Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 441 - Bab 450

“เจียงเฟิ่งหัว…ข้าไม่มีทางแพ้หรอก ข้าคือฮองเฮา” ปากนางยังตะโกนเรียกชื่อนางอยู่ แต่นางอ่อนแรงมากเหลือเกิน ไม่มีใครได้ยิน“ท่านอ๋อง จะจัดการซูถิงหว่านอย่างไรเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวถามเขา“เอานางไปขังไว้ในเรือนถานเซียง ห้ามปล่อยนางออกมาอีกตลอดไป” เซี่ยซางกำชับ คนสกุลซูกล้าหักหลังเขา เขาก็จะค่อย ๆ จัดการ เขายังจะกักบริเวณซูถิงหว่านตลอดไปอีกด้วยเมื่อคนพาตัวซูถิงหว่านไปแล้ว เซี่ยซางก็กุมมือเจียงเฟิ่งหัวไว้ “หรวนหร่วน ข้าขอโทษ ข้าสะเพร่าไปเอง”“ท่านอ๋องก็ถูกบีบจนไม่มีทางเลือกจึงได้…” เจียงเฟิ่งหัวอยากจะพูดแต่หยุดไว้ “หมอหญิงเย่จะจัดการอย่างไร ถึงอย่างไรตอนนี้นางก็เป็นผู้หญิงของท่านอ๋องแล้ว เมื่อครู่สถานการณ์ฉุกเฉิน หม่อมฉันถือวิสาสะรับปากนางว่าจะรับนางเข้าจวนอย่างสมเกียรติ ให้นางมีตำแหน่ง”สายตาเซี่ยซางเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด คนที่เขารักคือเจียงเฟิ่งหัว แต่กลับออกนอกลู่นอกทางไปมีสัมพันธ์กับหญิงอื่น เย่ซู่ซู่ก็อยู่ที่นั่นพอดี จึงไม่อาจตัดความเป็นไปได้ว่าเย่ซู่ซู่มีเจตนา เขากอดเจียงเฟิ่งหัวไว้ ขอโทษจากใจจริง “ข้าขอโทษ ไม่ว่าในจวนนี้จะมีใคร ข้าก็จะรักเพียงเจ้าคนเดียวตลอดไป ข้าสาบาน”เจียงเฟิ่

นางกล่าวด้วยความดีใจ “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”ที่จริงแล้วเข็มเงินชั้นยอดชุดหนึ่งราคาแพงกว่าเสื้อผ้าเครื่องประดับมาก หากเย่ซู่ซู่คิดอยากได้สิ่งเหล่านี้มาด้วยตัวเอง นางก็ไม่รู้ว่าต้องพยายามอีกนานแค่ไหน ตอนนี้กลับได้มาอย่างง่ายดาย นี่ก็คือข้อดีของการเกาะชนชั้นสูงผู้มีอำนาจ“เย่เหลียงเชี่ยมาจากเจียงหนาน อีกสองวันข้าจะกราบทูลฮองเฮา เชิญนางกำนัลอาวุโสหนึ่งท่านมาสอนกฎระเบียบให้เจ้าสักหน่อย ต่อไปขาดไม่ได้ต้องเข้าวังไปถวายพระพรฮองเฮา”“เพคะ” เย่ซู่ซู่กล่าวอย่างเคารพนบนอบ เรียนรู้กฎระเบียบมารยาทในวังเป็นสิ่งที่พึงกระทำเย่ซู่ซู่เดินไปแล้ว เหลียนเย่ก็กล่าวว่า “นางยังกล้าเรียกร้องอีก เข็มเงินชุดหนึ่งแพงขนาดไหนนางไม่รู้อยู่แก่ใจหรือ? อ้าวเสวี่ยก็น่าจะให้ท่านอ๋องทำเข็มเงินให้เจ้าชุดหนึ่งเหมือนกัน”อ้าวเสวี่ยกล่าว “ข้าก็ไม่ใช่หมอสักหน่อย ข้าจะเอาเข็มเงินไปทำอะไร ข้าเป็นองครักษ์ ไม่ใช่อนุภรรยาของท่านอ๋อง”“เจ้ารู้วิชาแพทน์มิใช่หรือ? เจ้าก็มีเข็มเงินติดตัวเหมือนกันมิใช่หรือ? เจ้ายังใช้และทำยาพิษเป็นด้วยอีกต่างหาก”“ทำยาพิษไม่ต้องใช้เข็มเงิน” นางกล่าวทันที “ข้าอยากได้ของอะไรข้าจะซื้อมาเอง”หงซิ่วก

ในเวลานี้เอง เซี่ยซางก็กล่าวว่า “ทูลเสด็จพ่อ ลูกอยากตั้งตำหนักรัชทายาทไว้ที่ตำหนักเฉินซีพ่ะย่ะค่ะ หลังสงครามครั้งใหญ่ ลูกไม่อยากทำร้ายชาวบ้านด้วยการใช้เงินจำนวนมากไปสร้างตำหนักรัชทายาทอีก แม้ตำหนักเฉินซีจะเล็ก แต่ลูกก็อยู่จนคุ้นชินแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องพวกนี้เจ้าตัดสินใจเองก็พอ ตำหนักบูรพาของรัชทายาทไม่ได้ซ่อมแซมมานาน หากคิดจะย้ายเข้าไปยังต้องเสียแรงอีกไม่น้อย เราไม่ได้เลือกรัชทายาทผิดจริงๆ!”ฮ่องเต้ราวกับเหนื่อยแล้ว ช่วงนี้เขาอ่อนเพลียลงเรื่อยๆ หาวครั้งหนึ่งจากนั้นก็กล่าวว่า “หากมีข้อราชการก็ไปรายงานรัชทายาท ให้รัชทายาทเป็นผู้จัดการ ส่วนเจียงหวยแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์ของรัชทายาท”ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้สติกลับมา ฮ่องเต้ก็กล่าวเรียบๆ ว่า “เลิกประชุมเถอะ!”หลังแต่งตั้งรัชทายาท ความเครียดที่ตึงเขม็งอยู่ภายในใจของฮ่องเต้ก็ราวขาดผึงลงในชั่วพริบตา นับตั้งแต่เขาขึ้นครองราชย์มาก็นับว่าทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกหยาดหยด วังหลวงก็เป็นดั่งคุก ที่คุมขังอยู่มีเพียงเหล่าสนมในวังหลังเสียที่ใด เขาก็ถูกขังอยู่ในนี้ ถูกขังอยู่ในห้องทรงอักษรเช่นเดียวกัน แต่ไรมาก็ไม่เคยกล้าทำตามอำเภอใจไม่ออกประชุมว่าราชการ ไม

