Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 311 - Bab 320

เฉินจิ่นกลับไปเป็นข้างกงเฉิน พูดเสียงต่ำว่า “คุณชายสาม คุณหลินไปแล้วครับ”กงเงียบไปหลายวินาที “หาคนไปจับตาดูด้วย”"ครับ แล้วก็......" เฉินจิ่นกระซิบบอกข้างหูเธอสองสามประโยคกงเฉินตอบ “อืม” ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เธอเดินไปข้างๆ ซ่งหว่านชิว เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าบนชั้นวางสัมภาระให้เธอ แล้วคลุมเสื้อนอกที่แขนไว้บนไหล่ของเธอเมืองซานเฉิงหนาวกว่าเมืองหลวงมากนัก“อืม”ซ่งหว่านชิวมีสีหน้าเขินอาย แววตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นแขกที่เป็นรอบๆ ต่างจ้องมองเธอด้วยความอิจฉา……หลังจากหลินจืออี้ได้รับกระเป๋าเดินทางแล้ว ก็ไปหาเซวียมั่นเซวียมั่นเป็นคนเดียว“ซ่งหว่านชิวไม่มากับเราแล้ว”“อืม”หลินจืออี้เดาออกแล้วขณะที่กําลังคิดเป็น ห่างออกไปไม่ไกลก็เกิดความวุ่นวายขึ้นกงเฉินจูงซ่งหว่านชิวเดินออกจากสนามบินอย่างช้าๆ รอบข้างวุ่นวายเหมือนรับดาราลงจากเครื่องบินอย่างไรอย่างนั้นซ่งหว่านชิวเงยหน้ามองหลินจืออี้ ฉวยโอกาสดึงเสื้อโค้ทผู้ชายบนร่างกายให้แน่น แล้วเอาใบหน้าเล็กๆ ครึ่งหนึ่งฝังเข้าไปในคอเสื้อดวงตาที่เผยออกไปเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจส่วนกงเฉิน เธอไม่ได้สังเกตเห็นหลินจืออี้เลย เพียงแค่ตั

สถานที่รับประทานอาหารเย็นถูกเปลี่ยนเป็นร้านอาหารระดับไฮเอนด์และความเป็นส่วนตัวก็ค่อนข้างดีเข้าประตูมาก็มีความรู้สึกหรูหราฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมากในห้องส่วนตัว โต๊ะยาวตกแต่งอย่างมีรสนิยมมากเซวียมั่นเข้าประตูมาก็ทักทายกับชาวต่างชาติสองสามคน แล้วนั่งลงอย่างสุภาพหลินจืออี้เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ เพิ่งเดินมาได้สองก้าว ทันใดนั้นก็มีเงาร่างสูงใหญ่มาขวางอยู่ตรงหน้า“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็เงยหน้าขึ้น คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหนึ่งในนักออกแบบชาวอิตาลีที่เธอชอบมากมาร์คเป็นชื่อที่ตั้งมาจากคัมภีร์ไบเบิ้ล ซึ่งเป็นชื่อที่พบเห็นได้บ่อยมากในอิตาลีแต่การออกแบบของเขากลับมีความแปลกใหม่และเต็มมาด้วยพลังเป็นอย่างมากว่ากันว่าการออกแบบของเขามาจากเทพธิดาแห่งแรงบันดาลใจของเขาเองน่าจะเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวหลินจืออี้มองคนที่ทักทายกับตน รู้สึกตกใจที่ได้รับความโปรดปรานเล็กน้อย ตอนที่กําลังจะยื่นมือออกมา อีกฝ่ายกลับกอดเธอเมื่อฝ่ามือเลื่อนลงมาตามไหล่และหลังของเธอ เธอก็หดตัวทันที รู้สึกไม่สบายตัวแปลกๆแต่เมื่อนึกถึงมารยาทของชาวต่างชาติที่ไม่ค่อยเหมือนกัน เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หลินจืออี้มองมาร์คที่กําลังเข้ามาใกล้ เธอดิ้นรนจนล้มลงจากเก้าอี้ แต่ร่างกายกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยมาร์คหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างไม่รีบร้อน ย่อตัวลงและเอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าและแผ่นหลังของเธอ"เป็นหนังที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ไม่น่าแปลกใจที่ราคาของเธอสูงกว่าคนอื่นมาก วางใจเถอะ ฉันจะระวังแน่นอน”ผิวหนัง?หลินจืออี้ตกใจ อ้าปากอย่างยากลําบากและพูดตะกุกตะกักว่า “ผิว ผิวหนังอะไร? ราคา ราคา...... อะไร?"พูดจบเธอก็เหมือนใช้แรงทั้งหมดที่มี ล้มตัวลงนอนบนพื้นอย่างอ่อนแรงมาร์กได้ยินคําพูดของเธอ เหมือนจะนึกอะไรที่น่าตื่นเต้นออก มือทั้งสองบิดมามาอย่างควบคุมไม่ได้ทันใดนั้น เขาก็โน้มตัวเข้าหาหลินจืออี้ ยิ้มอย่างเมามาย“เธอถูกขายแล้ว”“……”นอกจากหลินจืออี้จะตกใจแล้ว ยังอยากช่วยตัวเองด้วย เธอกัดฟันดิ้นรนทั้งตัว"ไม่! ไม่! หยุดนะ เธอทําแบบนี้จะทิ้งรอยช้ำไว้! จะทําลายความสวยงามเอาได้!”พูดไป เขาก็เหยียบนิ้วของหลินจืออี้ที่กําลังดิ้นรนอยู่หลินจืออี้เจ็บปวดมาก แต่ไม่มีแรงที่จะตะโกนออกมาสุดท้ายเธอก็ถูกมาร์คอุ้มมาวางบนโต๊ะยาวจากนั้นเขาก็ดึงเชือกสีแดงพิเศษออกมาและผูกเธอไว้กับโต๊ะหลังจากทุกอย่าง

