All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 231 - Chapter 240

ไป๋อวิ่นไปแอบดูจินเป่าแล้วก็เข้าเรือนพักไปก่อน รอให้คนเรียกถึงจะลงไปดูสถานการณ์ ได้"ห้ะอะไร ลูกศิษย์พวกนั้นจะขืนใจสตรีหรือ ไปเรียกบุรุษออกไปช่วยกันจัดการ"โหวเซียวเซียวกล่าวขึ้น เขาไปได้ล่าช้าเพราะต้องรอให้อาจารย์อีกคนลงมาเฝ้าหน้าหอคอยเสียก่อน ตนจึงไปที่อื่นได้ เมื่อบอกว่าเหล่าบุรุษจะขืนใจสตรีทำให้ทุกคนสนใจเรือนสตรี แม้แต่คนเฝ้าประตูก็ต่างวิ่งกรูเข้ามาจัดการผู้ที่กระทำผิด จึงทำให้จินเป่ามีโอกาสได้ออกไปนอกสำนัก ตอนนั่นเป็นเวลากลางคืนข้างนอกช่างน่ากลัวจิงๆ แล้วคนอย่างจินเป่าจะกลัวอะไรได้เล่า นางออกประตูที่ตัวเองนั้นเข้ามาและปิดพร้อมเรียบร้อย ก่อนที่จะทะยานออกไป ตอนนี้นางยังไม่วางใจว่าจะปลอดภัยสักเท่าไหร่ นอกจากว่าจะพ้นผ่านเที่ยงคืนของวันพรุ่งนี้นางมีเวลาอีสี่สิบสามชั่วยาม หากนางไม่ถูกจับได้ก็แสดงว่ารอดแล้ว เมื่อโหวเซียวเซียวมาถึงทุกคนก็ถูกจัดการแล้ว ร่างกายของทั้งสามสิบนั้นสบักสบอมไปหมด เพราะทั้งสามสิบคิดจะใช้กำลังกับสตรีจึงมีบทลงโทษเช่นนี้ ไม่มีบุรุษหน้าไหนออกมาให้ปากคำได้เลย โหวเซียวเซียวเดินมาด้วยความโมโห"ข้าถามพวกเจ้าว่าทำสิ่งใดกันข้าให้พวกเจ้าทุกคนรับปากแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่ทำให

เมื่อตกเย็น โหวเซียวเซียวก็หน้าดำราวก้นหม้อ ตามหาตัวเด็กไม่พบ"ไปเรียกทุกคนมา เด็กคนเดียวไม่มีปัญญาหาได้อย่างไร"โหวเซียวเซียวกล่าวขึ้น ทุกคนจึงมารวมตัวกัน ที่นั่นมีกลุ่มบุรุษทั้งสามสิบคนที่ไม่ได้มารวมตัวกัน เนื่องจากสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย"ไป๋อวิ่นสหายเจ้าไปไหน"โหวเซียวเซียวถามขึ้น เพราะเขาไม่ชอบไป๋อวิ้นอยู่แล้วจึงอยากที่จะหาเรื่อง ไป๋อวิ่นมองซ้ายมองขวาไม่เห็นจริงๆ"จับไป๋อวิ้นไว้"โหวเซียวเซียวกล่าวขึ้น ลูกศิษย์สี่คนจึงกรูกันเข้ามาจับไป๋อวิ้น ไป๋อวิ้นเองไม่ได้ขัดขืนใดๆเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ผิด ที่สหายเขาหายไปนั้นเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหายไปไหน แต่บอกเลยว่าสหายเขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"ตอบข้ามาว่าสหายของเจ้าหายตัวไปไหนต้องเกี่ยวข้องกับเด็กผู้นั้นเป็นแน่เขาเป็นใครเขาช่วยเด็กผู้นั้นออกไปแล้วหรือ"โหวเซียวเซียวถามอย่างโมโห ทุกคนที่มารวมตัวกันก็แตกตื่น พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรเด็กที่ไหนอะไรยังไง ทุกพื้นที่ของแถวที่เข้ากันอยู่พูดคุยกันอย่างจอแจ เพราะคนที่รู้เกี่ยวกับเด็กก็มีกลุ่มที่ออกไปจับตัวเด็กก็พวกทั้งสามสิบคนนั้น และโหวเซียวเซียวที่ยังมีชีวิตอยู่"ข้าสั่งให้เงียบทุกคนข้าถ

