บททั้งหมดของ ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: บทที่ 381 - บทที่ 390

เหลียนเย่นำข่าวที่ไปสืบมากลับมา “แต่ละคนแข่งกันแต่งตัวอย่างยั่วยวน จัดจ้าน ทั้งดีดพิณ เล่นหมากรุก เขียนตัวอักษร วาดภาพ แย่งกันแสดงความสามารถ กลัวสุด ๆ ว่าจะสู้คนอื่นไม่ได้ ดูท่างานชมดอกเหมยที่ฮองเฮาทรงจัดครั้งนี้ ทุกคนต่างก็รู้ว่าที่จริงแล้วมีวัตถุประสงค์อะไร”เจียงเฟิ่งหัวสีหน้าเรียบเฉย กำลังอ่านหนังสือเรื่องเล่าออกใหม่ที่อยู่ในมือ เนื้อหาตลกขบขันน่าสนใจ สนุกจนนางหัวเราะแฮะ ๆ ขึ้นมาเหลียนเย่กล่าว “พระชายา ท่านได้ฟังบ่าวพูดอยู่บ้างหรือไม่เพคะ!”เจียงเฟิ่งหัวไม่ละสายตาจากหนังสือ นิ้วอันเรียวงามทั้งสิบนิ้วพลิกหน้าหนังสือเบา ๆ ผ่อนคลายสบายอารมณ์ กล่าวเสียงอ่อนโยนว่า “ได้ยินแล้ว ไม่มีอะไรน่าฟังเลย คิดไว้อยู่แล้ว” เพราะว่าหญิงสาวเหล่านี้ต่อไปล้วนจะกลายเป็นพระสนมในวังทั้งสิ้น“ว่ากันว่าลูกสาวบ้านเจ้ากรมถังกับลูกชายใต้เท้าลู่เจ้ากรมยุติธรรมสนิทสนมรักกันมาตั้งแต่เยาว์วัยมิใช่หรือ? นางมีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้ว ยังมาร่วมวงด้วยอีก ท่านน่ะไม่ได้เห็นท่าทางของนาง กลัวมาก ๆ ว่าจะด้อยกว่าคนอื่น แสดงออกอย่างกระตือรือร้นสุด ๆ” เหลียนเย่จิกกัดต่อไป“แล้วก็ยังมีจูเจินเจินกับเฉียวเซวียนเอ๋อร์นั่นอีก พว

เมื่อเจียงเฟิ่งหัวตามมาถึงพระตำหนักเฉียนชิง เหล่าพระสนมในวังส่วนใหญ่ต่างก็มาถึงแล้วพระสนมเยี่ยนเฟยผู้ชอบประสมโรงเมื่อมีเรื่องวุ่นวายร่ำสุราจนเมาแล้วก็มาแทรกตัวอยู่แถวหน้า หญิงอายุเยอะแล้วอย่างนางหัวเราะเยาะโดยไม่สนใจว่าเรื่องจะยิ่งบานปลาย “หวังเจาอี๋ร้ายจริง ๆ กล้าสวมเขาให้ฝ่าบาท นางเข้าวังมายังไม่ถึงสองปีหรอกกระมัง แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ อยู่ในวังมันเหงาหงอย มิน่าล่ะ มิน่าล่ะ!”“ราตรีช่างยาวนานวังกว้างใหญ่ หญิงเดียวดายลำพังร่ำรำพัน…”“ใบหน้าอันเคยงามชราไป อยู่จำใจในวังให้ระทม…”“ฝันสลายน้ำตานองเต็มผ้า แว่วเสียงจากวังหน้ายามดึกดื่น…”“…”พระสนมเยี่ยนเฟยเริ่มขับขานบทกลอนต่อหน้าทุกคน ดูท่าทางเหมือนได้ระบายความโกรธเป็นอย่างมากเพียงไม่นาน หัวหน้าขันทีเฉาไม่สนใจลำดับยศต่ำสูงแล้ว สั่งให้คนรีบลากตัวพระสนมเยี่ยนเฟยออกไป “พระสนมเยี่ยนเฟย ท่านก็เงียบ ๆ ลงสักหน่อยเถิด หากทำให้ฝ่าบาททรงพิโรธแล้วท่านไม่เพียงแต่จะทำร้ายตัวเอง ยังจะทำร้ายอวี้อ๋องด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ!”เยี่ยนเฟยกระเสือกกระสน พูดอ้อม ๆ แอ้ม ๆ ว่า “หวังเจาอี๋กล้าคบชู้เพราะนางมีความกล้า ข้ากลับเสียเวลาในวังไปเปล่า ๆ อยู่หลายสิบปี

