All Chapters of THE BILLIONAIRE'S OFW WIFE: Chapter 81 - Chapter 90

Chapter 082 Cris POV "Magandang araw pagdating sa paaralan, Mr. Montereal!" bati sa akin ng isa sa mga guro habang bumababa ako ng sasakyan. Bahagya akong ngumiti at tumango bilang tugon, bitbit ang kumpiyansa ngunit may halong pag-iingat. Ito ang unang araw ng pakikilahok ko sa proyektong sinusuportahan ko para sa paaralan—isang programang nakalaan para sa mga batang may potensyal ngunit salat sa buhay. Tahimik akong naglakad papasok, sinusundan ng mata ang paligid. May ilang magulang pang palabas, kasabay ng ilang batang tumatakbo sa hallway. Ngunit sa isang gilid ng aking paningin, may isang batang babae akong nasilayan—at isang babaeng tila ina niya. Simple ang kanilang pananamit, ngunit may kakaibang liwanag sa mga mata ng bata. Napahinto ako sandali. Hindi dahil sa bata—kundi dahil sa babae. Parang may kakaiba sa presensya niya. Pamilyar? O baka dahil sa paraan ng kanyang pagyakap sa anak niya, na tila buong mundo niya ito. "Sir, dito po ang faculty room. Doon po tayo

Chapter 084Kinabukasan. Tulad ng sinabi ko kagabi, maaga kaming nagtungo ni Mang Rudy sa paaralan. Tahimik lang ako sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana. Sa bawat metro ng kalsadang nilalakbay namin, mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.Pagdating namin sa harap ng paaralan, agad akong napatayo sa kinauupuan nang makita ko ang mag-ina sa may gate.Napakapit ako sa pintuan ng sasakyan, hindi pa agad bumababa. Parang may humigpit sa dibdib ko.Siya 'yon. Ang bata. Kamukha ni Mila.Hindi ko maiwasang titigan siya. Parehong-pareho ng mata, ng ilong, ng ngiti… pero hindi ako puwedeng magpadala sa damdamin.At ang babaeng kasama niya—hindi si Merlin. Ibang babae. Mas bata, mas payat, at iba ang postura.“Puwede kayang... pamangkin lang ni Merlin? O anak ng kaibigan? O baka naman... anak niya talaga pero... paano kung hindi?”Napahawak ako sa dibdib ko. Huwag kang umasa, Cris... baka masaktan ka lang.Pero hindi ko rin mapigilang mapatingin muli. L

Chapter 086Cris POVTahimik akong nakaupo sa loob ng sasakyan habang patuloy na nakatingin sa kanila—kay Merlin. Mula rito, hindi man malinaw ang bawat salitang binibigkas niya, sapat na ang galaw ng kanyang katawan, ang pag-iling, ang paghaplos sa kanyang pisngi na puno ng luha, para maramdaman kong ako ang dahilan ng sakit na iyon.At doon ko narinig… mahina, ngunit sapat para lamunin ako ng bigat ng konsensya.“Siguro... isa lang akong substitute bride noon. Para lang mailigtas sa kahihiyan ang pangalan nila… At ngayon, heto ako, sugatan, binuo lang ng anak ko… habang siya, ang ganda ng buhay!”Substitute bride…?Napapikit ako, at parang sinaksak ng paulit-ulit ang puso ko.“Mas pinili niyang saktan kami. Mas pinili niyang iwan kami. Kaya huwag mo akong sabihan ng ‘patawarin mo siya’ o ‘kausapin mo siya’. Dahil wala siyang karapatang bumalik sa buhay naming mag-ina.”Hindi ko na kayang makinig pa. Gusto kong bumaba, gusto kong ipaliwanag, gusto kong sabihin na nagsisisi ako. Pero

Chapter 088 Pagkatapos ng interviews ay agad akong bumalik kina Merlyn upang makausap siya nang masinsinan. Gusto ko sanang ipaliwanag ang lahat habang tahimik pa ang paligid. Ngunit bago pa man ako makalapit, biglang nagsidatingan ang mga staff ng paaralan—mga guro, pati na rin ang prinsipal—bitbit ang mga ngiti at imbitasyon. "Sir Cris, sandali lang po! May munting salo-salo kami para sa inyo," masayang anyaya ng prinsipal habang itinulak ako papasok ng faculty room. Nais ko sanang tumanggi. Mas mahalaga para sa akin na makausap si Merlyn habang sariwa pa sa kanya ang mga kaganapan. Pero sa mga matang naghihintay at sa kasiyahan ng mga guro, alam kong hindi ko sila puwedeng tanggihan. Kaya agad kong tinawagan si Mang Rudy. “Mang Rudy, pakibantayan muna sina Merlyn at Mila. Hindi ko sila makakausap ngayon. Gusto ko lang na siguraduhing ligtas sila,” sabi ko sa seryosong tono. “Walang problema, sir. Pupuntahan ko na sila ngayon din,” mabilis na sagot niya. Habang papasok ako sa

Chapter 090Crisanta POVLabis akong natuwa nang makita ko silang dalawa—si Merlyn at ang apo kong si Mila. Buhay sila. Buong-buo. Limang taon akong nagluksa, limang taon kong iniisip na nawala na ang asawa ng anak ko at ang kanyang pinagbubuntis. Akala namin, sila 'yung bangkay na di makilala sa aksidente. Pero heto sila ngayon, buhay, humihinga, at higit sa lahat—magkasama.Hindi ko na napigilan ang luha ko habang yakap-yakap si Merlyn. Parang kahapon lang na sinasabi ko sa anak kong si Cris na sana'y makahanap siya ng babaeng mamahalin siya ng totoo. At heto, nakaharap ko mismo ang babaeng iyon. Maganda pa rin, kahit sa simpleng ayos. Matatag. Tahimik pero may dignidad. At ang batang si Mila—Diyos ko, parang si Cris nung bata.Hindi ko rin naiwasang mapatingin sa mga gurong naroon. Kita sa mga mata nila ang pagka-gulat, at ang ilan sa kanila, pagsisisi. Kaya tumindig ako. Nanay ako. Lola ako. Hindi ako papayag na apak-apakan ng tingin ang mahal kong pamilya."Alam n'yo ba," malamig