ดวงตาของเย่ซู่ซู่เป็นประกาย คุณภาพของเสื้อผ้าพวกนี้ดีมาก ซื้อหนึ่งยังแถมสามเท่ากับสี่ตัว ส่วนลดนี้คุ้มค่าเกินไปแล้ว…แม้นางจะรู้สึกสงสัย แต่ผู้ดูแลร้านบอกให้นางช่วยโฆษณาเสื้อผ้า นี่ก็สมเหตุสมผล เพราะในอนาคต ผู้ที่นางจะได้พบล้วนเป็นสตรีจากตระกูลใหญ่ เมื่อมีลูกค้ากลุ่มนี้ ร้านค้าแห่งนี้ยังจะไม่กำไรเละอีกหรือนางก็ไม่รู้จักคุณหนูหรือฮูหยินสูงศักดิ์อะไรในเมืองหลวง คงเป็นเพราะผู้ดูแลร้านเห็นว่านางนำสาวใช้มาด้วยสองนางแน่แม้ชายารัชทายาทจะตัดชุดให้นางสิบสองตัว แต่ก็เป็นชุดฤดูใบไม้ผลิและชุดฤดูร้อนอย่างละสามตัว จะไปพอได้อย่างไรตอนนี้นางมีเงินพอดี เงินสำหรับตัวหนึ่งกลับได้ถึงสี่ตัว ถูกกว่าเก็บได้เสียอีกอย่างที่คิด ของที่ซื้อเองถึงจะได้เป็นของที่ถูกใจที่สุดเย่ซู่ซู่ชี้อย่างไม่คิดมากทันที “สี่ตัวนี้ข้าเอาแล้ว”“ได้เลยขอรับ” ผู้ดูแลร้านก็รวบรัดเช่นกัน เขากล่าวต่ออีกว่า “ไม่ทราบว่าขนาดของฮูหยินคือเท่าใด พวกเรามีของพร้อมขายขนาดต่างๆ อยู่ ขอเพียงขนาดตรงกันก็สามารถห่อให้ฮูหยินได้เลย ไม่เช่นนั้นฮูหยินก็สามารถลองสวมว่าพอดีตัวหรือไม่ได้นะขอรับ”เย่ซู่ซู่ย่อมอยากใส่เสื้อผ้าสวยๆ ไปอวดผู้อื่นอยู่แ

ไม่ง่ายเลยกว่าซูเซวี่ยนจะรอถึงโอกาสนี้ แล้วเขาจะปล่อยนางไปได้อย่างไร “อย่าร้อง หากดึงคนมาข้าไม่รับผิดชอบเก็บกวาดดอกนะ อยากให้ข้าตาย เจ้าได้ประเมินตนเองหรือยัง”เย่ซู่ซู่หวาดหวั่นจนใจสั่น นางไม่กล้าส่งเสียงจริงๆ “ท่านต้องการสิ่งใดกันแน่? คิดจะให้ข้าช่วยท่านทำสิ่งใด ลอบสังหารชายารัชทายาท ช่วยทำให้ชายารองซูได้รับความโปรดปรานอีกครั้งหรือ ข้าทำไม่ได้หรอก เพราะองค์รัชทายาททรงกักบริเวณนางไว้แล้ว ยามนี้อยู่หรือตายก็ยังไม่มีผู้ใดรู้”“หากเจ้าฆ่าเจียงเฟิ่งหัว ข้าจะช่วยให้เจ้าได้ขึ้นเป็นฮองเฮา เจ้าจะมีความสามารถนั้นไหมเล่า?” ซูเซวี่ยนกล่าว“หากนางฆ่าง่ายขนาดนั้น ชายารองซูก็คงสังหารนางไปนานแล้ว”เย่ซู่ซู่ยังนับว่ารู้ตัวเองอยู่บ้าง นางแค่อยากทำตัวสงบเสงี่ยมเพื่ออยู่ในตำแหน่งของตนให้มั่นคงเท่านั้น ส่วนเรื่องในอนาคตก็ค่อยๆ วางแผน ช่วงที่ย้ายเข้ามาอยู่ในจวนเหิงอ๋องนี้ ทำให้นางรู้ว่าสิ่งที่นางต้องการมิได้มีเพียงเท่านี้ แต่รัชทายาทอยู่ในวังทั้งวัน แม้แต่ชายารัชทายาทยังไม่เห็นหน้าเขา นางยิ่งไม่มีโอกาส“คนงามตัวน้อยฉลาดจริงๆ” ซูเซวี่ยนยิ่งชอบนางมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เขายังรู้สึกเสียดายอยู่บ้างที่ปล่อยใ