พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ดีว่านายของพวกเขาไปหาเรื่องกับคนที่ไม่ควรหาเรื่องเข้าให้แล้ว เจ้าพ่อเฉินพยายามจะหาทางออกให้ตัวเองอย่างเร็วที่สุด“เข้าใจแล้วครับท่านหวังเทียนซาน! ผมไม่รู้ว่าคุณคนนี้เป็นคนของคุณ! ผมขออภัยที่ล่วงเกิน!” เจ้าพ่อเฉินกล่าวเสียงดัง ฟังชัดเจนไปทั่วทั้งร้าน เขาค้อมตัวลงเล็กน้อย เป็นการแสดงความอ่อนน้อมที่ไม่เคยมีใครเห็นเขาทำมาก่อน!“เอาล่ะ” หวังเทียนซานกล่าวเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยอำนาจ “ในเมื่อเข้าใจแล้ว... ก็อย่าได้มารบกวนที่นี่อีก หากอยากกินก็มาซื้อกินเหมือนคนอื่น!”“ครับ…ครับท่าน แต่ขาหมูคากิสูตรตระะกูลหลิวอร่อยจริงๆ ครับท่านหวังเทียนซาน! ผมอยากจะกินอีก! หากว่ามีขายที่อื่นด้วยก็คงจะดี” เจ้าพ่อเฉินยังคงไม่ยอมแพ้ เขาติดใจรสชาติขาหมูคากิอย่างหนักจนยอมละทิ้งศักดิ์ศรีของเจ้าพ่อไปเพื่อขอขาหมู! ไป่ซินซินที่มองดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบทำให้เธอนั้นรู้อยู่แล้วว่าเหตุผลคือ ของไม่พอขาย และจุดที่ขายนั้นน้อยนั้นเอง“กลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะหาทางเอง” ท

บทที่ 43 ช่วยชีวิตเด็กตกน้ำเมื่อสองพี่น้องเห็นที่ดินและพอใจแล้ว ก็ได้บอกคนของท่านหวังเทียนซานเรื่องการนัดหมายกันอีกครั้งเพื่อที่จะจับของและวัดที่ดิน จำนวน200 ไร่ที่ท่านหวังเทียนซานให้มา ซึ่งไป่ซินซินนั้นยังมองที่ดินรอบๆ ที่ไม่ใช่ของท่านหวังด้วย ไม่แน่ว่าเธออาจจะซื้อเอาไว้เพิ่มหลังจากที่รัฐเปิดให้ซื้อขายที่ดินได้ เพราะถึงอย่างไรในช่วงปีสองปีนี้คงจะไม่มีใครอยากจะได้ที่ดินบริเวณนี้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องการสร้างโรงงานก็ให้ทางท่านหวังจัดการได้เลย หลังจากเดินดูจนพอใจแล้วทั้งสองก็กลับเข้ามาในเมือง ซื้อข้าวของซื้อเนื้อหมูไก่ ปลาอีกเล็กน้อยเพื่อกลับบ้านไปฉลองเงินหมื่นก้อนแรกของพวกเขา“ซินซิน! น้องเก่งมากเลย!” หลิวเจียกล่าวด้วยความชื่นชมอย่างสุดซึ้ง“พี่ไม่เคยคิดเลยว่าน้องจะสามารถทำให้คุณลุงหวังยอมร่วมลงทุนและยังยกที่ดินให้เราได้ขนาดนี้!”ไป่ซินซินยิ้มอย่างภาคภูมิใจ“นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นค่ะพี่หลิวเจีย เรายังมีอะไรต้องทำอีกเยอะเลยค่ะ!” ไป่ซินซินนั้นก็ไม่ได้ถ่อมตัวกับพี่ชายเลยรับคำชมเต็มที่ เพราะว่าท่างสองใช้เวลาอยู่ในเมืองนานกว่าปกติ ทำให้ไม่ทันรถที่จะเข้าหมู่บ้าน สองพี่น้องก็จำต้องเดิ

บทที่ 45 เด็กปลอดภัยช่วยคราว..ไป่ซินซินเดินกลับบ้านพร้อมกับหลิวเจีย ใบหน้าของเธอนิ่งเรียบ แต่ในใจกลับร้อนรุ่มราวกับถูกไฟสุม ‘ขบวนการค้ามนุษย์... นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลยจริงๆ’ เธอคิดซ้ำๆ พลางกำมือแน่น“ซินซิน... น้องแน่ใจเหรอว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องในครอบครัว” หลิวเจียยังคงถามย้ำด้วยสีหน้ากังวล เขาเคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ในครอบครัวชาวบ้านการทุบตีลูกหลานนั้นเป็นเรื่องที่สามารถพบเห็นได้ไป่ซินซินหันไปมองพี่ชาย ดวงตาคมกริบฉายแววเด็ดเดี่ยว“พี่หลิวเจีย... บางครั้งสิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นค่ะ” เธอหยุดเดิน“พี่กลับบ้านไปก่อนเถอะค่ะ เอาเงินกลับไปให้ป้าหลิวก่อนนะคะ ฉันมีเรื่องต้องไปจัดการนิดหน่อย” เธอเอาตะกร้าของตัวเองให้หลิวเจียและแน่นอนว่าเอาเงินใส่เข้าไปในตะกร้าด้วย เพราะเธอเข้าใจว่าพี่ชายนั้นเป็นห่วงเพราะพวกเธอแบกเงินมาเยอะ ไม่อยากจะให้เกิดปัญหาหลิวเจียทำท่าจะทักท้วง แต่เมื่อเห็นแววตาแน่วแน่ของน้องสาว เขาก็ได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอม“ระวังตัวด้วยนะซินซิน”ไป่ซินซินยิ้มบางๆ“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่”เมื่อหลิวเจียลับสายตาไปแล้ว ไป่ซินซินก็หันหลังกลับทันที มุ่งหน้าไปยังบ้านของเสี่ย

