All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Chapter 321 - Chapter 329

เซวียมั่นเห็นสีหน้าของหลินจืออี้ไม่ดี จึงปลอบเธอไปสองสามประโยค แล้วให้เธอกลับห้องไปนอนเร็วหน่อยทั้งคู่ต่างก็ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อีกแต่หลังจากกลับห้องแล้ว หลินจืออี้ก็นอนไม่หลับเลยมาร์คบอกว่าเธอถูกขายแล้วใครเป็นคนขาย?เห็นได้ชัดว่าซ่งหว่านชิวรู้อะไรบางอย่างเมื่อปรากฏตัว แต่เธออยู่กับกงเฉินตลอดเวลาและยังมีภาพที่ยุ่งเหยิงในหัวของเธออีกเธอพยายามนึกทบทวน แต่ทั้งสองชาติก็ไม่มีความทรงจําเหล่านี้เลยยิ่งคิดยิ่งซับซ้อน สุดท้ายเธอคิดจนหิวจึงลุกขึ้นไปหยิบเมนูข้างๆ โทรศัพท์ขึ้นไป พอเปิดดูก็ไม่มีเมนูที่ต่ำกว่าสี่หลักเลยแม้ว่ากงสือเหยียนจะให้บัตรแก่เธอ แต่เธอก็ต้องวางแผนสำหรับอนาคตของตัวเองคิดแล้วคิดอีก เธอก็ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าบนอินเทอร์เน็ตกล่าวว่าอาหารว่างในตลาดกลางคืนของเมืองซานเฉิงมีชื่อเสียงเป็นพิเศษแค่คลิกค้นหาก็มีคนแนะนำเต็มไปหมดหลินจืออี้นั่งแท็กชี่ไปที่ถนนขายอาหารว่างที่ใกล้ที่สุดกลิ่นหอมของอาหารทำเอาอารมณ์ดีขึ้นจริงๆ เธอเปิดโทรศัพท์และเริ่มมองหาอาหารว่างที่ชาวเน็ตแนะนํา“ด้านซ้ายของบะหมี่ราดน้ำมัน แพนเค้กอยู่ที่...... ทางนี้ใช่ไหมเนี่ย? ไม่ใช่ ทิศต

หลินจืออี้เหม่อลอยไปพักหนึ่ง ตอนที่คิดจะปิดประตูอีกครั้ง กงเฉินก็เข้าประตูมาแล้วเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เธอก็ได้สติกลับมาและขวางกงเฉินไว้“ห้องที่ฉันอยู่เป็นห้องเตียงใหญ่ธรรมดา ไม่มีที่ให้อานอนได้”“ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นอนด้วยกันสักหน่อย”กงเฉินขยับแขนของหลินจืออี้อย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องแก้มของหลินจืออี้ร้อนผ่าวขึ้นมา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าของตัวเองยังกระจัดกระจายอยู่บนเตียง จึงรีบวิ่งไปเอาผ้าห่มมาคลุมอย่างลวกๆเธอกดตัวลงบนผ้าห่ม ชี้ไปรอบๆ “อาเล็ก อาก็เห็นแล้ว ห้องมาตรฐานค่อนข้างเรียบง่าย อากลับไปละกัน อ้อมกอดที่อ่อนโยนกําลังรออาอยู่”"อ้อมกอดที่อ่อนโยน? เธอนี่ช่างจืออี้เสียจริงนะ”กงเฉินพิงตู้ทีวี สองมือล้วงกระเป๋า น้ำเสียงไม่ร้อนไม่หนาวหลินจืออี้กําผ้าห่มที่อยู่ใต้ร่างไว้ แล้วชี้นิ้วไปที่ประตู “อาเล็ก เดินช้าๆ ไม่ส่งนะ”บรรยากาศในห้องนิ่งไปพักหนึ่ง วินาทีต่อมา ปลายเตียงก็ยุบลง ส่งเสียงแฟ่บๆหลินจืออี้เงยหน้าขึ้น กลิ่นอายร้อนผ่าวปะทะใบหน้าหัวเข่าของชายคนนั้นแนบกับที่นอนและโน้มตัวลงเล็กน้อยตอนที่หลินจืออี้ยันตัวเพื่อหลบก็ไม่ทันแล้ว มือทั้งสองถูกกํ

