Semua Bab ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา: Bab 481 - Bab 490

เมื่อฮ่องเต้ได้ฟังคำให้การของเศรษฐีหวัง ก็ตรัสอย่างเคร่งขรึมว่า “ซางหง คุมตัวคนเข้ามาเถอะ!”ผู้บัญชาการซางมัดคนไว้พร้อมนานแล้ว รอเพียงพระบัญชาจากฮ่องเต้เท่านั้นคุณชายพันหน้ายังคงสวมใบหน้าที่เหมือนหวังชิงไม่มีผิดเพี้ยน ฮ่องเต้พินิจเขากับหวังชิง “เหมือนกันไม่มีผิดจริงๆ บนโลกยังมีวิชาเปลี่ยนหน้าที่ลึกล้ำเช่นนี้ เดิมเจ้ามีหน้าตาเช่นใดกัน? เจ้าลองเปลี่ยนต่อหน้าเราดูเสียหน่อย”คุณชายพันหน้าถูกมัดมือมัดเท้า “ขอฝ่าบาทโปรดทรงคลายมัดให้ข้าน้อยก่อน ข้าน้อยถึงจะเปลี่ยนโฉมหน้าให้ฝ่าบาททอดพระเนตรได้พ่ะย่ะค่ะราชองครักษ์รีบถือดาบใหญ่ก้าวเข้ามา ผู้บัญชาการซางกล่าวว่า “ชาวยุทธ์พวกนี้ล้วนมีทักษะแปลกพิสดาร ไม่อาจเชื่อพวกเขา โปรดทรงระวังจะมีหลุมพรางพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้รักชีวิตอย่างที่สุด เขาจึงถอยหลังเล็กน้อย แล้วถามอีกว่า “ในเมื่อเจ้ารับเงินจากสกุลหวังเพื่อสอบแทนหวังชิง แล้วเหตุใดเจ้าต้องใส่ความราชครูเจียงด้วย? เรื่องนี้เกี่ยวข้องอันใดกับราชครูเจียง?”คุณชายพันหน้าคิดบทพูดไว้นานแล้ว “มิใช่ข้าน้อยต้องการใส่ร้ายราชครูเจียง แต่เป็นสกุลหวังที่คิดแค้นราชครูเจียงมาตลอดที่ในอดีตไม่ยอมรับหวังชิงเป็นศิษย์ รา

“เรื่องที่แม่คิดจะรับคนให้ซางเอ๋อร์ หรวนหร่วนก็อย่าได้คิดมากไปเลย เจ้าก็รู้ว่าบุรุษล้วนจิตใจโลเล ปีก่อนเขายังไม่ใช่ซูถิงหว่านไม่ยอมแต่ง แล้วต่อมาเป็นเช่นใดเล่า ยังมิใช่รักใคร่จนตัวห่างกันมิได้กับหรวนหร่วนเจ้าหรือ ยามนี้ผ่านไปหนึ่งปีเขาก็ไปถูกใจสตรีสามัญชนนางหนึ่งแล้วรับนางเป็นเหลียงเชี่ยอีก ในอนาคตเมื่อเข้าวังแล้ว ก็ยังจะต้องรับชายารองอีกสองสามนาง”น้ำเสียงของเฉิงฮองเฮาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนสนิทสนมขึ้นมา “แม่เห็นเจ้าเป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆ จริงๆ ตอนนี้ในท้องเจ้ามีเด็กอยู่ เจ้าก็ครองความได้เปรียบ ในจุดนี้ถือว่าเจ้าชนะไปแล้ว”“โดยเฉพาะในอนาคตเรื่องที่สตรีนางใดจะสามารถเข้าสู่จวนได้ หากพวกนางมีนายหญิงของจวนเป็นผู้รับเข้าจวนด้วยตนเอง พวกนางก็ย่อมจดจำความดีของเจ้า แต่หากเป็นผู้ชายไปเกาะแกะแล้วรับตัวเข้ามา พวกนางก็จะหยิ่งยโส ไม่เห็นนายหญิงของจวนอยู่ในสายตา”“มีพวกที่ชอบยั่วยวนบางคนยังจะครองความโปรดปรานไว้คนเดียวอีก ดังนั้นหรวนหร่วนเอ๋ย ที่แม่พูดเรื่องพวกนี้กับเจ้าล้วนเป็นการคิดเพื่อเจ้าทั้งนั้น”“เจ้าดูซูถิงหว่านสิ เป็นซางเอ๋อร์ชอบนางเองใช่ไหมล่ะ แล้วนางเคยเคารพเจ้าผู้เป็นนายหญิงของจวนอย่างแท้

