มารดาเจียงและคนสกุลเจียงกลับมาถึงโถงหน้าแล้ว มองเห็นสำรับอาหารเต็มโต๊ะ ทว่าทุกคนกลับไม่มีความคิดจะยกตะเกียบแม้แต่คนเดียว พวกบ่าวรับใช้นั่งอยู่เต็มสองโต๊ะด้านข้าง เห็นเจ้านายไม่ขยับตะเกียบ พวกเขาเองก็ไม่กล้าขยับเช่นกัน ไม่เคยเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นในสกุลเจียงมาก่อน มารดาเจียงกลับมาก็มิได้ดุด่าสั่งสอนสามพี่น้องสกุลจินจริงจังอะไร หลานแสนน่ารักของนาง นางจะกล้าใจแข็งขึ้นเสียงตวาดได้อย่างไร กลับเป็นเจียงจื้อชินเสียอีกที่ถูกต่อว่าอย่างเจ็บแสบ บัดนี้ก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยดีแล้ว เฝิงจิ้งย่วนยังรู้สึกยินดีปรีดาที่สุดท้ายบุตรชายก็เริ่มคิดได้เสียที การที่เขาเปิดใจยอมรับจางอวี่มั่วได้ก็แสดงว่าเขาตัดใจจากสวี่อิ๋งเอ๋อร์ได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางกลัวมาตลอดว่าสวี่อิ๋งเอ๋อร์จะเป็นปมในใจของบุตรคนโต หากเขาไม่สามารถปล่อยวางได้ เขาก็จะต้องจมอยู่ในความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และเขาจะไม่มีวันได้พบกับความสุขไปตลอดชีวิต ที่ขอบของมารดาเจียงพลันเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา เจียงหวยเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยว่า “ฮูหยิน เหตุใดเจ้ายังร้องไห้อีก ดูสิพวกลูก ๆ มองอยู่” “ข้าก็แค่มีความสุข” มารดาเจียงปาดน้ำต
Baca selengkapnya