ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา의 모든 챕터: 챕터 461 - 챕터 470

เซี่ยซางเขี่ยปลายจมูกของนางเบา ๆ “มารดาของพวกเขาช่างมีความรู้กว้างขวางนัก แม้ตั้งครรภ์พวกเขาแต่ก็ยังชอบอ่านตำราประจำ หลังจากนี้จะต้องเลี้ยงดูสั่งสอนจนพวกเขาได้เป็นจอหงวนแน่” “หม่อมฉันศึกษาเองคงพอทำเนา แต่ให้สอนบุตรด้วยหม่อมฉันสอนไม่ได้เพคะ เช่นนี้จะทำอย่างไรดีเพคะ? มิสู้ให้ท่านพี่สอนเองเป็นอย่างไรเพคะ หม่อมฉันขอรับหน้าที่แค่ให้กำเนิดก็พอ ส่วนพวกเขาให้เป็นหน้าที่ของท่านพี่แล้วกันเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกะพริบตาอย่างแสดงความฉลาด เซี่ยซางเองก็คิดจะปัดความรับผิดชอบเหมือนกัน “บัณฑิตส่วนมากที่สอบได้ในปีนี้ล้วนแต่เป็นศิษย์ของพ่อตาทั้งสิ้น ความสามารถในการให้วิชาความรู้สั่งสอนศิษย์ย่อมไม่มีผู้ใดกังขา ไม่สู้พวกเราฝากพวกเขาให้พ่อตาเป็นผู้อบรมสั่งสอนวิชาความรู้เป็นอย่างไร” เจียงเฟิ่งหัวยิ้มกว้าง “ความคิดนี้ดีเพคะ อีกทั้งยังต้องหาท่านอาจารย์เก่งๆ สักคนมาสอนวิชาต่อสู้ให้เขา ร่างกายจะได้แข็งแรง หากว่าให้กำเนิดเป็นบุตรี ข้าจะสอนนางร่ายรำด้วยตัวเอง นักสังคีตและนางรำในวังยากจะอธิบายด้วยคำพูดสั้น ๆ …” สองสามีภรรยาหารือกันแล้วว่าจะดูแลเจ้าตัวน้อยที่ยังไม่เกิดออกมาอย่างไร เจียงเฟิ่งหัวเองก็เคยคิดเอาไว้แ

เวลานี้ เห็นเพียงแววตาของเจียงเฟิ่งหัวดูอบอุ่นอ่อนโยนลงมาก ดวงหน้างดงามเพริศพริ้งดุจบุปผา นางเอื้อนเอ่ยคำชมหวานหูออกมา “ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาสามารถองอาจห้าวหาญ เพียบพร้อมทั้งสติปัญญาและความกล้าหาญ กุมอำนาจทั่วใต้ผืนฟ้า สูงส่งเหนือผู้ใด โจรใจทรามไหนเลยจะหลอกลวงได้ง่าย ๆ องค์รัชทายาทของพวกเรา เปี่ยมล้นด้วยสติปัญญา ดุจสายธารดาราอันพร่างพราว กว้างใหญ่ไพศาลไร้สิ้นสุด เปล่งประกายทั่วใต้หล้า รัชทายาทไหนเลยจะปล่อยให้คนชั่วช้าสามานย์ได้อำนาจลอยนวลไป” กล่าวอีกนัยหนึ่งหากชาติก่อนสกุลเจียงประสบปัญหาเช่นนี้ ต่อให้เจียงเฟิ่งหัวจะพยายามพูดเพียงใดล้วนไม่เป็นประโยชน์ สกุลเจียงต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และไม่มีทางจะพลิกฟื้นกลับมาสู่จุดเดิมได้อย่างแน่นอน ชาตินี้นางได้ครองตำแหน่งชายารัชทายาทอย่างมั่นคงแล้ว ได้รับความไว้วางพระทัยจากทั้งฝ่าบาทและองค์รัชทายาท เสียงกระซิบข้างหมอนของนางมิได้เป็นเพียงลมล่องลอยสูญเปล่า เมื่อมีอำนาจถึงจะมีสิทธิ์ในการเอ่ยวาจา บัดนี้นางมีสิทธิ์ในการเอ่ยวาจาแล้ว สิ่งนี้คือความเป็นไปของโลก ได้ฟังวาจาของเจียงเฟิ่งหัว มุมปากของเซี่ยซางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยคำชื่นช

