All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 381 - Chapter 390

หยางหมัวมัวที่อยู่ข้างกายนางเซี่ยกำลังจะนำชาไปขึ้นโต๊ะ ทว่าคิดไม่ถึงว่าครั้นเดินมาถึงหน้าประตู ก็เห็นจีอู๋เหิงยืนอยู่ จึงตกตะลึงจนกาชาที่อยู่ในมือร่วงลงบนพื้น แตกเป็นเสี่ยง ๆเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนกตกใจ “คุณชายใหญ่...คุณ คุณชายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ?”นางรู้เรื่องของหรงจือจือ ฮูหยินเป็นคนขัดขวางจากด้านในตลอด นางเองก็รู้ดีมาตลอดเช่นกันว่า คุณชายใหญ่ชอบหรงจือจือแค่ไหนตอนนี้ให้คุณชายใหญ่ได้ยินเรื่องพวกนี้ จะดีได้อย่างไร?นางเซี่ยเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน นางรีบลุกขึ้นไปที่หน้าประตู ครั้นสบเข้ากับดวงตาที่ทั้งตกตะลึงและผิดหวังของบุตรชาย ไหนเลยนางจะไม่รู้ว่า บุตรชายได้ยินคำพูดของนางเมื่อครู่!นางรีบเอ่ยอธิบาย “อู๋เหิง เจ้าฟังที่แม่พูดนะ ที่แม่ทำเช่นนี้ ก็เพราะ ก็เพราะ...”จีอู๋เหิงมองนางเซี่ย ในวินาทีนี้ดูสงบเป็นพิเศษ “เอาละ ท่านแม่ท่านบอกมาสิ หากท่านแม่ไม่เห็นด้วยที่ข้าจะแต่งงานกับนาง เหตุใดท่านแม่ไม่บอกข้ามาตรง ๆ ล่ะ?”“เหตุใดต้องแอบให้นางปฏิเสธ ทำไมต้องหลอกข้าด้วย? ข้า...ยังเป็นลูกของท่านแม่อยู่หรือไม่?”นางเซี่ยเดือดดาลจนหน้าเปลี่ยนสี “นี่เจ้าพูดเลอะเลือนอะไร! เจ้าก็ต้องเป็

ครั้นนางเซี่ยได้ยินถึงตรงนี้ ก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก นางก็ทำเพื่อหน้าตาของสกุลนี้มิใช่หรือ?จีหยวนยังกล่าวต่ออย่างไม่สบอารมณ์ “แม้หรงจือจือผู้นั้นจะแต่งงานครั้งที่สอง แต่ก็เป็นบุตรสาวคนสายตรงของมหาราชครูหรง เหมาะสมกับสกุลเรา”“ตัวเจ้าก็เป็นสตรี เจ้าจะทำให้สตรีผู้หนึ่งลำบากให้ได้เพื่ออะไร? ก่อเรื่องจนเป็นเช่นนี้ เจ้ามีความสุขมากนักหรือ?”อย่างไรนางเซี่ยก็เกิดมาในสกุลเซี่ย ซึ่งเป็นสกุลผู้ดีสูงศักดิ์เช่นกัน และยังมีน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกันเป็นไทเฮาอีกด้วย บ้านมารดาแข็งแกร่ง นางย่อมไม่มีทางมีนิสัยยอมรับความลำบากอยู่แล้วจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เช่นนั้นท่านพี่ ท่านลองถามใจตัวเองดูสิเจ้าคะ หากร่างกายของอู๋เหิงไม่ได้สาหัสจนถึงปานนี้ ท่านจะยินดีให้หรงจือจือผู้นั้นแต่งเข้ามาหรือไม่?”คำถามนี้ก็ทำเอาจีหยวนพูดไม่ออกเช่นกันเขาเองก็เป็นเพราะเห็นร่างกายของบุตรชายไม่สบายจริง ๆ ถึงได้รู้สึกเดือดดาล ยอมรับว่านางเซี่ยดันทุรังเกินไปจริง ๆ ทว่าหากตอนนั้นตนเป็นผู้จัดการเรื่องนี้ ตนก็คงไม่ยินดีเช่นกันจีหยวนกล่าว “ข้ามีวิธี!”นางเซี่ยมองเขาด้วยความประหลาดใจ“เจ้าคอยดูให้ดีแล้วกัน ว่าท้ายท

หรงจือจือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ใครหรือ?”อวี้หมัวมัวตอบกลับ “เป็นท่านอาของนายท่านเจ้าค่ะ ท่านปู่มาเจ้าค่ะ หนำซ้ำยังพาหลานสาวทั้งสองคนมาอีกด้วย”นัยน์ตาของหรงจือจือลึกซึ้ง ท่านอาของท่านพ่อผู้นี้ อยู่ที่บ้านเดิมโย่วหยางมาตลอด ไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงหนำซ้ำยังจงใจพาหลานสาวมาอีกด้วย...นางพลันลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า “ตามข้าออกไปเดินซื้อของ แล้วซื้อขวัญให้ท่านเสนาบดีสักชิ้น”แม้จะมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วว่าพวงดอกไม้พวกนั้นมาได้อย่างไร นางก็ยังต้องให้ของขวัญตอบแทน โดยเฉพาะที่ใส่อัญมณีมาในพวงดอกไม้ด้วยและที่ท่านปู่ของตนผู้นี้มาในวันนี้ เกรงว่าจะได้ยินมาจากข้างนอกว่าตนหย่าแล้ว จึงจงใจมาประณามและไม่รู้ว่าท่านพ่อจะพูดโน้มน้าวอีกฝ่ายอย่างไร นางเองก็คร้านจะพูดคุยด้วย จึงเลี่ยงไม่ให้ถูกคนดูถูกเสียเปล่าเจาซี “ได้เลยเจ้าค่ะ!”เนื่องจากคราก่อนนางโง่ เรื่องที่เรียกให้คุณหนูกลับมาที่หน้าประตูจวนเสนาบดี นางรู้สึกผิดต่อท่านเสนาบดีมาตลอด ฉะนั้นครานี้เมื่อได้ยินว่าคุณหนูจะซื้อของให้ท่านเสนาบดี นางจึงกระตือรือร้นเป็นอย่างมากอวี้หมัวมัวกล่าวว่า “คุณหนูไม่สู้ไปทางประตูด้านข้างเถิดเจ้าค่ะ หลายวันม

หรงเจาเดือดดาลจนตบบ้องหูหลานสาวทั้งสองคนละฉาดเขากระทืบเท้าพลางกล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าบอกให้พวกเจ้าเดินชมเล่นอยู่ในลานรอข้ามิใช่หรือ เหตุใดพวกเจ้าถึงก่อเรื่องขึ้นอีก?”ที่พาพวกนางออกมา เพราะจะมากดดันมหาราชครูหรง ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดอยู่ในใจก็เท่านั้นไหนเลยจะรู้ว่าหลานโง่เง่าสองคนนี้จะอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ไม่อยู่เช่นนี้?หรงอี๋ฉงนไปเล็กน้อย “ท่านปู่ นางทำให้ข้าต้องถูกถอนหมั้น หรือว่าข้าว่านางไม่ได้เลยสักคำหรือ?”หรงเจาตอบกลับด้วยความเกรี้ยวกราด “เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่า ท่านราชเลขาธิการจะแต่งงานกับนาง? ต่อไปแคว้นต้าฉีแห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้วก็ไม่มีสตรีหน้าไหนที่สูงศักดิ์ยิ่งกว่าพี่หญิงของเจ้าอีกแล้ว?”หรงอี๋ “อะ…อะไรนะเจ้าคะ?”หรงอวี้ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจ “แต่นั่นแล้วอย่างไร? ไม่ว่านางจะสูงศักดิ์แค่ไหน นางก็ยังทำลายพี่หญิงเช่นเดิมอยู่ดี!”หลงอี๋อายุมากกว่าหน่อย จึงเข้าใจเป็นอย่างดี “หากนางเป็นฮูหยินราชเลขาธิการขึ้นมาจริง ๆ คนในใต้หล้าจะไม่ว่านางน่าอับอายขายขี้หน้าอีก มีแต่จะคิดว่าที่นางหย่านั้นถูกต้องแล้ว”“เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่มีอคติแพร่ไปทั่วอีก ไหนจะยังมีอ

เมื่อหรงจือจือเบือนหน้าไปมอง ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคบใบหน้าหนึ่ง เซี่ยหมิ่นจวินบุตรสาวคนเล็กของท่านลุงเซี่ยในวินาทีที่เห็นหรงจือจือ นางก็แสยะยิ้มออกมา แม้อีกฝ่ายจะใส่ผ้าคลุมหน้าอยู่ นางก็จำได้ เพียงเพราะดวงตาคู่นั้นของหรงจือจือ ช่างงดงามมากจริง ๆเซี่ยหมิ่นจวินแสยะยิ้ม “อ้าว? นี่มันหรงจือจือมิใช่หรือ? เหตุใดออกจากบ้านต้องใส่ผ้าคลุมหน้าด้วยล่ะ? ที่แท้ก็รู้จักอับอายเช่นกันหรือ? เช่นนั้นเจ้ายังกล้าหย่าอีกหรือ?”เซี่ยหมิ่นจวินในฐานะหลานสาวที่ไทเฮาโปรดปรานที่สุด จึงได้รับพระราชทานแต่งตั้งเป็นท่านหญิงจากฮ่องเต้องค์ก่อนตั้งแต่เด็ก ๆ อยู่ขั้นเดียวกับหรงจือจือหรงจือจือและนางก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทว่านางเข้ามาก็พูดจาเสียดหูพวกนี้แล้ว แต่หรงจือจือก็ไม่ได้สนใจนางได้แต่มองผู้จัดการร้านทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “รบกวนช่วยเอาพัดใส่กล่องให้ข้าที”ผู้จัดการร้านฉีกยิ้มตอบ “ได้เลยขอรับ”เซี่ยหมิ่นจวินมองผู้จัดการร้านอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่ได้ยินคำพูดของข้าเมื่อครู่หรือ? ข้าบอกว่าพัดอันนี้ข้าเอาแล้ว!”ผู้ดูแลร้านมองเซี่ยหมิ่นจวินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคารพ “คุณหนูขอรับ ข้าได้ยินคำพูดของค