All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 221 - Chapter 230

เมื่อห่าวอู๋มู่ลี่ตัดสินใจที่จะมาแล้ว ท่านอาจารย์ผู้เฒ่าก็มอบลูกศิษย์ในกลุ่มให้กับห่าวอู๋มู่ลี่ราวๆสิบคน ให้ออกไปช่วยเขาทำภารกิจ และกลับมาพร้อมกัน หลายคนก็อาสาตัวเองเพราะอยากออกไปผจญภัยด้านนอกด้วย จึงทำให้เขาเลือกเพียงสิบคนเขาเลือกยุรุษผู้ที่คุยกับเขาแล้วทำให้เขาตัดสินใจที่จะเรียนพยากรณ์กับท่านอาจารย์ผู้เฒ่า เพราะตอนนี้เขายังคิดขอบคุณคนผู้นี้ไม่น้อย ที่ทำให้เขาตัดสินใจแบบนั้น ส่วนคนที่เหลือเขาก็แอบดูชะตาว่าสมควรที่จะเดินทางไปกับเขาหรือไมถึงทำให้เขามั่นใจในการเดินทางมากขึ้น เพราะหากเดินทางด้วยกันแล้วไม่มีข้อผิดพลาดมันก็จะทำให้ในการเดินทางราบลื่นดี เมื่อพวกเขาไปถึงก็เห็นว่าคนกลุ่มหนึ่งกำลังลงมือกับสหายของเขาแล้ว พอมาถึงก็เห็นว่าต้าเหว่ยสู้ไม่ไหวแล้ว กลุ่มคนทั้งสิบจึงพุ่งไปช่วยเขาไม่นานก็สามารถที่จะขับไล่นักยุทธที่โจมตีต้าเหว่ยได้ และต้าเหว่ยเองก็สลบไปเขาจึงจัดการพาต้าเหว่ยไปยังโรงเตี้ยมในห้องที่เปิดหน้าต่างอยู่ และป้อนยารักษาเส้นลมปราณให้เขาหนึ่งเมล็ด ทุกคนรู้ว่าห่าวอู๋มู่ลี่นี้คือผู้สืบทอดดวงชะตาทุกคนจึงปฏิบัติต่อเขาเป็นพิเศษ เขาไม่ได้เรียกห่าวอู๋มู่ลี่ว่าอาจารย์แต่เขาเรียกว่าพี่ใหญ่

เมื่อจินเป่ารู้เส้นทางแล้วว่าต้องมุ่งหน้าไปทิศใดนางก็รอเวลาค่ำ แล้วนางจะได้พุ่งตรงไปทันที แม่ค้าเต้าหู้ทอดนำเต้าหู้ทอดมาให้นางกินแบบไม่ได้เก็บเบี้ย เนื่องจากเขาเห็นฝีมือนางแล้วเขาก็สะใจที่นางจัดการกับกลุ่มศิษย์สำนักเชื่อมจิตได้ เป็นการตอบแทนที่ไม่ต้องให้ตัวเองเสียเบี้ยไปมากกว่านี้ เพราะกลุ่มเหล่านี้มานั่งกินทีไรชอบนั่งกินทั้งวันจนไม่สามารถที่จะขายได้เลย แล้วกลุ่มเหล่านั้นก็ชอบมากินแบบฟรีๆ เดิมทีจินเป่าไม่อยากจะรับเพราะไม่อยากจะเอาเปรียบใคร แต่นางก็ไม่มีเบี้ยของมิตินี้จริงๆจึงต้องรับมา นางมีอาหารแห้งที่ท่านผู้เฒ่าให้มา แต่อาหารแห้งมันก็อร่อยไม่เท่าอาหารสดหรอกนางจึงรีบกินเต้าหู้ทอดแล้วก็กล่าวขอบคุณและอำลาแม่ค้า พอตะวันตกดินนางก็เตรียมตัวที่จะมุ่งไปยังสำนักเชื่อมจิตร เจ้านายมีคนสกดรอยตาม ท่านเดินช้าๆหน่อยเสียงเจ้ากระต่ายหยกกล่าวขึ้นในห้วงความคิด ผู้ที่สะกดรอยตามนางนั้นน่าจะมีวรยุทธสูงกว่านางมากนัก จึงทำให้นางไม่รู้ตัว แต่เจ้ากระต่ายกยกเป็นสัตว์มหาอสูรมันรับรู้ถึงเคลื่อนไหวต่างๆได้ดี จินเป่าเดินทางด้วยความมืดนางเดินด้วยเท้าเปล่าแบบเรียบๆโดยการไม่ได้ใช้วรยุทธ์ใดๆเลย เพียงแค่เร่งฝีเท้าของต

