Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 401 - Bab 410

มารดาเจียงและคนสกุลเจียงกลับมาถึงโถงหน้าแล้ว มองเห็นสำรับอาหารเต็มโต๊ะ ทว่าทุกคนกลับไม่มีความคิดจะยกตะเกียบแม้แต่คนเดียว พวกบ่าวรับใช้นั่งอยู่เต็มสองโต๊ะด้านข้าง เห็นเจ้านายไม่ขยับตะเกียบ พวกเขาเองก็ไม่กล้าขยับเช่นกัน ไม่เคยเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นในสกุลเจียงมาก่อน มารดาเจียงกลับมาก็มิได้ดุด่าสั่งสอนสามพี่น้องสกุลจินจริงจังอะไร หลานแสนน่ารักของนาง นางจะกล้าใจแข็งขึ้นเสียงตวาดได้อย่างไร กลับเป็นเจียงจื้อชินเสียอีกที่ถูกต่อว่าอย่างเจ็บแสบ บัดนี้ก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยดีแล้ว เฝิงจิ้งย่วนยังรู้สึกยินดีปรีดาที่สุดท้ายบุตรชายก็เริ่มคิดได้เสียที การที่เขาเปิดใจยอมรับจางอวี่มั่วได้ก็แสดงว่าเขาตัดใจจากสวี่อิ๋งเอ๋อร์ได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางกลัวมาตลอดว่าสวี่อิ๋งเอ๋อร์จะเป็นปมในใจของบุตรคนโต หากเขาไม่สามารถปล่อยวางได้ เขาก็จะต้องจมอยู่ในความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และเขาจะไม่มีวันได้พบกับความสุขไปตลอดชีวิต ที่ขอบของมารดาเจียงพลันเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา เจียงหวยเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยว่า “ฮูหยิน เหตุใดเจ้ายังร้องไห้อีก ดูสิพวกลูก ๆ มองอยู่” “ข้าก็แค่มีความสุข” มารดาเจียงปาดน้ำต

หลินเฟิงเองก็นั่งลงด้วยเช่นกัน “สถานการณ์อันตรายเพียงนี้ อีกทั้งการรบก็ดุเดือด หากเป็นคนทั่วไปคงพากันหนีหัวซุกหัวซุนแล้ว คิดไม่ถึงว่าแม่นางเย่จะเข้าร่วมการคัดเลือกแพทย์ในเมืองเซิ่งจิงเพื่อมาที่เขตชายแดน” “โชคดีที่ได้แพทย์อาสากลุ่มนี้อย่างพวกท่านมาช่วยเหลือ มิเช่นนั้นหากจะพึ่งพาเพียงแพทย์ทหารในกองทัพอย่างเดียว ทุกคนจะต้องวุ่นวายมือไม้พัลวันกันไปหมด และมีทหารบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วนแน่ แต่เพราะได้กลุ่มแพทย์อาสามาช่วยไว้ทัน ทำให้ผู้ได้รับบาดเจ็บไม่ต้องทนทรมานมากนัก” เย่ซู่ซู่ตอบกลับว่า “ซู่ซู่มิบังอาจรับความดีความชอบไว้เพียงคนเดียว หนนี้หมอชาวบ้านที่อาสาเข้ามาเป็นกำลังหนุนมีมากถึงสามสิบกว่าคน ราชสำนักเองก็มิได้ให้พวกข้ามาเปล่า ยังให้เงินจุนเจือในจำนวนที่เพียงพอด้วย การที่สตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งสามารถให้การช่วยเหลืออะไรพวกท่านได้ ข้าก็รู้สึกปีติยินดียิ่งนักแล้ว ซู่ซู่กลับรู้สึกว่าทหารต่างหากที่กล้าหาญ พวกเขาต่อสู้ต้านทานศัตรูโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง เพื่อปกป้องพวกเราประชาชนไว้ ในฐานะราษฎรคนหนึ่งของต้าโจว แม้ราชสำนักจะมิได้ให้เงินจุนเจือ แต่ด้วยคุณธรรมแล้วข้าจะมาที่ชายแดนเพื่อร่วมปกป้

เย่ซู่ซู่เคยได้ยินเรื่องของพระชายารองท่านนี้มาบ้าง เป็นคนที่ท่านอ๋องโปรดปรานที่สุด ทว่าจากที่เห็นตรงหน้า นางรีบก้าวเท้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวและอุดจมูกของตนเองเอาไว้ พร้อมตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพแต่ไม่ยอมอ่อนข้อว่า “ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บสาหัส ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาข้าคอยอยู่ดูแลท่านอ๋อง รับผิดชอบเปลี่ยนยาและทำแผลล้างแผลให้เขา” ขณะนี้เอง ซูถิงหว่านเพิ่งจะรู้ว่าที่แท้เซี่ยซางได้รับบาดเจ็บมา นางเอ่ยด้วยความเป็นกังวล “อาซาง ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? บาดเจ็บตรงไหนหรือ ให้หม่อมฉันดู…” เซี่ยซางเองก็คิดไม่ถึงว่าซูถิงหว่านจะกลายเป็นแบบนี้ ทั้งที่บอกให้นางคอยอยู่ที่เมืองเซิ่งจิงดี ๆ นางกลับไม่เชื่อฟัง ดื้อรั้นจะออกมา จนสุดท้ายต้องลงเอยด้วยสภาพอเนจอนาถเช่นนี้ เขาเอ่ย “จวนจะหายดีแล้ว ข้าถูกเกาทัณฑ์ยิงมาจากที่ลับ บาดแผลก็จวนจะสมานดีแล้ว” ในยามนี้ ซูเซวี่ยนและแม่ทัพซูบิดาของนางก็เข้ามาในกระโจมแล้ว ทว่าเขากลับมองไม่เห็นซูถิงหว่าน “หวานหว่านอยู่ที่ใด?” ซูถิงหว่านครั้นได้พบคนในครอบครัว น้ำตาก็ไหลพรากออกมา “ลูกคารวะท่านพ่อ ท่านพี่ใหญ่ ลูกเองหวานหว่าน…” พวกเขามองคนตรงหน้า เสี้ยวพริบตาถึงกับอึ้งงันไป ก่อ