บทที่ 47 บ่อนพนันท้ายอำเภอในคืนนั้น ขณะที่ทุกคนในบ้านหลิวหลับใหลไปแล้ว ไป่ซินซินก็แอบย่องออกมาจากห้อง เธอเดินไปยังมุมหนึ่งของกระท่อมที่เงียบสงบ แล้วเรียกใช้ระบบในใจ“ระบบ! กลยุทธ์เรียกพ่อของเด็กกลับบ้าน... จัดการเลย!”ไป่ซินซินไม่รู้ว่าพ่อของเสี่ยวหลินจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะกลับมา แต่ระหว่างนี้ เธอจะต้องไปที่บ้านหลินทุกวันเพื่อดูแลเสี่ยวหลินและเหมยฮวาแม่ของเธอและรวบรวมหลักฐานเกี่ยวกับหลินเสี่ยวหลงและขบวนการค้ามนุษย์ให้ได้มากที่สุด-------ลึกลงไปในตรอกที่อับชื้นและไร้ผู้คนที่สุดของตัวอำเภอ ซ่อนอยู่หลังม่านผ้าใบเก่าๆ คือบ่อนพนันใต้ดินที่ผิดกฎหมาย อากาศภายในขมุกขมัวไปด้วยควันบุหรี่ราคาถูก กลิ่นเหงื่อและกลิ่นสุราที่ผสมปนเปกันจนน่าคลื่นไส้เสียงทอยลูกเต๋า เสียงโห่ร้องของผู้ได้ และเสียงสบถอย่างหัวเสียของผู้เสียดังก้องปะปนกันอย่างวุ่นวายแต่ในห้องด้านหลังสุดที่ถูกปิดไว้มิดชิด บรรยากาศกลับแตกต่างออกไป มันเงียบสงัดราวกับอยู่กันคนละโลก ชายร่างกำยำผู้มีรอยแผลเป็นพาดผ่านคิ้วซ้าย นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ที่ผุพัง เขามีฉายาว่าพี่เป้าหัวหน้าสาขาของแก๊งค้ามนุษย์ในพื้นที่สาขาภาคใต้ซึ่งเป็นโซนที่เขารับผิดช

บทที่ 49 อสูรร้ายในคราบลูกกตัญญูพี่เป้าตบหน้าหลินเสี่ยวหลงอย่างแรงจนเขาล้มลงไปกองกับพื้น"ไอ้ขยะเอ๊ย! แค่เด็กผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้! ฉันให้เวลาแกอีกเจ็ดวัน! ถ้ายังพาสินค้ามาให้ฉันไม่ได้... หนี้ของแกจะถูกจ่ายด้วยนิ้วมือของแกทีละนิ้ว!"ความหวาดกลัวเข้าจับขั้วหัวใจของหลินเสี่ยวหลง เขาก้มลงกอดพี่เป้าอย่างน่าสมเพช"ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะครับ! ผมทำได้แน่! ผมทำได้แน่นอนพี่เป้า ผมมีแผนแล้ว!"“ไปให้พ้น ฉันไม่สนใจว่าแกจะใช้วิธีไหนในการนำเด็กมา” พี่เป้าสบัดเท้าที่เจ้าหลินเสี่ยวหลงเกาะอยู่ก่อนจะถีบมันออกไปอย่างแรงค่ำคืนนั้นมาเยือนหมู่บ้านต้าซานพร้อมกับความเงียบงันที่หนักอึ้ง หลินเสี่ยวหลงซมซานกลับมาถึงบ้านในสภาพที่แทบจะดูไม่เป็นผู้เป็นคน เขาไม่ได้เดินเข้ามา แต่เป็นการลากสังขารที่สะบักสะบอมมาทิ้งตัวลงที่ธรณีประตูบ้านเสียงดัง ตุ้บ!เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน มุมปากมีรอยเลือดแห้งกรัง ใบหน้าซีกหนึ่งบวมปูดขึ้นมาจนผิดรูป เป็นรอยฝ่ามือแดงก่ำที่ประทับอยู่อย่างชัดเจนจากการตบอย่างแรงของพี่เป้า เขานอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ส่งเสียงครางในลำคอราวกับสัตว์บาดเจ็บเสียงแรกที่ทำลาย