Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 471 - Bab 480

หวังชิงแก้ตัวด้วยความเจ้าเล่ห์ “อาจารย์เคยบอกศิษย์ว่าเห็นข้อสอบที่ห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท ก็เลยจดมา”“ข้าให้ข้อสอบเจ้าที่ใด วันไหน” เจียงหวยกล่าว“ผ่านมาประมาณหนึ่งเดือนกว่าแล้วขอรับ วันนั้นฝนตก อาจารย์ไปร้านขายเสื้อผ้า ข้าก็รอท่านอยู่ที่นั่น เราก็พบกันที่นั่นนั่นเอง อาจารย์จำไม่ได้แล้วหรือ ว่าท่านบอกข้อสอบข้า” หวังชิงกล่าวเจียงหวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กระหม่อมเคยไปที่ร้านขายเสื้อผ้าในวันที่ฝนตกจริง ๆ แต่ว่ากระหม่อมไม่ได้ไปเพื่อพบเขา แต่ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฮูหยินของกระหม่อม ของขวัญกระหม่อมยังกอดไว้กับอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”ซูเต๋อไห่กล่าว “คำโกหกเช่นนี้ก็ทำให้ราชครูเจียงกลบเกลื่อนไปได้หรือ เจ้าเห็นขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักเป็นเด็กเล็กที่หลอกได้ง่าย ๆ หรือ?”“หากข้าจะหลอกก็จะหลอกฝ่าบาท เหตุใดต้องไปหลอกขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักด้วยเล่า หรือว่าในสายตาแม่ทัพซูมีแต่ขุนนางเต็มราชสำนัก แต่ไม่มีฝ่าบาทอยู่หรือ” เจียงหวยอ่อนแอขี้กลัว เพราะเขาไม่อยากทำตัวโดดเด่นให้เกิดเรื่องยุ่งยาก แต่เมื่อเขาจับประเด็นได้และสาธยายเหตุผลแล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คนที่เถียงเขาได้ซูเต๋อไห่รีบกล่าวว่า “ฝ

เจียงหวยก็เล่นละครเก่ง ภายใต้การจับจ้องของทุกคน เขากลับกลายเป็นคนตื่นตระหนักหวาดระแวง กลัวจนหัวหด กลัวว่าของขวัญที่กอดไว้จะโผล่ออกมาแล้วถูกคนกล่าวหาว่าเขาวิปริตใครจะนึกว่า เป็นอย่างที่เขาคาดเดาไว้จริง ๆ เขายิ่งกอดไว้ไม่ปล่อย ฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ข้างในก็คือของที่เขาเคยเห็น อันที่จริงแล้วไม่ใช่เลยเซี่ยซางก็ขมวดคิ้ว ราชครูเจียงที่รอบรู้มากความสามารถซื้อชุดนอนให้ภรรยาเป็นของขวัญวันเกิด จะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่คนเป็นครูบาอาจารย์มีคนเคารพนับถือจะทำออกมาได้ เจียงหวยก็อายุห้าสิบกว่าแล้ว ก็ทำให้คนคิดไปทั่วได้จริง ๆต่อให้เขาเพียงแค่รักภรรยาเขามากเลยไปซื้อของแบบนี้มาเอาใจภรรยา แต่เขาก็ยังเป็นอาจารย์ที่อบรมสั่งสอนคนอื่น ต่อไปเขาจะสร้างความน่าเชื่อถือต่อหน้าลูกศิษย์ได้อย่างไรจากที่เขารู้จักราชครูเจียงมา เขาไม่ได้ขี้ขลาดแบบนี้ เซี่ยซางก็นิ่งไว้ไม่เคลื่อนไหวอะไรฝ่าบาทแทบจะฟันธงได้แล้วว่ารอบนี้เจียงเฟิ่งหัวแพ้แล้ว เจียงหวยต้องตกที่นั่งลำบากโดยที่พูดอะไรไม่ได้ไม่ว่าเงินหีบนี้จะไปโผล่ที่จวนสกุลเจียงได้อย่างไร มันก็เป็นหลักฐานชี้มูลความผิดว่าหวังชิงติดสินบน

“ข้าน้อยไม่ได้ใส่ร้าย บางทีข้าน้อยอาจจำผิดไปพ่ะย่ะค่ะ”“ขนาดจำผิดเจ้ายังจำได้อย่างแม่นยำว่าลวดลายบนกระโปรงเป็นลายดอกบัว คำพูดพวกนี้ของเจ้าล้วนเป็นผู้ใดสอนให้พูดกันแน่ จงสารภาพมาตามตรง เราสามารถอนุโลมไม่ให้สกุลหวังของเจ้าต้องตกตายถึงเก้าชั่วโคตรได้ ไม่เช่นนั้นชีวิตคนสกุลหวังของเจ้าทั้งตระกูลคงไม่ปลอดภัยแล้ว” เซี่ยซางคิดไม่ถึงว่าราชครูเจียงยังสามารถพลิกสถานการณ์ได้เช่นนี้ แต่เขาคงซื้อชุดนอนสุนทรีย์นั่นจริงๆ ถึงได้ทำให้คนฉวยโอกาสเอาได้กระมัง“พ่อค้าผู้หนึ่งถึงกับกล้าวิ่งมาใส่ความขุนนางราชสำนักถึงพระตำหนักจินหลวน ผู้ใดมอบความกล้าให้เขากัน จับตัวไว้แล้วโบยให้หนัก เขาไม่มีทางไม่สารภาพแน่” มีขุนนางกล่าวขึ้นมา“ท่านราชครูเจียงรับคนเช่นนี้เป็นศิษย์ได้อย่างไร…”“ท่านราชครูเจียงสอนหนังสือในสำนักศึกษาหลวงมายี่สิบกว่าปี ได้รับคำวิจารณ์ในแง่ดีไม่หยุด และมีลูกศิษย์ที่สอบติดไม่น้อย ล้วนอาศัยความสามารถที่แท้จริงของตนทั้งสิ้น”“ท่านราชครูเจียงได้ช่วยบ่มเพราะเสาหลักให้ราชสำนักต้าโจวของเราจริงๆ เป็นขุนนางน้ำดีที่มีความซื่อสัตย์อย่างแท้จริง”ทุกคนล้วนเปลี่ยนท่าทีไปตามสถานการณ์ ลืมคำวิจารณ์ว่าสกุลเจีย

