All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 281 - Chapter 290

Tahimik ang buong bahay. Ang tanging maririnig ay ang mahinang ugong ng bentilador at ang impit na paghikbi mula sa kwarto ng mga bata. Sa silid ni Cherry, nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak pa rin ang maliit na laruan ni Mikee na naiwan sa bag.Dahan-dahang bumukas ang pinto. Pumasok si Gemma, ang kanyang ina, bitbit ang isang tasa ng maligamgam na gatas. May bakas ng pag-aalala sa mukha nito—hindi lamang bilang lola, kundi bilang isang inang nasasaktan para sa anak niyang sugatan."Anak..." mahinang tawag ni Gemma, inilapag ang tasa sa lamesita. "Natutulog na sila."Tumango lang si Cherry, hindi tumingin. Hindi siya umiiyak, pero namumugto na ang kanyang mga mata, at halata ang bigat ng kalooban niya sa bawat buntong-hininga.Umupo si Gemma sa tabi niya. Ilang sandali silang hindi nagsalita. Sa pagitan nila, naroon ang katahimikan—ang uri ng katahimikang mas mabigat pa sa anumang sigawan."Ayaw ko na silang ipahiram, Ma..." bulong ni Cherry, halos hindi marinig.Napatingin si Gemm

Muling tumingin si Madam Luisa sa kanyang anak-anakan.“Prescilla,” ani niya, mas mahina ngayon ang tinig. “Hindi mo kailangang maging perpekto para matawag na ina. Pero kailanman, hindi rin mapapatawad ng pagkakataon ang sinadyang pananakit lalo na sa inosente. Si Mike ay bata. Hindi mo siya kaaway. Hindi mo siya pagsasalitaan ng ganon, lalo na’t alam mong si Jal ang ama niya.”Napaluha si Prescilla. Nanginginig ang boses nang magsalita. “Wala akong balak saktan siya... hindi ko... hindi ko naisip…”“’Yun na nga ang problema,” sagot ni Madam Luisa. “Hindi ka nag-isip. Nagpadala ka sa selos. Sa galit. Sa takot na baka hanggang ngayon, hindi pa rin ikaw ang mahal.”Tahimik si Jal. Bagamat hindi niya gustong marinig ‘yon, alam niyang totoo.Lumapit siya kay Prescilla at dahan-dahang naupo sa tabi nito.“Hindi ito tungkol sa kung sino ang mahal ko noon. Hindi rin ito dapat labanan ng mga bata,” mahinang sabi ni Jal. “Pero Prescilla, kung hindi mo kayang tanggapin ang mga anak ko, mas mab

Tahimik ang buong mansion. Tila bawat pader ay nakikiramay sa isang gabing hindi ordinaryo. Sa bawat tik-tak ng orasan sa sala, may pag-aalalang unti-unting lumulubog sa dibdib ng lalaking nasa ikalawang palapag ng bahay.Sa kwarto, si Jal ay nananaginip—hindi ng isang panaginip na payapa, kundi isang larawang humahabol sa kanya: isang boses ng batang umiiyak, isang babae na naglalakad paalis sa dilim, at siya… nanatiling nakatayo, walang magawa, walang masabi.Napabalikwas siya ng bangon. Mabilis ang tibok ng puso. Tumingin sa kanan ng kama. Walang katao-tao. Wala si Prescilla.“Mahal?” tawag niya, bahagyang paos.Tahimik.Tumayo siya, lumakad papunta sa silid ni Miguel. Kumatok. Binuksan.Walang tao. Wala ang anak.Agad na bumilis ang kabog ng dibdib ni Jal. Para bang ang buong katawan niya ay nilamig sa isang iglap. Dali-dali siyang bumaba, ang mga hakbang sa hagdan ay parang dagundong ng kaba sa dibdib.Sa pagdating niya sa sala, napansin niya ang isang bagay sa mesa.Isang papel.

Sa muling pagdilat ng umaga, walang ibang nasa isip ni Jal kundi ang pangalan ng dalawang taong hindi niya makalimutan—Prescilla at Miguel. Sa loob ng ilang araw, paulit-ulit niyang binabalikan ang mga sandaling sana’y naiba. Ang mga tanong ay parang dagat na walang humpay sa pag-alon: Bakit niya pinayagang humantong sa ganito? Bakit hindi niya napigilan si Prescilla sa pag-alis?Habang binabaybay ng kanyang sasakyan ang mga lansangan ng Maynila, walang direksyong sinusundan si Jal. Basta’t may makita lang siyang lugar na maaaring puntahan ni Prescilla, ihihinto niya ang sasakyan at bababa. Nagtanong siya sa mga hotel, mga apartment, maging sa mga dating tinuluyan nila noon ni Prescilla. Pero palaging iisa ang sagot: wala siya roon.“Miguel...” bulong niya habang nakatingin sa rearview mirror ng sasakyan, tila umaasang may biglang sisilip na bata mula sa likuran at tatawagin siyang Daddy.Tumawag siya sa mga kakilala, sa mga kaibigan ni Prescilla, sa kanyang mga tauhan sa kompanya na

Sa kabilang linya ng telepono, ramdam ni Jal ang malamlam na haplos ng takipsilim sa kanyang paligid. Unti-unting nilamon ng kalangitan ang liwanag ng araw habang ang lungsod ay lumulubog sa katahimikan. May malamig na hangin mula sa bukas na bintana ng kanyang silid, at ang paghinga niya’y pabigat nang pabigat—tila may binubuhos na buo niyang emosyon sa bawat hininga.“Hello? Jal, anak, napatawag ka. May balita na ba?”Ang tinig ni Madam Luisa ay puno ng pag-aalala, pero may bahid din ng pag-asa. Ilang gabi na rin siyang hindi mapakali, laging nag-aabang ng tawag mula sa kanyang apo.Sandaling natahimik si Jal. Hindi agad siya nakapagsalita. Hawak pa rin niya ang telepono sa gilid ng tainga, habang unti-unti siyang napapapikit. Sinasalo ng mga mata niya ang luha na ayaw niyang ipakita kanina.“La… nakita ko na sila. Si Prescilla. Si Miguel. Magkasama sila.”Dahan-dahang bumagsak ang bigat mula sa kanyang dibdib habang binibigkas ang mga salitang iyon. Sa dulo ng tawag, naghari ang ka