Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 331 - Bab 340

เมื่อเสี่ยวเจี๋ยจมลง หลินจืออี้ก็จับมือเขาไว้แน่นในเวลานี้เขากลัวจนหน้าซีด“ไม่ต้องกลัว ฉันจับเธอไว้แล้วนะ”หลินจืออี้ปลอบไปพลาง ใช้มือเท้าคางของเขาไปพลางแต่น้ำหนักของเด็กอายุหกเจ็ดขวบไม่เบาเลย บวกกับเสื้อผ้าที่ดูดน้ำแล้ว แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ใหญ่ก็ยังค่อนข้างลําบากแต่โชคดีที่เสื้อผ้าของเธอไม่เยอะ แขนทั้งสองข้างก็ขยับได้คล่องตัวอยู่แม้ว่าจะหนาว แต่กัดฟันอดทนหน่อยก็ยังพอได้อยู่หลินจืออี้ลากเด็กว่ายไปถึงฝั่งอย่างยากลําบาก ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้พลางเอื้อมมือไปดึงเธอ“คุณคะ รีบส่งมือมาให้ฉันหน่อยค่ะ”“ดึงเด็กขึ้นไปก่อนค่ะ”เห็นได้ชัดว่าหลินจืออี้รู้สึกหมดแรง และไม่รู้ว่าจะสามารถดึงเด็กไว้ได้นานแค่ไหนผู้หญิงคนนั้นกล่าวขอบคุณพลางลากเด็กที่หนาวจนแข็งขึ้นฝั่งไปด้วยขณะที่เธอยื่นมือไปดึงหลินจืออี้ กิ่งไม้หนาเท่าแขนก็ลอยมาจากต้นน้ำ ชนเข้ากับไหล่ของหลินจืออี้โดยตรงเธอครางเสียงต่ำ แขนชาจนปล่อยมือผู้หญิง และถูกกิ่งไม้กระแทกเข้าไปในวังวนของกระแสน้ำ“คุณคะ! คุณคะ!” ผู้หญิงคนนั้นยืนตะโกนอยู่ริมตลิ่ง “ช่วยด้วย!”หลินจืออี้ดิ้นรนภายใต้แม่น้ำหลายครั้ง แล้วร่างกายก็จมลงอย่างควบคุมไม่ได้

ณ ห้องพักผู้ป่วยเมื่อหลินจืออี้ตื่นขึ้นมา กงเฉินก็จากไปแล้วหลังจากฟื้นฟูกําลังกายแล้ว เธอก็ลุกขึ้นดื่มน้ำเล็กน้อย และเห็นเงาคนโยกเยกอยู่หน้าประตูพอดี“ใครน่ะ?” เธอตะโกนประตูถูกเปิดออกและหัวของเสี่ยวเจี๋ยก็มุดเข้ามา“คุณน้า”“อย่าก่อเรื่อง” พี่คะดึงร่างของเสี่ยวเจี๋ยที่ขวางอยู่ข้างหน้า ผลักประตูเข้ามา “คุณคะ ครั้งนี้ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ ฉันจะทำอาหารให้คุณกิน คุณอย่ารังเกียจเลยนะคะ”"จะรังเกียจได้ยังไงล่ะค่ะ? ขอบคุณนะคะคะ ฉันหิวพอดีเลย” หลินจืออี้รู้สึกอายที่จะปฏิเสธ จึงตอบรับด้วยรอยยิ้มพี่คะเปิดกระติกน้ำร้อน เทโจ๊กลูกเดือยหนึ่งชาม แล้วส่งเค้กอีกสองชิ้นให้เธออาหารที่เหลือ เธอเก็บกลับไปอย่างระมัดระวังหลินจืออี้ถามอย่างสงสัย “พี่คะ พี่เก็บอาหารพวกนี้คือ......”“พ่อของเสี่ยวเจี๋ยยังในห้องไอซียูอยู่เลย กินได้หนึ่งคําก็ดีกว่ากินไม่ได้เลย” ผู้หญิงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำหลินจืออี้คิดแล้วคิดอีก แล้วถามว่า “เสี่ยวเจี๋ยถูกคนโยนลงไปในแม่น้ำ เกี่ยวข้องกับพ่อของเขาหรือเปล่าคะ?”อาจเป็นเพราะถูกพูดเข้าเรื่อง น้ำตาของผู้หญิงจึงไหลไม่หยุด"พวกมันไม่ใช่คน ตัวเองทำผิดแล้วยังบังคับให้เราเซ็นช