บรรดาผู้ที่ติดตามนางมาก็ดูนางเป็นแบบอย่างแล้วทำความเคารพตามเช่นกันเมื่อเจียงหวยเห็นนางมา ก็ร้อนใจเช่นกัน อยากถามนางว่ามาทำสิ่งใดเฝิงจิ้งย่วนนั้นมาเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้สามีตน นับจากหน่วยราชองครักษ์จากไป นางก็มิได้ลนลาน แต่เรียกหัวพ่อบ้านมาถามว่าเงินในห้องเก็บของมีที่มาอย่างไร พ่อบ้านจึงได้รายงานว่าเป็นของขวัญที่พระชายารัชทายาทให้คนส่งมานางก็มิได้รีบไปหาเจียงเฟิ่งหัว แต่ไปหาหงซิ่วโดยตรง หงซิ่วจึงเล่าเรื่องที่พ่อบ้านเฉิงก็มอบของขวัญมาให้เช่นกันออกมา ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าพ่อบ้านเฉิงจะส่งเงินมา เมื่อถามพ่อบ้านเฉิงอีกครั้ง คนเขามิได้ส่งเงินมาเลย แต่ส่งเครื่องใช้สี่สมบัติแห่งห้องหนังสือหรือเครื่องเขียนมาแสดงความยินดีที่คุณชายใหญ่แห่งสกุลเจียงสอบติดต่างหากประกอบกับที่หน่วยราชองครักษ์มาค้นจวน เมื่อเฝิงจิ้งย่วนรวมเรื่องเข้าด้วยกัน ก็คิดว่าเจียงหวยต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่นางยิ่งรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ถูกต้องขึ้นเรื่อยๆ จึงนำคนมาร้องขอความยุติธรรมหน้าประตูวัง นางเกรงว่าเจียงหวยจะเกิดเรื่องเพราะเงินพวกนี้แล้วถูกประหารทิ้งทันทีเข้าจริงๆฮ่องเต้เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเฝิงจิ้งย่วน ก

ซูเซวี่ยนกล่าวว่า “ด้านล่างคึกคักเป็นพิเศษเชียวล่ะ ได้ยินว่าเพราะมีคนทุจริตในการสอบขุนนาง บัณฑิตพวกนี้ถึงได้โวยวายขึ้นมา พวกคนที่ไร้ภูมิหลังที่ดีก็ได้แต่อาศัยการสอบขุนนางมาเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขาเท่านั้น ที่ร่ำเรียนอย่างลำบากลำบนมานับสิบปี ก็เพื่อวันนี้เท่านั้น”หลี่เฉิงกล่าวว่า “คนที่ไม่มีพื้นฐานครอบครัวหนุนหลังถึงสอบได้ก็ไม่กลายเป็นปลาเค็มบนเขียงผู้อื่นหรือ?” เพลานี้เขายังไม่รู้ว่า ผู้ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเขาก็คือผู้ที่ก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวายในครั้งนี้นั่นเองคนหนึ่งเป็นบุตรชายของเจ้ากรมหลี่ อีกคนเป็นลูกชายของแม่ทัพซู คนทั้งสองคาบช้อนทองมาตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่ต้องไปเบียดเสียดจนหัวร้างข้างแตกเพื่อเข้าสอบ ที่บ้านก็สามารถเตรียมตำแหน่งดีๆ ไว้ให้ เมื่อสร้างผลงานมีความสำเร็จขึ้นมาก็ยังจะได้เลื่อนตำแหน่งอีก ก็เหมือนอย่างเจียงจิ่นเหยียนในยามนี้ ต่อให้เขาไม่สอบ แต่เมื่อมีการสนับสนุนจากรัชทายาท ก็ยังสามารถรุ่งเรืองก้าวหน้าดุจระลอกคลื่นที่มีแรงลมหนุนได้พูดอีกอย่างก็คือ ที่พวกเขาเข้ามาในสนามการทำงานก็เพื่อชุบตัวเท่านั้น ในอนาคตมีโอกาสอย่างมากที่จะสืบทอดตำแหน่งต่อจากบิดาซูเซวี่ยนหัวเราะขึ