อนุหลิ่วโกรธจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน นางอยากจะพูดจาแดกดันว่ามารดาอีกฝ่ายก็เป็นอนุเหมือนกัน นางก็แค่โชคดีที่ถูกเลี้ยงดูในนามของฮูหยินใหญ่ถึงได้กลายมาเป็นธิดาสายตรงของตระกูล แต่เมื่อสำนึกได้ว่านางไม่สามารถล่วงเกินซูถิงหว่านได้จริง ๆ นางก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว “ในเมื่อคุณหนูหว่านไม่มีธุระอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัว บิดาของเจ้ายังรอให้ข้าไปปรนนิบัติรับใช้” “ไปเรียกสาวใช้ของข้ามา นางไปตามอยู่ที่ใดแล้วก็ไม่รู้ บอกให้นางรีบเข้ามา” นางคิดได้ว่าอิ๋นซิ่งเองก็สกปรกมอมแมมเหมือนกัน จึงเสริมไปอีกประโยคหนึ่ง “ให้นางอาบน้ำให้สะอาดก่อนแล้วค่อยมา” อนุหลิ่วเอ่ย “เมื่อครู่ข้าได้ยินคนยกน้ำกล่าวว่าทางหมอหญิงเย่ก็ให้พวกเขาไปตักน้ำเหมือนกัน สาวใช้ของเจ้าคงจะมีคนจัดการให้แล้วกระมัง” เย่ซู่ซู่ขมวดคิ้วแน่น “สตรีที่อยู่ในกระโจมของท่านอ๋องหรือ?” “ใช่” อนุหลิ่วกล่าว “ดูเหมือนว่าพระชายารองจะมีคู่ต่อกรแล้วกระมัง แม่นางท่านนั้นรูปโฉมงดงามเพริศพริ้ง เหิงอ๋องเองก็ปฏิบัติกับนางไม่เหมือนกับสตรีทั่วไป ดูจะโปรดปรานนางมากทีเดียว” “นางเป็นคนดูแลปรนนิบัติท่านอ๋องตลอดเลยหรือ?” ซูถิงหว่านถาม อนุหลิ่วตอบ “บิดาของเจ้าไ

ซูถิงหว่านแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงไปถึงหน้ากระโจมของเหิงอ๋อง ทว่าทหารกลับกีดกันนางเอาไว้ “บัดนี้ดึกมากแล้ว ท่านอ๋องพักผ่อนแล้ว ไม่มีคำสั่งท่านอ๋องไม่ว่าผู้ใดก็เข้าไปไม่ได้เด็ดขาด” นางเอ่ยออกไปว่า “ข้าคือพระชายารองของท่านอ๋อง แม้แต่ข้าก็ห้ามด้วยหรือ?” ทหารพวกนี้กินอะไรเป็นอาหารกัน ทว่าแท้จริงแล้วนางไม่รู้เลยว่าคำสั่งนี้เซี่ยซางเป็นคนออกคำสั่งเอง “ท่านอ๋องมิได้แจ้งให้พระชายารองเข้าไปข้างในขอรับ” ทหารเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “ท่านอ๋อง หม่อมฉันหวานหว่านเองเพคะ! ด้านนอกอากาศหนาวมาก ท่านให้ข้าเข้าไปเถิดเพคะ!” ซูถิงหว่านหาได้สนใจอะไร ถึงอย่างไรนางก็ตัดสินใจแล้วว่าจะพำนักในกระโจมเดียวกับเซี่ยซาง เพื่อที่นางจะได้ดูแลเขาเอง จะได้กันไม่ให้หมอหญิงเย่อะไรนั่นเข้ามาคิดมิดีมิร้าย ภายในกระโจม เซี่ยซางหลับไปแล้วจริง ๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาแบบนี้ซูถิงหว่านจะยังมาอีก เขาคิดว่าคนสกุลซูคงจะจัดแจงหาที่พำนักให้นางเรียบร้อยแล้ว มีธุระอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ แต่ความเป็นจริงซูถิงหว่านใช้เวลาไปอย่างน้อยสองชั่วยามเพื่อชำระล้างร่างกายตนเองให้สะอาดสะอ้านหมดจด พวกทหารเองก็นอนกันหมดเแล้ว พรุ่งนี้เช้ายังต้องรี