บางทีคําพูดของหลินจืออี้อาจจะไร้เดียงสาเกินไปสําหรับพวกเขาอาหกไม่สนใจฝุ่นบนพื้น เขายกรองเท้าหนังที่เงาวาวเหยียบตรงข้างๆ เธอ“หลินจืออี้ เธอคือลูกติดของกงสือเหยียนในนาม มาที่เหมืองของตระกูลกงก็ไม่ถือว่าเกินเลยไป เจอตินถล่มก็คือเพราะชีวิตของเธออาภัพ เธอว่าเรายังต้องอธิบายให้ใครฟังอีก?”"กงสือเหยียน? เขานับเป็นอะไรได้? ถึงเราจะฆ่ามันไปด้วย พ่อเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรหรอก?”“สําหรับเรื่องของเหมือง เธอคิดเหรอว่าชาวบ้านที่ยากจนเหล่านั้นจะสามารถพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินได้? ทีแรกยังคิดจะจัดการพวกเขาดีๆ แต่ตอนนี้พวกมันไม่ยอมเซ็นยอมรับความผิดสักที คาดไม่ถึงว่าจะกล้าเป็นปรปักษ์กับตระกูลเรา! คนต่อไปที่จะตายก็คือพวกมันนี่แหละ! ก็แค่ห้าแสน ฉันขี้เกียจจะใส่ใจด้วยซ้ำ”ในเวลานี้อาห้าขมวดคิ้วและขัดจังหวะ พูดอย่างจริงจังว่า "นายพูดกับมันมากขนาดนี้ทำไม? จัดการมันเร็วๆ เข้า!”หลินจืออี้ฟังแล้วก็เข้าใจทันที อาห้าที่ไม่ค่อยพูดในสองคนนี้ต่างหากถึงเป็นคนที่โหดจริงเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตา อาห้าก็หรี่ตามอง“เดี๋ยวก่อน ตีมันให้สลบแล้วค่อยส่งเข้าไป!”“……”หัวใจของหลินจืออี้เต้นตึกตัก มือที่ถูกมัดไว้ด้านหลังกําแน่นโดย

กงเฉินปล่อยเธอ แล้วนั่งพิงก้อนหินเงียบๆไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเขาปรับท่านั่งเล็กน้อย งอขาข้างหนึ่งยันร่างกายไว้ เอ่ยเสียงเรียบว่า “หลินจืออี้ ตกลงฉันควรทำยังไงดี?”หลินจืออี้ไม่เข้าใจความหมายของเขาเธอหันศีรษะและเปิดปากเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ศีรษะของชายคนนั้นก็ตกวูบลงมาหน้าผากของกงเฉินแนบกับแก้มของหลินจืออี้ เธอสังเกตเห็นความผิดปกติทันทีร่างกายที่สูงใหญ่ในยามปกติตอนนี้กลับหนาวจนตัวสั่นหลินจืออี้คลําหาในความมืด เข้าไปใกล้ๆ เพื่อตรวจสอบบาดแผลของเขาเสื้อผ้าที่พันแผลเปียกโชกไปด้วยเลือดมานานแล้วเธอทำได้แค่ฉีกแขนเสื้ออีกข้างหนึ่งและมัดแผลของเขาให้แน่นขึ้นแต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้กงเฉินรู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามสีหน้ากลับแย่ลงเรื่อยๆเขากําหมัดแน่น เส้นเลือดดําที่คอปูดโปนขึ้นมา แต่สีหน้ากลับขาวซีดราวกับกระดาษ เส้นผมเปียกชื้นแนบชิดกับหน้าผากเหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาตามจังหวะ ดวงตาพร่ามัว มีความยั่วยวนใจอย่างบอกไม่ถูก“อาเล็ก?”“……”กงเฉินไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่เกร็งไปทั้งตัว ราวกับกําลังต่อต้านอะไรบางอย่างอยู่หลินจืออี้เห็นแบบนี้แล้ว ในใจพลันกลัดกลุ้มยิ่งนั

เมื่อได้ยินว่าคุณท่านกงมาแล้ว หลินจืออี้ก็ผลักกงเฉินออกทันทีขาและเท้าของกงเฉินไม่สะดวก ร่างของเขาแกว่งไปแกว่งมาบนเตียงสักพักถึงทรงตัวได้ สายตาของเธอจ้องมองหลินจืออี้อย่างเคร่งขรึม“กลับไปก่อน”“อืม”หลินจืออี้คิดไปคิดมาก็ตอบตกลงเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอคนเดียวจะอธิบายให้ชัดเจนได้แต่ขณะที่เธอกําลังจะออกไป ประตูห้องก็ถูกผลักอย่างแรงเมื่อคุณท่านกงเข้าประตูมา พอเห็นกงเฉินที่บาดเจ็บ แววตาก็เต็มไปด้วยความโกรธเขาหรี่ตากวาดมองหลินจืออี้ แล้วก็โบกมือตบหน้าเธอฉาดหนึ่งจนเกิดเป็นเสียงดัง“นี่น่ะเหรอบุญคุณที่เธอตอบแทนการเลี้ยงดูของตระกูลกง? เป็นความโชคร้ายของบ้านจริงๆ!"ร่างกายของหลินจืออี้ยังไม่หายดี ร่างของเธอกระแทกกําแพงอย่างแรงจนหัวหมุนติ้ว มุมปากมีเลือดซึมออกมาแต่คุณท่านกงก็ยังไม่หายโกรธ เขาโบกมืออีกครั้งแต่กลับถูกกงเฉินขวางไว้กลางอากาศเท้าที่บาดเจ็บของเขาเคลื่อนไหวเร็วเกินไป จนทำให้แผลที่เย็บไว้ปริออก ผ้ากอซย้อมเป็นสีแดงทันทีเมื่อคุณท่านกงเห็นสิ่งนี้ ความโหดเหี้ยมก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา "กงเฉิน! แกหมายความว่ายังไง? มันทำร้ายแกแบบนี้ ฉันยังตบหน้ามันไม่ได้อีกเหรอ?”“