นางเตือนขึ้นมาแล้ว ฮ่องเต้จึงค่อยนึกขึ้นมาได้ “เฉาเต๋อ เรียกหมอหลวงให้มาดูองค์หญิงเก้าหน่อยซิ”หัวหน้าขันทีเฉาเข้าประตูมาได้ยินพอดี เขาก็รีบสั่งคนให้ไปที่สำนักหมอหลวงเพื่อเรียกหมอหลวงที่อยู่เวรมาเซี่ยหลิงเอ๋อร์เห็นนางพูดจาอ่อนหวานนุ่มนวล ทุกคำพูดก็เป็นห่วงเป็นใยอีกด้วย ที่ยิ่งแปลกคือเสด็จพ่อยังฟังคำของนางอีกด้วย เหมือนว่านางต่างหากที่เป็นพระธิดาของเสด็จพ่อ นางนึกไม่พอใจอยู่ในใจ เกลียดเจียงเฟิ่งหัวเข้ากระดูกดำ ในใจนางจำไว้ฝังหัวว่าเป็นเพราะเจียงเฟิ่งหัวแย่งผู้ชายของซูถิงหว่านมา พวกนางจึงกลายเป็นเช่นนี้ที่จริงนางรู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวอาศัยอยู่ในวัง นางก็พยายามคิดหาทางวางยาใส่อาหารของนาง แต่ว่าอาหารของนางมีคนคอยดูแลควบคุมอยู่โดยเฉพาะ นางจึงไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียวนางจดจ้องที่เจียงเฟิ่งหัวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น “ไม่ต้องการน้ำใจจอมปลอมของท่าน…”เจียงเฟิ่งหัวชักมือกลับ ยืนตัวตรงแล้วเดินเข้าไปตรงหน้าฮ่องเต้ แสดงออกว่าน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ไม่น้อย กล่าวเสียงอ่อนโยน “ต้องโทษหม่อมฉันทั้งสิ้นที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง เฟิ่งหัวขอทูลลาก่อนเพคะ”ฝ่าบาทตรัสเสียงเข้ม “นางเป็นพี่สะใภ

ฮ่องเต้จ้องตาของเซี่ยหลิงเอ๋อร์ทั้งโกรธทั้งโมโหและผิดหวังอย่างที่สุด ในเวลานี้ เขาจึงรู้สึกว่าชั่วชีวิตของเขาราวกับเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง เป็นถึงฮ่องเต้แห่งอาณาจักรต้าโจว บุรุษผู้ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดิน ทั่วทั้งวังหลังไม่ว่าใครก็ดูเหมือนจะหวาดกลัวเขา เคารพเขา แต่ในความเป็นจริงพวกนางล้วนทรยศ วางแผนร้าย ปั่นหัวและเยาะหยันเขาจู่ๆ เขาก็หัวเราะขึ้นมา เดินโซซัดโซเซไปมา ผมขาวที่ขมับราวเพิ่มขึ้นมาไม่น้อยอย่างฉับพลัน “ช่างเถอะ เจ้าถอยไปเถอะ! ข้าจะส่งคนมาสอนเรื่องกฎมารยาทให้เจ้าใหม่ ในอดีตเสด็จแม่เจ้าตามใจเจ้าเกินไปแล้ว”“เสด็จพ่อ ฮองเฮาทรงตีลูกจริงๆ เพคะ เพียงแต่ทรงมองไม่เห็น” เซี่ยหลิงเอ๋อร์เห็นว่าถูกเปิดโปง ก็ยังคิดจะทูลฟ้อง “เสด็จพ่อ ที่ลูกกล่าวเป็นความจริง เพียงแต่ไม่มีหลักฐาน นางคิดจะลงโทษลูกแล้วจะทิ้งหลักฐานไว้ได้อย่างไรกันเพคะ นี่เป็นเพราะลูกโง่เขลา ถึงได้คิดวิธีการเช่นนี้ออกมา ฮองเฮานางเสแสร้งทั้งหมดเพคะ นางไม่ใช่คนดี นาง…”“เฉาเต๋อ พาตัวนางออกไป” ฮ่องเต้กล่าวเสียงเข้มเซี่ยหลิงเอ๋อร์ถูกพาตัวไปแล้ว แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ให้ฮองเฮาลุกขึ้นมาจากพื้นหิมะ เจียงเฟิ่งหัวลังเลจะไปก็ไม่ใช่ไม่ไปก็ไ

เมื่อเฉิงฮองเฮาออกมาจากตำหนักบรรทม สี่หมัวมัวและวังหมัวมัวก็รีบเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง “ฮองเฮา ทรงเป็นอันใดหรือไม่เพคะ!”แต่นางกลับไม่กล่าวสิ่งใดแม้แต่คำเดียว สาวเท้าไปบนทางเดินอันเงียบสงัด สี่หมัวมัวรีบนำเสื้อคลุมสะอาดมาคลุมไว้บนร่างของนาง แล้วไปประคองนางอีกครั้ง “ฮองเฮาช้าลงหน่อยเถิดเพคะ ระวังพื้นใต้เท้าลื่นนะเพคะ กระโปรงของพระองค์เปียกหมดแล้ว ขาเป็นอย่างไรบ้างแล้วเพคะ ทรงนั่งเกี้ยวเถิดเพคะ”เฉิงฮองเฮาไม่รู้ว่าตนกำลังยินดีหรือเป็นทุกข์กันแน่ ในตอนที่ซูถิงหว่านบอกเรื่องนี้กับนาง นางรู้สึกเพียงว่าจิตใจปลอดโปร่งราวกับได้ล้างแค้น ทุกอณูในร่างกายของนางมีชีวิตชีวาขึ้นมา โอรสของนางจะกลายเป็นฮ่องเต้ ในที่สุดนางก็ได้ลืมตาอ้าปากเชิดหน้าชูตาเสียทีนางทนต่อความอยุติธรรมมานานนับยี่สิบปี แต่นางเป็นผู้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย นางมิได้รักฮ่องเต้ เขาจะรักซูชิงชิงหรือไม่ก็ช่างปะไร แต่ยามนี้ เมื่อครู่ตอนที่นางเห็นสายตาเย็นชาเสียดกระดูกของฮ่องเต้ หัวใจของนางก็เกิดความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาฮ่องเต้ถึงขนาดบอกกับนางด้วยตนเองว่า จะแต่งตั้งลูกชายของนางเป็นรัชทายาทเมื่อเฉิงฮองเฮากลับไปถึงตำหนักคุนหนิงก็ป่วย