วันต่อมาขณะประชุมสภาขุนนางยามเช้า พานไท่ฟู่มาถึงพระตำหนักจินหลวนด้วยอาการร้อนรนกระวนกระวาย ประสิทธิภาพการทำงานของเขารวดเร็วฉับไว ขณะเดียวกันก็นำคำให้การของหวังชิงมาด้วยพานไท่ฟู่ทำความเคารพด้วยความนบนอบ “กระหม่อมถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”“ไท่ฟู่เชิญลุกขึ้นเถิด ท่านผู้เฒ่ามีเหตุอันใดจึงเข้าวังมาหรือ เฉาเต๋อเจ้ารีบไปหาที่นั่งให้พานไท่ฟู่เร็วเข้า” ฝ่าบาททรงรับสั่งด้วยเสียงเคร่งขรึม“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมเข้าวังมาก็เพื่อจะกราบทูลฝ่าบาทถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสนามสอบเคอจวี่ปีนี้พ่ะย่ะค่ะ” พานไท่ฟู่แม้อายุมากแล้ว ทว่าร่างกายยังแข็งแรงดี หัวหน้าขันทีเฉาย้ายเก้าอี้นุ่มมาให้แต่กระนั้นเขาก็มิได้ถือดีว่าตนเองอาวุโสและนั่งลงไปจริง ๆ เพียงแต่ค่อย ๆ เริ่มบรรยายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสนามสอบเมื่อวานให้อีกฝ่ายรับฟังอย่างละเอียดพวกเขาไม่กล้าล่าช้าแม้แต่น้อย ลากตัวคนที่กองบัญชาการปัญจทิศรักษานครจับกุมได้เมื่อวานเข้ามาสอบปากคำทันที หนึ่งในนั้นได้กล่าวหาว่าผู้เข้าสอบนามว่าหวังชิงกระทำการทุจริตขณะสอบ กระทั่งพานไท่ฟู่ไปตรวจสอบถึงในเรือนของหวังชิงด้วยตัวเอง คิดไม่ถึงว่าเขายังมิได้ทำการสอบสวน

ฝ่าบาทพลิกอ่านคำให้การ และเมื่ออ่านจบ เขาแทบจะบันดาลโทสะทันที เอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็นว่า “หน่วยราชองครักษ์ฟังคำสั่ง รีบไปค้นจวนสกุลเจียงหาเงินสกปรกให้พบ จับกุมเจียงหวยมาดำเนินคดี เราจะเป็นผู้ไต่สวนเขาด้วยตนเอง” ในคำให้การยังระบุไว้ว่าเจียงหวยแอบดูหัวข้อแบบทดสอบจากห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท เพราะหวังชิงไม่กล้ามั่นใจว่าข้อสอบนั้นเป็นจริงหรือเท็จ ดังนั้นเจียงหวยจึงอ้างว่าเห็นมาจากฝ่าบาทกับตาตนเอง เหตุนี้หวังชิงถึงได้วางใจ และท่องจำบทความจากนอกวังจนขึ้นใจ จากนั้นค่อยเข้ามาในสนามสอบเขียนคำตอบที่จำได้ออกมาตรง ๆ เช่นนี้จึงไม่ถูกจับได้ว่าทุจริตการสอบ คำให้การของหวังชิงที่พานไท่ฟู่เป็นคนไปสอบสวนมานั้นถือเป็นความลับระดับสูง เกี่ยวโยงไปถึงเรื่องสำคัญ ไม่มีผู้ใดรู้ล่วงหน้า ทว่าเจียงเฟิ่งหัวอาศัยตรรกะและเหตุผลวิเคราะห์ออกมาเป็นคำให้การของพานไท่ฟู่ได้อย่างแม่นยำ ฮ่องเต้แอบคิดในใจ ‘เป็นความจริงที่ช่วงเวลานั้นเราได้เชิญเจียงหวยเข้าวังมาพูดคุยคลายความกลัดกลุ้มอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังชวนเล่นหมากล้อม ถึงขั้นสนทนาแลกเปลี่ยนวิชาความรู้ด้วยซ้ำ หากว่าเจียงหวยไม่ได้แอบเข้าไปดู ก็หมายความว่ามีคนอื่นเข้าไปอ่

“เจ้าก็ยังรู้จักเรียกร้องความยุติธรรม เราให้ความยุติกับศิษย์ของเจ้า แล้วความยุติธรรมของบัณฑิตอีกนับหมื่นนับพันทั่วใต้หล้าเล่าจะไปเรียกร้องจากผู้ใด เสาหลักของแผ่นดินที่อาศัยการขโมยมาเช่นนี้ เราจะเอามาใช้ประโยชน์อันใดหรือ” เจียงหวยรู้สึกอยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งสูง เป็นแค่ราชครูตัวเล็กๆ ในสำนักศึกษาหลวงก็ดีกว่าตั้งมากมายแล้ว อยู่อย่างไร้ความทะเยอทะยานก็ไม่ถูกผู้ใดคิดอาฆาตแล้ว เขาเอ่ย “กระหม่อมถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ!” ในตอนนี้เอง หน่วยราชองครักษ์ก็รื้อค้นจนพบเงินที่หวังชิงกล่าวถึงจากจวนสกุลเจียงแล้ว “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมตรวจสอบจนเจอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ไปนำเข้ามา” ฝ่าบาทแอบคิดในใจ ‘มีเงินสกปรกอยู่จริงด้วย เช่นนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้วจริง ๆ’ เห็นเพียงผู้บังคับการซางนำหีบห่อจำนวนหลายชิ้นที่ยังไม่ได้เปิดออกมาวางเรียงไว้ตรงกลางท้องพระโรง ฝ่าบาทตรัสถาม “ของพวกนี้คืออะไร?” “เป็นเงินสินบนที่กระหม่อมยึดมาจากคลังของจวนสกุลเจียงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงโปรดทอดพระเนตร” ผู้บังคับการซางเปิดหีบใบหนึ่งออกด้วยตนเอง เห็นเพียงว่าด้านในเต็มไปด้วยเงินทอง มันถูกวางเร