ซึ่งก็หมายความว่า ฮ่องเต้ทรงไว้ใจหัวหน้าขันทีเฉาและผู้บัญชาการซาง ในอนาคต เมื่อเซี่ยซางเข้าวังก็จะมีคนของตัวเองกลุ่มหนึ่งไว้ให้เขาใช้งานเช่นกันเซี่ยซางกล่าวว่า “อันที่จริง พวกเราต่างก็มิใช่รู้คำตอบแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ ยังจำเป็นต้องให้เขาสารภาพสิ่งใดอีกเล่า? และต่อให้เขาสารภาพออกมาว่าเป็นสกุลซูที่แอบวางสายลับไว้ในวัง เสด็จพ่อก็คงไม่นำตัวเขาไปเผชิญหน้ากับคนสกุลซูอยู่ดี อีกทั้งตอนนี้พวกเราก็ยังแตะต้องสกุลซูไม่ได้ด้วย”“อันที่จริง เรื่องที่เศรษฐีหวังต้องการปรักปรำราชครูเจียงนั้นไม่สามารถทนต่อการตรวจสอบได้ พ่อค้าผู้หนึ่งจะวางแผนละเอียดเพียงนี้มาให้ร้ายขุนนางราชสำนักได้อย่างไร เสด็จพ่อก็แค่ทรงต้องการให้บัณฑิตในใต้หล้าได้ยิน เพื่อมอบผลลัพธ์ให้พวกเขาเท่านั้นเอง”และที่เหล่าบัณฑิตสนใจก็มีแค่ผลลัพธ์เท่านั้น เพียงเท่านี้ก็พอแล้วส่วนเรื่องความไม่เป็นธรรมที่เกิดขึ้นกับเจียงหวยจะมีผู้ใดมาจัดการ มิได้อยู่ในการพิจารณาของฮ่องเต้อยู่แล้ววันนี้เจียงหวยชะตาแข็ง เป็นเพราะเขาโชคดีฮ่องเต้หรี่ตาลง “เจ้าพูดต่อไปสิ”“สกุลซูกุมอำนาจทางทหารจำนวนมากไว้ในมือมานานหลายสิบปีแล้ว นับตั้งแต่เสด็จปู่ยังทรงมีพระชน

เซี่ยซางเพิ่งเดินมาถึงหน้าประตูตำหนักไท่หัว ก็เห็นเจียงเฟิ่งหัวยืนอยู่บนทางเดินไม่ไกลออกไปแสงสุริยาตกต้องพวงแก้มอันงดงามของนาง ดวงตาทั้งคู่ของนางราวประกายด้วยความเปรมปรีดิ์ นางทั้งสงบเรียบร้อยและสง่างาม แม้กำลังตั้งครรภ์ก็ไม่สูญเสียความงามไปแม้แต่น้อยนิด ในรอยยิ้มของนางคล้ายแฝงด้วยแรงดึงดูดที่ยากจะอธิบายไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาใด เจียงเฟิ่งหัวล้วนสามารถรักษาความอ่อนโยนและสง่างามไว้ได้ ทำให้ผู้คนรู้สึกว่า บุตรสาวที่สกุลบัณฑิตอบรมสั่งสอนออกมาเดิมก็ควรเป็นเช่นนี้ในเสี้ยววินาทีที่เซี่ยซางได้เห็นนาง อารมณ์ของเขาก็ราวกับสว่างไสวขึ้นมาทันที ทันใดนั้นก็เติมเต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต มุมปากของเขายกขึ้นเป็นความเบิกบานอันไร้สิ้นสุด เก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดภายในดวงใจไว้ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “หรวนหร่วน”เขาโอบนางไว้ในอ้อมกอด ทิ้งความคิดที่ว่าตนเป็นเพียงเครื่องมือในการผลิตทายาทเพื่อสืบทอดราชวงศ์ไปชั่วขณะ เขาเสพสุขกับความสุขสงบในห้วงเวลานี้หรวนหร่วนทั้งสามารถให้กำเนิดทายาทแก่เขา และยังเป็นที่ชมชอบของเขา เช่นนี้ก็สมบูรณ์แบบยิ่งเจียงเฟิ่งหัวสัมผัสได้ว่าเซี่ยซางอารมณ์ไม่ดี นางยิ้มบางๆ แล้วผลักเ

หลินเฟิงนำทหารไปส่งเจียงเฟิ่งหัวถึงหน้าประตูจวนสกุลเจียง จากนั้นก็ดึงเย่อิ่งไปอีกด้าน “องค์รัชทายาทให้ข้ากำชับเจ้า ว่าต้องปกป้องความปลอดภัยของพระชายารัชทายาทให้ดี อย่าให้เกิดเรื่องลอบสังหารแบบครั้งก่อนเป็นอีกอันขาด หากพระนางเป็นอะไรไป ให้เจ้าหิ้วหัวมาพบ เจ้าเองก็ระวังสักหน่อย ระวังหัวจะไม่ปลอดภัยเข้าล่ะ”ดวงตาของหลินเฟิงมีประกายอำมหิตสายหนึ่งวาบผ่าน มือทำสัญลักษณ์ปาดคอขึ้นมา เย่อิ่งรู้สึกเพียงว่าศีรษะเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน นับตั้งแต่องครักษ์หลินเปลี่ยนจากองครักษ์ของท่านอ๋องกลายเป็นองครักษ์ของรัชทายาท คนก็เปี่ยมไปด้วยพลังเสียเหลือเกิน!สีหน้าของเย่อิ่งไม่เปลี่ยนแปลง และดูเย็นชาเป็นอย่างยิ่ง ในอ้อมอกกอดกระบี่ไว้เล่มหนึ่ง “ได้ยินว่าในวังมีนางกำนัลหลายคนชอบเจ้า พวกนางล้วนอยากแต่งงานกับเจ้า”หลินเฟิงประหลาดใจ “หน้าน้ำแข็งก็ชอบพูดล้อเล่นแล้วหรือนี่ พระอาทิตย์คงขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วกระมัง”“ข้าไม่ได้ล้อเล่น” สีหน้าของเย่อิ่งดูทื่อๆ ทว่าจริงจังยิ่งหลินเฟิงตะลึงไป รีบหันไปดูที่หน้าประตูใหญ่ของจวนสกุลเจียงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเหลียนเย่กับพระชายารัชทายาทเข้าไปแล้ว ก็กระซิบเสียงเบา