All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 291 - Chapter 300

Isang mahinang katok. Isa pa. Hanggang sa marinig niya ang pag-unat ng doorknob.Si Miguel ang bumungad. Bitbit ang maliit niyang stuffed toy na airplane, suot ang kanyang pajamas, at may gulat sa mga mata.“Daddy?” tanong ng bata, halos hindi makapaniwala.“Hi, anak,” mahina ngunit puno ng paglalambing na tinig ni Jal.Mabilis na yumakap si Miguel sa kanya. Mahigpit. Parang matagal na panahong hindi nagkita, kahit ilang oras pa lang ang lumipas mula sa huling beses na nagkatagpo ang kanilang mga mata.“Na-miss kita, Daddy,” anas ng bata.“Na-miss din kita, anak. Sobra.”Nang marinig ang tinig ni Miguel, lumabas si Prescilla mula sa loob ng silid. Naka-robe lamang siya, halatang pagod. Ngunit mas mahirap itago sa kanyang mukha ang gulat. Hindi niya inaasahang susundan siya ni Jal hanggang dito. At lalo na, hindi niya inaasahang makikita niya itong ganito—mapayapa, walang dalang galit, walang dalang paninisi. Tanging katahimikan lang at pagsusumamo ang dala.“Puwede ba akong pumasok sa

Ang gabi ay tahimik. Tila ba ang bawat bituin sa langit ay nagsisilbing saksi sa mga luha ng pamilyang halos hindi na buo. Sa loob ng simpleng bahay nila Cherry, ramdam ang bigat ng damdamin sa maliit na kusinang iyon. Walang musika. Walang tawa. Ang tanging naririnig ay ang kaluskos ng kutsarang humahampas sa tasa ng tsokolate at ang mahihinang buntong-hininga ng tatlong batang sabay-sabay na tumanda sa isang masalimuot na katotohanan—ang katotohanang hindi sila kabilang sa "buo" na pamilya.Sa gitna ng lamesa ay si Cherry, hawak ang tasa ng kape na matagal nang malamig. Nasa harap niya sina Mike, Mikee, at Mikaela—ang tatlong anak na siyang naging liwanag niya sa bawat dilim. Ngunit ngayong gabi, hindi sapat ang liwanag nila para maitaboy ang sakit na nararamdaman niya."Mommy," mahinang wika ni Mike habang nakayuko, "kailan po ba talaga tayo ulit magkakasama ni Daddy? Bakit po parang siya na lang ang laging wala?"Napatingin si Cherry sa anak. Ang tanong ay hindi bago, pero sa bawa

Habang papalayo si Prescilla mula sa balkonahe, bawat hakbang niya ay parang tinutusok ng matatalim na karayom. Hindi lang katawan niya ang pagod. Buong pagkatao niya’y basag at wasak. Hindi niya na alam kung saan siya kukuha ng lakas para magpatuloy. Sa bawat pagsayad ng talampakan niya sa malamig na sahig ng resort, tila may bigat na humihila sa kanya pabalik... pero hindi na niya alam kung may babalikan pa nga ba."Hindi ko alam kung kaya ko pang ibalik ang dati nating relasyon. Ayoko nang gawing panakip-butas si Miguel..."Ang boses ni Jal ay umalingawngaw sa isip niya. Parang kutsilyong dumudurog sa puso niya sa bawat ulit. Hindi iyon sigaw, hindi iyon galit. Pero sapat para gumuho ang lahat ng pinanghawakan niyang pag-asa.Napahinto si Prescilla sa gitna ng hallway. Napakapit siya sa malamig na dingding. Nanginig ang kanyang balikat habang pilit pinipigil ang pagbagsak ng kanyang emosyon. Pero kahit anong pagpigil, tuluyan siyang nilamon ng sakit."Hindi mo kailangang palayain a

Tumingin si Miguel kay Prescilla, saka kay Jal, at saka tumango. “Opo, Mommy.”Pagkasara ng pinto, bumalik ang katahimikan. Magkaharap na silang muli. At doon, dahan-dahang nagsimulang magsalita si Jal.“Alam kong wala akong karapatang bumalik dito... pero kailangan ko kayong makita. Kailangan kong sabihin ang totoo, lalo na ngayon.”Prescilla, bagama’t malamig ang boses, ay kalmado. “Totoo? Sa wakas, Jal? Matagal na naming hinihintay ‘yan.”Tumango si Jal. Ang kanyang mga mata, bagsak, parang gustong umiwas sa titig ni Prescilla.“Napaisip ako, Pres… pagkatapos ng tawag ko kay Cherry. Matagal akong tumingin sa sarili ko sa salamin. Tinimbang ko lahat. Lahat ng gulo, lahat ng sakit… lahat ng pagkukulang.”Hinaplos niya ang batok niya, isang nakagawiang galaw kapag siya'y kinakabahan.“Hindi ko na kayang itago, Prescilla. Hindi ko na kayang manahimik. Hindi ko na kayang lokohin pa kayong dalawa. O sarili ko.”Napatingin si Prescilla, mahigpit ang hawak sa laylayan ng kanyang damit. Ram

Habang papalapit sila sa lungsod, napansin nilang may trapiko na sa unahan. Kumakapal na ang mga sasakyan. May mga vendor na nag-aalok ng bottled water at samalamig. Ngunit walang reklamo mula sa dalawa. Sa dami ng bagyong pinagdaanan nila, ang trapik ay isa na lang tahimik na paalala. Na sa buhay, hindi kailangang laging mabilis ang takbo. Dahil minsan, ang mga pinakamasakit na biyahe ang siyang nagtuturo kung saan tayo dapat bumalik.At sa pagbabalik na iyon, kahit hindi na bilang mag-asawa, ang mahalaga—nasa tabi pa rin nila si Miguel.Wala nang kailangang ipaglaban. Wala nang kailangang pilitin.Dahil minsan, ang pinakamatapang na desisyon ay ang hayaang lumaya ang isa’t isa.Samantala, sa katahimikan ng loob ng sasakyan, habang tuloy pa rin ang biyahe pabalik ng Maynila, hindi mapigil ni Prescilla ang mga naiipong damdamin sa kanyang dibdib.Tila may mabigat na batong nakapatong sa puso niya, hindi dahil sa galit o sama ng loob—kundi dahil sa pagtanggap. Sa wakas, buong-buo na ni