Lahat ng Kabanata ng I'm Crazy For You: Kabanata 231 - Kabanata 240

Lumipas ang tatlong taon mula nang magdesisyon si Cherry na itaguyod ang kanyang mga anak na sina Mike, Mikaela, at Mikee mag-isa. Sa kabila ng mga pagsubok, naging matatag siya sa pag-aaruga at pagmamahal sa kanyang mga anak.Ngayon, tatlong taong gulang na ang mga bata. Sa wakas, humuhupa na ang pandemya. Unti-unti nang bumabalik sa normal ang mundo. Maluwag na rin ang mga restrictions. Nakakagala na ang mga tao, muling nagsisiksikan ang mga simbahan tuwing Linggo, at unti-unting bumubukas ang mga pintuang matagal na ring nakasara.Habang pinagmamasdan ni Cherry ang masasayang mukha ng kanyang mga anak na abalang naglalaro sa sala, isang ideya ang biglang sumagi sa kanyang isipan—ang pagbibinyag.Tatlong taon na. Tatlong taon niyang pinangarap na maisagawa ito. Pero dahil sa pandemya at sa kawalang presensiya ng ama ng mga bata, ipinagpaliban niya ito nang paulit-ulit. Ngunit ngayon… handa na siya.Kinuha niya ang kanyang cellphone, nanginginig ang kamay habang tinutype ang numero n

“Alam mo, Tez,” mahinang bulong ni Cherry habang nakayakap, “hindi ko akalaing darating yung araw na masasabi ko sa sarili kong… ‘okay na ako.’ Hindi perfect ang lahat, pero… buo na ako. Dahil sa mga anak ko. Dahil sa inyo.”Binitiwan siya ni Marites at tinignan siya sa mata. “Buo ka kasi pinili mong maging buo. Hindi dahil walang sakit, kundi kahit nasasaktan ka, pinili mong magmahal. 'Yan ang tunay na lakas.”Napangiti si Cherry, pero may luha pa rin sa gilid ng kanyang mata. Hindi na ito luha ng hinagpis, kundi ng pagkilala. Sa sarili. Sa tagumpay na hindi nasusukat sa dami ng pera o taong nanatili—kundi sa dami ng beses na pinili niyang bumangon, kahit pagod na pagod na siya.Sa kusina, naroon si Gemma, nililigpit ang mga natirang pagkain. Sumilip siya sa bintana at nakita ang magkaibigang magkahawak-kamay sa bakuran.Tahimik siyang ngumiti, saka tumingin sa langit.“Salamat, Panginoon,” bulong niya. “Hindi man ko nabigay sa anak ko ang perpektong buhay, binigyan Mo siya ng lakas

Bawat araw na lumilipas ay tila isang bagong simula. Unti-unting bumabalik sa dati ang takbo ng mundo. Wala nang quarantine pass, wala nang checkpoint sa kalsada, at wala na ring kaba sa bawat hakbang palabas ng bahay. Ang mga mask, bagaman bahagi pa rin ng pang-araw-araw, ay hindi na kasing higpit tulad ng dati. Ang mga tao’y unti-unti nang natututong ngumiti muli—kahit pa sa likod ng kanilang mga facemask.Si Cherry, gaya ng nakasanayan, ay maagang gumising para sa kanyang morning shift bilang work-from-home customer service representative. Tahimik ang bahay, ngunit punong-puno ng pagmamahal. Sa kabilang kuwarto, mahimbing pang natutulog ang tatlong munting puso ng kanyang buhay—sina Mike, Mikee, at Mikaela.Habang nilalagyan niya ng kape ang kanyang mug, lumapit si Gemma, ang kanyang ina.“Anak, magpahinga ka mamaya ha? Kami na ni Papa ang bahala sa mga bata. Naisipan naming mamasyal sa mall. Matagal na ring hindi nakalabas ang mga bata,” malumanay na sabi nito habang binibitbit an

Hindi siya mapakali.Tatlong araw na ang lumipas mula nang magtagpo ang kanilang mga landas sa mall, ngunit sa bawat oras na lumilipas, lalong bumigat ang dibdib ni Jal. Paulit-ulit na sumasagi sa isip niya ang mga bata—ang malalim na mga mata ni Mike, ang biloy sa pisngi ni Mikee kapag tumatawa, at ang mahinhin ngunit matalas na mga tingin ni Mikaela.Triplets.Kay Cherry.At posible… sa kanya rin.Gabi na, tahimik ang buong mansyon. Tulog na si Miguel, at si Prescilla ay nagkulong na sa kwarto matapos ang maikling pagtatalo nila kanina. Wala nang sigaw. Wala nang paliwanag. Ang natira na lang ay katahimikan na tila unti-unting sumasakal sa kanya.Bumangon siya mula sa sofa sa study room at marahang naglakad papunta sa kabilang wing ng bahay. Ang dating hindi na niya binubuksang silid—ang library room, kung saan naroon ang mga lumang aklat, dokumento, at mga photo album na iniingatan ng pamilya simula pa noong kabataan ng kanyang ama.Binuksan niya ang pinto.Amoy kahoy at lumang pap

Samantala, sa kwarto...Tahimik ang paligid. Tanging marahang paghikbi lamang ni Prescilla ang maririnig sa loob ng silid. Nakasarado ang mga kurtina, tila ayaw hayaang makialam ang liwanag sa bigat ng kanyang nararamdaman.Yakap-yakap niya si Miguel, na noo’y mahimbing nang natutulog sa kanyang dibdib. Marahang hinahaplos ni Prescilla ang likod ng bata, pilit pinipigilan ang panginginig ng kanyang balikat habang nilulunok ang mga luha."Anak..." mahina niyang bulong, halos paanas. "Patawad kung ganito ang pamilyang meron ka. Patawad kung hindi ko kayang punan ang puwang sa puso ng tatay mo... na ako ang nandito, pero iba pa rin ang hanap niya."Mas lalong humigpit ang yakap niya sa anak. Parang siya na lang ang natitirang dahilan para manatiling matatag.“Minahal ko siya, anak. Buong-buo. Walang alinlangan. Pero bakit parang ako pa rin ang sobra-sobrang nasasaktan?”Napakagat-labi si Prescilla, pinipigilan ang muling paghikbi. Itinagilid niya ang katawan sa kama, habang yakap pa rin