Semua Bab เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ: Bab 301 - Bab 310

หลี่ฮวนก้มหน้าเล่นไฟแช็กในมือ ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “จะไปโทษเขาไม่ฟังก็ไม่ได้ เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าหลักฐานที่เขาพูดถึงนั้นถึงจะชัดเจน ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับการวางรากฐานของตระกูลหลิวสามชั่วอายุคนได้ แม้ว่าวันนี้จะจับหลิวซินหน่าได้ ก็ไม่สามารถสั่นคลอนตระกูลหลิวได้แม้แต่น้อย ตรงกันข้าม การแก้แค้นต่อเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุณท่านกง ต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่”กงเฉินสูบบุหรี่ ไม่ได้พูดอะไรหลี่ฮวนขมวดคิ้วและพูดว่า "นายจะไม่ปล่อยเขาไปจริงๆ ใช่ไหม ฉันรู้ว่านายอยากใช้พ่อหลิวจัดการอุบัติเหตุในเหมือง แต่นั่นมันชีวิตคนนะ พวกนายพ่อค้านี่มัน......”เขาเป็นหมอ ย่อมมีความเห็นใจในชีวิตตามสัญชาตญาณอยู่แล้วด้านหนึ่งคือเพื่อนสนิท อีกด้านหนึ่งคือชีวิตมนุษย์ในอุบัติเหตุด้านความปลอดภัย เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเหมืองของคุณท่านกงทํากําไรได้มาก แต่อํานาจที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในมือของกงเฉินแต่เป็นผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลกงเป็นคนดูแลสองคนนี้สนใจแต่ผลประโยชน์ ลืมตาข้างหนึ่งปิดตาข้างหนึ่งในด้านความปลอดภัย มีแต่ทำเพื่อรับมือกับการตรวจสอบเท่านั้นจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น ห้าช

ณ ตระกูลซ่งซ่งหว่านชิวเดินไปเดินมาอยู่ในห้องโถงอย่างไม่สบายใจทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นวิดีโอคอลจากหลิวซินหน่าหลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ซ่งหว่านชิวก็รับสายบนหน้าจอ หลิวซินหน่าเต็มไปด้วยโคลนและคราบสกปรกเธอขับรถไปด้วย พลางเอาหน้าแนบกับโทรศัพท์มือถือไปด้วยดวงตาสีแดงเข้มขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า ทําให้ซ่งหว่านชิวตกใจจนถอยหลังไป"หว่านชิว พ่อแม่ของฉันจะส่งฉันไปต่างประเทศ เธอช่วยฉันขอร้องคุณชายสามหน่อย ให้เขาช่วยครอบครัวของฉันด้วย! ขอร้องล่ะ!”ที่แท้เป็นการขอร้องนี่เองซ่งหว่านชิวนั่งตัวตรง คอเรียวยาวเชิดขึ้นเล็กน้อย ไร้ความประจบสอพลอที่เคยมีเหมือนเมื่อก่อน“ซินหน่า ขอโทษนะ แต่บ้านเธอเป็นแบบนี้ ฉันก็คงช่วยอะไรไม่ได้”"เธอหมายความว่ายังไง ตอนนั้นฉันยังช่วยรักษาหน้าเธอต่อหน้าคุณท่านกง ตอนนี้เธอใช้งานฉันเสร็จก็คิดจะถีบฉันทิ้งเหรอ? อีกอย่างครั้งนี้ก็เป็นเพราะเธอ ฉันถึงได้ไปลักพาตัวหลินจืออี้!”หลิวซินหน่าคําราม เสียงของเธอสั่นเครือตอนนี้ตระกูลหลิวล่มสลายแล้ว ซ่งหว่านชิวกลัวจะมีเรื่องไปด้วย จึงขี้เกียจเกินไปที่จะเสแสร้งแล้วเธอพูดอย่างเหยียดหยามว่า "หลิวซินหน่า เธออย่าพู

อาการป่วยทางจิต?เมื่อได้ยินคํานี้ หลินจืออี้ที่ตื่นขึ้นมาในตอนแรกก็เลือกแกล้งหลับต่อหลี่ฮวนคงไม่ได้ตกใจเพราะก่อนหน้านี้เธอแกล้งทําเป็นบ้าหรอกใช่ไหม?เธอเคยได้รับการบําบัดทางจิตหรือไม่ เธอเองจะไม่รู้ได้ยังไงเธอไม่เคยพบจิตแพทย์มาก่อนเธอจะลองฟังดูว่าหลี่ฮวนจะพูดอะไรออกมาได้อีกในห้องผู้ป่วย ดวงตาของกงเฉินมืดครึ้ม ราวกับถูกปกคลุมด้วยเมฆดํา“ไม่เคย ถ้าเคยล่ะก็ ด้วยนิสัยของแม่เขาไม่สามารถปิดบังพี่รองของฉันได้หรอก”“นี่มันแปลกนะ” หลี่ฮวนบีบคางพลางครุ่นคิด “ก่อนหน้านี้เขาเกิดปฏิกิริยาทางจิตวิทยาเพราะเรื่องของจ้าวเฉิง ต่อมาก็เครียดจนตาบอด ฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติแล้ว จึงปรึกษาอาการของเขากับเพื่อนฉัน ข้อสรุปของเพื่อนฉันก็คือเขาน่าจะเคยรักษาทางด้านนี้มาก่อน ดังนั้นแม้ว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเพราะความเครียด แต่ก็ยังสามารถปรับได้ภายได้ด้วยตัวเอง”“หมายความว่ายังไง?” ใบหน้าของกงเฉินเกิดระลอกคลื่น“ความหมายของฉันคือ...... จ้าวเฉิงอาจไม่ใช่แหล่งที่มาของการตอบสนองต่อความเครียดของเขา แต่บังเอิญไปสัมผัสสวิตช์บางอย่างในใจของเขาเข้า ดังนั้นปฏิกิริยาของเขาจึงรุนแรงแบบนี้”“เป็นไปไม่ได้”

