Tous les chapitres de : Chapitre 451 - Chapitre 454

จากนั้นคนทั้งสองก็ได้เห็นสภาพด้านใน เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น ยังมีที่ห้อยอยู่บนตัวนางด้วยเย่ซู่ซู่ขมวดคิ้ว กล่าวเสียงอ่อนว่า “เหตุใดจึงไม่เคยมีผู้ใดบอกข้าว่า เชือกรัดพวกนี้ยุ่งยากถึงเพียงนี้ ข้าไม่เอาแล้ว คนที่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ราวกับเป็นพิการไปแล้วก็ไม่ปาน ต้องให้คนคอยช่วยตลอด ข้ายังคงชอบลงมือเองมากกว่า”นางด้านหนึ่งถอดอีกด้านก็กล่าวว่า “ปกติยามพระชายาองค์รัชทายาททรงสวมชุดที่งดงามเช่นนี้ ทรงทำอย่างไรไม่ให้เหนื่อยกันนะ”เป่าหลันยิ้มบางๆ ว่า “มีพวกบ่าวคอยช่วยไงเจ้าคะ พระชายาองค์รัชทายาทได้รับการดูแลอย่างทะนุถนอมตั้งแต่เด็ก แม้แต่ยามที่ทรงอาบน้ำก็ยังมีแม่นางเหลียนเย่กับแม่นางหงซิ่วช่วยพระนางชำระกายเลยเพคะ”เป่าหลันด้านหนึ่งช่วยเย่ซู่ซู่จัดเสื้อผ้าไปพลาง กล่าวไปพลางว่า “วันหลังพวกเราก็จะช่วยอนุท่านชำระกายเช่นกันเจ้าค่ะ พระชายารัชทายาทเป็นคนที่ดีมาก ดีแม้แต่กับข้ารับใช้ด้วย ย่อมจะทรงดีต่ออนุท่านแน่ พระชายาองค์รัชทายาทยังสั่งให้พวกบ่าวปรนนิบัติอนุท่านอย่างใส่ใจด้วย ในอนาคต หากพวกเราจะออกเรือน ยังจะทรงมอบสินเดิมก้อนใหญ่ให้พวกเราด้วยเจ้าค่ะ”เย่ซู่ซู่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวนับว่าดีต่อน

ผู้มาจอดรถม้าจนนิ่ง แล้วกระโดดจากรถม้า หมายจะรับของขวัญในมือนางไปหงซิ่วจึงกล่าวว่า “ขอบคุณผู้ดูแลเฉิง แต่ไม่ต้องแล้ว ข้าเรียกลุงหยางแล้วเจ้าค่ะ…”“ลุงหยางเท้าเจ็บ ก็ปล่อยให้เขาพักผ่อนอยู่ในจวนไปเถอะ ข้าจะผ่านทางไปตรวจร้านค้าแถวนั้นพอดีน่ะ” เขารับของขวัญในมือของหงซิ่วมา “กว่าจะไปถึงสกุลเจียงก็ไกลอยู่ เจ้าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวข้าไม่วางใจ”หงซิ่วเหลือบตามองเขาทีหนึ่ง แต่เฉิงเฟิงกลับนำของขวัญขึ้นรถม้าไปแล้ว จากนั้นเขาก็เปิดม่านรถออกกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นของขวัญที่พ่อข้าเตรียมให้ใต้เท้าเจียง เพื่อแสดงความยินดีที่ท่านสอบติด”เฉิงเฟิงนำม้านั่งตัวเตี้ยๆ มาวางลงตรงหน้าของหงซิ่ว เมื่อหงซิ่วขึ้นรถม้า เขาถึงเก็บม้านั่งตัวเตี้ยไป “วันหลังเจ้าอย่าได้เรียกข้าว่าผู้ดูแลเฉิงแล้ว อันที่จริงข้าก็อายุมากกว่าเจ้าไม่เท่าไหร่ วันนี้เจ้าอายุสิบแปดแล้วกระมัง ข้าก็เพิ่งยี่สิบเต็มเท่านั้น วันหลังเจ้าเรียกข้าว่าเฉิงเฟิงเถอะ”หงซิ่วก็ฉลาดหลักแหลม เห็นเขาทำเช่นนี้ก็ย่อมคาดเดาความในใจของเขาออก นางเก็บซ่อนสีหน้าและตอบอย่างสำรวมว่า “ถึงอย่างไรท่านก็เป็นผู้ดูแลของจวน ทั้งยังไม่ใช่ข้าทาสอีก แล้วข้าจะเรียกชื่