เมื่อวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลจินเป่าก็นั่งครุ่นคิดกับตัวเองสักพัก จะทำอย่างไรดีนะ"เจ้านายบุรุษผู้นั้นบอกว่าให้เจ้านายลองแอบไปกับกลุ่มนักศึกษาใหม่เจ้านายไม่ยอมตามกลุ่มบุรุษทั้งห้านั้นล่ะ"ลี่หลินถามขึ้น เพราะตอนนี้ลี่หลินออกจากมิติมาเพื่อเป็นดวงตาให้กับเจ้านาย ยามกลางคืนเจ้าจิ้งจอกเก้าหางมันมองเห็นได้ชัดเจนมันจึงออกมาเพื่อร่วมกับเจ้านาย"โถเจ้าก็เป็นสัตว์อสูรที่วิเศษอยู่นะเจ้าไม่คิดหรือว่าดูไม่ออกหรอกหรือ ว่าบุรุษทั้งห้านั้นคิดอะไรกับเจ้านาย"กระต่ายหยกโต้เถียง"ข้าคิดออกแล้ววันนี้เราต้องเข้าไปในสำนักนี้ให้ได้ ลี่หลินวิ่งกลับไปชิงป้ายคำสั่งศิษย์บุรุษทั้งห้ามาหนึ่งป้าย ข้าจะรออยู่ที่นี่"จินเป่าสั่งขึ้นลี่หลินกระโดดขึ้นกรายร่างพุงทะยานลงเขาไปทันที จินเป่าจึงได้เวลาพักผ่อน นางเลือกพักผ่อนอยู่บนต้นไม้ นางไม่กลัวสิ่งใดทั้งสิ้นเนื่องจากว่าสัตว์มหาอสูรอยู่ข้างกายนางตลอดเวลา มันช่วยกลบกลิ่นอายของนางว่าอยู่จุดใด หากนางไม่ขยับแทบไม่มีใครรู้เลยว่านางมีตัวตน ผ่านไปราวๆสองก้านธูป ลี่หลินกลับมาพร้อมป้ายคำสั่งหนึ่งป้ายพร้อมกับหยกหนึ่งแผ่นซึ่งมองแล้วคล้ายกับป้ายหยกมากกว่า ทั้งสองเปรอะไปด้วยเลือดที่แห้งแล้

เมื่อจินเป่าหลบเข้าซอกมุมแล้ว บุรุษผู้หนึ่งก็วิ่งตรงมาและก็เลยนางไป จินเป่าได้แต่กลั้นหายใจ"โถพี่นี่เอง ตอนเย็นข้าก็ไม่เห็นพี่กินข้าวพี่ไปไหนมาหรือทำไมมากินเอาตอนนี้ล่ะ"บุรุษคนที่วิ่งมาถามขึ้น"จะให้พี่กินได้อย่างไรล่ะ มีนักศึกษาใหม่คนนึงหายไป พี่ก็ต้องออกเดินดูจนทั่วกลัวว่าจะหลงอยู่ในสำนักนี้ กลัวว่าจะเข้าห้องผิดบ้างไปทุกที่ก็ไม่มี สหายของพี่มันก็แอบไปกินข้าวกันหมดแล้ว ตอนที่พี่เข้าไปรายงานอาจารย์ใหญ่ พอพี่ว่างพี่ก็รีบมากินนี่แหละ เจ้าจะกินกับพี่ไหมล่ะ"เสียงบุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้น น้ำเสียงของบุรุษผู้นนี้ช่างคุ้นเสียจริง จินเป่ายิ้มขึ้นมาทันที นางมีที่พึ่งแล้วเป็นเสียงของอาจารย์ของนางเอง ปรมาจารย์ไป๋อวิ้น"ข้าไม่กินหรอกข้าไปเดินตรวจสักหน่อยก็จะพักผ่อนแล้วพี่กินเถอะรีบกินรีบไปพักผ่อน"บุรุษผู้นั้นกล่าวขึ้นแล้วเดินจากไป เมื่อมองดูไร้คนอื่นแล้ว นางจึงค่อยๆขยับเข้าไปในโรงครัว เมื่อไป๋อวิ้นรู้สึกเหมือนมีคนแอบเข้ามา เขาก็เตรียมตัวที่จะตอบโต้ เขาก็ซ่อนตัวเช่นเดียวกัน เมื่อจินเป่าเข้าไปใกล้ไป๋อวิ้นก็ลงมือทันที แต่จินเป่าไหวตัวทัน กระโดดหลบไปอยู่ด้านหลังและกดไป๋อวิ้นลงกับพื้นโต๊ะอย่างรวดเร

จินเป่าจึงกลับเข้าห้องของตัวเองไปก่อน ในเมื่อมีคนจับได้แล้ว นางก็ไม่กล้าที่จะลงมือเองไม่สู้ให้สัตว์อสูรลงมือจะดีกว่า ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกเพียงสามวัน หากหาตัวอินหยาไม่พบจินเป่าก็คงต้องบุกหอคอยเอง เป็นดังที่สตรีผู้นั้นกล่าวนางต้องใช้เวลาตอนกลางคืนเพื่อบุกหอคอย นางให้ลี่หลินออกมาเพื่อที่จะตรวจค้นเรือนพักนี้ "ข้าสงสัยว่าข้างในนั้นมีอะไรทำไม บุรุษที่เฝ้าหน้าหอคอยต้องเดินเข้าไปข้างในเพียงผู้เดียวแล้วให้คนผู้อื่นตรวจดูห้องแต่ละห้องด้วย น่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอินหย่าก็เป็นได้"จินเป่าสงสัยจึงปรึกษากับลี่หลินและเจ้ากระต่ายหยก แต่ข้างในดูแล้วมันก็ซับซ้อนน่าดู "ข้าว่าข้าจะแอบไปดูข้างในก่อนหากข้างในนั้นมีเด็กที่ว่าจริงๆเราก็จะได้พาตัวเขาออกจากสำนักนี้เลย"ลี่หลินพูดขึ้น"เจ้าพูดเหมือนว่ามันง่ายดายแล้วเจ้ารู้หน้าตาของเด็กนั้นหรือเปล่าล่ะ ทั้งที่พวกเราทั้งสองก็ไม่เคยเห็น หากเจ้าคิดว่าใช่แล้วมันไม่ใช่ล่ะ ไม่เท่ากับเราจะเผยตัวให้คนอื่นรู้โดยไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยหรือ แล้วสตรีผู้นั้นก็น่าสงสัยจับเราได้แล้ว เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเขารู้นานแล้วหรือว่าพวกเราแอบเข้ามา พออยู่