กงเฉินมองหลินจืออี้ด้วยสายตาลึกล้ำ เหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะโจมตีเธอหายใจถี่ขึ้น ผิวขาวของเธอเป็นสีชมพูอ่อนเพราะอาบน้ำร้อนมาเมื่อครู่ดวงตาที่เปียกโชกไปด้วยละอองน้ำ ช่างพร่ามัวและดึงดูดผู้คนยิ่งนักเขาค่อยๆ โน้มตัวลง ลดความเผด็จการลงหลายส่วน คาดไม่ถึงว่าจะค่อนข้างระมัดระวังหลินจืออี้มองเขา สมองพลันว่างเปล่า ลืมดิ้นรนไปเลยเพียงแต่เมื่อกงเฉินใกล้จะเข้าใกล้ จมูกของเธอพลันรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย สติสัมปชัญญะพลันกลับมาเธอผลักเขาออกทันทีและพลิกตัวแล้วจาม“ฮัดเช้ย”จามเสร็จ หลินจืออี้ก็หยิบทิชชู่จากหัวเตียงมาเช็ดพอโยนกระดาษทิชชู่ทิ้ง เธอก็รู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว ก้มหน้าลงก็พบว่าตัวเองมีผ้าห่มคลุมอยู่กงเฉินผิงนอนหลับตา เอ่ยเสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง “นอนเถอะ”หลินจืออี้ถูจมูก ขดตัวอยู่ที่มุมเตียงอย่างระมัดระวังพักก่อนก่อนเถอะ วันนี้วุ่นวายทั้งวัน เธอไม่มีแรงแล้วจริงๆปกติหลินจืออี้หัวถึงหมอนก็หลับ แต่มันหนาวเกินไปจริงๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอสามารถรู้สึกถึงแหล่งความร้อนที่ด้านหลังของเธอ แต่ร่างกายของเธอกลับรู้สึกเย็นความแตกต่างที่ชัดเจนทําให้เธอนอนกระสับกระส่ายมากในขณะที่เธอกําลังทร

ตลอดทางมานี้ หลินจืออี้รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าด้านหลังมีดวงตาคู่หนึ่งที่กําลังจ้องมองตนอยู่หายไปแล้ว ทั้งตัวก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นไม่น้อยนิทรรศการอัญมณีตั้งอยู่ในศูนย์วัฒนธรรมแห่งชาติในพิพิธภัณฑ์นอกชานเมือง มีประวัติศาสตร์หลายร้อยปีและได้รับการอนุรักษ์ไว้เป็นอย่างดีทั้งภายในและภายนอกเพื่อไม่ให้ความโบราณของคุณคารถูกทําลาย ครั้งนี้จึงไม่ได้ปูพรมแดง แม้แต่งานแถลงข่าวก็จัดอยู่นอกคุณคารทุกคนต่างก็หนาวจนตัวสั่น แต่ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่สง่างามเซวียมั่นพูดติดตลกว่านี่เรียกว่าการอุทิศตนเพื่อศิลปะ แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ชุดแปะแผ่นให้ความอุ่นไปกี่แผ่นกันหลังจากงานแถลงข่าวจบลง ทุกคนก็เดินเข้าไปในคุณคารที่อบอุ่นหัวข้อครั้งนี้เป็นวัฒนธรรมและธรรมชาติตั้งแต่เข้าประตูมาก็เป็นสินค้าที่จัดแสดงอย่างแยบยลหลากหลายประเภทนอกจากเครื่องประดับหรูหราที่ปักหมุดไว้ในตู้โชว์แล้ว ยังมีเครื่องประดับที่จัดแสดงในรูปแบบต่างๆใบไม้และดอกไม้ที่ทําจากอัญมณีที่ไล่ระดับสี สร้อยคอดอกไม้ไฟเพชรสีน้ำเงินและสีขาวขนาดใหญ่ภายใต้แสงดาว ผีเสื้อและเครื่องประดับต่างๆ ที่แขวนด้วยเส้นตกปลาขณะที่หลินจืออี้กําลังชื่