หลินจืออี๋นิ่งงัน ไม่เข้าใจความหมายของกงเฉินฟังแล้วเหมือนกําลังเรียกร้องสถานะอย่างไรอย่างนั้นแต่ระหว่างพวกคุณจะมีสถานะอะไรได้?คนที่เขารักมากที่สุดคือซ่งหว่านชิว สำหรับเธอเขาก็แค่หลอกใช้เท่านั้นเธอเป็นคนที่สามารถเสียสละได้ตลอดเวลาสําหรับเขาหลินจืออี้อึดอัดใจ พูดเสียงเย็นชาว่า “ฉันลืมไป อาเป็นอาเล็กของฉัน”ได้ยินดังนั้น กงเฉินก็หรี่ตา อารมณ์ในดวงตาพลันพลุ่งพล่าน สุดท้ายทนไม่ไหวจึงกดท้ายทอยของเธอไว้ แล้วจูบลงมาอีกครั้งอย่างดุดันลมหายใจประสานกัน จิตใจที่ควบคุมไม่ออกประกบกันระหว่างริมฝีปากและฟัน ไม่ยอมให้เธอต่อต้านแม้แต่น้อยจนกระทั่งหลินจืออี้หมดเรี่ยวแรง ทําได้เพียงปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ ในลําคอมีเสียงครางต่ำๆ พึมพำออกมา“อืม......”กงเฉินหายใจติดขัด เขาบีบเอวเธอ พูดเสียงแหบต่ำว่า “หลินจืออี้ ฉันต้องถูกเธอบังคับจนเป็นบ้าแน่”หลินจืออี้ขมวดคิ้ว อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนที่ร่างกายพิงกําแพง หลังก็เจ็บขึ้นมา......กงเฉินถอนหายใจเหมือนจนใจ ดึงเธอมานั่งลง “หันหลังไป ฉันจะทายาให้เธอ”หลินจืออี้อยากจะปฏิเสธมาก แต่ร่างกายกลับนั่งลงอย่างหมดแรงกงเฉินหยิบไอโอดีนบนโต๊ะขึ้นมาเ

คนส่วนใหญ่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำเพิ่งเคยเห็นกับการทดสอบนี้อยู่ครั้งแรก และพวกเขาก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเคยเพียงซ่งหว่านชิวเท่านั้นที่ดวงตาแดงเปล่งปลั่งและร้องไห้เบาๆ"คุณตํารวจ ช่วยผ่อนผันหน่อยได้ไหมคะ? จืออี้ยังอายุน้อยขนาดนี้ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปชื่อเสียงคงจะป่นปี้แน่”ตํารวจพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "กฎหมายคือกฎหมาย จะไม่ยอมให้ใครล้ำเส้นเด็ดขาด"พอคําพูดนี้หลุดได้ไป นักออกแบบหลายคนที่ยังยืนอยู่ข้างหลินจืออี้เมื่อกี้ ต่างพากันถอยออกไป กลัวว่าจะถูกลากเข้าไปพัวพันด้วยหลินจืออี้เงยหน้ามองซ่งหว่านชิว เอ่ยเสียงเบาว่า “คุณซ่ง ผลลัพธ์ยังไม่ได้ออกมาเลย ทําไมคุณถึงปักใจเชื่อว่าฉันต้องเคยปัญหาแน่? คุณเคยความสามารถในการรู้ล่วงหน้าเหรอคะ?ซ่งหว่านชิวตัวแข็งสถานเบา แล้วเช็ดน้ำตาทันที “ฉันแค่อยู่ห่วงเธอ กลัวว่าเธอจะเกิดเรื่องเท่านั้น อยู่ฉันเองที่ยุ่งมากเกินไป”ทุกคนกวาดตามอง ในแววตารู้สึกว่าหลินจืออี้ไม่รู้จักดีชั่วอยู่บ้างหลินจืออี้ไม่ว่ายังไง มองแท่งทดสอบอย่างใจเย็นในเวลานี้ ตํารวจก้าวไปข้างหน้าและดึงแท่งทดสอบในแก้วออกไปหนึ่งแถบ สองแถบ......เมื่อทุกคนตกตะลึง เคยเพียงซ่งหว่า