บททั้งหมดของ I'm Crazy For You: บทที่ 271 - บทที่ 280

Si Jal, naiwan sa gilid ng parking lot, hawak ang mga susi—pero hindi alam kung saan siya dapat lumiko.Habang naglalaro ang mga bata sa malawak na garden, naroon si Cherry, nakangiti, pilit binubura ang lungkot sa mga mata habang nagbabantay kay Miguel at sa triplets.Sa hindi kalayuan, nakaupo si Prescilla sa hardin bench, yakap ang sariling katawan. Tahimik siyang umiiyak, pilit kinakain ang hikbi. Tumutulo lang ang luha, walang tunog—pero sapat na para basain ang tela ng suot niyang blouse. Wala siyang ibang pinakikinggan kundi ang kalabog ng puso niyang sugatan.Isang marahang yabag ang lumapit."Prescilla?"Napalingon siya. Si Madam Luisa. Elegante, tahimik, pero matalim ang mga mata. Sa unang tingin pa lang, alam mong hindi ito ordinaryong biyenan—isa siyang babaeng sanay sa laban.Nanatili si Prescilla sa pagkakayuko. Pinunasan ang luha, pilit ngumiti.“Pasensya na po… hindi ko kayo napansin.”Tahimik na umupo si Madam Luisa sa tabi niya. Sinulyapan si Cherry na masayang nagta

Habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na daan pauwi, nakatingin si Cherry sa rearview mirror kung saan abala sa kwentuhan ang tatlong bata sa likuran. Ngunit kahit may ngiti sa labi niya, may konting pag-aalinlangan sa mga mata."Kumusta naman ang bonding ninyo mga anak sa kapatid niyo, sa daddy at sa lola niyo?" tanong ni Cherry, banayad ang tono pero puno ng malasakit. "Ok ba kayo ng stepmom niyo?"Tahimik ang loob ng sasakyan ng ilang segundo.Si Mikee, ang panganay, ang unang sumagot."Masaya po kami, Mommy. Si Miguel, mabait naman. Marunong siyang mag-share ng toys kahit mas bata siya.""Tuwang-tuwa si Lola Luisa sa amin, Mommy!" dagdag ni Mike, excited. "Binigyan pa kami ng cookies at pinapanood niya kami habang naglalaro."Napangiti si Cherry. “Buti naman, anak.”Pero si Mikaela, na karaniwang tahimik, ay nagtanong nang marahan."Mommy… si Tita Prescilla po ba… kelangan ba talagang andun palagi?"Napalingon si Cherry, medyo nabigla. "Bakit, anak? May ginawa ba siya?"Nagkat

“Nagkaharap ba kayo?” tanong ni Ralph, diretso.Tumango si Cherry. “Oo, Pa. Lumapit siya. Hindi naman siya naging bastos sa una. Nagpakilala, nag-alok ng cookies. Pero ramdam ko, may tensyon. Para bang bawat hakbang ng mga anak ko palapit sa kanya, may nakaabang na kondisyon.”Napabuntong-hininga si Gemma. “Alam mo, anak… hindi madali sa isang babaeng asawa na harapin ang mga anak ng dati mong mahal. Pero hindi rin rason ‘yon para hindi tanggapin. Lalo na kung ang mga bata, walang kasalanan.”“Ma, ‘yon nga po ang masakit. Ramdam na ramdam ko ‘yung effort ng mga anak ko para makuha ang loob ni Miguel at ni Tita Prescilla nila… pero parang laging may pader. At kanina… may nasabi si Prescilla.” Saglit siyang napalingon sa bintana, pilit inaalala ang tono at laman ng banta.“Binalaan ako, Ma. Sinabi niyang ‘lumugar’ ako.” Dahan-dahan ang tono ni Cherry, pero bawat salita ay may bigat. “Para bang kahit anong gawin ko para maging maayos ang lahat, ako pa rin ang problema.”Napamura si Ralph

Tuwing weekend, naging bahagi na ng rutina ang paghihintay ni Cherry sa labas ng kanilang bahay para sa pagdating ni Jal. Laging alas otso ng umaga kung dumating ang kotse, laging pareho ang busina, laging naroroon ang tatlong bata sa may gate—bitbit ang maliliit nilang backpack, may dalang laruan, at may bitbit na tanong kung anong masayang gagawin nila sa piling ng ama nila ngayong araw."Daddy!" sabay-sabay na sigaw nina Mikee, Mike, at Mikaela habang sumasalubong sa pagbaba ni Jal mula sa sasakyan."Mga anak," bungad ni Jal, sabay yakap sa kanilang tatlo.Tahimik lamang si Cherry sa di kalayuan. Nakatayo sa pintuan, hawak ang tasa ng kape, hindi na lumalapit pa. Naging desisyon na niya na huwag nang sumama sa weekend bonding ng mga bata kay Jal. Hindi dahil ayaw niyang makasama ang mga anak sa masasayang sandali, kundi dahil ayaw na rin niyang palalain pa ang tensiyon sa pagitan nila ni Prescilla.Matapos ang insidente sa parke, kung saan napahiya si Prescilla sa harap ng mga bata

Sa sumunod na weekend, ganoon ulit.Tahimik ang paghahanda. Mabigat ang pamamaalam. Pero mas buo na ang tinig ni Cherry.“Mag-iingat kayo ha? At kung may hindi kayo komportable, sabihin n’yo kay Daddy n’yo. Lagi kong pinapakinggan ang puso niyo, kahit wala ako sa tabi n’yo.”Nagyakap silang magkakapatid bago sumakay sa kotse ni Jal.“Bye, Mommy. I love you!”“I love you too. Magpakabait. Mommy is just here.”Si Mikee ang unang lumapit, bitbit ang isang stuffed toy.“Mommy, ‘di ba puwede ka sumama?”Umiling si Cherry. “Hindi muna ngayon, anak. Mas okay kung kayo lang muna ng Daddy niyo.”“Pero ‘di ba si Tita Prescilla nando’n?” tanong ni Mike.“Basta magpakabait kayo. Kung may nangyari na hindi niyo gusto, sabihin n’yo agad kay Daddy. O i-message si Mommy.”“Okay po,” mahina nilang tugon.Pagdating ni Jal sa labas, tahimik lang siyang bumusina. Walang dating ngiti ni Cherry. Walang matagal na titigan. Tanging tungkulin na lang.Bago pumasok sa kotse ang mga bata, lumuhod si Cherry sa h