“เธอ......” ซ่งหว่านชิวกัดฟันกรอดนึกไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกหนูในรางน้ำอย่างเสิ่นเยียนจับจุดอ่อนได้เสิ่นเยียนยิ้มบางๆ “คุณซ่ง คุณอย่าทําอะไรเหลวไหลนะ ถึงยังไงตอนนี้ฉันก็มีชีวิตที่ย่ำแย่ ต่อให้ต้องตาย ฉันก็จะต้องลากคนหนึ่งไปตายด้วย”ซ่งหว่านชิวกําหมัดแน่น มีคำกล่าวได้ดี ไม่กลัวสุนัขที่ไม่เชื่อฟัง แต่กลัวสุนัขจรที่จู่ๆ ก็พุ่งออกมากัดเธอหายใจเข้าลึกๆ "เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้เธอ"“ขอบคุณค่ะ คุณซ่ง”เสิ่นเยียนยิ้มแล้ววางสายไปซ่งหว่านชิวจ้องมองโทรศัพท์ รู้ดีว่าความละโมบของปลิงตัวนี้จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆทั้งหมดเป็นความผิดของหลินจืออี้!ถ้าไม่ใช่เพราะหลินจืออี้ เสิ่นเยียนคงไม่กล้าทําแบบนี้กับเธอแน่!ในเวลานี้ ข้อความที่หลี่เฮ่อส่งมาจากโทรศัพท์ของซ่งหว่านชิวก็เด้งขึ้นมา[ที่รัก คืนนี้สะดวกเหรอ?]ซ่งหว่านชิวกําลังจะพูดว่าไม่สะดวก แต่ทันใดนั้นก็มีแผนหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง[มี แต่ว่า...... ฉันอยากให้นายช่วยฉันทําอะไรเรื่องหนึ่ง][ผมยังมีอะไรที่ไม่ยอมช่วยคุณอีกเหรอ? ชีวิตของผมเป็นของคุณทั้งหมด!]……เช้าวันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็เรียกแท็กซี่มาถึงสนามบินสิบนาทีต่อมา เซวียมั่นและซ่งหว่านช

หลินจืออี้มองตามสายตาของกงเฉินไป ก็พบว่าเสื้อสเวตเตอร์ของตัวเองเกี่ยวอยู่บนเข็มขัดของเขาขอแค่เขาขยับเล็กน้อย เสื้อผ้าของเธอก็จะถูกถกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก หลินจืออี้จึงยื่นมือไปดึงเสื้อสเวตเตอร์ของตัวเอง แต่กลับเผลอไปโดนจุดที่ไม่ควรสัมผัสเข้าวินาทีต่อมา ข้อมือของเธอก็ถูกผู้ชายจับไว้ชายหนุ่มเม้มปากแน่น เผยให้เห็นความลุ่มลึกที่ดึงดูดใจในความมืดสลัว ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังควบคุมอารมณ์อยู่เขาเอ่ยคําเตือนทีละคํา "อย่าขยับ"หลังจากหลินจืออี้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเขา ดวงตาทั้งสองก็เบิกกว้าง หน้าผากค่อยๆ มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมา และยิ่งดึงเสื้อผ้าของตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลนมากขึ้น“เสื้อผ้าของฉัน......”แกร๊กหัวเข็มขัดถูกปลดออกแล้ว“คุณชายสาม......” เฉินจิ่นถือเอกสารฉุกเฉินมา พอเห็นฉากนี้ก็เอามือปิดปากแล้วหันหลังไปทันที “ผมไม่เห็นอะไรเลยครับ เดี๋ยวผมค่อยมาใหม่”เฉินจิ่นจากไปอย่างรวดเร็วหลินจืออี้อยากจะขุดรูมุดเข้าไปจริงๆ เธออยากรีบแก้จุดที่ทั้งสองคนติดอยู่ให้ออกจากกันผลสุดท้ายยิ่งแก้ก็ยิ่งวุ่นวาย พอตื่นเต้น เธอยังเผลอดึงเข็มขัดของกงเฉินออกมากว่าครึ่งหนึ่งทั