All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 251 - Chapter 260

Sa loob ng sasakyan ni Atty. Salazar, tahimik lang si Cherry. Nakatingin siya sa labas ng bintana habang dahan-dahang dumadausdos ang luha sa kanyang pisngi. Malamig ang hangin, pero mas malamig ang bigat na nakapatong sa kanyang dibdib.Hindi niya inasahang makakayanan niya ‘yong korte. Hindi niya akalaing kaya niyang tumayo at magsalita nang ganun kahaba, kahit nanginginig ang tuhod niya. Pero heto siya ngayon, buhay pa rin, kahit parang pagod na pagod na ang puso niya.Tahimik lang si Atty. Salazar habang nagmamaneho. Alam niyang kailangan ni Cherry ng katahimikan. Pero hindi niya rin matiis na hindi magsalita nang marahan."Ang tapang mo kanina," sabi niya, hindi nakatingin. “Hindi ko akalaing ganun mo ilalaban ang sarili mo. Ang mga anak mo.”Napabuntong-hininga si Cherry. Nanginginig ang labi niya habang nagsasalita.“Hindi naman po ako matapang talaga,” sabi niya. “Takot na takot ako kanina. Pero tuwing naiisip kong baka kunin nila sa’kin ang mga anak ko… parang hindi ko kaya.

Tahimik ang gabi sa Pereno Mansion. Ang katahimikang bumabalot sa bawat sulok ng lumang bahay ay tila nagsasabing may bagyong parating. Sa loob ng silid-aralan ng pamilya, nakaupo si Jal sa harap ng antigong desk. Nanlalamig ang palad niyang nakapatong sa makinis na kahoy. Tumitibok ang puso niya nang mabilis, pero hindi dahil sa kaba ng pagkatalo. Kundi dahil sa bigat ng pasyang kailangan niyang panindigan.Sa harap niya, nakaupo ang ama niyang si Don Enrico Pereno. Bagamat may edad na, hindi pa rin matatawaran ang tikas ng tindig nito. Ang mga mata nitong singkit pero matalim ay tila laging naghahanap ng kahinaan. Sa isang sulok ng silid, tahimik namang umiinom ng tsaa si Madam Luisa — ang matriarkang ginagalang hindi lamang sa loob ng bahay kundi maging sa buong komunidad ng mga elitista.Pinahid ni Madam Luisa ang kanyang labi gamit ang puting panyo habang walang imik na nakikinig. Hindi niya kailangang magsalita agad. Sanay na siyang hayaang magsalita muna ang kabataan, bago niya

Maagang umaga, mapusyaw pa ang liwanag na pumapasok sa malalawak na bintana ng Pereno Mansion. Nasa breakfast nook si Jal, nakatitig sa hindi pa nagagalaw na tasa ng kape. Wala pa siyang gana, hindi sa pagkain kundi sa harapin ang panibagong araw ng mga desisyong hindi na niya maiiwasan.Tahimik ang paligid maliban sa kaluskos ng ilang kasambahay sa kusina. Nakatunganga siya sa mesa, iniikot-ikot ang kutsarita sa tasa. Isang mabigat na buntong-hininga ang lumabas sa kanyang bibig. Pilit pa rin niyang binubuo sa isipan kung paano haharapin ang lahat, lalo na si Prescilla at si Miguel.Biglang tumunog ang telepono. Naputol ang kanyang katahimikan. Kinuha niya ito agad, hindi inasahang makakasagot ng tawag sa oras na iyon."Atty. Guzman," sabi niya matapos makita ang pangalan sa screen."Jal, good morning," sagot ng abogadong pormal ngunit may bahid ng pag-aalala sa tinig. "May update ako. Tumawag na ang korte. Naitakda na ang preliminary hearing para sa DNA testing at custody petition."

Hinawakan ni Gemma ang kamay ng kanyang anak. "Iyon ang anak kong kilala ko. Hindi mo kailangang maging perpekto, Cherry. Pero sa totoo lang, natatakot kami para sa'yo.""Ako rin, Ma. Sobrang takot. Pero mas natatakot ako sa posibilidad na balang-araw, itanong ng mga anak ko... 'Bakit hindi mo sinubukang hanapin ang totoo, Mama?'"Tumayo si Ralph at lumapit sa kanila. Tumagilid siya ng upo sa kama at hinawakan ang balikat ni Cherry."Anak, kung ang taong 'yon ay hindi kayang panindigan ang pagiging ama noon, sana ngayon, harapin niya nang buo ang responsibilidad. Pero kung hindi... kami ang bahala sa inyo. Kahit kailan, hindi kami lalayo."Doon tuluyang bumigay si Cherry. Yumuko siya at sa wakas, ibinuhos ang luhang ilang linggo na niyang pinipigil. Hindi na niya kayang pigilan pa ang sakit, ang takot, at ang pagod na matagal niyang kinimkim."Salamat, Ma. Tay," hikbi niya habang nanginginig ang boses. "Sobrang hirap. Pero gusto ko lang gawin ang tama para sa mga anak ko. Hindi ko na

Mainit ang sikat ng araw. Sa loob ng isang mall sa Quezon City, masiglang naglalakad ang triplets na sina Mikee, Mike, at Mikaela. Kasama nila sina Gemma at Ralph, ang kanilang lolo at lola. Galing sila sa bookstore—ang paboritong tambayan ng magkakapatid tuwing weekend.Bitbit ni Mikee ang bagong librong pambata, yakap-yakap ni Mikaela ang isang stuffed bunny na kulay rosas, habang si Mike ay may hawak na kahon ng Lego na tila hindi na makapaghintay buksan.Patawa-tawa ang tatlo habang tinutukso si Mike.“Eh ano ngayon kung gusto ko pa rin ng Lego?” kunwaring inis si Mike, nakataas ang kilay. “Mas masaya kaya ’to kaysa sa dolls ni Mikaela.”“Uy! Hindi dolls ’yon,” depensa ni Mikaela, itinaas ang bunny niya na parang ipinamamalaki. “Collector’s edition ito, no. Tsaka cute ’tong si Bun-bun ko, ’di ba Lola?”Tumawa si Gemma at hinaplos ang ulo ng apo. “Siyempre, ang cute-cute ng mga apo ko. Wala nang tatalo sa inyo.”Habang abala sa kwentuhan, nasa gitna sila ng escalator paakyat sa ika