เวลานี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้วทั้งสามสิบคนจึงเตรียมตัว เมื่อเข้าไปใกล้ตัวเรือนก็รู้สึกถึงความสงบเหมือนบ้านหลังนั้นไม่มีผู้ใดอยู่ โหวเซียวเซียวระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลาเพราะเขาเคยมาแล้ว ส่วนที่เหลือที่เคยมาไม่ได้มาด้วยเนื่องจากบาดเจ็บต้องรักษาตัวอยู่"พี่เซียวเซียวไม่มีใครอยู่หรอก กลับกันเถอะ"บุรุษผู้หนึ่งพูดขึ้น"จะไม่มีได้อย่างไรค้นรีบๆค้น"โหวเซียวเซียวกล่าวขึ้น แต่ไม่มีใครขยับตัว"พี่เซียวเซียว หากว่าคนพวกนี้ออกจากหมู่บ้านนี้ไปแล้วไปช่วยเด็กน้อยนั่นแล้วกลับเข้ามาที่หมู่บ้านนี้และบ้านหลังนี้มันจะใช้เวลานานสักเท่าไหร่ในเมื่อเรามาด้วยเรือสำริดเรา จึงถึงเร็วข้าเกรงว่าหากเขาไปช่วยจริงๆเขาคงยังมาไม่ถึงหมู่บ้านนี้หรอก"บุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้น ไป๋อวิ้นคิดได้จึงรีบพุ่งเข้าไปทันที เพราะเขาคิดเช่นเดียวกับบุรุษเมื่อครู่ แล้วถ้าหากว่าโหวเซียวเซียวคิดได้จะย้อนกลับไปยังสำนัก ในระหว่างทางหากเขาตั้งใจไปหาอาจจะเจอกับจินเป่าและเด็ก เขาจึงบุกเข้าไปเป็นคนแรก และก็มีบุรุษสามสี่คนที่บุกไป รวมถึงอินบุหลัน"ทำไมต้องเร่งลงมือนัก ไหนบอกว่าเจ้าจะช่วยเด็กนั่นไง ถ้าเจ้ารีบหาอย่างนี้เจ้าไม่ช่วยแล้วหรือ เจ้าจะเ

ชายชราชะงักเมือเล็กน้อยเขารับรู้ได้ว่าอินเหลียงออกมาจากหมู่บ้านไร้วรยุทธแล้ว และเขาจึงมองที่หน้าของจินเป่าเขม้น ดูอาการเปลี่ยนแปลงเพราะเขาก็ยังกังวลอยู่ว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้านี้คือยายอินเหลียง"ฮ่าๆๆเจ้าจะแสดงตัวแล้วล่ะสิอินเหลียง ทำไมเจ้าสู้ข้าไม่ได้กันนะ ครั้งนี้เจ้าอ่อนแอซะเหลือเกินลองเปิดตัวมาสิเผื่อเจ้าจะสู้ข้าได้ มือข้างขวาของเขานั้นอ่อนกำลังลงเล็กน้อย แต่คนในมือของเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่เขาก็รับรู้ได้ว่ากลิ่นอายของอินเลียงนั้นรุนแรงยิ่งนัก เมื่อยายแก่ชรานั้นโผล่มาเห็นว่าสตรีที่ช่วยหลานสาวของตนกำลังจะหมดลมจึงพุ่งเข้าไปถีบหลังของชายชราผู้นั้นทันที เมื่อมือพ้นจากคอและเห็นว่ายายเฒ่าผู้นั้นมาแล้ว เหมือนมีวรยุทธที่สูงมากจินเป่าก็ไม่สามารถฝืนตัวได้แล้ว นางสลบไปทันที เจ้ากระต่ายหยกนั้นก็เสียพลังไปมากเนื่องจากว่ามันห่อหุ้มร่างกายของจินเป่าและยังช่วยในการต่อสู้ ขนาดมันรวมมือกับเจ้านายยังไม่สามารถที่จะยับยั้งชายชราผู้นี้ได้เลย แต่ตอนนี้เจ้านายมันสลบไปแล้วมันไม่สามารถที่จะเข้าไปในนิติล่องหนได้แล้ว เมื่อชายชราถูกถีบก็ได้ปล่อยให้ห่วงที่จับลี่หลินไว้เป็นอิสระลี่หลินจึงออกมาได้ นางวิ่งมาอุ้ม

เมื่อตะวันขึ้นพ้นขอบฟ้าแล้วเด็กน้อยอินหย่าค่อยๆลืมตาและเห็นว่าข้างกายของนางคือท่านผู้เฒ่าที่เป็นยายของนางเอง"ท่านยาย"เสียงหวานๆดังขึ้นจึงทำให้ทุกคนที่หลับอยู่ตกใจตื่นพวกเขานอนหลับได้ลึกขนาดนั้นเชียวหรือ พวกเขาผ่อนคลายขนาดนั้นเชียวหรือ"เจ้าตื่นแล้วหรืออินหย่า เจ้าพ้นเคาะกรรมแล้วไม่มีใครจะทำอะไรเจ้าได้แล้ว"ยายชราพูดขึ้น"เป็นพี่สาวผู้นี้ที่ช่วยข้า เป็นท่านยายที่คิดมากว่าพี่สาวจะมาทำร้ายข้า ข้าถูกคนพวกนั้นจับไปพี่สาวผู้นี้ดูแลข้าเป็นอย่างดี"อินหย่าชี้ไปที่จินเป่า และอินบุหลัน "เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ"ยายชรากล่าวขึ้น เพราะเขาก็คิดมากไปจริงๆเรื่องที่สตรีผู้นี้ เขาเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่ขับไล่นางไปเมื่อนางตื่นขึ้นมา และหากนางไม่กลับมาดูตอนที่เกิดปัญหาแล้ว เขาก็คงไม่สามารถที่จะตามหาหลานสาวได้ เมื่อพวกเขาไปถึงเรือนก็พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ที่เรือนแล้ว ทุกคนต่างออกไปกันหมดแล้ว "พวกนั้นต่างก็ไม่อยู่แล้วเจ้าอยู่ที่นี่สักคืนนะหากจะไปพรุ่งนี้เช้าค่อยไปข้าจะเดินไปส่งเอง"หญิงชรากล่าวขึ้น"บุหลันเจ้าก็ให้อินหย่าไปกับเจ้าด้วย พ่อแม่ของนางคงจะคิดถึงนางแล้วล่ะ เจ้าพานางกลับไปด้วยจะดี